Ο τρόμος είναι σαν μια ζοφερή, αιχμηρή εικόνα που επαναλαμβάνεται και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις στιγμή. Ο τρόμος είναι η ανθρώπινη κατάσταση που δεν θα μπορούσε να μη βρει οπτική αποτύπωση στο σινεμά. Όχι ότι είναι εύκολη υπόθεση να δει το κοινό αυτό που μικραίνει τον κόσμο του. Παρ' όλα αυτά, στην ιστορία του σινεμά υπάρχουν ταινίες που κατάφεραν να παρουσιάσουν και να εξηγήσουν τον τρόμο. Η λίστα που ακολουθεί (τυχαία σειρά) περιλαμβάνει, κατά τη γνώμη μας, τις καλύτερες του είδους. Κάθε ένσταση δεκτή.

Δράκουλας, ο βρικόλακας των Καρπαθίων (1958)

Ο θρύλος του Κόμη Δράκουλα είναι από τους πιο δυνατούς στην ιστορία της λογοτεχνίας τρόμου. Η πένα του Μπραμ Στόκερ τον έκανε τόσο ελκυστικό, τόσο μυστηριώδη που άγγιξε τα μύχια της ανθρώπινης σκέψης. Η μεταφορά της ιστορία του στον κινηματογράφο αναπόφευκτη. Πολλές απόπειρες, όμως αυτή του 1958 ξεχωρίζει. Οι ερμηνείες των Κρίστοφερ Λι, Πίτερ Κάσινγκ μοναδικές και το σενάριο του Τζίμι Σάνγκστερ πολύ κοντά στον μύθο. Η σκηνοθεσία του Τέρενς Φίσερ.

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι (1974)

Ο τρόμος που είδε το κοινό σε αυτή την ταινία ήταν πρωτόγνωρος. Δεν ήταν το πολύ αίμα, αλλά το αναπότρεπτο του αίματος. Η ατμόσφαιρα είναι υποβλητική και ο τρόπος που έχει σκηνοθετηθεί το φιλμ σε κάνει νιώθεις ότι πρόκειται για αληθινό μακελειό. Ο χαρακτήρας του “Leatherface” έχει μείνει στην ιστορία της θριλερικής φιλμογραφίας. Η σκηνοθεσία ανήκει στον Τόμπι Χούπερ.

Η νύχτα με τις μάσκες (1978)

Ο τίτλος και μόνο σε παραπέμπει σε κάτι ζοφερό. Η σκέψη του σε κάνει να ιδρώνεις και να αγωνιάς. Όταν μπαίνει και το μουσικό θέμα, ε, ξέρεις ότι έχεις παγιδευτεί στην τρέλα και τη μανία του Μάικλ Μάγιερς. Ο εμβληματικός ήρωας του Τζον Κάρπεντερ σε ένα θρίλερ που παραμένει μοναδικό. Η μάσκα δεν κρύβει το πρόσωπο, αλλά φανερώνει το απόλυτο κακό που σε κυνηγάει. Ο Κάρπεντερ εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει τη μουσική, ενώ στο σενάριο είναι μαζί με την Ντέμπρα Χιλ.

Η αποστροφή (1965)

Τέτοια καταβύθιση στο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής δεν έχει υπάρξει ξανά. Ο Ρόμαν Πολάνσκι σε μία από τις κορυφαίες στιγμές του. Η Κατρίν Ντενέβ σοκάρει με την ακρίβεια της ερμηνείας της. Ο εσωτερικός της κόσμος καταρρέει και η τρέλα την καταλαμβάνει. Το έγκλημα είναι φυσική κατάληξη και τα πλάνα του Πολάνσκι δεν σε αφήνουν να “αναπνεύσεις”. Ο τρόμος έχει εγκατασταθεί πριν συντελεστεί το έγκλημα.

Ψυχώ (1960)

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ δεν είναι τυχαίο ότι έχει τον τίτλο του “μαιτρ του τρόμου”. Γιατί; Διότι ήξερε να βρίσκει την αρχή του κακού και να την αποτυπώνει. Πειθαρχημένα, μεθοδικά, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κορύφωση της ψύχωσης του Νόρμαν Μπέιτς (τον υποδύεται ο Άντονι Πέρκινς). Η σεκάνς με τη δολοφονία της Τζάνετ Λι στο μπάνιο δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Ταινία-σταθμός στο είδος.

Το μωρό της Ρόζμαρι (1968)

Ίσως η καλύτερη ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι. Ο γαλλοπολωνός σκηνοθέτης βάζει σε πρώτο πλάνο το θύμα και αφήνει τους θύτες να περιφέρονται και να στενεύουν τον κλοιό. Όχι γύρω από το θύμα, αλλά από το κοινό που νιώθει το απόκοσμο να το καθηλώνει, το διαβολικό να αφήνει μεταμφιεσμένο το αποτύπωμα του. Το τέλος του έργου συγκλονίζει γιατί ο Πολάνσκι αφήνει στον θεατή να φαντάζεται τα χειρότερα.

Η λάμψη (1980)

Ο συνδυασμός Στίβεν Κινγκ, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, Τζακ Νίκολσον δεν μπορούσε παρά να είναι ακαταμάχητος. Ο πρώτος έγραψε το βιβλίο, ο δεύτερος τη σκηνοθεσία και ο τρίτος έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας και μία από τις πιο γνωστές ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου: “Here's Johnny!”. Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας η ατμόσφαιρα βαραίνει και νιώθεις ότι σύντομα κάτι κακό θα συμβεί. Αυτό είναι ο Τζακ Νίκολσον. Η τρέλα, που εισχωρεί στο ανθρώπινο μυαλό αθόρυβα και μένει για πάντα.

Νοσφεράτου (1922)

Ο Μπραμ Στόκερ και πάλι στη δημιουργία. Ο χαρακτήρας του βασίζεται άμεσα στον “Δράκουλα” και ο Φρίντριχ Μούρναου ήταν ο πρώτος που κατέγραψε στη μεγάλη οθόνη τον τρόμο αυτού του πλάσματος. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε τη γέννηση του μύθου των βαμπίρ. Ο Μουρνάου πρωτοπορεί όταν ακόμη ο κινηματογράφος βρίσκεται σε νηπιακό επίπεδο. Το 1978 ο Βέρνερ Χέρτζογκ έκανε το ριμέικ με απόλυτη επιτυχία. Πρωταγωνιστής ο Κλάους Κίνσκι.

Ο εξορκιστής (1973)

Το εν λόγω φιλμ μένει αρυτίδωτο στον χρόνο και η καθαρότητα του είναι τέτοια που τρομάζει ακόμη και σήμερα. Ο Γουίλιαμ Φρίντκιν, σκηνοθέτης του, έφτιαξε ένα θρίλερ που έχει τα πάντα: Ακραίες σκηνές, νοσηρή, επιβλητική ατμόσφαιρα, φόβο. Ο θεατής που θα αντέξει να δει αυτή την ταινία μέχρι τέλους, θα πάρει μαζί του και όλο το σκοτάδι της. Πρόκειται για την απόλυτη ανατριχίλα που δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Μαξ φον Σίντοφ, Λίντα Μπλερ.

*Στοιχεία αντλήθηκαν από Wikipedia και Το Βήμα