Ο Ντέκλαν Τόμπσον στεκόταν έξω από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού του στην Αγγλία σε περίοδο lockdown και υποχρεώθηκε να τους πει από απόσταση ότι η Σέφιλντ Γουένσντεϊ του προσέφερε το πρώτο επαγγελματικό του συμβόλαιο. Και οι δυο τους ξέσπασαν σε δάκρυα, ήταν τρομερά συγκινημένοι γιατί έβλεπαν στo πρόσωπο του εγγονού τους ένα θαύμα!

Πίσω από αυτά τα δάκρυα υπήρχε μία μεγάλη περηφάνεια για τον μικρό και το πρώτο βήμα στην καριέρα του ως επαγγελματίας. Μια ιστορία πόνου, αγώνα, απογοήτευσεων, αλλά και πολλών μαθημάτων ζωής, αυτά που πρέπει να παρακαλουθούμε όλοι! Μέχρι τώρα ο κεντρικός χαφ με τα σκληρά τάκλιν έκανε ένα ποδοσφαιρικό... ταξίδι με σκληρή δουλειά, ξεπερνώντας κάθε εκτίμηση και προσδοκία. Έχει τώρα την ευκαιρία να δείξει την ευκαιρία του στην πρώτη ομάδα της Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Σε μικρή ηλικία είχε διαγνωστεί με τη νόσο Perthes. Γι αυτό και η συμμετοχή του 18χρονου στο FA Cup σκόρπισε ρίγη συγκίνησης σε όλο το Νησί! Ο πατέρας ξέσπασε, διότι το υπεράνθρωπο ταξίδι του γιου του έφτανε σε μια ακόμα μεγάλη στάση!

Η Νόσος Perthes είναι μία παθολογική κατάσταση τής άρθρωσης τού ισχίου στην παιδική-εφηβική ηλικία. Χαρακτηρίζεται από κυκλοφορική (αγγειογενή) διαταραχή της ανάπτυξης του συζευκτικού χόνδρου (επιφυσιακή πλάκα), ο οποίος προοδευτικά μετατρέπεται σε οστό κατά την περίοδο ανάπτυξης τού ανθρώπου. Έτσι εξηγείται και ο επιστημονικός όρος οστεοχονδρίτις. Αποτελεί μία μορφή άσηπτης (μη λοιμώδους - μη μικροβιακής) φλεγμονής, η οποία παρουσιάζει 3 φάσεις:

• Ισχαιμίας χόνδρου και οστικής νέκρωσης
• επαναγγείωσης και κατακερματισμού και
• παραμόρφωσης και αναδιαμόρφωσης. Ο προαναφερθείς κύκλος φάσεων διαρκεί συνολικά 2 μέχρι 4 χρόνια. Σε ένα ποσοστό της τάξεως του 20% περίπου, η νόσος έχει αμφοτερόπλευρη μορφή.
  

Είναι μία σπάνια πάθηση της παιδικής ηλικίας που επηρεάζει το πόδι και τον γοφό. Στην ηλικία των 5 ετών ο Τόμπσον πέρασε 18 μήνες σε αναπηρική καρέκλα. Και αυτό ενώ έκανε έναν σημαντικό αριθμό επεμβάσεων για να προστατεύσει το πόδι του και το ισχίο του. Η ασθένεια αυτή δεν επιτρέπει τη σωστή ροή του αίματος στο πόδι και τον γοφό και δημιουργεί προβλήματα στα κόκκαλα που μπορεί να επιφέρουν ακόμα και τον θάνατο. Φανταστείτε λοιπόν τι εικόνες πέρασαν από το μυαλό του πατέρα του όταν είδε το γιο του να περνά αλλαγή και να παίζει στην ιστορικότερη διοργάνωση του κόσμου.
Μετά από συζήτηση με γιατρούς και ειδικούς η οικογένειά του είχε σχεδόν αποδεχθεί πως το παιδί της δεν θα μπορούσε να περπατήσει κανονικά ποτέ ξανά.

Omg can’t believe how proud I am @Decthompson09 I love you son can’t stop crying pic.twitter.com/nc2Se19HV8

— Lee Thompson (@LeeThom25796166) January 9, 2021

«Έκανα προπόνηση με τη Σέφιλντ και η μαμά μου με τον πατέρα μου διαπίστωσαν πως ενώ έτρεχα κούτσαινα. Άρχισε να γίνεται πιο έντονο και πιο επίπονο», θυμάται ο Τόμπσον «Πήγα στο νοσοκομείο και λίγους μήνες μετά διαπιστώθηκε πως είχα τη νόσο Perthes που ήταν σαν να αρχίσει να σαπίσει το οστό μου και η μαμά μου με τον μπαμπά μου είχαν την επιλογή επεμβάσεων που θα έπρεπε να κάνω.

Η μητέρα μου, ο πατέρας μου και όλη η οικογένειά μου ήταν σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση. Η μαμά μου διάλεξε το χειρουργείο, κάτι που σήμαινε πως θα είχα καρφιά και πλάκες στα πόδια μου για να μπορέσει να αναπτυχθεί ξανά το πόδι ή έστω να προσπαθήσει να το κάνει. Κάθε μέρα ήταν όλο και χειρότερη για μένα. Ως μικρό παιδί το να μου λένε πως δεν θα ξαναπαίξω ποδόσφαιρο ήταν το χειρότερο...».

Το όνειρο, ο εφιάλτης και το θαύμα!
Το όνειρο του Τόμπσον να γίνει ποδοσφαιριστής άρχισε από νωρίς βλέποντας τον πατέρα του Λι, που είχε παίξει επαγγελματικά με τη Boston United πριν επιλέξει να προπονήσει τους Stocksbridge Park Steels, ομάδα που η Γουένσντεϊ με την U23 της έπαιζε τα αναπτυξιακά της παιχνίδια. Μετά τη διάγνωσή του ο πιτσιρικάς αποφάσισε να κάνει ότι περνούσε από το χέρι του ακόμα και κόντρα σε κάθε κανόνα και ενώ ήταν σε αναπηρική καρέκλα και με πατερίτσες. Ήθελε να παίξει μπάλα ξανά. "Πήγα πάλι πίσω στο σχολείο και χτυπούσα τη μπάλα ενώ ήμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο. Μετά έβγαλα τα καρφιά και τις πλάκες και άρχισα να περπατάω με περιπατητήρα Πι (βαδιστικό βοήθημα) και να προσπαθώ να παίξω με αυτό.

Η μαμά μου πήρε τηλέφωνο στο σχολείο και ζήτησε να με κρατάνε μέσα. Όμως μία μέρα η δασκάλα με άφησε μόνο μου και άρχισα να χτυπάω τη μπάλα στον τοίχο της τάξης. Μετά γύρισε όμως εγώ ήδη έπαιζα. Δεν γινόταν να με σταματήσουν", θυμόταν ο Τόμπσον. Ο παίκτης της Σέφιλντ είναι ένα από τα έξι παιδιά που ανεβαίνουν από την U-18 στην U-23 της Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Η πορεία του φυσικά μόνο εύκολη δεν ήταν. Έχοντας ενταχθεί στην Ακαδημία της Σέφιλντ το τελευταίο χρονικά συμβόλαιό του ήρθε 4 χρόνια μετά. Ένα παιδί που ξεπετάχθηκε στα 14 του ενώ έπαιζε με τους φίλους του στις σχολικές ομάδες του Νότιου Γιόρκσαϊρ. Σε εκείνο το χρονικό σημείο προσέλκυσε το ενδιαφέρον ομάδων από τις ΗΠΑ ενώ πήρε την πρώτη γεύση από το ποδόσφαιρο σε πιο καλό επίπεδο στο Stocksbridge.

"Λάτρεψα κάθε λεπτό από εκείνη την περίοδο. Ακόμα μου λείπει. Κάποιοι από τους πιο καλούς μου φίλους είναι από το σχολείο. Πήγα για ένα τουρνουά U18 στην Αριζόνα. Ήμουν 15 ετών και τα άλλα παιδιά ήταν 17 και 18 χρόνων. Ήμουν ο πιο μικρός αλλά αναδείχθηκα κορυφαίος παίκτης του τουρνουά", επισημαίνει μην ξεχνόντας εκείνη την εποχή.

"Φτάσαμε στην 3η θέση από έναν αριθμό έξι ομάδων και Πανεπιστήμια με ζητούσαν ενώ ήμουν ήδη εκεί. Είχα στο μυαλό μου πως ήθελε να κάνω και άλλα πράγματα, όπως το να πάρω ένα πτυχίο. Δεν είναι κάτι διαφορετικό αυτό; Έδειχναν να καταλαβαίνουν το τι θέλω", υπογράμμισε για εκείνο το κομμάτι της ζωής του.

Με την ομάδα της Stocksbridge Park Steels έκανε την εμφάνισή του απέναντι στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ σε φιλικό. Θυμόταν το σκληρό παιχνίδι, τα τάκλιν και όλες τις δυσκολίες αλλά το απόλαυσε. Ήταν μία μεγάλη πρόκληση αλλά του άρεσε.

Ο Τόμπσον επανήλθε στα ραντάρ της Γουένσντεϊ και γύρισε στην Ακαδημία της για την επόμενη προσωπική του πρόκληση. Τα χρόνια κύλησαν καλά, ο ίδιος ήταν μέλος της U18 που πήρε το πρωτάθλημα και κέρδισε στον τελικό των play offs την περασμένη σεζόν σε ένα ντέρμπ με τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ.

Φέτος ο Τόμπσον πήρε παιχνίδια στα πόδια του με την U23 και προπονείται με τον Γκάρι Μονκ και την πιο μεγάλη ομάδα. Με την πρώτη ομάδα έχει πια την ευκαιρία του στη Championhsip. Με τη νέα πραγματικότητα με τον κορονοϊό πέρασε σε καθεστώς απομόνωσης λόγω των μέτρων αλλά και να ασχολείται με το προπονητικό του πρόγραμμα μέχρις ότου επιτραπεί στους παίκτες που προέρχονται από την Ακαδημία να γυρίσουν στην προπόνηση. Τα νέα του επαγγελματικού του συμβολαίου έδωσαν έμπνευση σε παιδιά που έχουν τη νόσο αλλά και σε παιδιά σε όλη τη χώρα. Ο Τόμπσον τα έχει αφήσει πλέον όλα πίσω του. Τίποτα δεν τον ενοχλεί πια σωματικά. Όλη η προσοχή του είναι στην πρώτη ομάδα και η αφοσίωσή του είναι στο να πετύχει.

"Είναι ένα νεαρό παιδί που αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα και μιλάω μαζί του και με την οικογένειά του. Τους βοηθάει πολύ ότι τους λέω ότι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Μπορεί ακόμα να γίνει αυτό που θέλει. Η μαμά μου παίρνει αμέτρητα μηνύματα. Έχει ένα γκρουπ για την αντιμετώπιση της νόσου και έρχεται σε επαφή με άλλους γονείς. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να αποτελώ έμπνευση για τους άλλους. Θέλω απλά να είμαι εγώ και να γίνω αυτό που πάντα ήθελα...", είναι το δικό του μήνυμα. Ένα μήνυμα δυνατό και τόσο ξεκάθαρο!