Sitting in the dock of debate, wasting time…

Τα debates είναι όπως τα καλλιστεία. Υπάρχουν οι ερωτήσεις της κριτικής επιτροπής «τι θα θέλατε περισσότερο» αλλά κανένας δεν περιμένει τις υποψήφιες να απαντήσουν τίποτα πραγματικός όπως «έναν με λεφτά». Απαντάνε «Το μόνο που θέλω είναι ειρήνη σε όλο τον κόσμο» και πάμε μετά στα ουσιαστικά, τι διαθέτει και πως το κουνάει στην πασαρέλα. Το ίδιο και με τα debates. Αν οι ερωτήσεις είναι για την εξωτερική πολιτική ή την δημόσια ασφάλεια οι απαντήσεις ενδιαφέρουν λιγότερο για το τι λένε από το πώς το λέει. Το επιτάσσει και η παράδοση που αναφέρει ότι το πρώτο debate το 1960 κέρδισε ο Κένεντι επειδή ο Ρίτσαρντ Νίξον βγήκε αμακιγιάριστος και έμοιαζε να ιδρώνει.

Με τα χρόνια έγινε αντιληπτό και στην Ελλάδα ότι στα debates δεν ενδιαφέρει ο λόγος αλλά η εικόνα. Η εποχή που ο Σημίτης εμφανιζόταν με κουστούμια που έμοιαζε να τα είχε αγοράσει στην διαδρομή προς το στούντιο είναι παρελθόν. Απόδειξη ότι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης όταν είδε ότι ο τηλεσκηνοθέτης γεμίζει περισσότερο το πλάνο του Τσίπρα. Υπάρχουν όμως και κάποια πράγματα που κανένας σκηνοθέτης δεν μπορεί να επέμβει.

Ένα είναι η ικανότητα του Αλέξη Τσίπρα να ανοίγει με αθωότητα τα μάτια, να κοιτάζει την κάμερα και να γίνεται ένα αγγελούδι που έστειλε ο Θεός να βοηθήσει τους ανθρώπους. Μου το έλεγε και ένας επικοινωνιολόγος. «Δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να κοιτάξει την κάμερα τόσο καλά όσο ο Αλέξης». Κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο Βαγγέλας. Όταν δεν κοιτάει την κάμερα μοιάζει το μοντέλο του Ούζο12 με μαλλιά. Οταν την κοιτάει είναι σαν να προσθέτει «Και όποια καριόλα έχει αντιρρήσεις, μισό να τελειώσω και την περιμένω έξω».

Το πλεονέκτημα της αθωότητας στο βλέμμα του Τσίπρα γίνεται όμως μειονέκτημα όταν χρειάζεται να αναφερθεί σε διαπραγματεύσεις. Του είναι εύκολο να πάρει το ύφος του παιδιού που τον γέλασε ο Βαρουφάκης αλλά του είναι αδύνατον να πείσει σαν ο πρωθυπουργός που διαπραγματεύτηκε με τον Σόιμπλε και την Μέρκελ.

Ενδυματολογικά οι επιλογές ήταν συντηρητικές, στην λογική του να μη γίνει καμία ζημιά. Στην συνηθισμένη του εμφάνιση με το σκούρο σακάκι και το λευκό πουκάμισο ο Τσίπρας είχε προσθέσει το λευκό ποσέτ, για να μην μοιάζει οδηγός λεωφορείου σε ρεπό. Ο Μεϊμαράκης φορούσε γραβάτα. Γαλάζια αλλά σε λευκή πλέξη και όχι σατέν γυαλιστερή, αποφεύγοντας τον κίνδυνο να μοιάζει με τον Πουρουπού σε ματς της Εθνικής.

Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα που στα debates που εκτός από την απάντηση υπάρχει χρόνος και για την δημοσιογραφική ερώτηση. Ο προφανής λόγος είναι ότι οι δημοσιογράφοι στα debates διεκδικούν τον χρόνο προβολής το ίδιο σκληρά με τους πολιτικούς. Τις περισσότερες φορές η ερώτηση είναι μια ατελείωτη τοποθέτηση ακολουθούμενη από μια πολύ σύντομη ερώτηση. Πετυχαίνοντας μεγάλα δημοσιογραφικά ρεκόρ, όπως προς το τέλος που η ερώτηση του Μάκη του Γιομπαζολιά ήταν μεγαλύτερη από τον χρόνο για την απάντηση.