Όταν σίγησε το... ΑΚ-47! (pics & vids)
«Τα όνειρα είναι η ρίζα της μεταφυσικής, η πηγή της ιδέας ότι ψυχή και σώμα είναι ξεχωριστά».
Ο Αντρέι Κιριλένκο έκανε την επιθυμία της ψυχής κίνητρο για το σώμα και τα κατάφερε. Κατάφερε και ακολούθησε πιστά το πλάνο του και κατάφερε και «έγραψε» το όνομα του με χρυσά γράμματα στο παγκόσμιο μπάσκετ μέσα από τα σκοτάδια στα οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Με πρότυπο ποιόν άλλον από τον μεγάλο «Μιχάλη», όπως όλα τα παιδιά, αλλά και τους Ρώσους, Μπέλοφ ο Αντρέι γεννήθηκε στο Ίζχεβσκ, την πόλη που είναι γνωστή για τα καλάσνικοφ που παράγει . Από αθλητική οικογένεια με τον πατέρα του να παίζει ποδόσφαιρο και την μητέρα του μπάσκετ. Τα όνειρά του... δεν απέχουν και πολύ από την πραγματικότητα ή και καθόλου: «Ονειρεύτηκα να παίξω στην Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης, μετά στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και αργότερα στο ΝΒΑ. Πήγα βήμα-βήμα και πέτυχα τους στόχους μου. Όσον αφορά το μπασκετικό μου πρότυπο, προφανώς ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν και άλλοι σπουδαίοι Ρώσοι παίκτες από τη γενιά που έλαμψε τις δεκαετίες '80 και '90».
Τα παιδικά του χρόνια... όπως αυτά που φτιάχνουν τις καλύτερες μυθικές ιστορίες. Ο Γεννάδιος και η Όλγα, οι γονείς του Κιριλένκο και του μικρότερου αδελφού του, έκαναν αυτά που μπορούσαν χωρίς να είναι ούτε καν τα απαραίτητα αυτά που τελικά κατάφεραν και προσέφεραν. «Ήταν σχεδόν αδύνατον για τους γονείς μας να προσφέρουν πράγματα κι έτσι η μοναδική μου διασκέδαση ήταν το μπάσκετ. Ξεκίνησα να παίζω σε ηλικία 7 ετών. Ευχαριστώ το Θεό που αυτό το παιχνίδι μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ πόσο άθλια ήταν η ζωή της οικογένειάς μου».
Τα προβλήματα και η τριβή έφεραν και το διαζύγιο με τον Αντρέι να ρίχνει όλη του την προσοχή στην μητέρα του και τον αδελφό του με το μπάσκετ να γίνεται λόγος να επιβιώσεις. Το σώμα του τον βοηθούσε, αλλά μόνο αυτό. Το ίδιο ζευγάρι παπουτσιών του το έραβε επί δύο χρόνια και αλλά αυτό δεν άλλαξε καθόλου τον σκοπό του. Αφοσιώθηκε ακόμα παραπάνω και οι προπονήσεις πήραν χαρακτήρα αγωνιστικό. «Πήγαινα σε ένα καμπ έξω από την Αγ. Πετρούπολη κάθε καλοκαίρι. Στις 8 το πρωί κάναμε προπόνηση, στις 9 τρώγαμε πρωινό και στις 11 είχαμε πάλι προπόνηση. Κάναμε ακόμα μία το απόγευμα και όταν γύρω στις 8 και ενώ είχε τελειώσει η μέρα μας, πηγαίναμε στο γήπεδο και παίζαμε μεταξύ μας. Περνούσα 7 ημέρες την εβδομάδα στο γήπεδο. Το μπάσκετ ήταν το μόνο πράγμα που με ευχαριστούσε στη ζωή μου και με βοήθησε να μείνω υγιής, μακριά από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ».
Και τότε σιγά σιγά άρχισαν τα όνειρα να παίρνουν μορφή. Μόλις καταφέρνεις και ακουμπάς το πρώτο, παίρνει μορφή το επόμενο, και έτσι χτίζεται η πραγματικότητα. Η Σπαρτάκ Αγ. Πετρούπολης τον κάνει επαγγελματία στα 15 του χρόνια και ο πρώτος του αγώνας είναι γεγονός. Όταν ξυπνάς απότομα είσαι ανήσυχος. Ε, αυτό συνέβη και με τον Αντρέι. Στον πρώτο του αγώνα δεν μπορούσε να αναπνεύσει, αλλά ήταν το πρώτο σοκ. Ήταν πια επαγγελματίας και όλα είχαν αλλάξει δρόμο. Το ταλέντο του και η δουλειά του που είχε επενδύσει απέφεραν καρπούς και το έμενε να συνεχίζει να ονειρεύεται κοιτώντας τον ουρανό. Τρία χρονιά μετά και συγκεκριμένα το 1998 η ΤΣΣΚΑ θα κάνει δικός της τον πιτσιρικά Κιριλένκο και το ταλέντο του φτάνει, για να γίνει το αεροπλάνο που θα περάσει τον Ατλαντικό μόλις στα 19 του. Ο Αντρέι Κιριλένκο θα γίνει σε ηλικία 18 ετών και 132 ημερών ο νεαρότερος Ευρωπαίος που θα επιλεγόταν στο ντραφτ και ο Ρώσος παίκτης που πήρε την καλύτερη θέση στη διαδικασία.
Επιλέγετε στο νούμερο «26» του ντραφτ από τους Γιούτα Τζαζ. Θα μείνει στην Ρωσία μέχρι το 2001. Θα πει αργότερα... ότι ανατράφηκε με το σύστημα της ΤΣΣΚΑ. Νοιώθει σαν το σπίτι του για αυτό ήταν πάντα και ο τελικός προορισμός του. Αυτός ο προορισμός που στις δυσκολίες θα τον περιμένει και θα τον κάνει να νοιώθει την «ζεστασιά» της οικογένειας.
Τα τρομερά στατιστικά από τον νεαρό Κιριλένκο στην Ρωσία θα κάνουν την πολιορκία από τους Τζαζ έντονη και ο Κιριλένκο θα πάρει την μεγάλη απόφαση. Παίρνει την μεγάλη απόφαση, μπαίνει στο αεροπλάνο χωρίς να γνωρίζει τι θα βρει και η αρχή ήταν ακριβώς όσο δύσκολη όσο την φανταζόταν.
Όταν έφτασε στην Γιούτα η απελπισία του «χτύπησε» την πόρτα. Δεν μπορούσε να βγει που το ξενοδοχείο, δεν ήξερε που να πάει και έπρεπε να μιλήσει με όποιον Ευρωπαίο υπέθετε ότι είχε νοιώσει το ίδιο για να καταλάβει τον τρόπο για να υπερβεί τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Έμεινε όμως εκεί και τα κετάφερε.
Το όνομα του θα μετατραπεί σε ΑΚ-47. «Όταν πήγα στο ΝΒΑ διάλεξα το νούμερο 13, επειδή αυτό είχα μάθει να φοράω από 7χρονών. Μετά το νταφτ, οι Τζαζ απέκτησαν τον Τζον Αμίτσι, ο οποίος ως μεγαλύτερος και βετεράνος είχε προτεραιότητα κι έτσι πήρε το νούμερο. Έπρεπε να αλλάξω και δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Ένας συμπαίκτης μου, που πρότεινε το 47 επειδή τα αρχικά μου είναι ΑΚ. Έχει πλάκα, αν σκεφτείς πως τώρα όλοι με ξέρουν έτσι».
Οι αριθμοί του χρονιά με την χρονιά γίνονταν όλο και καλύτεροι. Αυτό του έδωσε πολλές διακρίσεις στον «μαγικό» κόσμο. Ξεχωρίζουν το 2005 που βγήκε πρώτος σε κοψίματα όπως και το ότι έχει βρεθεί δύο φορές στην δεύτερη καλύτερη αμυντική ομάδα (2004- 2005). Η καλύτερη του χρονιά στους Τζαζ ήταν την σεζόν 2003-04 που έφτασε να έχει 16,5 πόντους μέσο όρο και 8,1 ριμπάουντ. Συνολικά η καριέρα του στο ΝΒΑ τελειώνει με 11,9 πόντους και 5,5 ριμπάουντ αριθμοί που μόνο απαρατήρητοι δεν περνάνε. Έχτισε την καριέρα του και τα 10 χρόνια που πέρασε στην Γιούτα και τους Τζαζ, τον κάνουν έναν από τους πιο αγαπητούς Ευρωπαίους παίκτες που έπαιξαν στο ΝΒΑ. Όταν θυμάται τα χρόνια στο ΝΒΑ φυσικά και ξεχωρίσει την Γιούτα. Σε ερώτηση για τα καλύτερα του χρόνια η απάντηση είναι ξεκάθαρη: «Στην Γιούτα φυσικά. Νομίζω ότι είχα υπέροχα χρόνια εκεί και ήμασταν αυτοί που άλλαξαν την γενιά, και μετά παίξαμε και στην Ευρώπη... Ήταν σπουδαία εμπειρία».
Όταν ρωτάνε τον Κιριλένκο πως πρέπει να σκέφτονται οι νέοι παίκτες, μπαίνει στην διαδικασία και αναλύει την σκέψη του σε κάθε παιχνίδι: «Ο καθένας πρέπει να ξέρει τις αδυναμίες του και την δύναμη τους. Έτσι αν ξέρεις ότι είσαι σουτέρ και το έχεις αποδείξει στην προπόνηση και το δείχνεις και στο παιχνίδι, πρέπει να συνεχίσεις να σουτάρεις. Αν ξέρεις ότι δεν είσαι σπουδαίος, μπορείς να τα καταφέρεις αλλά αν δεν είναι το βράδυ σου τότε απλά μην το κάνεις. Πολλές φορές απλά σουτάρω στην αρχή των παιχνιδιών απλά για να ξέρει ο αμυντικός μου ότι θα σουτάρω την μπάλα. Αν βάλεις μερικά απλά θα είναι καταστροφή για αυτόν γιατί πρέπει να σκεφτεί τρόπο να σταματήσει το σουτ κάπως. Αν βάλεις το πρώτο πρέπει να σε παίξει πολύ στενά και αυτό είναι σπουδαία ευκαιρία να προσποιείσαι και να κερδίσεις ότι μπορείς από αυτό. Αν χάσεις το πρώτο και το δεύτερο, τότε οκ, τέλος οι προσποιήσεις, τέλος τα σουτ, κάνε ντράιβ, μπες μέσα».
Επιστροφή στη Ευρώπη
Την σεζόν 2011-12 εξαιτίας του λοκ-άουτ επέστρεψε και έμεινε στην Ευρώπη και την μεγάλη του αγάπη, την ΤΣΣΚΑ. Με την λήξη του οι περισσότεροι επέστρεψαν πίσω στην Αμερική. Όχι ο Κιριλένκο. «Τον προηγούμενο μήνα, σκέφτηκα όλες τις επιλογές. Ζύγισα τα θετικά και τα αρνητικά και κατέληξα ότι πρέπει να τελειώσω την σεζόν στην ΤΣΣΚΑ. Έχουμε μια απίστευτη ομάδα το πρώτο μισό της σεζόν. Είναι πραγματική ομάδα. Δεν θα ήταν δίκαιο για τους συμπαίκτες μου ή τους οπαδούς εδώ. Ξέρω ότι πολλοί βασίζονται πάνω μου».
Έμεινε για να φτάσει με την ομάδα στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Η επιστροφή του στην Ευρώπη συνοδεύτηκε με απίστευτες εμφανίσεις. Την σεζόν 2011-2012 βγήκε καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη έχοντας 24, 2 πόντους και 7,5 ριμπάουντ και σάρωσε ότι βραβείο υπήρχε. Στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκας, MVP , όπως και καλύτερος αμυντικός.
Ο Κιριλένκο έκανε αυτό που έπρεπε, εντυπωσίασε για ακόμα μια φορά αλλά... κάπου εκεί βρέθηκε ο Ολυμπιακός και η εκπληκτική του εμφάνιση στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, όπου τον άφησε μόνο με τις προσωπικές του διακρίσεις.
Δεύτερη ευκαιρία στην Αμερική
Αφού ο στόχος δεν κατάφερε να επιτευχθεί και με μια γεμάτη χρονιά στην Ευρώπη, θέλησε να ξαναπροσπαθήσει στην Αμερική. Ένοιωθε καλά και δεν δίστασε να γυρίσει στον «μαγικό» κόσμο για να παίξει στο υψηλότερο επίπεδο.
«Μίλησα με την ΤΣΣΚΑ και τον πρόεδρο Αντρέι Βατούτιν πριν καιρό και οι δύο αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να το καθυστερήσουμε. Η ΤΣΣΚΑ δεν μπορεί να γίνει όμηρος της απόφασης μου. Είμαι σε πολύ καλή κατάσταση και είμαι έτοιμος να παίξω στο πιο υψηλό επίπεδο. Ναι νοιώθω άνετα στην Μόσχα αλλά το ΝΒΑ είναι το ΝΒΑ. Για να μην μετανιώσω μετά έπρεπε να πάω στην Αμερική».
Στην Μινεσότα την σεζόν 2012-13 συνέχισε την καλή του χρονιά και με 12,4 πόντους και 5,7 ριμπάουντ γέμισε την στατιστική του. Αυτή ήταν και η τελευταία καλή χρονιά του Κιριλένκο. Με τους Μπρούκλιν Νετς, δεν κατάφερε τίποτα και η επιστροφή του στην Ευρώπη δεν τον βρίσκει στην καλύτερη του κατάσταση. Αναζήτησε το κίνητρο που θα τον κάνει να κλείσει την καριέρα του όπως του αξίζει. Όπως και ο ίδιος δήλωσε το τέλος φτάνει και ο ΑΚ-47 θέλει να γράψει τον επίλογο με «χρυσά» γράμματα.
«Είμαι χαρούμενος που επιστρέφω στην αγαπημένη μου ομάδα, όπου έπαιξα στο ξεκίνημα της καριέρας μου και στο μέσον αυτής. Είναι σπουδαίο ότι θα έχω την ευκαιρία αυτή και χαίρομαι που την εκμεταλλεύτηκα. Αντιλαμβάνομαι πως πλησιάζει η ώρα που θα σκέφτομαι την αποχώρησή μου από την ενεργό δράση και γνώμη μου είναι πως είναι καλύτερο να το κάνω με τη φανέλα της αγαπημένης μου ομάδας».
Ο πρώτος στόχος ήταν η κατάκτηση της Ευρωλίγκας και αυτό θα ήταν το ιδανικό φινάλε για την μεγάλη καριέρα του Κιριλένκο... ή μήπως όχι;
«Μην με παρεξηγήσετε. Θα ήθελα να είναι πρωταθλητής Ευρώπης και αυτό θα πάμε να κάνουμε. Αυτό θέλουμε. Αλλά η προοπτική μου για το παιχνίδι είναι ότι είναι απλά ένα παιχνίδι. Τα δίνουμε όλα στο παρκέ και όταν το παιχνίδι τελειώνει, απλά τελειώνει. Μην το σκέφτεστε. Όλοι ρωτάνε για το παιχνίδι το 2012, τον τελικό με τον Ολυμπιακό. Το παιχνίδι τελείωσε την επόμενη ώρα από την λήξη και σκέφτεσαι το επόμενο. Έτσι το βλέπω εγώ, όπως και γενικά το μπάσκετ. Όταν το παιχνίδι τελειώνει, τελειώνει. Δεν έχεις χρόνο να λυπάσαι τον εαυτό σου. Αν η άλλη ομάδα είναι καλύτερη από εσένα εκείνο το βράδυ τι να κάνεις; Κατηγορείς τους διαιτητές, κατηγορείς τους αντιπάλους;Κάποιος έκανε φάουλ και δεν το έδωσαν; Τι θα κάνεις; Τίποτα!Δέξου το και προχώρα»!
Κάτι παρόμοιο πρέπει να σκέφτηκε και φέτος. Δεν θα κάτσει στα παρκέ κάνοντας αυτοσκοπό τον τίτλο της Ευρωλίγκας. Έκανε «μεγάλες» δηλώσεις και υποκλίθηκε με ανωτερότητα στον καλύτερο αντίπαλο.
«Νομίζω κάναμε κάποια λάθη στο τέλος. Λάθος αποφάσεις που πήγαν το ματς στα χέρια του Ολυμπιακού, ο οποίος το χρησιμοποίησε. Ήμασταν μπροστά με οκτώ πόντους τρία με τέσσερα λεπτά πριν το τέλος και τους επιτρέψαμε να πετύχουν εύκολα καλάθια δύο ή τρεις φορές. Αμυντικά τα πήγαμε καλά, καθώς ήμασταν πολύ συγκεντρωμένοι μέσα στη ρακέτα. Τους ήταν δύσκολο να σκοράρουν, αλλά τους κάναμε φάουλ, με αποτέλεσμα να σκοράρουν με βολές, ενώ πέτυχαν και ένα λέι απ στον αιφνιδιασμό. Αυτοί οι έξι πόντοι μας έβαλαν σε δύσκολη θέση. Και μετά ο Σπανούλης πέτυχε τα τρίποντα. Είναι ένας μεγάλος παίκτης, αλλά δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε τη δουλειά των υπολοίπων. Κρατούσαν το παιχνίδι στον πόντο, μέχρι να πάρει... μπρος ο Σπανούλης. Για 37 λεπτά οι υπόλοιποι παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν σπουδαία δουλειά, καθώς πάλεψαν να μείνουν κοντά μέχρι το τέλος. Όπως είπα και πριν, αυτά τα δύο-τρία τελευταία λεπτά ήταν πολύ κρίσιμα για εμάς. Ήταν μεγάλα τα σουτ του Σπανούλη, αλλά εμείς δεν θα έπρεπε να φτάσουμε το ματς σε εκείνο το σημείο».
Και κάπου εδώ γράφεται το τέλος της καριέρας του ΑΚ-47. Έχει ζήσει τόσα πολλά μέσα στα παρκέ που δεν έχει κάτι άλλο να ζητήσει. Ακόμα και η έλλειψη της Ευρωλίγκας δεν έχει κάτι να του πει. Η ΤΣΣΚΑ είναι η οικογένεια του. Εκεί που λατρεύτηκε και εκεί που έκανε τα όνειρα του πραγματικότητα γιατί αυτό που μετράει είναι να βλέπεις το μπάσκετ όπως είναι. Ένα παιχνίδι.
«Τελειώνω την καριέρα μου στο γήπεδο. Δεν λέω ότι είναι η οριστική μου απόφαση. Παρόλα αυτά, αυτήν την στιγμή, ναι αποσύρομαι. Κέρδισα αρκετά. Είχα μια πετυχημένη καριέρα σαν παίκτης του μπάσκετ, και έχει έρθει η ώρα να κάνω κάτι διαφορετικό».
Η σύζυγος του και η «τρελή» της δήλωση
Η Μάσα Λοπάτοβα, η διάσημη σταρ της Ρωσίας, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή του Αντρέι τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής τους. Οι δύο τους γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν μέσα σε έξι μήνες.
«Σίγουρα οι έξι μήνες δεν είναι μεγάλο διάστημα ώστε να γνωρίσεις καλά έναν άνθρωπο, να αφήσεις τα πάντα πίσω και να τον ακολουθήσεις στην Αμερική! Όμως από ένα σημείο και μετά κατάλαβα ότι ο Αντρέι είναι ο άνθρωπός μου».
Και όντως είναι. Έχουνε μαζί τρία παιδιά. Δύο αγόρια και ένα κοριτσάκι που υιοθέτησαν το 2007 για να συμπληρώσει την ευτυχία της οικογένειας. Η Μάσα κατάφερε και σόκαρε τον κόσμο με δήλωση που είχε κάνει ως προς την ελευθερία που δίνει στον σύζυγό της.
«Το απαγορευμένο είναι, συνήθως, αυτό που οι άνδρες θέλουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο! Όπως, ακριβώς, συμβαίνει με τα παιδιά. Αν τους λες συνέχεια "Όχι πίτσα, όχι πίτσα!", θα στη ζητούν συνέχεια! Οι άνδρες αθλητές σε αυτή τη χώρα είναι ιδιαίτερα ελκυστικοί. Οι γυναίκες τούς καταδιώκουν και είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς. Είναι η φύση τους τέτοια. Επομένως ο Αντρέι έχει το "ναι" από εμένα, για μια νύχτα. Δεν θα ήθελα να μάθω ποιο είναι το άλλο πρόσωπο. Επίσης δεν θα ήθελα ο σύζυγός μου να κάνει σχέση μαζί της».
Οι δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς ο Κιριλένκο δείχνουν ότι δεν χρειάστηκε να εκμεταλλευτεί το δώρο της συζύγου του. Η οικογένεια ήταν από την παιδική του ηλικία όνειρο και ο χρόνος που αυτό που τον απασχολεί είναι να περνάει χρόνο με την οικογένεια του.
Βέβαια η επίσημη απάντηση του στις δηλώσεις της Μάσα ήταν: «Φυσικά και έμεινα έκπληκτος, Δεν σκοπεύω να κάνω τίποτα αλλά εκείνη είπε αν θες να το κάνεις κάντο».
Δεν γίνετε να ξεχάσει τι έχει περάσει
Δεν ξεχνιούνται εύκολα αυτά που έχει περάσει στην ζωή του. Ο Κιριλένκο έχει επιλέξει να βοηθάει παιδιά που έχουν ανάγκη, ώστε να μην χρειαστεί να περάσει κανένα αυτά που έχει περάσει εκείνος.
«Τα ποσά δεν με νοιάζουν. Άλλωστε, όσα βγάλω θα τα δώσω σε φιλανθρωπικούς σκοπούς». Αυτή ήταν η δήλωση του την πρώτη φορά που επέστρεψε στην Ευρώπη και έτσι συνεχίζει την δράση του. Έχει ίδρυμα το οποίο ονομάζεται «Κirilenko's Kids» που δηλώνει ο ίδιος: «Θα ήμουν χαρούμενος να γίνω παράδειγμα και να δείξω σε ένα παιδί ότι μπορεί να πετύχει πολλά πράγματα στην ζωή, αν εκπνέεις και προσπαθείς. Η ζωή του αθλητή δεν με έχει δημιουργήσει μόνο σαν αθλητή αλλά με βοήθησε να αποφύγω τις κακές συνήθειες. Αν το παράδειγμα μου μπορεί αν επηρεάσει τις αποφάσεις τουλάχιστον ενός παιδιού, θα είναι μια πραγματική νίκη για εμένα, που δεν χάνει σε τίποτα από μια αθλητική νίκη».
Το πιο πολυσυζητημένο τατουάζ είναι αυτό στην πλάτη του Κιριλένκο:
Ένας μικρός χαμός ακολούθησε στο ίντερνετ όταν αποκαλύφθηκε το τατουάζ στην πλάτη του Κιριλένκο. Το τατουάζ είναι ένας Paladin, ένας πολεμιστής στο WOW, και πιάνει κυριολεκτικά όλη του την πλάτη. Μετά τις απίστευτες συζητήσεις στο διαδίκτυο για αυτό ο Κιριλένκο απάντησε:«Δεν το έκανα για τον κόσμο... Δεν σκόπευα να το δείχνω. Αν νοιώθω ότι θέλω ένα τατουάζ, θα κάνω ένα. Είμαι 30 χρονών. Είναι πολύ περίεργο που μάζεψε τόση προσοχή. Το 99% των παικτών έχουν τατουάζ».
Κλείνοντας ένα κείμενο για την ζωή του Αντρέι Κιριλένκο, θέλεις να σταθείς στην πραγματοποίηση των ονείρων. Έτσι όπως ξεκινήσαμε. Ο Κιριλένκο δεν αντιπροσωπεύει ακόμα έναν ακόμα παίκτη με μεγάλη καριέρα αλλά αυτά που έχει περάσει στην ζωή του δίνουν κίνητρο και σωστή νοοτροπία στα νέα παιδιά για να συνεχίσουν αυτό που εκείνος αφήνει πίσω του.
Ο Κιριλένκο έχει γράψει το όνομά του με ολόχρυσα γράμματα στο βιβλίο της μπασκετικής ιστορίας και αξίζει το καθολικό χειροκρότημα του κοινού που τον απολάμβανε όλα αυτά τα χρόνια.
