Είναι αυτή η μέρα το τέλος της αθωότητας; Αναρωτιούνται οι Βέλγοι έπειτα τον όλεθρο στην καρδιά της Ευρώπης. Μετά το Παρίσι και οι Βρυξέλλες είδαν σε λίγα λεπτά την ελευθερία να αποτελεί λέξη που δεν θα την βάλουν γρήγορα ξανά στα στόματα τους! Η Κυβέρνηση ήξερε, ο κόσμος ανησυχούσε, αλλά μέχρι το τρομερό χτύπημα η απόσταση ήταν μεγάλη… Οι σκηνές σε αεροδρόμιο και μετρό βγαλμένες από τους χειρότερους εφιάλτες των Βέλγων και το… «Η ζωή συνεχίζεται» απουσιάζει προς το παρόν από το λεξικό των κατοίκων!

Η θλίψη κυριαρχεί, η οργή ξεχειλίζει, το μέλλον είναι δύσκολο, αφού ξέρουν καλά πως ο τρόμος μπορεί να τους επισκεφθεί ξανά. Ποιος θα βγάλει από το μυαλό του τον Τεν Τεν να κλαίει παρέα με τον πιστό του σκύλο Μιλού; Οι άνθρωποι ων Βρυξελλών είχαν την αίσθηση της ελευθερίας, το ίδιο κάνει και ο Τεν Τεν, ένας νεαρός που παλεύει το κακό. Ο Βέλγος ήρωας ενσαρκώνει μεγάλες αξίες και είναι πολύ καθησυχαστικός ως χαρακτήρας, ακόμα και αν δεν είναι πραγματικός…

Απελπισμένα μηνύματα ειρήνης, αλλά και θυμωμένες καταγγελίες κάνουν την ατμόσφαιρα ακόμα πιο βαριά στο κέντρο των Βρυξελλών. Ένας άνθρωπος κάθεται σταυροπόδι κλαίγοντας μπροστά από τα κεριά και τα λουλούδια.

Βέλγοι δημοσιογράφοι μεταφέρουν στο Gazzetta Weekend εικόνες από την πόλη – φάντασμα και φωνάζουν για τα όσα θα ακολουθήσουν...

Παρ Μπίλιτς (Sport Foot Magazine)

«Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω, αλλά και τόσο πολύ να πατήσω ένα delete. Δεν θέλω να στείλω κάτι, μήπως και ξεχαστώ για λίγο, μήπως και ξεγελάσω τον εαυτό μου πως δεν συνέβη σε μας. Ενα μεγάλο σοκ, μια τραγωδία δίχως τέλος. Πόσο τυχερός που είμαι ζωντανός, αλλά πόσο άτυχος που είδα την πόλη μου να γίνεται κομμάτια. Ελεγαν περίμεναν την επίθεση, αλλά εγώ θα πω πως κανείς μας στο Βέλγιο δεν πίστευε ποτέ πως μια τόσο ειρηνική πόλη θα διαλυθεί! Μόλις την Παρασκευή άνοιξε ξανά τις πύλες του το μετρό, μας είπαν πως ο συναγερμός δεν είναι πλέον κόκκινος. Και... Ποιος θα ξεχάσει τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους, που τραυματίστηκαν σε ένα πρωινό όπως όλα τα άλλα...

Ψάχνω να βρω λέξεις για να πληκτρολογήσω, ώστε να αντιληφθείτε τον πόνο μου, τη θλίψη, τη στεναχώρια μου για όσα βιώνουμε ως χώρα. Μπορώ να αναλύσω το σύστημα της Άντερλεχτ, της Εθνικής Βελγίου, πως θα παίξουμε στο Euro, αλλά δεν μπορώ να γράψω γιατί συνέβη αυτό. Γιατί σε μας... Οι πολιτικοί μπορούν να κρίνουν, εγώ και οι συμπολίτες μου κοιτάζουμε το αποτέλεσμα, κι αυτό είναι καμμένη γη, άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι που ακόμα είναι στην εντατική και δίνουν τον μεγαλύτερό τους αγώνα, άνθρωποι που είδαν την καταστροφή και φλέρταραν τόσο πολύ με τον θάνατο. Ναι, είναι η χειρότερη μέρα της ζωής, ναι, δεν θα ξεχάσω ποτέ! Είμαι οργισμένος, αλλά αυτό που θέλω είναι να μην το ζήσουν κι άλλοι. Οι στιγμές χαλάρωσης στα Social Media μετατράπηκαν σε στιγμές αγωνίας. Ζουν, δεν ζουν οι άνθρωποι μας. Πολλές μαρτυρίες από φίλους, γνωστούς μας. Ήταν δίπλα τους στο μετρό, πήγαιναν στη δουλειά, έβγαζαν τον σκύλο τους βόλτα..

Άραγε θα βρούμε τη γαλήνη; Αυτό εύχομαι και για τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν τόσο άδικα. Θα βρούμε την δύναμη να το ξεπεράσουμε; Δεν ξέρω, είμαι σοκαρισμένος. Μακάρι να ήμουν κάπου αλλού που δεν θα έβλεπα τηλεόραση, δεν θα διάβαζα... Η ζωή συνεχίζεται λένε. Ναι, πρέπει να μάθουμε τον τρόπο. Αν λειτουργήσουμε με γνώμονα τον φόβο τους δίνουμε χαρά. Δεν υπάρχει άλλη λύση, θα πρέπει να συνεχίσουμε κανονικά τη ζωή μας. Η αλληλεγγύη είναι ένα μεγάλο όπλο στη μάχη με το άγνωστο. Οι Βέλγοι δέθηκαν περισσότερο, ο ένας έδινε τη ζωή του για να βοηθήσει τον άλλον κι αυτό αποτυπώθηκε με ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας. Δεν θα σταματήσω να φοβάμαι, αλλά δεν θα σταματήσω και να ζω...».

Φιλίπ Γκερντάι (Sudinfo)

«Είμαι αγανακτισμένος και δεν θέλω να μείνω σε εικόνες, θέλω να φωνάξω και να μεταφέρω την οργή μου... Είναι αυτή η μέρα το τέλος της αθωότητας; Αρκετά δύσκολο να πω...Γνωρίζαμε από καιρό ότι το Βέλγιο ήταν στο επίκεντρο τζιχαντιστών. Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, το Βέλγιο εμφανιζόταν να έχει προβλήματα. Τι συνέβη στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη: Θα μπορούσε να συμβεί και στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, στην πόλη με όλους εκείνους τους διεθνείς θεσμούς. Το επίπεδο απειλής ήταν υψηλό, αφού τον Νοέμβριο είχαν προηγηθεί αυτές οι συλλήψεις. Ηταν όμως ένα τεράστιο σοκ. Η 22η Μαρτίου θα μείνει στην ιστορία, ως μια ημέρα τρόμου, ένα νέος... Χέιζελ. Το ερώτημα είναι: Τι γίνεται στο μέλλον; Πως θα δει ο κόσμος τη Μουσουλμανική κοινότητα, η οποία αποτελεί το 1/3 των Βρυξελλών; Τα πολιτικά κόμματα ποτέ δεν εφάρμοσαν ένα σχέδιο αποτελεσματικό ένταξης....

Ναι, πιστεύω πως είναι ένα είδος πολέμου και είμαστε αντιμέτωποι με αυτό και στο Βέλγιο. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως παίξαμε με τη φωτιά... Το Βέλγιο ήταν μια δροσερή χώρα, όμως τώρα αφήσαμε στην άκρη την ανεξαρτησία και μπήκαμε σε μια εποχή φόβου. Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος και αν μπορούσα μέσα από το κομμάτι αυτό θα συμβούλευα τους συμπολίτες μου να συνεχίσουν να ζουν όπως την 21η Μαρτίου. Πιστεύω πως μόνο έτσι θα συνεχίσουμε να ζούμε

Οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Αγγλοι δεν σταμάτησαν τις ζωές τους. Είναι όπως ένα αεροπορικό δυστύχημα. Οταν αυτό συμβαίνει είναι δραματικό, αλλά είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να ταξιδέψεις.

Ετσι, οι Βρυξέλλες θα σταθούν πάλι όρθιες. Η μπάλα πλέον πάει στους Πολιτικούς που πρέπει να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Οι οργισμένες φωνές είναι πολλές, δεν μπορούν να δέχονται τα πάντα. Αλλά, βάζοντας τους ανθρώπους απέναντι σε άλλους ποτέ δεν υπήρξε λύση. Πρέπει να κοιτάξουμε στον καθρέπτη και να αναρωτηθούμε: Τι πήγε στραβά; Τι μπορώ να κάνω; Οι Μουσουλμάνοι των Βρυξελλών έχουν καθήκον να καθαρίσουν το «χάος» και να αποβάλλουν στοιχεία που προκάλεσαν την τραγωδία.

Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι είναι σοκαρισμένοι, λυπημένοι, θυμωμένοι. Η οργή είναι τεράστια, ο κόσμος βρίζει το πολιτικό σύστημα. Το ζήτημα των μεταναστών έχει ανεβάσει τα αίματα και μια δεξιά στροφή καραδοκεί, όπως η Λεπέν στη Γαλλία. Ναι, δεν έχετε μόνο στην Ελλάδα το... μονοπώλιο της κακής διακυβέρνησης. Το μεγαλύτερο τεστ είναι: Πως θα βγούμε από αυτό το αδιέξοδο; Δεν έχω απαντήσεις...

Ο στρατός και η αστυνομία είναι στους δρόμους και οι εικόνες αυτές που είδαμε στην πόλη μας σημάδεψαν για πάντα. Είναι εύκολο να πω: Ζήσε, αλλά πρέπει να μας βοηθήσουν να το κάνουμε. Πλέον, η ιστορία έγραψε: Πριν και μετά το 2016 στις Βρυξέλλες. Τα ερωτήματα πολλά; Απαντήσεις θα βρούμε ποτέ;;

Αυτή η πόλη που πονά, αυτή που αισθάνεται φοβισμένη ήρθε πιο κοντά μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Χιλιάδες Bέλγοι συγκεντρώθηκαν, ένωσαν τις φωνές τους κι έστειλαν μήνυμα… περιφρόνησης και αλληλεγγύης. Η λεωφόρος Bourse μετατράπηκε σε καμβά που γέμισε με μηνύματα από κιμωλία!