Θα μπορούσε να έχει και δίκιο, όμως με τη γενικότερη στάση του, συμπεριφορά του, τα περιστατικά στα οποία έχει εμπλακεί και το γεγονός πως ελάχιστα πλέον μπορεί να πείσει για την ... αθωότητά του.

Ο Ζεράρ Πικέ έκανε πάλι τη γκάφα του, με την κίνηση που προκάλεσε ξανά σχόλια και αντιδράσεις κι ας έσπευσε εκείνος να κάνει λόγο για «πρόκληση φασαρίας και κριτικής με το παραμικρό, δίχως ουσιαστικό λόγο».

Κι ας δεχθούμε ότι ο διεθνής αμυντικός της Μπαρτσελόνα πριν από κάθε παιχνίδι, «σπάει» τα δάχτυλά του, όπως ισχυρίστηκε ότι το έκανε πριν από την αναμέτρηση με την Κροατία για την 3η αγωνιστική των ομίλων του Euro 2016, το βράδυ της Τρίτης και δεν ήταν απλά μια ... χειρονομία προσβολής προς τον ισπανικό εθνικό ύμνο, όπως ερμηνεύτηκε από την πλειοψηφία των οπαδών.

Αυτών, δηλαδή, που κατηγόρησε ο Πικέ για πρώιμα συμπεράσματα δίχως να γνωρίζουν και αυτών που ουσιαστικά περίμενε να τον «κράξουν» ο ποδοσφαιριστής, γνωρίζοντας και ο ίδιος πως πλέον δεν μένει τίποτα ασχολίαστο και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αναφορικά με τα όσα κάνει εντός γηπέδου.

Αξίζει να σημειωθεί κάπου εδώ ότι η ιστορία, πολύ συνοπτικά, έχει ως εξής...

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1714, έπειτα από πολιορκία 14 μηνών, ήρθε η στιγμή της απελευθέρωσης της Βαρκελώνης (από τα στρατεύματα του Ισπανού Βασιλιά φυσικά) που βρισκόταν υπό την τυραννία του Σκοτσέζου Δούκα του Μπέργουικ.

Έκτοτε, την 11η ημέρα του Σεπτέμβρη, οι Καταλανοί επέλεξαν να τη γιορτάζουν ως ενθύμιο της ανεξαρτησίας τους, αν και οι περισσότεροι εξ αυτών δεν αισθάνθηκαν ποτέ ελεύθεροι.

Ή καλύτερα, δεν αισθάνθηκαν ποτέ Ισπανοί. Γι' αυτό και αναζητούσαν διαρκώς την απόσχιση τους.

Ο Πικέ ξέρει πολύ καλά ότι προκαλεί και δεν τον ενδιαφέρει. Αν θεωρείται πρόκληση το γεγονός πως επιλέγει να εμπλέκει συνεχώς το ποδόσφαιρο με το πολιτικό ζήτημα της ανεξαρτησίας της Καταλονίας από την υπόλοιπη Ισπανία. Αυτός είναι λόγος για τον οποίο κάθε φορά στα παιχνίδια της εθνικής ομάδας της χώρας αποδοκιμάζεται, αφού επιζητεί τον διαχωρισμό και σε κάθε πόλη όπου βρίσκονται οι «φούριας ρόχας», αφού δεν έχουν ουσιαστικά μόνιμο γήπεδο να παίζουν στα εγχώρια, ο αμυντικός της Μπαρτσελόνα βρίσκεται συνεχώς στο «στόχαστρο».

Κι όμως, δεν τον ενδιαφέρει και πολύ, γιατί τέτοιος είναι ο χαρακτήρας του.

Τέτοιος θα μπορούσε να είναι και ο Πεπ Γκουαρδιόλα που είχε γίνει γνωστό ότι ήταν υποστηρικτής της προσπάθειας για την ανεξαρτησία της Καταλονίας κι όμως διατηρεί ένα προφίλ απόλυτα συμπαθή χαρακτήρα, απόλυτου επαγγελματία και σωστού σε αυτό που κάνει δίχως να προκαλεί τη «φασαρία» γύρω απ' τ' όνομά του.

Κι αν ο νυν πρόεδρος των «μπλαουγκράνα», Ζόσεπ Μαρία Μπαρτομέου φροντίζει να μη ρίχνει... λάδι στη φωτιά όσον αφορά αυτό το ζήτημα, ο Ζοάν Λαπόρτα ήταν... ακόμα πιο ενεργός και αποφασισμένος για να στηρίξει την ιδέα της απόσχισης, σε επίπεδα που δεν έχει φτάσει ακόμα ούτε ο Πικέ!

Από το 2012, οι κεντροδεξιοί αυτονομιστές επανήλθαν στην εξουσία έπειτα από επτά χρόνια απουσίας, με την απόφαση του τότε προέδρου της Καταλονίας, Αρτούρ Μας, να γίνουν νέες, πρόωρες εκλογές, μόλις δύο χρόνια μετά τις τελευταίες.

Ο νυν πρόεδρος, Κάρλες Πουτζντεμόντ, που εξελέγη τον περασμένο Ιανουάριο, θέλει να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τη διαδικασία της απόσχισης, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θα ξεκινήσουμε μια εξαιρετικά σημαντική διαδικασία, που δεν έχει προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία μας, να δημιουργήσουμε μια Καταλονία που εμείς θέλουμε, να χτίσουμε συλλογικά μία νέα χώρα».

Στόχος του; Η δημιουργία της ανεξάρτητης δημοκρατίας από το 2017, με έγκριση συντάγματος και τη θέσπιση θεσμών όπως κεντρική τράπεζα, δικαστικό σύστημα, σώματα ασφαλείας.

«Η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να περάσει ούτε μία ενέργεια που θα πλήττει την ενότητα και την κυριαρχία της Ισπανίας», είχε δηλώσει ο επικεφαλής της προηγούμενης ισπανικής κυβέρνησης, Μαριάνο Ραχόι, κάνοντας λόγο για ανάγκη να διατηρηθεί η δημοκρατία σε όλη την Ισπανία.

Η 26η Ιουνίου είναι η μέρα της κρίσιμης ψηφοφορίας από την οποία χρειάζεται να προκύψει νέα κυβέρνηση και με συγκεκριμένο σχήμα, από τη στιγμή που η χώρα μετεωρίζεται στην απόλυτη αβεβαιότητα μετά και τη... μη ύπαρξη αποτελέσματος στη διαδικασία του περασμένου Δεκεμβρίου.

Όσο κι αν επιζητείται η ανεξαρτησία, όσο κι αν οι εκστρατείες των πολιτών στους δρόμους της Βαρκελώνης έχουν το στόχο τους και τα πολιτικά ζητήματα ασφαλώς και έχουν αντίκτυπο προς πάσα κατεύθυνση και σε όλα τα ζητήματα της χώρας, επηρεάζεται και προβληματίζει η κατάσταση και στο αθλητικό κομμάτι.

«Εάν η Καταλονία αποσχιστεί, η Μπαρτσελόνα και οι υπόλοιπες ομάδες θα φύγουν από την ισπανική λίγκα και θα πρέπει να γραφτούν στην λίγκα της χώρας που θα δημιουργηθεί. Επίσης οι Καταλανοί ποδοσφαιριστές θα θεωρηθούν ΜΗ Κοινοτικοί και θα αγωνίζονται ως ξένοι» ήταν η ... βόμβα που είχε ρίξει ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ισπανίας, Χαβιέρ Τέμπας, τον Σεπτέμβρη του 2015, πριν την ψηφοφορία που είχε προγραμματιστεί και από την οποία κέρδισαν τα κόμματα που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας, έτσι ώστε να βαθύνει η αντιπαράθεση με την κεντρική Κυβέρνηση της Ισπανίας.

Κόντρα σε αυτά, ο αρχισυντάκτης του διεθνούς πολιτικού ρεπορτάζ στην «Vanguardia», Νταβίδ Γκονθάλεθ, σε παλαιότερη επικοινωνία του με το gazzetta.gr, τις ημέρες που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας – δημοψηφίσματος για την Καταλονία, είχε δηλώσει πως:

«Προσωπικά θεωρώ πως ότι και να γίνει με την ανεξαρτησία, η Μπαρτσελόνα, αλλά και η Εσπανιόλ θα εξακολουθήσουν να αγωνίζονται στην La Liga. Δεν γίνεται να μην υπάρχει το Ρεάλ-Μπάρτσα. Θα χάσουν όλοι. Θα χαθούν πάρα πολλά χρήματα και πρεστίζ. Δεν υπάρχει ισπανικό ποδόσφαιρο χωρίς τη Μπάρτσα. Είναι τεράστια τα συμφέροντα εκατέρωθεν και κανείς δεν θα τολμήσει να διαχωρίσει την ομάδα από την Primera Division. Το βρίσκω απίθανο το να αλλάξει κάτι στο ποδοσφαιρικό τοπίο ή ακόμα και στο μπασκετικό εννοείται. Και εκεί το ίδιο ακριβώς ισχύει».

Το θέμα της ανεξαρτησίας δεν σταματά ν' απασχολεί. Με κάποιον τρόπο θα διατηρείται τόσο εντός όσο και εκτός του ισπανικού ποδοσφαίρου. Θα συνεχίσει ν' αποτελεί ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης στην επικαιρότητα και την καθημερινότητα των Ισπανών πολιτών. Είτε αυτοί θα συζητούν για το μεγάλο clasico, είτε για τις μεταγραφές της Μπαρτσελόνα, είτε απλά για το μέλλον του τόπου τους...

Όσο για τη Μπαρτσελόνα, από τη μια υπάρχει το σίγουρο συμφέρον της παραμονής στη La Liga και της απόλαυσης όλων των προνομίων και από την άλλη το... «κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος», η έκφραση μιας ολόκληρης ιδεολογίας, πεποιθήσεων, αντίστασης και ... ρίσκου. Οι δύο διαφορετικές πλευρές τις οποίες θα αναλογιστεί και ίσως κάποια στιγμή κληθεί να επιλέξει κάποια για να συνεχίσει την ιστορία της, βάσει και των όσων θα συμβούν στον τόπο της.

Όχι την Ισπανία, αλλά την Καταλονία...