«Ένας στόχος δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να τον πετυχαίνουμε πάντα. Συχνά χρησιμεύει απλά στο να έχουμε κάτι να επιδιώκουμε». Αυτή η φράση θα μπορούσε να ταιριάζει για όλους εμάς τους θνητούς.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν συμβαδίζει με αυτό που αντιπροσωπεύουν οι δύο σούπερ σταρ της ποδοσφαιρικής εποχής. Μα πώς θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Λιονέλ Μέσι; Οτι δεν πειράζει που δεν έχουν κατακτήσει μία μεγάλη κούπα με το εθνόσημο στο στήθος; Και άντε αυτό να μπορέσουν να το εξηγήσουν στους συμπατριώτες τους, που έχουν εναποθέσει στις δικές τους υπερ-ικανότητες τα όνειρα για Εθνική υπερηφάνεια.

Οι δύο τους λοιπόν μπορεί να κοντράρονται σε κάθε στατιστική κατηγορία, αλλά με τις χώρες τους έχουν έναν κοινό παρανομαστή, ο οποίος τους κατεβάζει επίπεδο στο δρόμο για την παγκόσμια υστεροφημία τους εις τον αιώνα των αιώνων.

Ετσι δεν είναι άλλωστε; Κάθε φορά που πιάνουμε καφενειακή κουβέντα, ή μαλώνουμε με δήθεν επιχειρήματα, αυτά δεν περιστρέφονται συγκριτικά γύρω από τους τίτλους; Μα καλύτερος ο Μαραντόνα που έχει ένα Μουντιάλ ή ο Πελέ με... 2,5 (σ.σ.: αυτό στο 1962 δεν το πήρε εκείνος); Ο Ιμπρα χωρίς Champions League αξίζει να είναι στους κορυφαίους;

Κάπως έτσι Ρονάλντο και Μέσι όταν θα έχουν ολοκληρώσει την επική καριέρα τους και θα κοιτάξουν προς τα πίσω, θα δουν κατά πάσα (βεβαιότητα;) ότι θα υπάρχει ένα τεράστιο κενό στο τρελό βιογραφικό τους: δεν θα έχουν πανηγυρίσει, ακούγοντας τον εθνικό ύμνο της πατρίδας τους. Να όμως που τα έφερε έτσι και με το φετινό έκτακτο επετειακό Κόπα Αμέρικα, το λεγόμενο και ως «Centenario», συνέπεσε, με αποτέλεσμα να αγωνίζονται ταυτόχρονα. Εχουν δηλαδή ο Αργεντινός και ο Πορτογάλος την ευκαιρία να γεμίσουν αυτό το κενό και να βγάλουν στο δρόμο τους συμπατριώτες τους.

Η αλήθεια είναι ότι για τον Μέσι η υπόθεση κούπας μοιάζει κάπως πιο εύκολη. Εχοντας πλησιάσει κιόλας πέρσι (Κόπα Αμέρικα) και πρόπερσι (Μουντιάλ) μία ανάσα από το όνειρο, τώρα βλέπει τον δρόμο της Αλμπισελέστε πιο βατά στρωμένο. Η Αργεντινή δείχνει πανίσχυρη στη διοργάνωση, ενώ έχουν αποκλειστεί ήδη Βραζιλία, Ουρουγουάη και η κάτοχος Χιλή δεν δείχνει καλά σημάδια.

Απομένουν ως σοβαροί αντίπαλοι η Κολομβία και το Μεξικό. Παίζοντας προημιτελικά με τη Βενεζουέλα και ημιτελικά με τον νικητή Η.Π.Α.-Εκουαδόρ, η παρέα του Μέσι θα βρει μόνο έναν από Χιλή, Μεξικό ή Κολομβία στον τελικό. Οπότε βρίσκεται θεωρητικά πολύ κοντά στο να σηκώσει επιτέλους την κούπα: ένα τρόπαιο που δεν έχει πάρει ούτε ο Ντιέγο Μαραντόνα και η χώρα δεν έχει αγγίξει από το 1993.

Ο Ρονάλντο έχει ξεκάθαρα πιο δύσκολη αποστολή. Δεν είναι λίγοι όσοι έχουν την άποψη ότι το EURO είναι πιο ζόρικο ακόμα και από το Μουντιάλ. Ο CR7 παλεύει με τους Πορτογάλους. Τους έχει πάει σε τελικό (ας όψεται η Ελλαδάρα), ημιτελικό (στα πέναλτι το 2012 από την Ισπανία) και σε ημιτελικό Μουντιάλ το 2006. Ισως αυτή να είναι και η τελευταία του ευκαιρία για τον συγκεκριμένο θεσμό.

Το αστέρι της Ρεάλ είναι 31,5 ετών και ίσως να μην παίξει ξανά σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Εχει όμως τρομερά πιο σοβαρούς αντιπάλους στην προσπάθεια για την κορυφή της Ευρώπης.

Ο Μέσι όμως ξεκίνησε καλύτερα αν και άκουσε το κράξιμο του Ντιεγκίτο, ότι δεν είναι ηγέτης. Η Αργεντινή πετάει και εκείνος κάνει το κέφι του. Ο Ρονάλντο πάλι δεν είχε καλή αφετηρία. Και όταν ζορίζεσαι ακόμα και κόντρα στην Ισλανδία, δύσκολα μπορείς να σκέφτεσαι τον τελικό.

Το χειρότερο με τον Πορτογάλο ήταν ότι έδωσε και άσχημη εικόνα γενικότερα. Δεν του χρειαζόταν να πέφτει κάτω μόνος, να φωνάζει μετά στον διαιτητή για φάουλ, να φύγει από το γήπεδο χωρίς να σφίξει το χέρι του αντιπάλου, να κριτικάρει τους πανηγυρισμούς και να μιλήσει για πούλμαν.

Για να γυρίσουμε όμως σε αυτό που λέγαμε στο ξεκίνημα του κειμένου. Για όλους εμάς... η τραγωδία της ζωής δεν είναι να μη πετύχουμε κάποια στιγμή το στόχο μας. Επειδή στην ουσία... η τραγωδία της ζωής είναι να μην έχεις στόχο για να πετύχεις.

Είπαμε όμως ότι αυτά δεν ισχύουν για τους σούπερ σταρ που κουβαλούν στις πλάτες τους εκατομμύρια προσδοκίες. Η δική τους σκληρή πραγματικότητα περιλαμβάνει μία σοφία του νομπελίστα Ιρλανδού συγγραφέα, Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, σύμφωνα με την οποία: «Στην ήττα όσο πιο μεγάλοι είναι οι χαμένοι, τόσο πιο άσχημα πέφτουν»!

Και κάπως έτσι, έπειτα από τόσο κράξιμο και ανάθεμα που έχουν φάει σε κάθε αποτυχία και οι δύο, ξέρουν και προσμένουν την επιτυχία. Επειδή για δαύτους, για τους κορυφαίους, τους εγωιστές, κατά κάποιον έντονο τρόπο, οι μεγάλες νίκες, είναι ο δικός τους καλύτερος δρόμος για να απαντήσουν. Είναι στην πραγματικότητα οι δικές τους πράξεις εκδίκησης...

Λέτε τελικά κάποιος να το σηκώσει φέτος;

Follow me: @jorgkeraman