• Αυτό που ψιθυρίζουμε
• Η προσωπική αμφιβολία

Σκεφτείτε μια ιστορία και κρατήστε την αλήθεια για τον εαυτό σας. Τι έχετε; Ένα ψέμα. Με τα ψέματα όμως προχωρά ο κόσμος και η αλήθεια είναι η ψευδαίσθηση που κυνηγάμε. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Όχι. Και όμως… Κάθε ιστορία που κρατά την αλήθεια γίνεται επικίνδυνη και οι επικίνδυνες ιστορίες παίζουν με την τύχη του κόσμου. Γι’ αυτό μένει η ψευδαίσθηση και το ψέμα. Ό,τι κι αν επιλέξεις ξέρεις ότι θα αφορά εκατομμύρια σαν και εσένα και ο κόσμος, η κοινωνία θα προχωρά άθικτη και… άμεμπτη. Η αλήθεια είναι για λίγους, κρατά λίγο, και πονάει για πάντα. Την κατασκευάζουμε λοιπόν και νομίζουμε ότι έχουμε ελευθερία του Τύπου, έκφραση γνώμης και αλήθεια. Πώς να έχουμε όταν δεν υπάρχουν ήρωες να τα βάλουν με τα “λευκά κολάρα”. Σήμερα, το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο δεν είναι η βόμβα, η σφαίρα, το όπλο, τα πυρηνικά, η τυφλή έκρηξη βίας. Όχι. Το πιο επικίνδυνο είναι ένα χειροποίητο, μεταξωτό κοστούμι και μια λευκή επιταγή. Αυτά σε διαλύουν πιο γρήγορα κι από σφαίρα. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ακόμη πιστεύουν στην αλήθεια και τη λένε. Και όσο πιο μεγάλη είναι, τόσο μεγάλο και το ψέμα. Το G-Weekend Journal γράφει για την ταινία “The insider”. [η φωτό από imdb]

Αυτό που ψιθυρίζουμε

Να πώς είναι αυτοί που δεν αφήνουν την αλήθεια να πεθάνει. Απλοί άνθρωποι που παραμερίζουν έγνοιες και ανασφάλειες. Φορούν το κοστούμι και δεν έχουν τη λευκή επιταγή. Μόνο πίστη σε αυτό που ξέρουν και σε αυτό που είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν. Ο Μάικλ Μαν πήρε την ιστορία του Τζέφρι Γουάινγκαντ και μας έδωσε την ταινία που εξηγεί τι είναι σκάνδαλο, τι είναι διαφθορά, τι είναι δημοσιογραφία, τι δεν είναι δημοσιογραφία, τι είναι ψέμα και τι αλήθεια. Ναι, βία, νοθεία, ανηθικότητα, μαφιόζικες πρακτικές υπήρχαν και υπάρχουν. Τις είδαμε και στη μεγάλη οθόνη και θα τις ξαναδούμε. Σε αυτό το κοινωνικό, υπαρξιακό, θρίλερ, βλέπουμε αυτό που ψιθυρίζουμε, αυτό που ξέρουμε ότι είναι στη σκιά, αυτό που ελέγχει και εξουσιάζει, βλέπουμε το παρασκήνιο στο υψηλότερο επίπεδο. Οι πολιτικοί και η πολιτική είναι πιο κάτω, γιατί εδώ είναι αυτοί που ελέγχουν τη ροή του χρήματος, τον Τύπο και την κοινωνία στην οποία ζούμε. Τίποτα δεν είναι ατομικό, όλα υπαγορεύονται από ολιγομελή ομάδα και όταν υπάρξει ανυπακοή, τότε το κοστούμι καθαρίζεται και η επιταγή κόβεται.

Η προσωπική αμφιβολία

Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Τζέφρει Γουάινγκαντ. Πρώην υπάλληλος καπνοβιομηχανίας αποφασίζει να μιλήσει για τις αθέμιτες πρακτικές της στην δημοσιογραφική εκπομπή “60 λεπτά” του CBS. Τον βρίσκει ο δημοσιογράφος Λόουελ Μπέργκμαν, παραγωγός της εκπομπής. Τον πείθει να σταθεί μπροστά στην κάμερα, να τα πει και να σπάσει το συμβόλαιο εχεμύθειας που είχε υπογράψει με την εταιρεία. Η εκπομπή δεν θα μεταδοθεί μετά από απόφαση της ιδιοκτησίας του καναλιού. Η απειλή αγωγής ακυρώνει την προσπάθεια. Η αξιοπρέπεια του Τύπου, η ακεραιότητα των ανθρώπων, τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τα νομικίστικα τερτίπια, όλα σε μια κλωστή δεμένα. Ο Μπέργκμαν εξαντλεί κάθε προσπάθεια να παιχτεί το υλικό και στο τέλος τα καταφέρνει. Τα πάντα όμως έχουν χαθεί. Δεν υπάρχει ελευθερία του Τύπου, αυτή ανήκει μόνο σε όσους ελέγχουν τον Τύπο. Η ακεραιότητα τσαλακώνεται και τα επιχειρηματικά συμφέροντα μένουν σχεδόν άθικτα.

Με βάση ένα πολύ δυνατό σενάριο, ο Μαν φτιάχνει ένα υψηλού επιπέδου κινηματογραφικό μυθιστόρημα-ντοκουμέντο! Η απεικόνιση των ηρώων γίνεται με τέτοια ενάργεια, τέτοια διεισδυτικότητα, που όμοια της συναντάμε στα μεγάλα λογοτεχνικά έργα. Οι Ράσελ Κρόου, Αλ Πατσίνο ερμηνεύουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και “δένουν” τέλεια. Αμφότεροι οδηγούνται από προσωπική αμφιβολία, μέσα μια εκπληκτική ατμόσφαιρα που δημιουργεί η φωτογραφία του Ντάντε Σπινότι. Υπάρχουν στιγμές που η ταινία βγάζει έναν ιδιαίτερο λυρισμό και στο τέλος η αλήθειας της σε καθηλώνει. Επίκαιρη ταινία, διαχρονική, κλασική.