• Κόκκινο, λευκό, μπλε
• Δουλειά κοντά στη φύση

Η τέχνη αντιγράφει τη ζωή, αλλά με τη δική της γλώσσα, τη δική της οπτική. Η καλή τέχνη της ζωγραφικής συνομιλεί με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο με τη ζωή. Τα χρώματα, οι γραμμές, οι τόνοι, οι αποχρώσεις, η σκιά, το φως και το μάτι του καλλιτέχνη αναδεικνύουν, μεταμορφώνουν, μεταλλάσσουν, αναδιατάσσουν, αυτό που ζούμε, βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε. Η ζωγραφική είναι η τέχνη της εξωτερίκευσης του εσωτερικού αποτυπώματος της ζωής μας. Το Gazzetta Weekend Journal θα σας δίνει κάθε εβδομάδα κι ένα κείμενο για έναν πίνακα που υμνεί τη άρρηκτη σχέση Τέχνης-Ζωής. Ξεκίνημα με το έργο “Η Rue Montorgueil σημαιοστολισμένη” (1878) του Κλωντ Μονέ. [η φωτογραφία από το claude-monet]

Κόκκινο, λευκό, μπλε

Αμέσως στον πίνακα, αμέσως στις λέξεις (του). Από την αρχή της καλλιτεχνικής του διαδρομής, ο Μονέ ένιωθε να τον ελκύει το Παρίσι, όχι μόνο ως μητρόπολη της τέχνης και ως τόπος όπου λάμβαναν χώρα ενδιαφέρουσες συναντήσεις, αλλά, κυρίως, λόγω του πλήθους των εικόνων που πρόσφερε. Για τον Μονέ, το Παρίσι ήταν ένας τόπος πλούσιος σε θέματα προς απεικόνιση. Έτσι, αισθανόταν συχνά την ανάγκη να επισκεφθεί την πρωτεύουσα προκειμένου να αντικαταστήσει για λίγο τα τοπία της υπαίθρου, τις θαλασσογραφίες και τις απόψεις του Σηκουάνα με εικόνες της πόλης. Το Παρίσι όπου έζησε ο Μονέ ήταν εκείνο που ο βαρόνος Haussmann είχε μεταμορφώσει σε σύγχρονη μητρόπολη, με την ανοικοδόμηση και την ανάπλαση που επιχείρησε από το 1853 ως το 1870. Σε αυτόν οφείλεται το υπέροχο πλέγμα βουλεβάρτων, χαρακτηριστικών, μεγάλων λεωφόρων που πλαισιώνονται από δέντρα και που κατά μήκος τους παρατάσσονται εστιατόρια, καφενεία και καταστήματα.

Η Rue Montorgueil ήταν ένας φαρδύς δρόμος ανάμεσα στη Rue de Rivoli και το Boulevard Sebastopol, στην καρδιά του Παρισιού. Ο Μονέ την απεικονίζει κατά τη διάρκεια του εορτασμού μιας εθνικής επετείου, στον οποίο μετέχει πλήθος κόσμου. Η σύνθεση είναι μια φαντασμαγορία χρωμάτων “εν κινήσει”, με το κόκκινο, το λευκό και το μπλε χρώμα της γαλλικής σημαίας να κυριαρχούν στον πίνακα.

Δουλειά κοντά στη φύση

Ο Κλωντ Μονέ γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1840 στο Παρίσι. Ήταν γιος του Αντολφ Μονέ, παντοπώλη και της Λουίς Ζυστίν Ομπρί. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Χάβρη, όπου η οικογένεια του εγκαταστάθηκε όταν εκείνος ήταν πέντε ετών. Εκεί γνώρισε τον ζωγράφο Γιουτζίν Μπουντέν, ο οποίος τον ενθάρρυνε να γίνει ζωγράφος τοπίου. Το 1859 πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει στην σχολή Καλών Τεχνών “Academie Suisse”. Γίνεται φίλος με τον Καμίλ Πισαρό. Μεταξύ 1860-1862 υπηρέτησε ως στρατιώτης στην Αλγερία. Επιστρέφει στο Παρίσι και εκείνη την περίοδο γνωρίζει μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής: Ρενουάρ, Σεζάν, Ουίσλερ, Μανέ. Το 1870 παντρεύτηκε την Καμίλ Ντονσιέ που είχε ήδη γεννήσει τον γιο του. Για να αποφύγει τον γαλλο-πρωσικό πόλεμο καταφεύγει στο Λονδίνο. Με την επιστροφή στο Παρίσι εγκαθίσταται στην Αρζεντίλ, κοινότητα που προσέλκυσε πολλούς ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Η δουλειά κοντά στη φύση υπήρξε χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονιστικού κινήματος και ο Μονέ το αγκάλιασε αμέσως. Στους πίνακες του αντανακλάται η επίδραση του φωτός και των καιρικών συνθηκών. Το 1872 επισκέφτηκε τη Χάβρη όπου και ζωγράφισε τον πίνακα “An Impression, Sunrise” (Εντύπωση, ανατέλλων ήλιος). Δυο χρόνια μετά εξέθεσε έργα του και η έκθεση έμεινε ως η πρώτη ιμπρεσιονιστική. Η σύζυγος του πέθανε το 1879 και έστησε σπιτικό με τη Alice Hoschede, γυναίκα ενός από τους σημαντικότερους πατρόνες του. Στη διάρκεια των 1880’s ταξίδεψε στη Γαλλία ζωγραφίζοντας διάφορα τοπία. Σταδιακά απέκτησε φήμη και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μεγάλους του ιμπρεσιονισμού. Από το 1890 και έπειτα ξεκίνησε να ζωγραφίζει πίνακες με ένα θέμα, ενώ αργότερα δημιουργούσε στον περίτεχνο κήπο του σπιτιού του στο Ζιβερνί (ιδιοκτησία βορειοδυτικά του Παρισιού). Λίγα χρόνια πριν το τέλος της ζωής του, απάντησε στο εγκώμιο που του έπλεξε συγγραφέας χαρακτηρίζοντας τον μεγάλο ζωγράφο και μεγάλο ποιητή. [Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 1926].

Όχι, μεγάλος ζωγράφος δεν είμαι. Όσο για μεγάλος ποιητής, δεν ξέρω. […] Ξέρω μονάχα ότι κάνω αυτό που νομίζω, έχοντας στόχο να εκφράζω τα συναισθήματα που μου προκαλεί η φύση και ότι συχνά, προκειμένου να μεταφράσω σε ζωγραφική όσα νιώθω, ξεχνώ τελείως ακόμη και τους βασικότερους κανόνες της ζωγραφικής, αν υποθέσουμε πως υπάρχει κάτι τέτοιο.

Πήγες

-“Μονέ” [Βιβλιοθήκη τέχνης “Η Καθημερινή”]

-BBC