Ο τοίχος (pic)

Ο τοίχος (pic)

bet365

Η ιστορία των αντικειμένων, των “άψυχων” υλικών, έχει πάντα ενδιαφέρον. Χρειάζεται χρώμα, αλλά όχι αυτό του αίματος.

Δεν είχε ξαναδεί τέτοιο λευκό. Σαν είχε “ντύσει” κάποιος τον τοίχο με μετάξι, λευκό μετάξι. Τις μέρες που το αλκοόλ επιδρούσε έντονα στο αίμα και στις αισθήσεις, κύματα χόρευαν στην επιφάνεια του. Κύματα αφρισμένα που μόνο η φαντασία μικρού παιδιού μπορούσε να φτιάξει. Όποτε καθόταν στο δωμάτιο με τη μεγάλη τζαμαρία δεν μπορούσε να μην κοιτάει τον τοίχο της νέας διώροφης οικίας. Έβλεπε το πίσω μέρος, έβλεπε τη μεγάλη λευκή επιφάνεια και κόσμους μεγάλους και μικρούς φανταζόταν πάνω της. Μέχρι να φτιαχτεί το οίκημα πέρασε δύσκολα. Τα πρωινά κοιμόταν και ήθελε ησυχία. Έκλεινε, λοιπόν, παράθυρα, παντζούρια, κουρτίνες, όμως η φασαρία από τα τρυπάνια, τα σφυριά και τα άλλα εργαλεία δεν έμενε έξω. Έκανε υπομονή και όταν τελείωσε η οικοδομή ενθουσιάστηκε με το αποτέλεσμα. Την πρώτη μέρα έπεφτε ο ήλιος πάνω στον λευκό τοίχο και έμοιαζε με γαλακτερό γυαλί. Σκέφτηκε τέτοια επιφάνεια δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη. Κάθε φορά που καθόταν στην πολυθρόνα και κοιτούσε απέναντι, έπαιρνε το μπλοκάκι του και σχεδίαζε. Έβαζε χρώματα και τις κατάλληλες λέξεις. Ο τοίχος ήταν εκεί και τον προκαλούσε. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει. Του αρκούσε προς το παρόν το θέαμα και η φαντασία. Τη ζωή του όριζε η φράση βάψε τον ουρανό!

Το ταλέντο στο σχέδιο το ανακάλυψε στο γυμνάσιο. Τις ώρες που δεν είχε όρεξη να παρακολουθήσει μάθημα, σχεδίαζε. Έπιανε το τετράδιο, το μολύβι ή το στυλό και σχεδίαζε. Μπορούσε να αναπαραστήσει την αίθουσα, να αποτυπώσει τη φιγούρα του καθηγητή, την κίνηση των συμμαθητών του όταν έπαιζαν στο προαύλιο. Κάποια στιγμή, στην Γ’ Γυμνασίου, φίλος του, του πρότεινε να προσπαθήσει για Καλών Τεχνών ή σε σχολή γραφιστικής. Προσπάθησε, αλλά στα μαθήματα που έπρεπε να γράψει καλά δεν έγραψε και οι πανελλαδικές εξετάσεις του άφησαν πικρή γεύση. Αφού πήγε φαντάρος, επέστρεψε και έπιασε δουλειά σε μπαρ. Σερβιτόρος. Μάζεψε χρήματα και σπούδασε σε σχολή γραφιστικής. Χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει, έμεινε στο μπαρ παρά τις ανακατατάξεις και τις αναταράξεις της κρίσης. Με τη δουλειά του νοίκιασε το δυάρι που ζούσε. Οι γονείς του τον βοηθούσαν σε πρακτικά ζητήματα, μόνο. Δεν σταματούσε να σκιτσάρει, να σχεδιάζει… Η εύρεση δουλειάς όμως σε αυτό που του άρεσε ήταν πολύ δύσκολη. Το όνειρο του να γίνει σχεδιαστής κόμικ. Είχε αρχίσει να απελπίζεται, ώσπου γνώριζε τον Σταύρο, θαμώνα στο μπαρ. Τον είδε που σχεδίαζε όταν δεν είχε δουλειά και του το πρότεινε δίχως περιστροφές: είσαι να κάνουμε γκράφιτι; Το ναι βγήκε από το στόμα του σαν έτοιμο σχέδιο.

Ο Σταύρος ήταν κοντά στα 40, απόφοιτος της Καλών Τεχνών. Εργαζόταν σε διαφημιστική και στον ελεύθερο χρόνο του ομόρφαινε τοίχους, όπως του άρεσε να λέει. Με τον καιρό έγιναν φίλοι και οι παρεμβάσεις τους στα κτίρια της πόλης αρκετές. Ήξεραν ότι είναι παράνομο, ήξεραν τους κινδύνους, αλλά η ανάγκη για έκφραση, δημιουργία και ομορφιά υπερέβαινε τον φόβο. Σε ένα από τα ρεπό του πέρασε σχεδόν όλη μέρα με το να κοιτάει τον απέναντι τοίχο. Είχε καταλήξει στο σχέδιο, στα χρώματα, στο ύφος… Είχαν συνεννοηθεί με τον Σταύρο. Την επομένη, κατά τις 03:00 τα ξημερώματα θα βρισκόντουσαν. Μια μικρή σκάλα, δύο φακοί και το φως από την κολώνα της ΔΕΗ αρκούσαν. Το πρωί όμως όλα είχαν ανατραπεί. Είδε αστυνομία, ασθενοφόρο και ένα σώμα στην άσφαλτο. Ο τοίχος, χαμηλά, είχε αίματα. Λίγα μέτρα πιο κάτω μια μηχανή σμπαραλιασμένη. Τροχαίο. Δυστύχημα. Πρώτη φορά έβλεπε κάτι τέτοιο σε αυτόν τον δρόμο. Το βλέμμα του στυλώθηκε στο αίμα πάνω στον τοίχο. Μίλησε με τον Σταύρο. Άσε φίλε, θα βρούμε άλλον τοίχο. Όχι, χρώμα πάνω στο αίμα ποτέ. Ποτέ! Στεναχωρήθηκε. Μετά κοίταξε τον τοίχο στο δωμάτιο του. Λευκό του πάγου. Σκέφτηκε τα αφρισμένα κύματα. Δάκρυα έτρεξαν στο πρόσωπο του, δροσερά και αλμυρά σαν το χάδι της θάλασσας. Το αίμα δεν έφυγε ποτέ από τον τοίχο.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα