Η αλήθεια είναι πως το αγωνιστικό κομμάτι, όσον αφορά τη φάση των ομίλων, πάνω-κάτω το έχουμε εξαντλήσει με τον Αντώνη σε κείμενα και videos, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά στο Gazzetta με τις αναλύσεις όλες αυτές τις μέρες. Επομένως, συμπληρώνοντας 15 μέρες στο Παρίσι και ζώντας καθημερινά κάθε πτυχή της διοργάνωσης, είπα να επικεντρωθώ σε δέκα πράγματα, ως επί το πλείστον, εκτός του αγωνιστικού. Τι δεν θα ξεχάσω λοιπόν από τη φάση των ομίλων του Euro 2016;

Τη λάμψη στα μάτια του Φερνάντο Σάντος

Είχε περάσει μια δύσκολη συνέντευξη Τύπου, στην οποία οι περισσότεροι τον είχαν ζαλίσει για τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Τη θέση του, τα ξεσπάσματά του, τον τρόπο που λειτουργεί στην πίεση. Ο Σάντος απάντησε υπομονετικά σε όλα, για περίπου 45 λεπτά. Θεωρούσαμε ότι, περνώντας στη συνέχεια δίπλα μας, ήταν σχεδόν αδύνατον να σταματήσει και να μιλήσει για την Ελλάδα. Όχι απλά σταμάτησε, αλλά ο τρόπος που έλαμψαν τα μάτια και ολόκληρο το πρόσωπό του ήταν κάτι που δεν μεταφέρεται με λόγια. Ο Πορτογάλος αισθάνεται Έλληνας και το απέδειξε με τις δηλώσεις που μας έκανε, ενώ εμείς καταλάβαμε για μια ακόμα φορά το πως όλες οι ισορροπίες στον οργανισμό της Εθνικής γκρεμίστηκαν με την αποχώρηση του.

Τους Ιρλανδούς

Ελάτε τώρα, ήταν το must της δεκάδας. Δεν γίνεται να μην λατρέψεις τα τυπάκια, ακόμα κι αν κάποιο από αυτά στην ευθυμία του σου έχει αναποδογυρίσει τραπέζι ένα καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά. Στο προηγούμενο Gazzetta Weekend Journal είχατε την δυνατότητα να διαβάσετε αναλυτικά τους λόγους, όμως, παρότι έχει περάσει μόνο μια βδομάδα, το κείμενο έγινε... out of date, διότι η καθημερινότητα στη Γαλλία χαρίζει συνεχώς νέες ιστορίες με πρωταγωνιστές τους Ιρλανδούς! Η πιο ωραία τρέλα που έχουμε συναντήσει.

Τη γέννηση ενός ήρωα

Ρισκάροντας να εκτεθώ, είχα γράψει πολύ νωρίς στη σεζόν πως ο Ντιμίτρι Παγιέ, συνυπολογίζοντας όλα τα δεδομένα, ήταν η μεταγραφή της χρονιάς στην Premier League. Τελικά νομίζω πως ο Καντέ τον... έφαγε στο νήμα, ωστόσο η κίνηση της Γουέστ Χαμ με την απόκτησή του δεν παύει να αποτελεί μία από τις καλύτερες μεταγραφές των τελευταίων ετών. Η πρεμιέρα, θα είναι ίσως το ματς που θυμάμαι περισσότερο λόγω της όλης ατμόσφαιρας. Το πως όμως ο Παγιέ με το γκολ του χάρισε τη νίκη στη Γαλλία και έγινε ο απόλυτος ήρωας των τρικολόρ, είναι μια κατηγορία μόνο του. Πρωτοσέλιδα, αφιερώματα, πτυχές της παιδικής του ηλικίας και ένα τρομερό παραλήρημα από τον κόσμο συνέθεσαν το σκηνικό της πιο όμορφης στιγμής του 29χρονου μέχρι στιγμής στην Εθνική Γαλλίας. Τόσο η ομάδα, όσο και ο κόσμος είχε ανάγκη από έναν ήρωα, ο οποίος θα μπορούσε να εκφράσει όλα τα κοινωνικά στρώματα. Τον βρήκαν στον Παγιέ, σε επίπεδο... υπερβολής. Έτσι όμως είναι το ποδόσφαιρο! Μια στιγμή είναι αρκετή για να μπεις στην ιστορία. Ο Παγιέ, πάντως, θα έχει κι άλλες.

Τους cool Γερμανούς

Πρωταθλητές κόσμου, οι περισσότεροι βγάζοντας το ψωμί τους σε top level ομάδες, έχοντας να κουβαλήσουν τον τίτλο του φαβορί. Ο Οζίλ, ο Χούμελς, Ο Κρόος, ο Μίλερ, ο Γκέτσε, ο Νόιερ. Θα περίμενε, λογικά, κανείς, έναν τοίχο. Κι όμως. Οι Γερμανοί ποδοσφαιριστές ήταν οι πιο cool που συναντήσαμε στη μικτή ζώνη. Ο Ματς Χούμελς, ο οποίος έχει δεχθεί τόσο πρέσινγκ για τη μεταγραφή του και λίγο μετά τη γκάφα που έκανε μιλώντας σε δημοσιογράφους για την κλήρωση της Ντόρτμουντ σαν να είναι ακόμα παίκτης της, σταμάτησε και μας μίλησε για τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Ο Μίλερ μας έδωσε το χέρι και τρέλανε το πείραγμα όλους τους δημοσιογράφους. Ο Σίρλε απάντησε υπομονετικά σε ό,τι τον ρωτήσαμε εμείς, αλλά και οι συνάδελφοι από την Αγγλία, που σημαίνει πολύ περισσότερες δηλώσεις από τους υπόλοιπους. Ο Οζίλ, για παράδειγμα, δεν μίλησε στους Άγγλους, έχοντας από πίσω τον Κεντίρα να τον τσιμπάει. Κανένας σνομπισμός, καμιά υποκρισία. Οι πραγματικά μεγάλοι, δεν το έχουν ανάγκη.

Τον Ζλάταν και τον Κριστιάνο

Πέρασαν μπροστά μας απογοητευμένοι και οι δύο. Ο μεν Σουηδός, έχοντας μια κακή βραδιά απέναντι στους μαχητικούς Ιρλανδούς και ένα συνολικά κακό τουρνουά. Ο δε Πορτογάλος, έχοντας χάσει σημαντικές ευκαιρίες και βλέποντας την ομάδα του να μένει στο μηδέν με τους Αυστριακούς. Ήταν όμως, μαζί με τον Μπέιλ, οι πιο λαμπεροί ποδοσφαιριστές του Euro 2016. Έκαναν δεκάδες δημοσιογράφους, φώτα και κάμερες να στραφούν πάνω τους. Μεγάλες εφημερίδες, όπως η Marca, είχαν στείλει δημοσιογράφο για να ακολουθεί την Πορτογαλία μόνο και μόνο για τον CR7. Στον Ζλάταν, ένας συνάδελφος δεν άντεξε. Έβγαλε χαρτί και ζήτησε αυτόγραφο. Ο Ρονάλντο δεν μίλησε και δεν τόλμησε κανείς συμπατριώτης του να τον πιέσει περισσότερο. Όσο να ναι, βλέποντάς τους να περνούν μπροστά σου με σκυμμένο το κεφάλι, καταλαβαίνεις πως μέσα σε όλο το σταριλίκι τους, πονούν όπως όλοι την εθνική, νοιάζονται για τη φανέλα και όχι (μόνο) για την εικόνα τους.

​

Τον Γουίλ Γκριγκ

Κατεβήκαμε στη μικτή ζώνη μετά το ματς της Βορείου Ιρλανδίας με τη Γερμανία αποφασισμένοι να τον γνωρίσουμε. Έλα, όμως, που έτυχε να περνάει την ώρα που συζητούσαμε με τον παλιό γνωστό Ρόι Κάρολ. Τουλάχιστον, μας το έσωσε το ότι δεν σταμάτησε πουθενά για δηλώσεις, ούτε στους συμπατριώτες του. Σκεφτείτε λίγο. Να έχεις κάνει μεν μια σούπερ χρονιά, αλλά στη League One. Να ξεκινάς το Euro γνωρίζοντας πως αν αγωνιστείς, θα είναι για μερικά λεπτά, αφού έχεις δύο ποδοσφαιριστές μπροστά σου. Και ξαφνικά, το όνομά σου να γίνεται το απόλυτο hit της διοργάνωσης. Να παίζει σε μαγαζιά και μπαρ, να το τραγουδούν άνθρωποι που όχι απλά δεν γνώριζαν την παρουσία σου, αλλά ακόμα και τώρα δεν έχουν μπει στον κόπο να σε μάθουν. Η απόλυτη παράνοια!

Τις βραδιές στη fan zone

Ακούγεται ίσως λίγο γραφικό σε ένα Euro που έχει στιγματιστεί από επεισόδια, όμως τα πάρτι που γίνονταν κάτω από τον Πύργο του Άιφελ με πρωταγωνιστές οπαδούς από διαφορετικές χώρες αποτελούν τον αντίλογο. Τη μέρα που στη Μασσαλία οι Άγγλοι έπαιζαν ανελέητο ξύλο με τους Ρώσους, άνθρωποι από τις δύο χώρες έπιναν μαζί μπύρες στο γρασίδι και έβλεπαν τον αγώνα με μοναδικό όπλο το χιούμορ και την καζούρα. Στο Παρίσι, τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά και η αλήθεια είναι πως σε αυτό μεγάλο ρόλο παίζουν και οι αρχές, που δεν άφησαν τους χούλιγκαν να λερώσουν τη βιτρίνα τους. Αυτό σημαίνει μειωμένα αντανακλαστικά στο Νότο; Πολύ πιθανόν. Αλλά το συναίσθημα του να βλέπεις αγώνα με δεκάδες χιλιάδες να τραγουδούν και να το γιορτάζουν δίπλα σου, είναι αυτό που κάνει τις διοργανώσεις αυτές ξεχωριστές.

Το σακίδιο στο εστιατόριο

Είχαμε πει με τον Αντώνη Σαούλη να κρατήσουμε αυτή την ιστορία για εμάς, αλλά είναι χαρακτηριστική του πως μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάξουν τα πάντα, οπότε αποφάσισα να τη γράψω. Φτάνοντας στη Γαλλία με τις απειλές για τρομοκρατική επίθεση να κοσμούν όλα τα Ευρωπαϊκά Media, υπήρχε μια ανησυχία. Όχι φόβος, αλλά ανησυχία. Σταδιακά, ξεπεράστηκε κι αυτή, παρότι οι έλεγχοι, η παρουσία της αστυνομίας και του στρατού και τα συνεχή δημοσιεύματα την καλλιεργούσαν. Ένα βράδυ λοιπόν που τρώγαμε στην πλατεία Ρεπουμπλίκ, μπήκε στο μαγαζί ένας περίεργος τύπος. Νευρικός, μιλούσε μόνος του και προσπαθούσε να πιάσει κουβέντα στα διπλανά τραπέζια. Ξαφνικά, αφήνει την τσάντα πλάτης και ορμάει στην έξοδο. Βλέποντας και την κοπελιά που σέρβιρε να κοκαλώνει, η αλήθεια είναι πως παγώσαμε. Τελικά, ο τύπος απλά ένιωσε τον εθισμό να τον χτυπάει και βγήκε τρέχοντας για τσιγάρο. Θα είχαμε την ίδια παγωμάρα σε ένα ανάλογο περιστατικό στην Ελλάδα; Φυσικά και όχι. Έχοντας επισκεφτεί πριν όμως το Μπατακλάν και έχοντας περάσει από τη Μικρή Καμπότζη, ήμασταν επηρεασμένοι. Και σίγουρα δεν θα το ξεχάσουμε.

Το σφύριγμα της λήξης στην Ισλανδία

Ήταν συναισθήματα που θύμιζαν Ελλάδα του 2004. Η «μικρούλα», συμπαθέστατη Ισλανδία να παίρνει τη νίκη απέναντι στους Αυστριακούς και να εξασφαλίζει μια πρόκριση για τα νοκ-άουτ, η οποία λίγα χρόνια πριν θεωρούταν αδιανόητη ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους κατοίκους της, το 10% δηλαδή της χώρας που βρέθηκε στα γήπεδα της Γαλλίας! Αρνούμενοι να αποχωρήσουν, έστησαν τρελό πάρτι στην κερκίδα με τους παίκτες να συνδράμουν από τον αγωνιστικό χώρο. Και ύστερα, στη μικτή ζώνη, κάθε ποδοσφαιριστής που έβγαινε να γίνεται ένα κουβάρι με τους Ισλανδούς δημοσιογράφους. Αγκαλιές, πανηγυρισμοί και ένα ανείπωτο συναίσθημα ευφορίας που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει.

Τον Λούκα Μόντριτς

Κλείσιμο με μια καθαρά ποδοσφαιρική επιλογή. Τον παίκτη που με εντυπωσίασε περισσότερο μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αν συμπαθείτε τον ακούραστο χαφ της Ρεάλ Μαδρίτης ήδη, η συμπάθειά σας θα δεκαπλασιαστεί αν τον δείτε μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι κινήσεις του, ο τρόπος που δουλεύει στο χορτάρι για ενενήντα λεπτά με και χωρίς τη μπάλα, η προσωπικότητά του, οι επαφές. Αυτή τη στιγμή, είναι το πιο ολοκληρωμένο οκτάρι που κυκλοφορεί.