Η ημερομηνία είναι Κυριακή 5 Μαΐου 2003. School night, που λένε και στις ΗΠΑ, είχα σχολείο το επόμενο πρωί. Και προς τα τέλη της Β’ Λυκείου, με Πανελλήνιες (ναι, έδωσα Πανελλήνιες και στη Β’ Λυκείου), δεν ήταν να το πολυξενυχτάς. Έλα μου, όμως, που στο Crucible Theatre του Sheffield, ο Ιρλανδός Ken Doherty έχει επιστρέψει από το 10-2 κόντρα στον Ουαλό, Mark Williams και ο τελικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος snooker θα κρινόταν στο τελευταίο session. Και τι να κάνεις; Να μην το δεις;

Αν θυμάμαι καλά, ο τελικός ολοκληρώθηκε μετά τις 2 το πρωί. Ο Doherty το πάλεψε, όπως είχε κάνει σε όλο το τουρνουά εκείνες τις ημέρες με αποκορύφωμα τον μυθικό ημιτελικό με τον Paul Hunter που κρίθηκε στο τελευταίο frame, όμως ο αριστερόχειρας Williams, που μέχρι τον τελικό έκανε πλάκα στη διοργάνωση, άντεξε στην αντεπίθεση κι επικράτησε 18-16. Αυτός ήταν ο δεύτερος Παγκόσμιος τίτλος του. Ο πρώτος ήταν το 2000 και ο τρίτος το 2018 (!), δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνη την Κυριακή.

Η αλήθεια είναι πως, αν δεν υπήρχε το Eurosport, είναι πολύ πιθανό να αγνοούσα την ύπαρξη του snooker. Είναι από τις φορές, που η τηλεόραση έχει βοηθήσει πραγματικά στην εξάπλωση ενός αθλήματος, το οποίο είναι σχεδόν αποκλειστικότητα της Μεγάλης Βρετανίας. Το μπιλιάρδο το ξέρουμε πάνω - κάτω όλοι μας. Το αμερικάνικο και το γαλλικό, αυτός με τις τρύπες κι αυτό χωρίς. Να μου επιτρέψετε, όμως, όταν λέω, ότι το snooker είναι ο βασιλιάς του μπιλιάρδου.

Δεν ξέρω τι ακριβώς με τράβηξε κι άρχισα να το παρακολουθώ. Ίσως, ότι οι παίκτες είναι επίσημα ντυμένοι με γιλέκα και παπιγιόν. Ίσως, ότι το sportsmanship είναι σε άλλο επίπεδο. Ίσως, ότι οι μπάλες είναι πολύχρωμες και υπάρχει μια συγκεκριμένη στρατηγική, που είναι εύκολο να την ακολουθήσεις. Ίσως όλα αυτά μαζί και ίσως, ότι κάποια στιγμή είδα τον Ronnie O’ Sullivan να κάνει maximum break σε ένα πεντάλεπτο και κόλλησα.

Για όσους δεν έχουν ιδέα σε τι αναφέρομαι, το snooker είναι μια παραλλαγή του μπιλιάρδου. Το τραπέζι είναι αισθητά μεγαλύτερο, οι μπάλες και οι τρύπες ελαφρά μικρότερες και οι μπάλες έχουν συγκεκριμένα χρώματα κι ανάλογα αυτά, αξίζουν και διαφορετικούς πόντους. Οι κόκκινες (δεκαπέντε στο σύνολο) αξίζουν ένα πόντο, η κίτρινη δύο, η πράσινη τρεις, η καφέ τέσσερις, η μπλε πέντε, η ροζ έξι και η μαύρη επτά. Η βασική διαφορά με τα υπόλοιπα παιχνίδια μπιλιάρδου είναι ότι όλες οι μπάλες. πέρα από τις κόκκινες, έχουν σταθερή θέση κι επιστρέφουν σ’ αυτή. Η λογική είναι, ότι βάζεις μια κόκκινη, μετά ένα χρώμα, μετά μια κόκκινη, μετά ένα χρώμα κ.ο.κ. μέχρι να τελειώσουν οι κόκκινες και μετά πρέπει να «καθαρίσεις» τα χρώματα με τη σειρά της αξίας τους. Το μάξιμουμ των πόντων που μπορεί να κερδίσει ένας παίκτης σε ένα frame είναι 147 (αυτό είναι το λεγόμενο maximum break) και το καταφέρνει αν βάλει όλες τις κόκκινες σε συνδυασμό με την μαύρη και μετά «καθαρίσει» και τα χρώματα.

Αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες και τους καταλαβαίνει κανείς στην πράξη, αν παρακολουθήσει 10-15 λεπτά από έναν αγώνα. Δεν χρειάζεται παραπάνω, είναι πραγματικά πολύ εύκολο. Ειδικά, όταν στο τραπέζι είναι ο Ronnie. Ξέρω, ξέρω, πάλι σ’ αυτόν αναφέρομαι, όμως νιώθω τυχερός που ζω στην εποχή του GOAT, που αν και δεξιόχειρας, αποφάσισε για δύο χρόνια να αγωνίζεται αποκλειστικά με το αριστερό, απλά για να το κάνει πιο δύσκολο για τον εαυτό του. Τόσο καλός είναι…

Από τους Alex «Hurricane» Higgins και Ray «Dracula» Reardon στα 70’s, στον Steve «The Nugget» Davis στα 80’s, τον Stephen Hendry στα 90’s, τους Ronnie «The Rocket» O’ Sullivan και John «The Wizard of Wishaw» Higgins στα 00’s και τα 10’s και τον Mark «The Jester from Leicester» Selby τα τελευταία χρόνια, το snooker έχει πάντα τους ήρωές του. Και λόγω του ότι η ηλικία δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο, είναι σχεδόν συγκινητικό το ότι ακολουθείς παίκτες για δεκαετίες ολόκληρες. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της ομορφιάς του αθλήματος, η διάρκεια και η μακροζωία των παικτών.

Κι όσο το παρακολουθείς, τόσο μαθαίνεις για την ιστορία του, που μπορεί να μην είναι τόσο πλούσια όσο κάποιων άλλων αθλημάτων, όμως σίγουρα δεν είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα. Μαθαίνεις π.χ. για τον Jimmy «The Whirlwind» White, τον καλύτερο παίκτη που δεν κέρδισε ποτέ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αν και προκρίθηκε στον τελικό έξι φορές (!), τις πέντε απ’ αυτές σε συνεχόμενες χρονιές από το 1990 μέχρι το 1994, ενώ τους τέσσερις απ’ αυτούς τους πέντε τελικούς, τους έχασε από τον Σκωτσέζο Stephen Hendry! Κι αυτόν του 1994 μάλιστα, τον τελευταίο, τον έχασε στο τελευταίο frame αν και ήταν στο τραπέζι, όμως αστόχησε σε μία πανεύκολη μαύρη που στην προπόνηση πρέπει να είχε βάλει δεκάδες χιλιάδες φορές!

Αν υπάρχει μια στιγμή - καμπή στην ιστορία του snooker, αυτή είναι το 1977, όταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μεταφέρθηκε στο Crucible Theater του Sheffield, όπου διεξάγεται μέχρι και σήμερα. Αυτό, σε συνδυασμό με τις τηλεοπτικές μεταδόσεις του BBC, εκτόξευσε τη δημοφιλία του, σε σημείο όπου πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν ζωντανά τον καλύτερο τελικό της ιστορίας το 1985, τον λεγόμενο «Black Ball Final», γιατί κρίθηκε κυριολεκτικά στην τελευταία μαύρη μπάλα του τελευταίου frame. Νικητής ήταν ο Dennis Taylor με τα χαρακτηριστικά γυαλιά που φορούσε ανάποδα κόντρα στον τότε Παγκόσμιο Πρωταθλητή, Steve Davis.

Δυστυχώς, το snooker δεν είναι τόσο διαδεδομένο εκτός Μεγάλης Βρετανίας. Η Κίνα έχει μπει λίγο στο παιχνίδι τις δύο τελευταίες δεκαετίες, όχι όμως σε σημείο να απειλήσει την παντοκρατορία των Βρετανών. Στην χώρα μας είναι δύσκολο ακόμα και να βρεις τραπέζι snooker να παίξεις. Υπήρχε θυμάμαι ένα μαγαζί στη Λεωφόρο Αμφιθέας πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια με ένα τραπέζι, που πηγαίναμε και λιώναμε επί ώρες, προσπαθώντας να κάνουμε ένα αξιοπρεπές break των… 20 πόντων, αλλά μέχρι εκεί. Και είναι πραγματικά κρίμα, για ένα τόσο όμορφο, όσο και σχετικά άγνωστο άθλημα! Ευτυχώς υπάρχει και το Eurosport!

Υ.Γ.: Jester, δικό σου είναι και φέτος!