Το 1965 η Νάπολι προχωρούσε σε μια κίνηση που προκαλούσε αίσθηση καθώς συμφωνούσε με τον Ζοσέ Αλταφίνι, έναν από τους σπουδαιότερους ξένους στην ιστορία του calcio. Ο Βραζιλιάνος είχε αποφασίσει ότι η επταετής θητεία του στη Μίλαν έπρεπε να λάβει τέλος και κατηφόρισε στο νότο, όπου αγαπήθηκε. Εκεί, έκανε ό,τι καλύτερο είχε πετύχει ποτέ κανείς, πριν εμφανιστεί ο κορυφαίος όλων, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Και αφού πέτυχε ό,τι μπορούσε, το 1972 ο Αλταφίνι αποφάσισε ότι έπρεπε να ανέβει ξανά στο βορρά αλλά αυτή τη φορά στο Τορίνο, για τη Γιουβέντους. Η απόφαση του δεν άρεσε στους Ναπολιτάνους, οι οποίοι θα συνειδητοποιούσαν ότι υπήρχαν και χειρότερα...

Στις 6 Απριλίου 1975, στο Γιουβέντους-Νάπολι που έκρινε το πρωτάθλημα, ο Αλταφίνι μπήκε ως αλλαγή και στο 88' έβαλε το γκολ-scudetto! Από εκείνη την ημέρα, ο Βραζιλιάνος έγινε για τους Ναπολιτάνους... core 'ngrato! Στη διάλεκτο τους, αχάριστη καρδιά. Μέχρι και σήμερα, 41 χρόνια μετά, αυτός ο «τίτλος» ανήκει στον Αλταφίνι αλλά ήρθε η ώρα για το συγχωροχάρτι του. «Ο Ιγουαΐν στη Γιουβέντους; Είμαι ευτυχισμένος γιατί τώρα δεν είμαι μόνο εγώ core 'ngrato», ήταν το χαρακτηριστικό σχόλιο του...

Ολος αυτός ο πανικός ή το δράμα πάντως, αναλόγως τη σκοπιά από την οποία το βλέπει κανείς, θα μπορούσε να αποφευχθεί. Την 1η Ιουνίου 2013, καθώς ανακοίνωνε την απόφαση του να φύγει από την Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ιγουαΐν έλεγε για την επόμενη ομάδα του: «Δεν ξέρω τι θα γίνει, θα δούμε. Υπάρχει σοβαρό ενδιαφέρον από την Γιουβέντους, η οποία είναι ένα μυθικό κλαμπ, στο οποίο έχουν παίξει όλα τα μεγάλα αστέρια». Αυτή ήταν η πρώτη... συνάντηση του Αργεντίνου με τους Μπιανκονέρι αλλά το θέμα δεν προχώρησε. Αντιθέτως, προχώρησε η μεταγραφή του σε μια ομάδα από την οποία δεν πέρασαν όλα τα μεγάλα αστέρια αλλά πέρασε το μεγαλύτερο: Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Ο Ιγουαΐν πήγε στη Νάπολι για να καλύψει το κενό του Εντινσον Καβάνι και για να αποδείξει, σύμφωνα με το δόγμα του «Ντιεγκίτο», ότι είναι πραγματικός Αργεντίνος. «Un vero Argentino non gioca a Torino», δηλαδή «ένας πραγματικός Αργεντίνος δεν παίζει στο Τορίνο», ήταν η ατάκα του Μαραντόνα στα 80's όταν σχολίαζε την απόφαση του να πει «όχι» στον Τζάνι Ανιέλι και επανήλθε στην επικαιρότητα το καλοκαίρι του 2013. Ο λόγος, προφανής. Ο Ιγουαΐν ήταν η απάντηση των Ναπολιτάνων στον Κάρλος Τέβες, ο οποίος εκείνες τις ημέρες παρουσιαζόταν από τους Μπιανκονέρι.

Τώρα, μετά από όλα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες, στον ιταλικό νότο θα ακούσεις ή θα διαβάσεις τα πάντα. Οπως, για παράδειγμα, ότι ο Νίκολας Ιγουαΐν, ο αδερφός-μάνατζερ του Γκονσάλο, είναι φανατικός Γιουβεντίνος από τη δεκαετία του ΄90 και ότι πάντα έψαχνε τον τρόπο για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Αλήθεια ή ψέματα, προφανώς το ξέρει μόνο ο ίδιος. Αυτό που ξέρουμε όλοι οι υπόλοιποι, είναι ότι ο Ιγουαΐν από την πρώτη στιγμή ένιωσε άνετα στη Νάπολι και η Νάπολι ένιωσε άνετα μαζί του.

Μαζί, βέβαια, δεν ένιωσαν μόνο άνεση. Ενιωσαν πολλά ακόμη... Την πίκρα για τον αποκλεισμό στην τριπλή ισοβαθμία (με Αρσεναλ και Ντόρτμουντ) του ομίλου του Champions League, την ευτυχία για το 3-0 επί της Ρόμα στον ημιτελικό του Coppa Italia το 2014 με τον Μαραντόνα να πανηγυρίζει έξαλλα στα επίσημα του San Paolo, την θλίψη για την δολοφονία του Τσίρο Εσπόζιτο πριν τον τελικό του κυπέλλου εκείνη τη χρονιά, τα νεύρα για τις αποτυχίες του Ράφα Μπενίτεθ, την... καύλα του να προσπαθείς να πάρεις το πρωτάθλημα από την Γιουβέντους με τα γκολ να έρχονται το ένα μετά το άλλο.

Ο Ιγουαΐν δεν ήταν αυτός που μεγάλωσε τη Νάπολι αφού είχε προλάβει να την ξαναφέρει στο προσκήνιο ο Καβάνι αλλά ήταν αυτός με τον οποίο οι Ναπολιτάνοι δέθηκαν περισσότερο από ό,τι με οποιονδήποτε άλλο στη μετά Μαραντόνα εποχή. Ισως επειδή και οι δύο πλευρές ήθελαν να δώσουν τις απαντήσεις τους. Ο Αργεντίνος έδινε την εντύπωση του σταρ, ο οποίος αισθανόταν ότι έχει... κατέβει επίπεδο και ήθελε να υπενθυμίσει σε όλους την αξία του, πετυχαίνοντας αυτό που είχε πετύχει μόνο ο κορυφαίος όλων των εποχών.

Οταν οι συμπαίκτες του στην Ρεάλ Μαδρίτης, με την οποία είχε τον εντυπωσιακό απολογισμό των 107 γκολ σε 190 ματς πρωταθλήματος, έπαιρναν το Champions League, αυτός έπρεπε να... συμβιβαστεί με το Coppa Italia. Οταν ο Τέβες οδηγούσε την Γιουβέντους σε πρωταθλήματα και τελικό Champions League, αυτός έπρεπε να ζει τον αποκλεισμό στον ημιτελικό του Europa League και την αποτυχία της εξασφάλισης ενός εισιτηρίου για την κορυφαία διοργάνωση. Οταν ο Ντιμπάλα γινόταν από την πρώτη του σεζόν το είδωλο των Γιουβεντίνων, αυτός συνειδητοποιούσε ότι δεν ήταν αρκετό ούτε το απόλυτο ρεκόρ, τα 36 γκολ στη Serie A, για να στεφθεί πρωταθλητής.

Ολα αυτά, τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, ο Pipita τα έζησε στο φουλ. Με δάκρυα σε αποκλεισμούς, με νεύρα σε ήττες, με πανηγυρισμούς που έβγαιναν από την ψυχή του στα γκολ, με τρέλα στο «Un giorno all' improvviso» που τραγουδούσε μπροστά από την Curva μετά από κάθε νίκη. Παρεμπιπτόντως, επειδή στη ζωή μπορεί κάποια πράγματα όντως να μην είναι τυχαία, αυτό το σύνθημα το λάνσαραν πρώτοι οι Γιουβεντίνοι, την σεζόν 2014-15. Με διαφορετικούς στίχους όμως, όπως διαφορετικοί είναι γενικά από τους Ναπολιτάνους. Κι ας τους συνδέουν, τις δύο ομάδες και κατ' επέκταση και τους οπαδούς τους, αρκετές μικρές ή μεγάλες ιστορίες. Ενδεχομένως, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικοί.

Το «difendo la citta», που τραγουδούσε επί μια ολόκληρη σεζόν με τους ultras στην Curva του San Paolo, θα αντικατασταθεί τώρα με το «fino alla fine» της Curva του Juventus Stadium. Τα azzurri θα γίνουν bianconeri και ο Γκονσάλο δεν θα είναι πλέον αυτός που προσπαθεί να νικήσει τους πάντες αλλά αυτός που θα θέλουν να νικήσουν οι πάντες. Ο φορ που πέτυχε 71 γκολ σε 94 ματς με τη Νάπολι, αυτός που είχε συμμετοχή σε 87 γκολ -αφού έδωσε και 16 ασίστ- σε αυτά τα 94 παιχνίδια, έγινε η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία της Γιουβέντους, η προσωποποίηση της δύναμης των Μπιανκονέρι.

Στη 10η... επέτειο από το Calciopoli, το οποίο ουσιαστικά δημιούργησε ένα τέρας αφού η Γιούβε δείχνει πιο πεινασμένη από ποτέ, η οικογένεια Ανιέλι ήθελε να στείλει ένα μήνυμα προς όλους. Και το έστειλε. «Colpo storico», έγραψε η Tuttosport την ημέρα που έγινε γνωστό ότι ο Αργεντίνος απαρνείται τη Νάπολι για να αγκαλιάσει τη Γιουβέντους. Ετσι έπρεπε να γίνει, γράφουμε εμείς με την σειρά μας. Για όλους.

Ο βορράς έκανε την επίδειξη δύναμης που λατρεύει να κάνει, ο νότος καλείται ξανά να δεχθεί με υπερηφάνεια ακόμη ένα χτύπημα, ο Μαραντόνα είναι πάλι στα χείλη όλων ως ο μόνος που δεν πρόδωσε τους Ναπολιτάνους, ο Αλταφίνι έχει λόγο να χαμογελάει. Το core 'ngrato, καλώς ή κακώς, δεν θα παραπέμπει πλέον μόνο σε αυτόν...