Αν το σφυρίξεις μπορεί και να το θυμηθώ

Τελευταία φορά που έπαιξα στα σοβαρά DJ ήταν πριν 20 χρόνια. Ενας πιτσιρικάς είχε έρθει και είχε ζητήσει να παίξω την Αχαρη Μέρα από τις Τρύπες. Πήρα το εξώφυλλο, έβγαλα τον δίσκο, έβαλα τα γυαλιά και άρχισα να διαβάζω. Πρώτο, πρώτη το Πάρτι στον 13ο όροφο. Δεύτερο πρώτη, η Πρώτη φορά. Τρίτο, πρώτη. Εδώ είμαστε. Εβαλα στο ΜΚ ΙΙ τον δίσκο να ετοιμάζεται, έβγαλα τα γυαλιά και τα ακούμπησα πάρα δίπλα. Και μετά είπα από μέσα μου «Αν είναι μια ζωή να ψάχνεις να βρίσκεις Τρύπες και Παυλάκη με γυαλιά πρεσβυωπίας άστα ναμέρα και άστα να παν στο διάολο». Ενας ακόμα DJ της Rock είχε κρεμάσει τα ακουστικά του νικημένος από τον χρόνο.

Ο Μάκης Μηλάτος όταν ήταν διευθυντής στον Rock FM στα τέλη της δεκαετίας του ’90 μου είχε πει εκτός αέρα «Δεν γίνεται μια ζωή να βγαίνω στο ραδιόφωνο και να είμαι αναστατωμένος για το νέο single των Red Hot Chili Peppers». Και ισχύει και για τους DJ. Ερχεται η στιγμή που θα πλησιάσει στο booth ο πιτσιρικάς για να πει «Κομματάρα το The Wolf των Mumford & Sons» και εσύ σκέφτεσαι αν υπάρχουν 10 ή 20 όμοια. Ερχεται η στιγμή που όλα ακούγονται ίδια.

Όχι βέβαια για όλους. Ο πιτσιρικάς ανακαλύπτει την μουσική και ότι ακούει του φαίνεται καινούργιο. Ο παλιός ακούει και το πρώτο που σκέφτεται είναι με τι μοιάζει. Το κοινό μεγαλώνει και ανανεώνεται, ο DJ μεγαλώνει και το παλεύει. Στα 80’ς το έκανε για κάποιο καιρό επιτυχημένα ο Τσαουσόπουλος, το προσπαθήσανε και φάγανε τα μούτρα τους πολλοί περισσότεροι. Υπάρχει βέβαια η λύση ο DJ την ηλικία να την έχει τιμή του και καμάρι του και το πιο καινούργιο που θα παίζει να είναι το Paranoid. Nα γίνει ο ίδιος φρουρός των ιερών και όσιων της ροκ. Το έκανε ο Φελέκης στο Παλιακό και η πιτσιρικάδα των Εξαρχείων πήγαινε να τον δει όπως πηγαίνουνε να δούνε τον Δομάζο στα ματς των βετεράνων. Πόσο όμως αντέχει ένας DJ το να παίζει το Stairway to Heaven πριν τον βρούνε κρεμασμένο στην τουαλέτα του μπαρ ;

Το terminal illness όμως των DJ είναι όταν γίνονται κασέτα. Όταν ο πελάτης μπαίνει στο μαγαζί και αν ο DJ δεν παίξει Specials μετά από τους B40 ανησυχεί μήπως έπαθε κάτι. Το φαινόμενο εμφανίζεται υποσυνείδητα. Στην αρχή κολλάει ένα κομμάτι με το άλλο, μετά έρχεται και ένα τρίτο και στο τέλος ο τίμιος γέροντας ξεκινάει με το Don’t look any further για να κλείσει με το Good Night Ladies του Lou Reed. Το επόμενο βήμα είναι πρόγραμμα ρετρό σε νησί σε ντισκοτέκ με καμάκια και εκπομπή τον τοπικό ραδιοσταθμό.

Η κατάρα του DJ είναι ο πελάτης που λέει «Μήπως μπορείς να παίξει το…» και αρχίζει να μουρμουράει κάτι ακατάληπτο ή ο εκείνος που θυμάται τον τίτλο στα αγγλικά, όπως τον κατάλαβε όταν τον πρωτάκουσε. «Μπορείς να παίξεις το Νάις εντ πλίζι ;». Και άντε να καταλάβει ο DJ ότι Nice and Sleazy. Υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο. Ο πιανίστας παίζει μέσα στο γεμάτο μπαρ. Ο πελάτης έχει ακουμπήσει το ουίσκι του πάνω στο πιάνο. Επειδή έχει ζέστη η μαϊμού του πιανίστα έχει βάλει τα αρχίδια της στο ποτήρι για να δροσιστεί. Ευγενικά ο πελάτης περιμένει τον πιανίστα να τελειώσει το κομμάτι. «Η μαϊμού έχει τα αρχίδια της στο ουίσκι». Ο πιανίστας τον κοιτάζει προβληματισμένος. «Δεν το ξέρω αλλά αν το σφυρίξεις μπορεί να το θυμηθώ και να το παίξω».

​

Τέλος οι DJ που θαυμάζω δεν της rock, ούτε του ντάμπα, ντούμπα αλλά των γάμων. Στο πρόγραμμα είναι δογματικοί σταλινικοί και αντέχουνε να το παίζουνε μια ζωή. Ο DJ γάμου ξεκινάει παίζοντας «ξένα» για να χωρέψουν τα ζευγάρια, πάει στο «Ωραία που είναι η νύφη» που είναι αργό για τα συμπεθέρια, συνεχίζει με τσάμικα για τους μεσήλικες και τελειώνει με τα ντεμί σκυλάδια δημοτικά γρήγορα όταν τα παπούδια έχουν γλαρώσει «για να χορέψουν οι φίλοι των παιδιών.

Υ.Γ Το περί DJ πόνημα είναι εμπνευσμένο από τον σωσία του Μπόρατ που παίζει το Hookah. Το νάζι στα scratch όλα τα λεφτά.