Παιδική ηλικία και μπάλα. Λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Λέξεις γεμάτες αναμνήσεις, συναίσθημα, ιστορίες, γέλια και δάκρυα!

Οι συντάκτες του gazzetta.gr γυρνούν το χρόνο πίσω και θυμούνται παιδικές αταξίες με επίκεντρο την μπάλα. Σκανταλιές που είχαν σημείο αναφοράς και κινητήριο δύναμη την αγαπημένη «ασπρόμαυρη Θεά», τότε που η παιδική ανεμελιά κινούταν στην τροχιά της!

Θάνος Σαρρής: Επίθεση από... αέρος

Είναι τρομερά δύσκολο να θυμηθώ μέρα ή χρονιά. Όλες οι μέρες τότε έμοιαζαν ίδιες. Τέλος το σχολείο, σπίτι για φαγητό και μαθήματα και μετά στην γειτονιά του Μανώλη για άπειρο παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσεως. Ο τρόπος που ήταν τοποθετημένα τα σπίτια μέσα στα στενά της Παροικίας στην Πάρο άφηνε χώρο για την δημιουργία μιας άπλας, σαν τσιμεντένια αλάνα, η οποία ήταν το δικό μας γηπεδάκι. Φυσικά, κάποιοι περίοικοι ενοχλούνταν συχνά. Αριστερά, ήταν «δικοί» μας. Απέναντι, όπου ένα δέντρο έπαιζε το ρόλο του δοκαριού, δεν είχαμε πρόβλημα. Στην πάνω πλευρά ήταν ο πίσω τοίχος ενός σπιτιού και ούτε από εκεί δεν μας ενοχλούσαν. Δεξιά όμως, υπήρχε θέμα. Η κυρία Μαρία ήταν τρομακτική. Ογκώδης, με αδρά χαρακτηριστικά και μια φωνή που ακόμα τσιρίζει στα αυτιά μου. Μέχρι που μια στιγμή, έγινε το μοιραίο. Η Select για την οποία ήμασταν τόσο περήφανοι έφτασε στο παράθυρό της και εκείνη βγήκε με το κουζινομάχερο και την... έσφαξε μπροστά μας, ρίχνοντας αστραπές από τα μάτια της. «Παιδικό τραύμα», όπως λέει ο Μάνος κάθε φορά που θυμόμαστε το περιστατικό. Πρόσφατα μου θύμισε πως είχαμε σπάσει και έναν αγωγό αποχέτευσης με την μπάλα, αλλά καλύτερα ας το αφήσουμε.

Στην αρχή, λοιπόν, ήμασταν σοκαρισμένοι από την... θυσία. Μετά αποφασίσαμε να εκδικηθούμε. Μόλις έπεσε το σούρουπο ανεβήκαμε στην ταράτσα της και προσεγγίσαμε την καμινάδα. Δεν ήταν τζακιού, κανονική, αλλά κατέληγε σε μια μικρή εστία που ήταν μόνο για μαγείρεμα. Και εκείνη τη στιγμή κάτι μαγειρευόταν. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά!

Η στιγμή ήταν κατάλληλη, μιας και δεν υπήρχε άνθρωπος κοντά, ενώ είχαμε κάνει πρόβα πετώντας μέσα κάτι μπαλάκια του τένις. Τρίψιμο του φυτιλιού στο σπιρτόκουτο, πρώτη φλόγα, κάτω στην καμινάδα. Δεύτερη, τρίτη. Και υποχώρηση! Ακούγοντας τους ήχους από τις εκρήξεις πίστευες ότι έγινε τρομοκρατική ενέργεια, αλλά δεν ήταν παρά κάποια αθώα δυναμιτάκια. Αποχωρήσαμε μέσα στο σκοτάδι, έχοντας πάρει εκδίκηση για την Select που πήγε τόσο άδικα...

Γιώργος Κοντογεώργης: Ο παππούς είδε... αστεράκια

Το θέμα με φέρνει να γράψω για τα παλιά χρόνια στην Χαλκίδα και την πλατεία του Αγίου Ταξιάρχη και με πιάνω να είμαι περήφανος για όλες αυτές τις μαλακίες που έχω κάνει μικρός. Με μία μπάλα στα πόδια με θυμάμαι, όμως επειδή θα κουράσω αν αναλύσω πόσο υπερπαίκτης ήμουν, θα αναφερθώ μόνο σε κάποια highlights της καριέρας μου στη γειτονιά μου στην Νεάπολη. Τα περιστατικά τύπου μπάλες σε μαμάδες και παιδάκια ήταν πολύ καθημερινά και με τα χρόνια συνέβη το ίδιο και με αυτές που έμπαιναν στην εκκλησία και το κομμωτήριο.

Το τρίποντο με σουτ σε παράθυρο διερχόμενου αυτοκινήτου ήταν ένα από αυτά που δύσκολα μπορείς να πετύχεις, ενώ στιγμές γέλιου έχει προσφέρει και το περίπτερο με τη μπάλα να έχει μπει μέσα από την πίσω πόρτα και να έχει αδειάσει τα ράφια, όπως και μία άλλη φορά η στρογγυλή θεά πήρε θέση μέσα στον θερμοθάλαμο μαζί με τις τυρόπιτες και τα πιροσκι. Το πέναλτι στο παραθυράκι του σχολείου είναι και αυτό μάλλον light, όμως δεν ήταν και εκείνο το φάουλ που εκτέλεσα γεμάτος αυτοπεποίθηση. Κλασικά πλατεία, νομίζω έκτη δημοτικού, οι διερχόμενοι έπαιρναν τα ρίσκα τους. Οπως και εκείνος ο παππούς.

Εχω στήσει τη μπάλα και οπλίσει το αριστερό. Ο παππούς πλησιάζει, όμως εγώ τον βλέπω σαν κινητό τείχος. Μέσα μου το ξέρω, 'το 'χω'. Εχει φτάσει στα τρία μέτρα παίρνω φόρα. Αν ήθελα να τον πετύχω δεν θα είχα σημαδέψει ποτέ καλύτερα. Η μπάλα υψώνεται, φεύγει με όλα και σκάει ακριβώς στα μούτρα του ενώ δεν το περιμένει. Το θυμάμαι σαν τώρα, έφερε 2-3 στροφές, προλάβαινα να χτυπήσω παλαμάκια. Οταν συνήλθε μου είπε ότι πριν μερικές μέρες είχε κάνει επέμβαση στα μάτια. Το φάουλ βρήκε στο τείχος, ο εκτελεστής δεν είδε ποτέ κάρτα...

Φώτης Καρακούσης: Χαλάλι οι σφαλιάρες

Ναι, καλά μαντέψατε και αυτή η ιστορία μου έχει να κάνει με το μαγευτικό Κιάτο. Όπως σε ανάλογο θέμα, το να διαλέξεις το ένα και μοναδικό που θα γράψεις είναι τρομερά δύσκολο, αλλά συνάμα και πολύ ενδιαφέρον. Αυτό βέβαια ισχύει και με τις αταξίες που έχουν να κάνουν με την στρογγυλή θεά. Πρέπει να βάλουμε μία αν και υπάρχουν πολλές, αλλά είπαμε έτσι είναι οι κανόνες αυτό θα κάνουμε. Λοιπόν, βρισκόμαστε στο 4ο Δημοτικό Κιάτου και εγώ πηγαίνω Τετάρτη (μπορεί και Τρίτη μην ζητάτε πολλά γεράσαμε και δεν θυμόμαστε τα πάντα). Είναι Δευτέρα και εγώ αποφασίζω να κάνω την πρώτη μου κοπάνα, έτσι για την αλητεία βρε αδερφέ. Αφού το αποφάσισα, το κάνω, αλλά αντί να πάω μια βολτίτσα ή να κάνω τον άρρωστο σπίτι μου, αποφασίζω να πάω στο αλσάκι (μάγουλα λεγόταν) δίπλα από το σχολείο, για να βλέπω και να κοροϊδεύω τους συμμαθητές μου που έκαναν μάθημα.

Ως εδώ καλά είμαστε. Όλα όμως αλλάζουν όταν την τελευταία ώρα κανονίζεται μπάλα. Εγώ φυσικά δεν μπορώ να αντισταθώ, κατεβαίνω κάτω, παίζω την μπαλίτσα μου και σε ένα από τα γκολ που βάζω πανηγυρίζω τόσο δυνατά που με ακούει ο δάσκαλος. Έρχεται προς το μέρος μου, μου λέει γιατί δεν ήμουν σχολείο, εγώ απαντάω με όπως απάντησε στην κάμερα ο Πρόεδρος του Εδεσσαϊκού και τρώω κάτι σφαλιάρες που τις θυμάμαι ακόμα. Η πρώτη μου κοπάνα από το σχολείο δεν θα έλεγα πως είχε στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και γιαυτό φταίει η μπάλα και κυρίως το τρομερό μου ταλέντο στο σκοράρισμα, όντας με διαφορά το καλύτερο καφενείο-περίπτερο της πόλης (δεν γυρνούσα πίσω ούτε για την σέντρα). Τουλάχιστον, παρότι έφαγα τις σφαλιάρες μου, κερδίσαμε, αλλά και εγώ είχα παίξει καλά, όποτε χαλάλι...

Αντώνης Σαούλης: Βαβούρα, σκόνη και διαλυμένος κήπος

Νεοχώρι Μεσολογγίου. Περίμενα πως και πως κάθε καλοκαίρι να σκάσω μύτη και να βρω τον Γιάννη, την Ζωή, τον Στάθη, τον Μήτσο και τ' άλλα παιδιά. Δεν ήταν μόνο η μπάλα που παίζαμε. Ηταν όλα τα παιχνίδια που ευχαριστιέσαι σ' ένα χωριό. Ωστόσο στην μπάλα κάναμε χαμό. Εκτός του ότι καταφέρναμε να μαζέψουμε τα περισσότερα παιδιά του χωριού που ήταν στην ηλικία μας κάναμε και ζημιές. Με την μπάλα βεβαίως. Σπάγαμε ρολόγια της ΔΕΗ, χαλάγαμε κήπους μας φώναζαν για τ' αμάξια.

Κυρίως είχαμε όμως το σπίτι του δάσκαλου. Αν και η μάντρα ήταν τέτοια που κάλυπτε το κήπο του εντούτοις του τον είχαμε κάνει χάλια. Λίγο η τσαπατσουλιά μας στα σουτ λίγο η μαύρη μας η τύχη η μπάλα τουλάχιστον δυο φορές την μέρα έπεφτε μέσα. Και αν στην αρχή μας άνοιγε την τεράστια μαύρη πύλη για να μπούμε μετά από μια καμιά εβδομάδα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Επρεπε να σκαρφαλώσουμε (έχουμε σκίσει δεκάδες σορτσάκια στα μεγάλα κοφτερά κάγκελα) για να πηδήξουμε στο κήπο να πάρουμε την μπάλα και να κάνουμε την ίδια διαδρομή για να βγούμε έξω.

Μία-δύο-τρεις κι εμείς είπαμε να κάνουμε την σκανταλιά μας. Εκτός του ότι οι φορές που η μπάλα έμπαινε μέσα στον κήπο αυξήθηκαν δραματικά αυξήθηκαν και οι ώρες ποδοσφαίρου μπροστά από το σπίτι. Βαβούρα, σκόνη και διαλυμένος κήπος ήταν μερικές από τις αταξίες μας... Κι αυτά μόνο στο ποδόσφαιρο. Σε κρυφτό και κυνηγητό χαλάγαμε το χωριό... Ολα θα ήταν καλύτερα αν απλά μας άνοιγε την πόρτα για να πάρουμε την μπάλα.

Δημοσθένης Γεωργακόπουλος: Η -όχι και τόσο άγνωστη- κρυψώνα

Παιδικές αναμνήσεις με επίκεντρο την μπάλα; Σαν να λέμε όλη η παιδική ηλικία! Για τέτοιες σκανταλιές έχω κάνει «ριφιφί», έχω φάει... καντάρια ξύλο, μια χρονιά έχασα ένα Πάσχα και κάποτε βρέθηκα... στο Παίδων! Όμως, σκανταλιά χωρίς πονηριά υπάρχει;

Με... δόλο, λοιπόν, είχαμε ενεργήσει εγώ, οι τρεις Γιάννηδες, ο Ηλίας, ο Τάσος και η υπόλοιπη «παλιοπαρέα» στο δημοτικό. Ο δάσκαλος μας είχε απαγορεύσει στα διαλείμματα να παίζουμε μπάλα, κρύβοντάς την σε μια ντουλάπα στο γραφείο του. Τι κάναμε εμείς; Κάθε μέρα, στο πρώτο 2ωρο (που κάναμε Γλώσσα-Γλώσσα), ένας από εμάς ζητούσε να πάει τουαλέτα. Αφού έβγαινε από την τάξη, πήγαινε στο γραφείο των δασκάλων και έπαιρνε την μπάλα. Την έκρυβε σε ένα συγκεκριμένο σημείο και γυρνούσε... κύριος.

Όταν χτυπούσε το κουδούνι, κάποιος πήγαινε στην... κρυψώνα, έπαιρνε την «ασπρόμαυρη Θεά» και το διάλειμμα αποκτούσε νόημα. Μετά από 15 λεπτά (πως περνούσαν έτσι;) η μπάλα επέστρεφε στην κρυψώνα της και έτσι εμείς καταφέρναμε σε κάθε διάλειμμα να παίζουμε ποδόσφαιρο. Την τελευταία ώρα, το «κόλπο» γινόταν ξανά, προκειμένου να βάλουμε την μπάλα πίσω στην ντουλάπα. Εμείς νομίζαμε ότι δε μας είχε καταλάβει κανείς. Ο κ. Πέτρος, όμως, αποκάλυψε μετά από καιρό στους γονείς μας ότι ήξερε τα πάντα, αλλά μας άφηνε. Άλλωστε, το γραφείο του ήταν λίγα μέτρα μακριά από το δικό μας... Μπερναμπέου.

Δημήτρης Τομαράς: «Ρε σεις πόσα τζάμια θα σπάσετε;»

Καπετάν... Φασαρίας δεν υπήρξα ποτέ. Ποτέ δεν ήμουν ο... πρωτεργάτης σε παιδικές σκανδαλιές. Είτε στην μπάλα είτε αλλού. Ωστόσο με την δική μου συμμετοχή το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον δύο σπασμένα... τζάμια. Το ένα που σίγουρα θυμάμαι ήταν στο δημοτικό, όπου εκτός από το σχολείο παίζαμε όπου βρίσκαμε. Από γηπεδάκια με τέρματα του χάντμπολ, αλάνες, χωράφια, στον δρόμο (σ.σ. με αυτοσχέδια τέρματα) και ακόμα και με κουτάκια (σ.σ. όταν οι γυμναστές θεωρούσαν πως το είχαμε παρακάνει και κλείδωναν τις μπάλες) ή και... νεράτζια! Και βέβαια το... μενού τα είχε όλα. Μελανιές, σπρωξίματα, χτυπήματα και ακόμα και γερούς τσακωμούς... Η πρώτη περίπτωση βέβαια ήταν σε σπίτι.

Μαζί με τον αδερφό μου και τον ξαδερφό μου είχαμε βρει μία χαρά... γήπεδο στο σαλόνι. Το αποτέλεσμα ήταν με ένα σουτ να... κατεβάσουμε ένα μεγάλο τζάμι! Είχε προηγηθεί άλλο ένα σπασμένο τζάμι στην κουζίνα από ανάλογες... προσπάθειες. Και χωρίς να πιεστούμε και ιδιαίτερα. Η άλλη ήταν στο δημοτικό. Με τα κάγκελα να είναι πολύ χαμηλά και την κεντρική πόρτα πάντα ανοιχτή και με τα αμάξια που ήταν σταθμευμένα δίπλα στο σχολείο να... υποφέρουν αρκετές φορές. Είτε από σουτ είτε από αποκρούσεις ή ακόμα και από κόντρες και στραβοκλωτσιές. Μία - δύο - τρεις... Δεν ήθελε και πολύ...

Εκείνη την ημέρα καθόμουν τέρμα. Αν και δεν φημιζόμουν για τις... σούπερ αποκρούσεις μου, το σουτ που ήταν πολύ δυνατό ήρθε σχεδόν πάνω μου. Ενστικτωδώς το έβγαλα με γροθιές και να σου η ζημιά σε τζάμι αυτοκινήτου... Και με τον γυμναστή να είναι έξαλλος για άλλη μία φορά: «Ρε σεις είστε σοβαροί, πόσα τζάμια θα σπάσετε;»... Γενικά πάντως τις περισσότερες φορές την γλιτώναμε...

Κώστας Σωτηρόπουλος: Η μπάλα κι ο αμέριμνος κύριος...

Δεν ξέρεις τι σημαίνει «διψάω για μπάλα», αν δεν έχει παίξει ποδόσφαιρο με… τα πάντα, εκτός από μπάλα. Στο δημοτικό/γυμνάσιο θυμάμαι πως η ώρα για ποδόσφαιρο ήταν σε κάθε διάλειμμα, ανεξαρτήτως του αν ο γυμναστής μας έκανε την χάρη να μας δώσει μία μπάλα να κλοτσήσουμε. Αντί αυτής χρησιμοποιούσαμε πατημένα κουτάκια αναψυκτικών, χυμούς, πορτοκάλια ενώ σε ακραίες περιπτώσεις, εντός της τάξης, τυλίγαμε πολλά χαρτιά, το ένα μέσα στο άλλο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα… κάτι σαν στρογγυλό πράγμα , που άντεχε 5 σουτ προτού διαλυθεί και σκίσουμε το επόμενο τετράδιο!

Καθώς πέρναγαν τα χρόνια και δεν έπρεπε να… βολεύομαι πια με πολλά και διάφορα αντικείμενα πλην της μπάλας, κατάλαβα – και μαζί μου κατάλαβε κι ένας καημένος κύριος που έπινε αμέριμνος τον φραπέ του – πως καλό θα ήταν να είχα μείνει στα πορτοκάλια. Η… αμπαλοσύνη μου δεν ήταν τόσο μεγάλη, ώστε να μην μπορώ να κλοτσήσω καν το τόπι. Απείχα πολύ από το να είμαι… κώνος. Από την άλλη βέβαια, απείχα και πολύ από το παιδί που επέλεγαν πάντα όλοι πρώτο στην ομάδα τους! Στο συγκεκριμένο περιστατικό όμως, η αμπαλοσύνη μου βάρεσε κόκκινο!

Τοποθεσία: «Το beach bar» στην παραλία του χωριού μου. Το καλοκαίρι βρισκόταν ακόμα στην αρχή του, το beach bar ήταν σχεδόν άδειο κι εμείς ήμασταν ακόμα πιτσιρικάδες. Ο μικρός χώρος με το γκαζόν ανάμεσα στο beach bar και την πισίνα του διπλανού ξενοδοχείου ήταν ιδανικός για λίγο παιχνίδι με την μπάλα πριν την βουτιά. Το παιχνίδι ήταν πασούλες με μία επαφή! Όλα κυλούσαν ομαλά. Μέχρι που ένας φίλος μου (από αυτούς που επιλέγουν όλοι πρώτοι στην ομάδα τους) σήκωσε την μπάλα προς το μέρος μου. Αυτό που επακολούθησε το θυμάμαι σε slow motion. Η επαφή μου με την μπάλα δεν βρήκε τον 3ο της παρέας, αλλά τον καφέ ενός αμέριμνου κυρίου που διάβαζε το βιβλίο του δίπλα στην πισίνα Ο καφές χύθηκε πάνω στο βιβλίο του, τα γέλια των φίλων μου ακούγονταν έντονα, παρά το γεγονός πως είχαν ήδη τρέξει προς την παραλία, κι εγώ έμεινα να ζητάω συγνώμη στον άτυχο λουόμενο που ήμουν σχεδόν σίγουρος πως είχε βλέμμα «Φαινόσουν ο πιο άμπαλος, έπρεπε να το περιμένω».

Την επόμενη μέρα πάντως, ξαναπαίξαμε…

Παναγιώτης Δαλαταριώφ: Κυρ Θανάση, κυρά Πουλαντζακίδου οι μπάλες πίσω!

Παιδικές σκανταλιές με μία μπάλα. Απειρες. Ανεξάντλητες ιστορίες χωρίς αρχή και μέση και τέλος. Ιστορίες μόνο με φωνές, σπάσιμο τζαμιών, γυαλικών, μπιμπελό, γλαστρών. Οτιδήποτε. Τα περισσότερα απογεύματά μας τα περνούσαμε στην Πλατεία Μερκάτη, στον Κορυδαλλό. Εκεί σπάγαμε πέρα από τα νεύρα των δυστυχισμένων κατοίκων της πλατείας και ό,τι άλλο βρισκόταν στον διάβα μας. Στην τροχιά της μπάλας. Βασικά, παίζαμε στη μικρή που λέγαμε, έχοντας για τέρμα ένα τοιχίο το οποίο από πάνω ήταν ανοιχτό, μιας και τα κάγκελα είχαν κοπεί. Παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά αυτοκίνητα τα οποία ήταν συχνά τα «θύματά» μας και κάναμε τους ιδιοκτήτες τους να μας φωνάζουν, να μας βρίζουν... όλα αυτά τα καλά που συνήθως γίνονται.

Μια άλλη φορά στην από πάνω πλευρά της πλατείας είχαμε για τέρμα το κουτί της ΔΕΗ και ένα δέντρο. Από πίσω ένα παράθυρο. Ανοιχτό παράθυρο. Αρκετές φορές η μπάλα σταμάτησε στον τοίχο, αλλά μία ήταν αρκετή για να μπει μέσα στο σπίτι της κυρίας (δεν θυμάμαι το όνομά της) και να μην ξαναβγεί ποτέ. Το ότι είχα σπάσει στο σπίτι μου ό,τ υπήρχε από γυαλικό μέχρι γλάστρες περιττό να το πω. Το μεγάλο ξενέρωμα ήταν όταν στην πολύ παιδική μου ηλικία έριχνα ένα μεσαίου μεγέθους μπαλάκι στον απορροφητήρα από πίσω και δεν μου το επέστρεφαν.

Ενα περιστατικό που δεν θα ξεχάσω... Λάθος δύο περιστατικά που δεν θα ξεχάσω συνέβησαν στο τέλος του δημοτικού και στην αρχή του λυκείου. Στην 6η Δημοτικού, λοιπόν, είχαμε πάει όλοι εμείς του Δ1 πιο νωρίς στο σχολείο μας. Μπήκαμε στην τάξη μας, αλλά δεν κατεβήκαμε ποτέ για την προσευχή. Βάλαμε δύο θρανία στις δυο άκρες, μοιραστήκαμε σε δύο τριάδες και αρχίσαμε να κλοτσάμε την κορυφαία Select. Ο θόρυβος των θρανίων που έπεφταν κάτω έκαναν τον διευθυντή Θανάση (επίθετο δεν θυμάμαι) να ανέβει πάνω και φυσικά να μας καλέσει στο γραφείο του. Έγινε η παρατήρηση, πήραν στο σπίτι μας τηλέφωνο και όλα καλά. Όλα; Εντάξει, μας χάλασε το παιχνίδι και μας κράτησε και την μπάλα. Στην πρώτη λυκείου, στο 4ο λύκειο Κορυδαλλού το ποδόσφαιρο υπό το βλέμμα των καθηγητών απαγορευόταν. Φυσικά, πολλές φορές παίζαμε και όταν φώναζαν από μακριά μαζεύαμε την μπάλα και... σπάγαμε. Μία φορά όμως ένα σουτ καρφώθηκε στην πλάτη της Πουλαντζακίδου. Το γέλιο απίστευτο. Εκείνη, έξαλλη και με το έτσι κι αλλιώς αλόκοτο σουλούπι της (καθηγήτρια θρησκευτικών) μάζεψε το τόπι και έψαχνε για τον ένοχο. Μάλλον δεν τον βρήκε!

Κώστας Ζάλιαρης - «Πάτε να διαβάσετε, Πανελλήνιες δίνετε»!

Βλέποντας τον τίτλο θα πείτε “να κι άλλος που από μικρός έπαιζε μπάλα, του φώναζαν να πάει σπίτι να κάνει τα μαθήματά του αλλά αυτός σαν νιάτο που έβραζε το αίμα του, δεν υπάκουε και έκανε αυτό που ήθελε”. Θα ήταν μια ωραία ιστοριούλα, μόνο που αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω, συνέβη στην ηλικία των 18 ετών!

Μια χαρά συνηδειτοποιημένη παρέα ήμασταν, μια χαρά στόχους βάζαμε, μια χαρά προσπάθεια κάναμε για να περάσουμε στις Πανελλήνιες (ντάξει, όσο μπορούσαμε ρε αδερφέ) αλλά μένουν αξέχαστα τα σκηνικά στα τιμημένα γηπεδάκια πάνω από το μετρό των Αμπελοκήπων, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας... Σε εκείνο το λύκειο, λοιπόν, παιζόταν μεγάλη μπάλα. Ναι, μπασκετάκια είναι, αλλά όταν έλειπε ο φύλακας (δεν ήταν και ο πιο συμπαθητικός να πω την αλήθεια) αφήναμε τις μπασκέτες (και τα ταμπλό που ρήμαζαν ορισμένοι, ονόματα δε λέμε) και το γυρνούσαμε στο ποδοσφαιράκι. Το κλασσικό, με τα τέρματα μετρημένα με βήματα, τις πέτρες για δοκάρια και πάει λέγοντας.

Τόση... αδιαφορία για τα πάντα εκείνες τις στιγμές, που τίποτα δεν ήταν πιο σωστό από το παιχνίδι εκείνη τη στιγμή. Άγνοια κινδύνου και φόβου μπροστά στο σχολείο, με τους καθηγητές να μας έχουν συνηθίσει, μέχρι τη στιγμή που ένας απηύδησε και φώναξε: «Πάτε σπίτια σας να διαβάσετε, Πανελλήνιες δίνετε»! Από το ένα αυτί μπήκε και το άλλο βγήκε... «Ναι, ναι τα ξέρουμε όλα» η κλασσική απάντηση... Τόση μπάλα, λοιπόν, που ο υπογραφών εκείνη τη χρονιά της 3ης Λυκείου, άλλαξε ίσως και τον... μεταβολισμό, του χάνοντας το ένα μετά το άλλο τα κιλά! Τώρα πάει σαν τις... μεταγραφές. Προσθαφαιρέσεις...

Νίκος Μποζιονέλος: Η μαμά, το προαύλιο κι ένα σπασμένο πόδι

Η φωτό είναι πραγματική. Οταν αράζεις, εν μέσω διακοπών, για καιρό στο πατρικό βρίσκεις αντικείμενα που νόμιζες ότι είχαν χαθεί από τον χρόνο.

Εχω ενημερώσει τη μαμά Μποζιονέλου ότι θα της συγχωρήσω τα πάντα αλλά όχι το ότι πέταξε το πειρατικό playmobile καράβι, ήταν η πρώτη μου φορά που είχαν αγοράσει κάτι με δικά μου χρήματα (κάλαντα, γαρ...). Κάπου στο 1991 πρέπει να ήταν. Η μάνα μου ψάχνει πάντα για τετράδια για να σημειώσει οτιδήποτε, κυρίως συνταγές που βλέπει από την τηλεόραση (και είναι και γαμώ της μαγείρισσες, ενημερώνω!). Τις προάλλες, την ώρα που χαζολογούσα στον καναπέ την είδα να σημειώνει κάτι σε ένα οικείο τετράδιο. Την πρόλαβα στο τσακ. Η φωτό είναι πραγματική και ενδεικτική όχι τόσο της λόξας μου με την μπάλα από τα μικράτα μου, όσο της μανίας να καταγράφω το καθετί. Οχι, πείτε μου, συνθέσεις, σκόρερ, στατιστικά και μέσους όρους για αγώνες μεταξύ των δύο τμημάτων της έκτης τάξης στο Δημοτικό, έχει άλλος; Ε, 23 χρόνια μετά (...) ας δώσω την ευκαιρία σε Γιάννη, Παναγιώτη, Βασίλη, Νίκο, Κωνσταντίνο και στους δύο Σπύρους να δουν το όνομά τους στο gazzetta.gr (χεχε).

Καλά, μη φανταστείτε... οργάνωση τότε. Στο ασφάλτινο προαύλιο παίζαμε, με δοκάρια κάτι κοτρόνες που βρήκαμε στους πρόποδες του προφήτη Ηλία του Αργους, εκεί όπου εδρεύει το 6ο Δημοτικό. Μια Τετάρτη θυμάμαι, τότε, προσποιήθηκα ότι είχα σπάσει το πόδι μου σε ένα τάκλιν, μόνο και μόνο για να τσακωθούμε. Το ίδιο απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε με τον πατέρα μου (Ολυμπιακός αυτός, Παναθηναϊκός εγώ) για το ΟΑΚΑ για να δούμε το ματς με την Αντερλεχτ στο πρώτο Champions League της ιστορίας, έσπασα στα αλήθεια το πόδι μου σκοντάφτοντας κάπου στο πατρικό. Και στο ματς δεν πήγαμε και την επόμενη ημέρα ουδείς είχε πιστέψει ότι ο γύψος ήταν αληθινός και δεν προσποιούμουν.

Νίκος Μαρούδας: Η βουτιά στο συντριβάνι

Όταν ενημερώθηκα για το θέμα αυτής της εβδομάδας, αμέσως ένιωσα και πάλι σαν να πηγαίνω δημοτικό! Η πρώτη μου... επαφή με την στρογγυλή θεά ήταν νομίζω στη τρίτη. Όπως κάθε παιδί περίμενα και εγώ την γυμναστική για να κάνω τα πρώτα μου... κόλπα. Τότε ήμουν καλός, ένα από τα ελάχιστα παιδιά (αν όχι το μοναδικό) με αριστερό πόδι και φυσικά περιζήτητος (και αρχηγός) στις ομάδες που δημιουργούσαμε μέχρι και την έκτη δημοτικού! Ως αρχηγός λοιπόν, έδενα και... έλυνα στις ομάδες μου! Έτσι εκτός του ότι τότε δεν έφταιγα για τίποτα, τους έβαζα και όλους σε αγγαρείες... Σκανταλιές δεν έκανα πολλές, γενικά έπρεπε να μου 'χεις κάνει κάτι πολύ κακό για να σε... τρέξω.

Έτσι λοιπόν σε ένα από τα απογεύματα στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στον Κορυδαλλό η ομάδα μου διάλεγε πάντα το τέρμα που κοιτούσε στο συντριβάνι. Πολλές ήταν οι μπάλες που κατέληγαν σε αυτό καθημερινά. Κάποιες φορές την αποστολή... σώσιμο της μπάλας την αναλάμβανα και εγώ. Μία από αυτές τις φορές λοιπόν, ο αντίπαλος τερματοφύλακας έκανε το... λάθος να έρθει και καλά για βοήθεια και να με κάνει λούτσα! Την επόμενη φορά του τη φύλαγα... Η μπάλα δική του και εμείς πάλι στο τέρμα προς το συντριβάνι. Το σουτ έγινε και «μπλουμ» η μπάλα του στο συντριβάνι! Μαντέψτε ποιος την έβγαλε... Εκείνος!

Πως; Έλα φίλε να σε βοηθήσω του είπα, και εκεί που είχε απλωθεί για να την πιάσει γλίστρησα μωρέ και κατά λάθος τον έριξα μέσα! Δεν το πίστεψε ποτέ, αλλά εμένα λίγο με ένοιαζε όταν έβλεπα την κατσάδα της μάνας του μπροστά σε όλους είχα το χαμόγελο της ικανοποίησης!!!