Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν γεννήθηκε για να αναμετρηθεί με τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Με την ίδια τη ζωή. Ακολούθησε τον δρόμο των μεγάλων δημιουργών και με την προσωπικότητα του κατάφερε να γίνει ξεχωριστός. Όσο τετριμμένο κι αν είναι, αποτυπώνει την αλήθεια για τον σουηδό auteur. Από πολύ μικρός εκδήλωσε ενδιαφέρον για την καλλιτεχνική δημιουργία. Πρώτα στο θέατρο και μετά στον κινηματογράφο. Η σύγκρουση με τον δεσποτικό πατέρα συνέβαλε στο να βρει διέξοδο η έκφραση του μέσα από την τέχνη.

Η φιλμογραφία του μεγάλη και ελάχιστες ταινίες του μπορούν να θεωρηθούν κακές. Η συντριπτική πλειοψηφία αγγίζει την τελειότητα. Πότε κανείς δεν μπόρεσε να φέρει τον άνθρωπο τόσο κοντά με τον εαυτό του, με το άλλο φύλο, με τον Θεό, με την απουσία Του. Οι εφτά ταινίες που παρουσιάζουμε είναι, κατά τη γνώμη μας, οι καλύτερες στιγμές του.

Persona (1966)

Τι ταινία Θεέ μου!!! Η πιο ποιητική του μεγάλου Σουηδού. Για τον Μπέργκμαν όλα αποτυπώνονται και αντανακλώνται στο πρόσωπο. Οι συναισθηματικές, ψυχολογικές καταστάσεις επιδρούν και αλλάζουν αργά και μεθοδικά την εικόνα. Το πρόσωπο γίνεται προσωπείο και η αλήθεια μπλέκεται με την ψευδαίσθηση. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί τις σκιές και το φως και φυσικά η σκηνή που τα “δύο” πρόσωπα γίνονται ένα, είναι αξεπέραστες κινηματογραφικές στιγμές.

Φάννυ και Αλέξανδρος (1982)

Το κύκνειο κινηματογραφικό άσμα του Μπέργκμαν. Η ταινία είναι φόρος τιμής στον εαυτό του αφού έχει πολλά στοιχεία από τη ζωή του. Το φιλμ αποτελεί πρόσκληση στο κοινό να γνωρίσει καλύτερα τον δημιουργό. Ομορφιά, χάρη και παιδική ματιά σε μια βαθιά δραματική ταινία. Άπειρες εκθαμβωτικές εικόνες. Η κάμερα και τα πλάνα του Μπέργκμαν σε βάζουν στην ψυχή του μικρού Αλέξανδρου και της αδερφής του. Ανεκτίμητο αριστούργημα.

Η έβδομη σφραγίδα (1958)

Η ταινία που έβαλε γερά τον Σουηδό στο “υπαρξιακό δράμα”. Το συγκεκριμένο φιλμ είναι τόσο υποβλητικό που δεν μπορείς παρά να ψελλίσεις “απίστευτο”. Η ατμόσφαιρα, η φωτογραφία, το σενάριο, οι χαραγμένες στο μυαλό σκηνές. Ο θάνατος συναντά ιππότη τον σταυροφοριών. Παίζουν σκάκι λίγο πριν ο πρώτος επιτελέσει το καθήκον του. Μοναδική σύλληψη που συγκλόνισε. Αναμφίβολα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Άγριες φράουλες (1958)

Το εν λόγω φιλμ συγκαταλέγεται σε αυτά που δίνουν μάθημα ζωής στον θεατή. Η μνήμη βασικός άξονας της ταινίας με τον ήρωα του Μπέργκμαν να προσπαθεί να ξανακερδίσει τον χαμένο χρόνο. Από τις πιο ωραίες του Σουηδού με πρωτοποριακό μοντάζ. Η ερμηνεία του Βίκτορ Σιέστρομ ξεχωριστή.

Κραυγές και ψίθυροι (1972)

Ο τίτλος της ταινίας είναι δηλωτικός για το φιλοσοφικό ποιόν της. Δυο αδελφές και η υπηρέτρια συμπαραστέκονται στην ετοιμοθάνατη τρίτη αδελφή. Ο θάνατος αναπόφευκτος και μαζί του οι μνήμες που πληγώνουν και έχουν κρυφτεί κάτω από τον χρόνο. Εκεί, ξεπηδούν οι κραυγές και οι ψίθυροι. Πρόκειται για συγκλονιστικό ψυχογράφημα που σημείωσε και εμπορική επιτυχία.

Σκηνές από έναν γάμο (1973)

Ο Μπέργκμαν έκανε αυτή την ταινία τη σουηδική τηλεόραση και απέσπασε Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας. Η λεπτομέρεια τονίζεται για να σημειωθεί η ικανότητα του να φτιάχνει διαμάντια σε κάθε μέσο. Αποδομεί τον “ευτυχισμένο γάμο” έχοντας δύο σπουδαίους ηθοποιούς: Τον Έρλαντ Γιόζεφσον και τη Λιβ Ούλμαν.

Η σιωπή (1964)

Το τελευταίο μέρος της τριλογίας των “ταινιών δωματίου” με θεματική την αναζήτηση του Θεού. Ο σουηδός δημιουργός έχει καταλήξει ότι Αυτός απουσιάζει και πλέον μόνο σιωπή απλώνεται στον κόσμο. Αυτή κυριαρχεί και στο φιλμ και οι δυο πρωταγωνίστριες του, Ίνγκριντ Τούλιν, Γκούνελ Λίντμπλομ, υπηρετούν τέλεια το όραμα του. Πρωτοποριακή και τολμηρή δουλειά για την εποχή της.

-Στοιχεία αντλήθηκαν από Wikipedia