• Η κατανόηση του θαύματος
• Ο τροχός ποτέ δεν σταματά

Το τέλειο είναι έννοια δύσκολη, εικόνα φασματική και στόχος άπιαστος! Το “τέλειο” μπορεί να είναι τρομακτικό, άδικο, εκδικητικό, μα και πανέμορφο. Κι αν ο άνθρωπος είναι ανολοκλήρωτος και πάντα ένα βήμα πίσω από την τελειότητα, έχει το παράδειγμα του άψογα ολοκληρωμένου δίπλα του: τη φύση. Εκεί κυλά αρμονικά και άμεμπτα ο κύκλος της ζωής. Το κενό που δημιουργείται καλύπτεται αβίαστα και χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση. Η χλωρίδα “αγκαλιάζει” την πανίδα και η γλώσσα των φυσικών φαινομένων βάζει την τέλεια τελεία σε κάτι που προϋπάρχει, σε κάτι που μόνο σεβασμό και σιωπή απαιτεί. Η αναπόφευκτη παρουσία του ανθρώπου μπορεί να γίνει μέρος του τοπίου, αρκεί αυτός να υποταχθεί στο μεγαλείο της φύσης. Δεν χρειάζονται λόγια, μόνο πράξεις στα όρια που ορίζει το δέντρο και το βουνό. Η συνομιλία με τα πλάσματα της γης πρέπει να είναι μια μεγάλη αντήχηση. Ήχοι πρωτόγονοι, ανόθευτοι και καθαροί, τέτοιοι μόνο θα κρατήσουν τον άνθρωπο ασφαλή και ευσεβή. Η ανθρώπινη ευφυΐα πρέπει να ναι ο μαθητής και η τέλεια προέλευση ο δάσκαλος. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να κοιτά τις εποχές να περνούν. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη. Οποιαδήποτε παρέμβαση θα φέρει την προσωρινή απώλεια. To G-Weekend Journal γράφει για την πανέμορφη ταινία του Κιμ Κι Ντουκ. [η φωτό από imdb]

Η κατανόηση του θαύματος

Ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης, που πρόσφατα απεβίωσε, σε αυτή την ταινία ξεδίπλωσε τη σοφία της Ανατολής και την προσωπική του ματιά για την ομορφιά και τον άνθρωπο. Κι αν σε κάποιες ταινίες η βία είχε τον πρώτο λόγο, εδώ είναι η φιλοσοφία που έχει τον πρώτο λόγο. Η προσπάθεια του να κατανοήσει το θαύμα και την τελειότητα της φύσης, πάντα σε συνάρτηση με τον άνθρωπο. Το εύκολο κομμάτι ήταν η σύνδεση ανθρώπου-φύσης. Ο πρώτος θα βρισκόταν μόνος στην καρδιά της δεύτερης. Το δύσκολο ήταν η απεικόνιση της αλληλεπίδρασης τους. Ο Νοτιοκορεάτης, λοιπόν, σαν να αναρωτήθηκε: τι μεσολαβεί μεταξύ ανθρώπου και φύσης; Η θρησκεία. Και τι δεν μπορεί να ελέγξει ο άνθρωπος; Τον έρωτα! Σε αυτή την άνιση σχέση δημιούργησε την ταινία και το τελικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Το κάλλος του τοπίου, οι εικόνες του, δίνουν τον παλμό και την κατεύθυνση στην ταινία που βλέπει τις εποχές να περνούν. Ξεχωριστή φιλμική εμπειρία, διότι ο Κιμ Κι Ντουκ κράτησε μεγάλο κομμάτι της ομορφιάς της φύσης και μας το πρόσφερε απλόχερα. Τα στοιχεία που συγκροτούν τον κόσμο –χρόνος, θάνατος, νερό, έρωτας, πίστη- είναι εδώ και αποδεικνύουν το απλησίαστο της φυσικής δημιουργίας.

Ο τροχός ποτέ δεν σταματά

Μικρό βουδιστικό μοναστήρι, απομονωμένο, χαμένο στην άγρια φύση της Νότιας Κορέας, φιλοξενεί έναν γέρο μοναχό και τον μαθητευόμενο του. Ο μοναχός μεγαλώνει το παιδί από μικρό, το μυεί στον κόσμο της θρησκείας και σε αυτόν της φύσης. Του μαθαίνει να σέβεται και να υπακούει τις θεϊκές και φυσικές προσταγές, να αγαπά τα ζώα και τα φυτά. Του διδάσκει την ταπεινότητα και του δείχνει πώς να είναι πνευματικά πειθαρχημένος, να αρκείται στα λίγα και απαραίτητα της ζωής, τον κατευθύνει στον δρόμο της αρετής και της δικαιοσύνης, της εντιμότητας. Όλα θα αλλάξουν –προσωρινά- όταν μητέρα θα φέρει την κόρη της στο μοναστήρι. Ζητά τη βοήθεια του μοναχού για την άρρωστη ψυχή της θυγατέρας της. Ο μαθητευόμενος μοναχός όμως θα την αγαπήσει, θα την ερωτευτεί και τότε θα προκληθεί μεγάλη αναταραχή στις ζωές του δασκάλου μοναχού και του μαθητή.

Ο Κιμ Κι Ντουκ χρησιμοποιεί τις τέσσερις εποχές για να μας δείξει τι είναι ζωή και πώς επιδρά στους ανθρώπους. Ένας βάρος είναι που καλούμαστε να μεταφέρουμε μέχρι τον θάνατο μας, την άλλη τέλεια εκδήλωση μετά απ’ αυτή της φύσης. Ό,τι κάναμε μένει πίσω και περνά στην επόμενη γενιά και έτσι ο τροχός της ζωής ποτέ δεν σταματά, όπως οι εποχές του χρόνου. Και η μεγαλύτερη διάρρηξη με το σύμπαν να γίνει, η ισορροπία θα επιστρέψει, ήρεμα και σίγουρα. Πέρα από το σενάριο, η φωτογραφία παίζει καθοριστικό ρόλο στο λυρικό τελικό αποτέλεσμα.