Κάθε ματς, γιορτή.

Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα για τη φετινή αγωνιστική περίοδο, όσον αφορά τους οπαδούς του λονδρέζικου συλλόγου, που όμως, ήξεραν ότι θα έπρεπε να βοηθήσει και η ομάδα τους σε αυτό, ώστε κάθε ημέρα που θα βρίσκονταν στο αγαπημένο τους σημείο για να περάσουν αυτό το 90λεπτο κατά το οποίο ξεχνάς τα πάντα, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Τα αγωνιστικά ζητήματα της Γουέστ Χαμ έχουν παρουσιαστεί, έχουν υπεραναλυθεί, οι αναφορές στον Ντιμίτρι Παγιέτ για την προσφορά του και για τον Σλάβεν Μπίλιτς που από τον πάγκο καθοδηγεί με μαεστρία έχουν αναγνωριστεί υπέρ του δέοντος, αλλά αξίζει να σταθεί κανείς σε αυτό που ζουν οι οπαδοί των «σφυριών» φέτος στο ιστορικό «Boleyn Ground».

Η ομάδα του Λονδίνου βρίσκεται στο συγκεκριμένο γήπεδο από το 1904, έχοντας παίξει συνολικά σε τέσσερις διαφορετικές έδρες, από το «Hermit Road» το 1895, στο «Browning Road» το 1897 και στο «Memorial Grounds» την ίδια χρονιά, προτού τελικά το γήπεδο στο οποίο φέτος φιλοξενούνται για τελευταία φορά όλοι οι σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ αυτή τη σεζόν, γίνει η μόνιμη έδρα της Γουέστ Χαμ.

Το γήπεδο ανακατασκευάστηκε τη δεκαετία του '90, με την περίφημη εξέδρα «Chicken Run» - λόγω των όρθιων οπαδών που βρίσκονταν κοντά στον αγωνιστικό χώρο κι έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή των αντίπαλων ποδοσφαιριστών – να μετονομάζεται σε East Stand, αλλά και να δημιουργείται το «Bobby Moore Stand».

Με το πνεύμα του τεράστιου Άγγλου θρύλου να δίνει ώθηση στην ομάδα σε κάθε της παιχνίδι και με την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο να είναι ιδιαίτερη, αυτή η... ανώτερη δύναμη που για κάποιους λέγεται μοίρα, έχει γράψει και βλέπει να εξελίσσεται μια πολύ όμορφη ιστορία στο «Boleyn Ground».

Κι αν στο ξεκίνημα της χρονιάς ήρθαν κάποια στραβά αποτελέσματα (όπως οι ήττες από Λέστερ και Μπόρνμουθ εντός έδρας) μέχρι να βρεθούν οι ισορροπίες και ν' αποκτήσει η ομάδα το στυλ και τη δυναμική που ήθελε να της δώσει ο Μπίλιτς, η συνέχεια, μέχρι και μετά το πέρας της 28ης αγωνιστικής που βρίσκει τους Λονδρέζους να διεκδικούν κανονικότατα ευρωπαϊκή θέση, είναι πέρα ως πέρα τιμητική στον αποχαιρετισμό προς το «Boleyn Ground».

Μέχρι και το 1-0 επί της Τότεναμ, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, με τα «σφυριά» να έχουν φρενάρει την πορεία της ομάδας του Ποκετίνο για τον τίτλο, αφήνοντας τη Λέστερ μόνη πρώτη στο +3, η Γουέστ Χαμ έχει καταφέρει να επιβληθεί έναντι των μεγαλύτερων «θηρίων» της Πρέμιερ Λιγκ, γνωρίζοντας βέβαια ότι έχει ακόμα παιχνίδια με Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέχρι την ολοκλήρωση του φετινού, πολύ ιδιαίτερου πρωταθλήματος.

Επικράτησε 2-1 της... αγνώριστης στον πρώτο γύρο, Τσέλσι, του Ζοσέ Μουρίνιο, επιβλήθηκε με το ίδιο σκορ της Σαουθάμπτον που έχει φτάσει κι εκείνη ν' απειλεί για είσοδο στην πρώτη πεντάδα, απέφυγε την ήττα με το 2-2 κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι και έχουν επιτευχθεί άλλα τόσα κατορθώματα εκτός έδρας, έτσι ώστε στην επιστροφή της ομάδας μπροστά στο κοινό της, να δημιουργείται τρομερή ατμόσφαιρα ενθουσιασμού.

«Παίζεις σε αυτό το γήπεδο και αισθάνεσαι αμέσως γιατί σημαίνει τόσα πολλά αυτός ο σύλλογος για τον κόσμο του. Σε κατακλύζει αυτή η ατμόσφαιρα, όλα όσα σε κάνουν να νιώσεις οι οπαδοί και το κλίμα εκεί...» είχε δηλώσει ο Ντιν Άστον, πρώτος σκόρερ της Γουέστ Χαμ τη σεζόν 2007-2008, ενώ, ο θρύλος, Σερ Τρέβορ Μπρούκινγκ, δήλωσε: «Είναι ένα μέρος μοναδικό... Ήταν πραγματικά σαν το... Κολοσσαίο της Ρώμης, τη στιγμή που βγαίνουν οι μονομάχοι μπροστά στο κοινό... Προετοιμαζόσουν για μια ποδοσφαιρική μάχη».

Ποιος θα ξεχάσει το γκολ και τον έξαλλο πανηγυρισμό του Κάρλος Τέβες το 2007 σε παιχνίδι με την Τότεναμ;

Ποιος δεν θυμάται το καταπληκτικό γκολ του Εθέρινγκτον στο δεύτερο ματς των ημιτελικών των πλέι-οφ με την Ίπσουϊτς, το 2004;

Ποιος δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό στο – ίσως καλύτερο όλων των εποχών – γκολ του Πάολο Ντι Κάνιο με το... όρθιο ψαλίδι σε ματς απέναντι στη Γουίμπλεντον, το 2000;

Αυτά κι άλλα πολλά θα συντροφεύουν τους οπαδούς της Γουέστ Χαμ στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου που έχει ήδη πάρει ... μορφή έδρας, με τα χρώματα και το έμβλημα του συλλόγου.

Το σύνθημα στο βίντεο που είχε δημιουργήσει η ομάδα πριν από την έναρξη της σεζόν, για να δώσει το στίγμα, μιλάει από μόνο του...

«Το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο ταξίδι, μας περιμένει... Πρώτα όμως, πρέπει ν' αποχαιρετήσουμε το σπίτι που μας φιλοξένησε για περισσότερο από 100 χρόνια, όπως ακριβώς του αξίζει...».