Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και η πρώτη χώρα που τους διοργάνωσε μετά την αναβίωση τους. Είναι και η μικρότερη χώρα που έχει ποτέ φιλοξενήσει τη διοργάνωση, γεγονός που όπως φαίνεται δεν θα αλλάξει ποτέ. Η Ελλάδα, όμως, πέρα από την «οικογενειακή» σχέση με την κορυφαία αθλητική διοργάνωση έχει και πολλές επιτυχίες αλλά και ιδιαίτερες στιγμές στους Αγώνες, μέσω των αθλητών της που πάντα κατέθεταν ψυχή και πάθος για τη διάκριση.

Πολλές από αυτές τις στιγμές, τις έζησαν δια ζώσης οι συντάκτες του gazzetta.gr και τις γράφουν μέσα από την καρδιά τους. Άλλοι, τις βίωσαν με διαφορετικό τρόπο και ανασύρουν τις αναμνήσεις από τη μνήμη τους. Στιγμές που θα μας (τους) ακολουθούν για μία ολόκληρη ζωή!

Νίκος Παπαδογιάννης: Βάλ'το κι εσύ, βρε αγόρι μου...

Κλωθογυρίζω στο μυαλό μου στιγμιότυπα από τις 4 Ολυμπιάδες που κάλυψα διά ζώσης, τις 10 που θυμάμαι συνολικά ως θεατής ή ως δημοσιογράφος, από τα 10άρια της Κομανέτσι μέχρι τα 9άρια και τα 19άρια του Μπολτ, αλλά ο νους μου επιστρέφει επίμονα στην ίδια σκηνή.

Ξεδιπλώθηκε μέσα σε 4-5 δραματικά δευτερόλεπτα στην αρένα του μπάσκετ στο Πεκίνο, ώσπου να πεις "Σι-Λά" (έτσι αποκαλούν οι Κινέζοι την Ελλάδα), όσο χρειάστηκε στον Βασίλη Σπανούλη για να μεταφέρει τη μπάλα τρέχοντας σαν άνεμος, από τη μία ρακέτα στην άλλη, με υπόκρουση εκκωφαντικές στριγγλιές από Κινεζάκια και Ελληνάκια. Πάτησε γερά λίγο έξω από το τρίποντο, σηκώθηκε για το σουτ που θα έστελνε την "επίσημη αγαπημένη" στα ημιτελικά, και..., και...

Είχαμε καλομάθει τα προηγούμενα χρόνια, να πηγαίνουν όλα μέσα. "Βάλ'το αγόρι μου" στο Βελιγράδι, τό'βαλε. "Μακάρι να γίνει ένα θαύμα", στην Ιαπωνία, έγιναν ´όλα τα θαύματα μαζεμένα. "Μόνο αν μας πάνε όλα δεξιά" στη Μαδρίτη με τους Σλοβένους, μας πήγαν. Είχαμε ξεχάσει ότι η τύχη είναι μια θεά τυφλή.

Το σουτ του Βασίλη πήγε στο σίδερο και η Ολυμπιακή διάκριση έμεινε όνειρο απατηλό. Έδωσα μια γερή γροθιά στο έδρανο για να ξεσπάσω τα νεύρα μου και προχώρησα παρακάτω, με εφόδιο την παγωμένη μπύρα που μου έφερε μετά από λίγα λεπτά ο Άγγλος φίλος και συνάδελφος, Κρις Μίτσελ. "Αδελφέ, τη χρειάζεσαι", μου είπε. Μόλις τελείωσα με τα επείγοντα, κάθισα και το φιλοσόφησα. Καλύτερα που χάθηκε αυτό το σουτ, παρά να αστοχούσε ο Διαμαντίδης στον ημιτελικό του 2005. Αν δεν υπήρχε το πρώτο, δεν θα υπήρχε ούτε το δεύτερο.

Έλα όμως που έμεινε το γαμώτο! Μετά από εκείνον τον άτυχο προημιτελικό, δεν ξαναπέρασε Έλληνας μπασκετμπολίστας από Τελετή Έναρξης. Πότε θα ξαναφτάσουμε τόσο κοντά στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων; Φοβάμαι ότι ποτέ. Τα τρένα που φεύγουν σπανίως επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος.

Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να ζω με εκείνη την πικρή ανάμνηση. Τις υπόλοιπες, γλυκές και λιγότερο γλυκές, έχουμε άφθονο χρόνο για να τις θυμηθούμε τις επόμενες ημέρες.

Χρήστος Κιούσης: «Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο...»

Πήρε θέση στην εκκίνηση με ρεκόρ 13:14... Ήταν ευτυχισμένη που ήταν εκεί. Στον τελικό. Στον πέμπτο διάδρομο στο Ολυμπιακό Στάδιο της Βαρκελώνης, ψηλά στο λόφο του Μονζουίκ. Στο 2, στο 3 και στο 4 οι συναθλήτριές της καλπάζουν. Σκύβει το κεφάλι και ξεκινά. Το αγώνισμά της απολύτως συμβολικό. 100 μέτρα εμπόδια. Ένας γυμναστής μου έλεγε κάποτε ότι τα εμπόδια δεν τα πηδάς, τα τρέχεις.

Η Πατουλίδου δεν τα έτρεχε, περνούσε από μέσα τους. Ακόμα κι αν τα εμπόδια ήταν γυάλινα, εκείνη πάλι θα τα περνούσε σπάζοντάς τα κι ας έφτανε χαρακωμένη στο νήμα. Ίσως ήταν η μόνη αποφασισμένη να το κάνει αυτό. Ανέβηκε στη δεύτερη θέση και λίγες στιγμές πριν το τέλος η πρώτη κάνει λάθος στο εμπόδιο και παραπατά. “ Άστραψε το νήμα, όνειρο παράνομο...” Η Πατουλίδου πρώτη! Πρώτη Ελληνίδα Χρυσή Ολυμπιονίκης με επίδοση 12:64 !!

Μετά στα χαμένα. Έψαχνε σημαία, έψαχνε άντρα, έψαχνε φίλους... Έπεσε στην αγκαλιά των αθλητών του πόλο. Φίλησε το μικρόφωνο, έκλαψε, γέλασε και είπε την πιο παρεξηγήσιμη φράση όλων των εποχών. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο. Την έκανε τραγούδι η σπουδαία Αφροδίτη Μάνου, της το τραγούδησε κάποτε μπροστά μου ο Μίλτος Πασχαλίδης και η Βούλα δάκρυσε. “Για ποια Ελλάδα ρε γαμώτο;”

Βασίλης Παπανδρέου: Η... επιφοίτηση του 2004

Το 2004, "αποφάσισα" να κάνω μία "επένδυση" στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όχι εγώ δηλαδή, οι γονείς μου, αλλά μην το κάνουμε θέμα...

Έφυγα από την -εξωτική- Χαλκιδική στις 12 Αυγούστου, με άπειρα εισιτήρια στις αποσκευές μου. Η Αθήνα τον Αύγουστο το 2004, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν... ο παράδεισος στη γη.

Οι λαοί όλου του πλανήτη μαζεμένοι σε ένα ατελείωτο πάρτι, καινούργια γήπεδα, καινούργιοι δρόμοι, καινούργιο αεροδρόμιο, ευγενικοί άνθρωποι, σαν να λέμε... μια "eurodisney των σπορ" όπως είπα στους κολλητούς μου, ενθουσιασμένος, όταν τους ανακοίνωσα ότι είμαι έτοιμος να "μετακομίσω" για ένα 8μηνο για να πάω σε Σχολή δημοσιογραφίας, μετά το -επιτυχημένο- πέρασμα από το ΑΠΘ.

Οι 8 μήνες έγιναν 12 χρόνια, ζω ακόμα στην Αθήνα (τουλάχιστον καταφέρνω να περνάω πάντα τα καλοκαίρια μου στη Χαλκιδική), παντρεύτηκα, έχω ένα κοριτσάκι με τεράστια μάγουλα κι όλα αυτά, στο μυαλό μου τουλάχιστον, ξεκίνησαν εκείνον το μαγικό Αύγουστο το 2004.

Τι δε θα ξεχάσω από τους Αγώνες;

Είδα live ΟΛΟΥΣ τους αγώνες του μπάσκετ, 5 "γεμάτες" μέρες Στίβου (το χρυσό της Χαλκιά, τον θρίαμβο της Ισινμπάγεβα, το 200άρι με τα "γιούχα" υπέρ του Κεντέρη, μεταξύ άλλων), τον Πύρρο στον τελικό της Άρσης Βαρών με το ανεπανάληπτο standing ovation, τους ημιτελικούς του πινγκ πονγκ, βρήκα τυχαία (πανάκριβα και "μαύρα") εισιτήρια για 2 μέρες στην κολύμβηση, ενώ μαζί τους μετέπειτα κουμπάρους μου, περάσαμε μια απίθανη μέρα στο beach volley.

Νομίζω ούτε καν ο Σκουντής, που είχε την ευθύνη για όλη τη δημοσιογραφική κάλυψη των αγώνων, δεν είδε μέσα στο γήπεδο τόσα events όσα εγώ...

Για εμένα, το "Athens 2004" ήταν σαν "επιφοίτηση". Κατάλαβα, στα 23 μου, οτι αφού δεν έγινα επαγγελματίας αθλητής, θα ασχοληθώ "επαγγελματικά" με τον χώρο του αθλητισμού, έστω και από τα δημοσιογραφικά θεωρία.

Αν έπρεπε να κρατήσω μόνο μια στιγμή, αυτή ειναι η συνάντηση στο μετρό με τον Τζινόμπιλι, τον Σκόλα, τον Νοσιόνι και τον Ομπέρτο, που φορώντας τα μετάλλιά και τις φανέλες τους, πήγαιναν στο Ζάππειο για ένα τρελό υπαίθριο πάρτι, ελάχιστες ώρες μετά τον τελικό με την Ιταλία.

Είναι απο τις εμπειρίες που, ακόμα και σημερα 12 χρόνια μετά, δεν πιστεύω οτι όντως τις έζησα και δεν τις ονειρεύτηκα απο την πολλή τεκίλα.

Υγ: Αν ποτέ τα φέρει η "τύχη" ετσι και πιείτε μαζί με τον Σκόλα να προσέχετε. Ο τύπος δεν σταματάει ποτέ!!! Ούτε καν αφού έρθουν οι "δυνάμεις ασφάλειας"...

Δήμος Μπουλούκος: Κεντέρης και Δήμας

Εχοντας παρακολουθήσει από κοντά τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες, οι ανεπανάληπτες στιγμές που έζησα ήταν πραγματικές πολλές, καθώς πρόλαβα τη χρυσή εποχή του ελληνικού αθλητισμού. Θα ξεχωρίσω δύο, όμως, ως τις πιο μοναδικές κυρίως λόγω του συγκινησιακού φόρτου που τις ακολούθησε. Η πρώτη ήταν στο Σίδνεϊ το 2000, όταν ο Κώστας Κεντέρης έδειξε από την αρχή των αγώνων στα 200 μέτρα, ότι έχει άγριες διαθέσεις. Για να είμαι ειλικρινής, βλέποντας και την εξαιρετική κατάσταση του, περίμενα ότι στον τελικό μπορεί να ανέβει στο βάθρο, αλλά η κούρσα του ήταν συγκλονιστική.

Πριν μπει στην τελική ευθεία ήταν 6ος αλλά... γκαζώνοντας στο τέλος τους ξεπέρασε όλους. Στον τερματισμό ήταν τέτοια η έκπληξη στο Ολυμπιακό Στάδιο του Σίδνεϊ που έπεσε βουβαμάρα. Μόνο οι φωνές των Ελλήνων ακούγονταν, ενώ οι λίγοι απεσταλμένοι του ελληνικού Τύπου δεν σταματήσαμε να αγκαλιαζόμαστε και να ουρλιάζουμε! Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τους αντιπάλους του Κεντέρη, αμέσως μετά τον τερματισμό να έχουν πέσει κάτω και να προσπαθούν να αντιληφθούν τι έχει γίνει...

Οπως δεν θα ξεχάσω ποτέ και το απίστευτο φινάλε στην καριέρα του τρομερού Πύρρου Δήμα. Μπορεί να τον είχα δει να κατακτά χρυσά μετάλλια, αλλά εκείνο το χάλκινο στην Αθήνα το 2004, στο Σπίτι της Αρσης των Βαρών δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου! Απονομή στον Πύρρο για το χάλκινο μετάλλιο και όλο το γήπεδο στο πόδι να τον αποθεώνει.

«Πύρρος, Πύρρος, Πύρρος» και «Ελλας, Ελλας» ήταν τα συνθήματα που προκάλεσαν δάκρυα στα μάτια του, αλλά και στα μάτια όλων μας! Ο χρόνος σταμάτησε, η απονομή για τους δύο καλύτερους του αθλητές σταμάτησε, τα πάντα σταμάτησαν και εκείνη τη στιγμή όλο το σύμπαν ήταν ο Πύρρος Δήμας με το τέταρτο μετάλλιο στη θρυλική καριέρα του. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που η απονομή του χάλκινου μεταλλίου κράτησε σχεδόν 10 λεπτά, αφήνοντας τον χρυσό και τον ασημένιο Ολυμπιονίκη να περιμένουν καρτερικά πότε θα έρθει η ώρα τους για να βραβευτούν.

Ακόμα και τώρα βλέπω το βίντεο και ανατριχιάζω... Σε ευχαριστώ για όλα Πύρρο!

Μιχάλης Τσαμπάς: Το κύκνειο άσμα του Πύρρου

Η αλήθεια είναι ότι όντας απαξιωμένο το ποδοσφαιρικό τουρνουά στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν μπορώ να πω ότι τους περιμένω κάθε 4 χρόνια με... κομμένη την ανάσα. Πέρα από το επαγγελματικό ενδιαφέρον, δεν συγκαταλέγομαι στους φαν. Θα δω τους τελικούς στον στίβο και κυρίως τα σπριντ, θα παρακολουθήσω τους τελικούς κολύμβησης κι από εκεί και πέρα θα με... τραβήξουν κάποια «τεταρτάκια» όσο αφορά τα μικρά σπορ. Ειδικά όταν έχει χόκεϊ επί χόρτου... κολλάω. Οπότε η... μεγάλη μου στιγμή όσο αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες έχει να κάνει περισσότερο με το συναίσθημα, παρά με την επίδοση.

Ήταν το 2004 στην Αθήνα. Στις... χρυσές μας ημέρες. Τότε που... δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και η κρίση ήταν άγνωστη λέξη. Τόπος το κλειστό άρσης βαρών στην Νίκαια. Πρωταγωνιστής; Ποιος άλλος από τον Πύρρο Δήμα. Με θλιμμένο ύφος έδειξε το χάλκινο που είχε κρεμάσει στο στήθος του, στο... κύκνειο άσμα του. Ε και; Τι σημασία είχε εκείνη την στιγμή το χρώμα. 30 χρυσά μαζί να έπαιρνε τέτοια αποθέωση δεν θα γνώριζε. Ένα γήπεδο όρθιο, μια χώρα στο πόδι και μια απονομή που... άργησε περίπου μισή ώρα. Μοναδικές στιγμές, που όταν τις ζει ένας αθλητής καταλαβαίνει και πόσο άξιζαν οι θυσίες, ο πόνος, η απαξίωση.

Το... αλμπάνι των πρώτων χρόνων, που στην συνέχεια έγινε ο Έλληνας που σήκωσε την χώρα μας στις πλάτες μας. Γνώρισμα της φυλής μας! Ακόμη και σήμερα 12 χρόνια μετά χάρη στο youtube εκείνο το απόγευμα μπορώ όποτε θέλω να το... ξαναζώ με την ίδια ένταση. Φαντάζομαι το ίδιο κι ο Πύρρος!

Θάνος Σαρρής: Ταξίδι στον κόσμο των Αγώνων

Στον αθλητισμό, οι στιγμές που ζεις από κοντά κατέχουν πάντα διαφορετική θέση από όλες εκείνες που παρακολουθείς από την τηλεόραση. Ακόμα κι αν δεν είναι αντίστοιχου βεληνεκούς. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 συνέπεσαν με το πρώτο καλοκαίρι μου μακριά από σχολικές υποχρεώσεις. Έχοντας ολοκληρώσει το πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο και δουλεύοντας το καλοκαίρι στην Πάρο, το ζύγισα αρκετά. Κυρίως, λόγω του οικονομικού. «Δεν γα...ται, πόσες φορές θα έχω την ευκαιρία να δω Ολυμπιακούς Αγώνες;», κατέληξα, χωρίς προφανώς να έχω ιδέα για το επαγγελματικό μου μέλλον.

Η μέρα εκείνη ήταν σαν ταξίδι στο εξωτερικό. Πλοίο, τραμ για πρώτη φορά και απευθείας στο γήπεδο του Ελληνικού. Πουέρτο Ρίκο - Ανγκόλα, για ορεκτικό. Και Αργεντινή - Κίνα για το κυρίως, καθώς η παρέα του Τζινόμπιλι και η τρέλα για τον Σκόλα ξεπέρασε κάθε άλλη τάση για ένα πιο... Ολυμπιακό άθλημα, όπως π.χ ένας στίβος, ή για την αγαπημένη κολύμβηση. Δεν ήμουν φυσικά... Παπανδρέου για να πιω ποτάκια με τον Σκόλα, αλλά η γηπεδική επαφή μαζί του μου αρκούσε και με το παραπάνω.

Μπάσκετ, κουβέντα με ανθρώπους από όλο τον κόσμο, μια βόλτα στο ΟΑΚΑ για περισσότερο άρωμα Αγώνων, καράβι και πίσω στο νησί. Δεν χρειάζεται να δεις την ομάδα σου, ή κάποιον αθλητή της χώρας σου. Μια μεγάλη διοργάνωση είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά...

Κωνσταντίνος Μελάγιες: Η ευλογία των δύο Ολυμπιακών

Αισθάνομαι ευλογημένος γιατί έζησα δύο Ολυμπιακούς Αγώνες από κοντά. Αθήνα και Πεκίνο θα μου μείνουν αξέχαστες ως εμπειρίες και η αλήθεια είναι πως όταν μου ζητήθηκε να γράψω αυτό το κειμενάκι, αρνήθηκα. Ποια να πρωτοδιαλέξω;

Τα flash interviews με τους παίκτες της Team USA αφού είχα επωμιστεί το ρεπορτάζ της μικτής ζώνης στα παιχνίδια της; Τον φανταστικό τελικό με τους Αργεντινούς να κατακτούν το χρυσό μετάλλιο; Την ξεφτίλα στην αναμέτρηση της Λένας Δανιηλίδου με την Μαλέεβα την οποία αποδοκίμαζαν οι Έλληνες θεατές μιας και δε ήταν εξοικειωμένοι με την συμπεριφορά σε αγώνες τένις;

Πολλά. Πάρα πολλά.

Και στην Κίνα, άλλα τόσα.

Στο Πεκίνο σοκαρίστηκα με τις εγκαταστάσεις. Θαρρείς και τις είχαν φτιάξει εξωγήινοι. «Η φωλιά του πουλιού» όπως ονομάστηκε το Εθνικό Στάδιο είναι ανεπανάληπτο. Γενικά επειδή ο κινεζικός πολιτισμός είναι απίστευτος, θα μου ήτα αδύνατο να ξεχάσω το «Ναό του Βούδα» και φυσικά την επίσκεψή μου στο «Σινικό Τείχος».

Γιάννης Γεωργόπουλος: Dream Team στη Βαρκελώνη

Νιώθω ευλογημένος που είχαν την τύχη να παρακολουθήσω εν δράσει την σπουδαιότερη ομάδα που παρουσιάστηκε ποτέ στον παγκόσμιο αθλητισμό. Οι «εξωγήινοι» του NBA χάρισαν απίθανες στιγμές διαστημικού μπάσκετ.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης (1992), η πρώτη και μοναδική Dream Team σκόρπισε τον όλεθρο στους αντιπάλους της. Μετά τις έξι 100άρες στους Παναμερικανικούς Αγώνες, έριξε άλλες οχτώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατακτώντας με χαρακτηριστική άνεση το χρυσό μετάλλιο. Στον τελικό η Κροατία των Ντράζεν Πέτροβιτς, Ράτζα, Κούκοτς, Βράνκοβιτς ηττήθηκε με 32 πόντους. Ήταν η μικρότερη διαφορά εθνικής ομάδας απέναντι στους Τζόρνταν, Μάτζικ Τζόνσον, Μπερντ, Μπάρκλει, Πίπεν, Καρλ Μαλόουν, Στόκτον, Ρόμπινσον, Ντρέξλερ, Μάλιν, Γιούιν και Λέτνερ.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την μονομαχία Πέτροβιτς-Τζόρνταν με τον «Μότσαρτ» να σταματάει στους 24 πόντους και τον «Air» στους 23. Και μόνο που είδαμε 12 θεούς τους μπάσκετ, στην ίδια ομάδα να κατατροπώνουν κοινούς θνητούς σε μοναδικές παράστασεις αρκεί για να μνημονεύουμε τούτες τις ανεπανάληπτες στιγμές ως τις κορυφαίες σε ολυμπιακούς αγώνες. Το μπάσκετ στα καλύτερα του!

Γιάννης Κούρκουλος: Τα διαμάντια είναι παντοτινά!

Το 2004 ήταν το κύκνειο άσμα για μία από τις μεγαλύτερες ακοντίστριες όλων των εποχών. Η Μιρέλα Μανιάνι που από το 1994 στο παγκόσμιο νεανίδων της Λισσαβώνας (σαν Αλβανίδα τότε), είχε καταγράψει μια ξέφρενη πορεία προς την κορυφή, ήθελε να κάνει μία εντυπωσιακή παρουσία στους Ολυμπιακούς, της από το 1996 νέας πατρίδας της.

Το 1997 ήταν παρούσα με τα ελληνικά χρώματα στον τελικό του 6ου παγκόσμιου πρωταθλήματος στο ΟΑΚΑ. Το 1998 στη Βουδαπέστη στο ευρωπαϊκό πήγαινε για σπουδαία πράγματα στον τελικό. Στο «ζέσταμα» τη βλέπαμε απ τα δημοσιογραφικά που ήταν στα 65μ να καρφώνει το ακόντιο μπροστά μας. Στον αγώνα με ένα πόδι σκέτη πληγή από ένα νέο παπούτσι δεν τα κατάφερε. Βάδιζε και υπέφερε… Ηταν όμως εκεί…

Το '99 στο παγκόσμιο της Σεβίλλης, φεύγοντας από το ξενοδοχείο «Αλκόρα» στην περιοχή Τομάρες, μια και είχα την τύχη να μένω με την αποστολή, με ρώτησε. «Σημαία έχουμε;».

«Αν θες να μου πεις κάτι, να ξέρεις ότι το ξέρω πως θα κερδίσεις. Παγκόσμιο ρεκόρ θα κάνεις; Αυτό είναι το ζητούμενο», αντέτεινα… Χαμογέλασε με νόημα γνέφοντας συγκαταβατικά… Κέρδισε…

Το 2000 ήταν Ολυμπιακοί στο Σίδνεϊ, βάθρο με αργυρό. Εν τω μεταξύ είχαν έλθει και τα παγκόσμια ρεκόρ… Το 2001 παγκόσμιο πάλι στο Εντμοντον του Καναδά. Και πάλι αργυρό. Το 2002 στο Μόναχο, υπήρξε η υπενθύμιση. «Κάτι χρωστάς σε ευρωπαϊκό…». Η απάντηση ήταν, «το γνωρίζω και θα κάνω αυτό που πρέπει». Και το έκανε. Εθνικός Υμνος και πάλι, όπως και στο επόμενο παγκόσμιο του 2003 στο Παρίσι. Ξανά με εθνικό Υμνο…

Και ήλθε η χρονιά που όλοι περίμεναν. Όμως δυστυχώς η Μανιάνι ήταν τραυματισμένη. Δεν είχε ρίξει σχεδόν καθόλου και ήταν 3η Ελληνίδα τη χρονιά πίσω από τη Σάβα Λύκα και την Αγγελική Τσιολακούδη.

Όμως η θέληση και η ψυχή από γρανίτη δεν την άφηνε να μείνει έξω από τη μεγάλη γιορτή. Μπήκε στον προκριματικό με την 29η(!) επίδοση, στην ουσία ένα τεστ του Μάη ήταν, από τις 45 του προκριματικού. Και εκεί άρχισαν τα θαύματα…

56,92, άκυρη και 61,04 με όριο τα 61μ. Ηταν στον τελικό και πάλι για 8η χρονιά σερί έστω και με την 11η επίδοση.

Στην πρώτη βολή 62,29 που την έφερνε 5η. Στη δεύτερη 63,61 που την έφερνε 3η. Στην τρίτη βολή ήταν άκυρη. Στην τέταρτη 62,60, στην πέμπτη άκυρη και στην τελευταία 64,29. Είχε κάνει πάλι το θαύμα και την υπέρβαση. Τι κι αν η Νέριους στην τελευταία βολή την έστειλε από δεύτερη, 3η για κάτι εκατοστά…

«Ελπίζω να είσαι χαρούμενος. Τώρα τέλειωσαν όλα πια…» μου είπε έξω απ το στάδιο μετά. Ηταν 29 Αυγούστου του 2004 και η Μιρέλα 27,5 χρονών…

Όχι Μιρελού. Τίποτα δεν τελείωσε. Τα διαμάντια είναι παντοτινά και οι Ολυμπιονίκες αθάνατοι…

Φώτης Καρακούσης: Η μεγαλύτερη ευκαιρία για το βόλεϊ

Ναι το ξέρω οι περισσότεροι στο θέμα αυτό θα γράψουν για τις Ελληνικές διακρίσεις σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ από την άλλη θα αναφερθώ σε μια... αυτοκτονία που δεν άφησε το βόλεϊ να κάνει το άλμα που δικαιούταν. Μια αυτοκτονία που έγινε στις 25-8-2004, στο κατάμεστο ΣΕΦ. Η Εθνική αντιμετώπισε για την φάση των «8» τις ΗΠΑ, σε ένα παιχνίδι που κανείς φίλος του αθλήματος δεν θα ξεχάσει.

Και δυστυχώς δεν θα το ξεχάσει όχι για καλό, αλλά μια τεράστια ευκαιρία που χάθηκε. Η ομάδα μας με τον Στέλιο Προσαλίκα στο πάγκο, παρότι βρέθηκε πίσω με 0-1 σετ, κατάφερε να προηγηθεί με 2-1. Στο τέταρτο όμως έγινε η αυτοκτονία και μάλιστα χωρίς εισαγωγικά. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να πεις αυτό που έγινε στο τέταρτο.

Εκεί η Εθνική προηγήθηκε με 20-12 και όλοι πανηγυρίζαμε την πρόκριση στα ημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων. Μια τεράστια επιτυχία που θα γιγάντωνε το άθλημα. Και όμως η νίκη που όλοι περίμεναν δεν ήρθε. Οι ΗΠΑ έκαναν το 2-2 πετυχαίνοντας μια επική ανατροπή (23-25). Και στο τάι μπρέικ όμως πήγαμε στην βρύση και δεν ήπιαμε νερό, καθώς προηγηθήκαμε με 12-9 και χάσαμε με 17-15. Αυτή η ήττα-αυτοκτονία ήταν η χειρότερη και αυτή που στοίχισε περισσότερο από κάθε τι στο βόλεϊ. Μια ήττα που κανείς δεν θα ξεχάσει και που αν είχε αποφευχθεί κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι επιτυχίες θα έφερνε αυτή η γενιά και πόσο περισσότερο θα είχε ανέβει το άθλημα συνολικά...

Δημήτρης Τομαράς: Το Ιράκ και ο Κριστιάνο Ρονάλντο!

Ολυμπιάδα 2004. Δεν ξεχνιέται από κάθε άποψη. Δεν γίνεται έτσι και αλλιώς κάθε μέρα τέτοια διοργάνωση στο... σπίτι σου, παρότι ως Ελλάδα δεν είχαμε διαπρέψει. Μία στιγμή που θυμάμαι πιο έντονα από εκείνη την διοργάνωση είναι το ματς του Ιράκ με την Πορτογαλία, διότι είχα την δυνατότητα να το δω από κοντά και να το καλύψω.

Με τον τότε (και τώρα) σταρ των Πορτογάλων, Κριστιάνο Ρονάλντο να γίνεται πόλος έλξης για αυτόγραφα και φωτογραφίες πριν και μετά τον αγώνα. Επικράτησε ένας μίνι... χαμός και όλοι ήθελαν να πάρουν μία δήλωσή του, με τον άσο της Ρεάλ να λέει πόσο του άρεσε η Ελλάδα. Και με τους Ιρακινούς να κερδίζουν το ματς 4-2 αλλά και την... μάχη της κερκίδας, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να αναρτήσουν και πανό κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου για όσα συνέβαιναν εκείνα τα χρόνια στην πατρίδα τους.

Η Πορτογαλία τελείωσε εκείνο το ματς με δέκα παίκτες ενώ ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν σκόραρε...

Αργυρώ Γιαννουδάκη: Οι στιγμές που θα έρθουν

Δεν πιστεύω στα παραμύθια και στα θαύματα, δεν θυμάμαι να πίστευα ποτέ.

Με εξαίρεση τον αθλητισμό, εκεί ήταν ανέκαθεν και εξακολουθούν να είναι οι δικοί μου πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι για μένα το καινούριο παραμύθι που περιμένω κάθε τέσσερα χρόνια!

Oι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από τους Αγώνες της Σεούλ, στα Χανιά μαζί με τον μπαμπά μου στημένους μπροστά από την τηλεόραση (η οποία άλλαζε κανάλι από την ίδια τη συσκευή, για να ξεπιάνεσαι από τον καναπέ) να παρακολουθούμε την κατάκοπη μαραθωνοδρόμο, Ρόζα Μότα να κόβει πρώτη το νήμα του τερματισμού και τον Καρλ Λιούις να κατακτά άλλα δύο χρυσά σε 100μ. και μήκος.

Έκτοτε πάντα μπροστά από μία τηλεόραση, έχω πανηγυρίσει με τον ίδιο παιδικό ενθουσιασμό όλα τα ελληνικά μετάλλια.

Αγαπημένη μου στιγμή στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι κάθε φορά η επόμενη. Θα είναι λοιπόν, οι κούρσες των Γιαννιώτη και Αραούζου, οι αγώνες της εθνικής πόλο και της εθνικής κολύμβησης, ο τελικός στο άλμα επί κοντώ με τις Στεφανίδη – Κυριακοπούλου και Φιλιππίδη, ο αγώνας των Πετρούνια και Μιλλούση σε κρίκους και δοκό, της Ευαγγελίας Ψάρρα που θα δώσει το «παρών» για 5η φορά στους Αγώνες στην τοξοβολία, του Ηλία Ηλιάδη στο τζούντο, των Μπεκατώρου-Πατενιώτη, Σκαρλάτου και Κοκκαλάνη στην ιστιοπλοΐα, Ταμουρίδη και Βολικάκη στην ποδηλασία, Ασουμανάκη –Νικολαΐδου κωπηλασία και των Μίττα και Κορακάκη στην σκοποβολή.

Αυτούς τους αγώνες δεν θα τους χάσω με τίποτα!

​

Eυάγγελος Γιαννόπουλος: Ο Κώστας Κεντέρης στο Σίδνεϊ

Ήταν μεσημέρι Σεπτεμβρίου. Έχουμε μαζευτεί σε μια καφετέρια να δούμε τον τελικό των 200 μέτρων όπου και συμμετέχει ένας Έλληνας. Ο Κώστας Κεντέρης.

Δεν τον ξέραμε η αλήθεια είναι. Δεν υπήρχε ίντερνετ τότε να γκουγκλάρεις Κώστας Κεντέρης και να σου βγάλει «περίπου 4.460 αποτελέσματα (0,34 δευτερόλεπτα)». Τότε απλά ρώταγες ποιος είναι τι και ήλπιζες να ξέρει και ο άλλος. Τότε λοιπόν λίγοι ήξεραν. Θυμάμαι τον κολλητό μου να μου λέει: «διάβασα για αυτόν στην εφημερίδα. Θα τους γ@μ@σει όλους, πάει φουλ για μετάλλιο».

ΣΚΑΣΤΕ ΞΕΚΙΝΑΕΙ» φώναξε ένας φαντάρος και αγκάλιασε την τηλεόραση. 20 δευτερόλεπτα μετά κανείς δεν μίλαγε. Ξαφνικά ένοιωσα γυαλιά στα πόδια μου. Γύρισα το κεφάλι μου και έιδα το τραπέζι αναποδογυρισμένο. Ένας πιο πίσω είχε βγει στον δρόμο, είχε πέσει στα γόνατα λες και έβαλε γκολ στον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ και ούρλιαζε. Γύρισα από την άλλη και είδα τον κολλητό μου να μου φωνάζει: «τους γ@αμ@σε ρε! Όλους! Κατάλαβες τι έκανε ο τύπος;».

«Όχι» ψέλλισα.

Δεν είχα καταλάβει. Όλα γύρω μου ήταν σε αργή κίνηση. Το κατάλαβα όταν σταμάτησα να κλαίω μετά από κάποια λεπτά. Το κατάλαβα στο Έντμοντον. Το κατάλαβα στο Μόναχο.

Το κατάλαβα όταν πέρασε σε ένα απόγευμα στην απαξίωση.

Το κατάλαβα όταν είδα πριν από ένα μήνα τυχαία ξανά τα video από τα 3 χρυσά.

Το κατάλαβα όταν έκλαψα ξανά.

Τεράστιε Κώστα σε ευχαριστώ για τα κλάματα.

Κατερίνα Καλού: Όλα είναι εφικτά

Η μνήμη μου δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Γι’ αυτό όταν μου ζητήθηκε να φέρω στον νου μου την αγαπημένη μου ολυμπιακή στιγμή, το μυαλό μου ταξίδεψε στο Έντμοντον και στο καλοκαίρι του 2001 που ο Κεντέρης κέρδιζε (και) το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – ναι τότε που εγώ έβαζα ξυπνητήρι τα χαράματα στη Σύρο για να δω τις κούρσες.

Λίγα λεπτά μετά κατάλαβα ότι δεν μπορώ να γράψω για εκείνη την εντυπωσιακή νίκη και σκέφτηκα ότι το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάω έναν χρόνο πίσω. 28 Σεπτεμβρίου 2000. Ένας υπεραθλητής από τη Μυτιλήνη μπαίνει δυνατά στη στροφή στον τελικό των 200μ. στο Σίδνεϊ και πείθει μέσα σε 20.09 δευτερόλεπτα τους πάντες ότι όλα είναι εφικτά. «Ανεβαίνει ο Κώστας. Πάει για μετάλλιο. Ο Κεντέρης, ο Κεντέρης είναι πρώτος».

Τα λόγια του εκφωνητή αντηχούν ακόμη στα αυτιά μου πιο δυνατά από το φρενάρισμα της όποιας μηχανής και πιο μελωδικά από τα κακεντρεχή σχόλια για τα μετέπειτα φάουλ του χρυσού αγοριού. Γιατί όποιος έχει περάσει έστω και έναν μήνα στο ταρτάν ξέρει καλά ότι ένα ολυμπιακό μετάλλιο (εκτός από λάθη) κρύβει τεράστια προσπάθεια, ατελείωτο ιδρώτα, στρατιωτική πειθαρχία και μοναδικό ταλέντο.

Οπότε, ανεξάρτητα από τη συνέχεια, η στιγμή που ο Κεντέρης κόβει πρώτος το νήμα με συγκινεί κάθε φορά που τη σκέφτομαι και με κάνει να ονειρεύομαι με τα μάτια (και τα χέρια) ανοιχτά.

Δημήτρης Ρούσσος: «Ωραίος αυτός ο πιτσιρικάς, Τέβες τον είπαμε»;

24 Αυγούστου 2004, στο νεότευκτο «Γ. Καραϊσκάκης», Αργεντινή και Ιταλία «ακόνιζαν» τα ξίφη τους στον ημιτελικό του τουρνουά ποδοσφαίρου Ανδρών. Προφανώς ο «βασιλιάς των σπορ» δεν συγκινεί κανέναν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τις ομάδες να κατεβάζουν μικρούς ή «αναπληρωματικούς» διεθνείς, όμως η σύγκρουση της «αλμπισελέστε» με τη «σκουάντρα ατζούρα» έδινε την ψευδαίσθηση πως παρακολουθούσες κάτι σπουδαίο.

Τελικά ήταν σπουδαίο! Οι λόγοι είναι οι εξής: ένα πανέμορφο, ολοκαίνουργιο γήπεδο, η «πολυχρωμία» στις εξέδρες, που δεν είχαν κανέναν παλμό αλλά φιλοξενούσαν αμέτρητες εθνικότητες, σε ένα «μωσαϊκό» αντίστοιχο του πνεύματος των Αγώνων και τέλος, ένα σωρό άγνωστοι παιχταράδες, όπως ο Αντρές Ντ’ Αλεσάντρο, ο Χαβιέρ Μασεράνο, ο Ντανιέλε Ντε Ρόσι και φυσικά, το «κανόνι» του τουρνουά (8 γκολ), ο Κάρλος Τέβες, σκόρερ του πρώτου εκ των τριών εκείνο το απόγευμα. Ήταν η πρώτη εικόνα που απέκτησα για τον «Απάτσι», «αγγελιαφόρος» όσων θα ακολουθούσαν στα επόμενα χρόνια…