Στο τρόπο δηλαδή που οι γενιές του μέλλοντος θα μαθαίνουν και θα διαβάζουν για την απόφαση της 7ης Οκτωβρίου του 2020, που απέδωσε στη Χρυσή Αυγή τον χαρακτηρισμό «Εγκληματική Οργάνωση». Κάθε περαιτέρω συζήτηση ίσως και θα πρέπει να σταματά εδώ, σε αυτές τις δύο λέξεις που αποτυπώνουν ανάγλυφα την πραγματικότητα και έδωσαν το δικαίωμα στη γενιά μας να λέει πως βίωσε μία «Ιστορική Δίκη».

Η Μάγδα Φύσσα και ο αγώνας της επέστρεψε στην πλειονότητα από εμάς να αισθανόμαστε εξιλεωμένοι απέναντι στα παιδιά μας και να ψελλίζουμε ότι επί ημερών μας κατατροπώθηκε ο φασισμός.

Ωστόσο καλούμαστε να έχουμε πάντα κατά νου πως για κάθε «Ιστορική Δίκη» προηγήθηκαν «Ιστορικά Λάθη» και για να μην υπάρξουν εκ νέου στο μέλλον ανάλογες στιγμές, θα πρέπει να μην επιτρέψουμε στο τέρας του φασισμού να βρει ξανά πρόσφορο έδαφος ώστε να μολύνει την κοινωνία μας.

Τα όσα διαδραματίστηκαν εσχάτως συγκρίνονται, ως ένα σημείο και δικαίως, με τη «Δίκη της Νυρεμβέργης» που την 1η Οκτωβρίου του 1946 οδήγησε στην αγχόνη τους πρωτεργάτες του Ναζιστικού Κινήματος που αιματοκύλησαν την υφήλιο. Καλό όμως είναι να μην στεκόμαστε στην καταστολή, αλλά στην πρόβλεψη…

Μήπως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα και να αποδεχθούμε πως η άνοδος του φασισμού δεν βασίζεται κυρίως σε ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά απορρέει από τις λανθασμένες πολιτικές που ακολουθούνται; Εάν το πράξουμε, τότε δεν θα χρειάζεται να φτάνουμε σε «Ιστορικές Δίκες»…

Ας γυρίσουμε λοιπόν τον χρόνο πίσω, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1930 και στα αποτελέσματα των τότε Γερμανικών Εκλογών. Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έλαβε το 18,25% των ψήφων και ανακηρύχθηκε δεύτερη πολιτική δύναμη, καθώς 6.379.672 Γερμανοί στράφηκαν σε αυτό. Ηταν όλοι Ναζιστές; Φυσικά και όχι, αν αναλογιστούμε πως στην αμέσως προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, εκείνη του 1928, το ποσοστό του ήταν μόλις 2,6% (810.000 ψήφους), ενώ τα μέλη του μετά βίας άγγιζαν τις 130.000. Για τα πληθυσμιακά δεδομένα της Γερμανίας οι τελευταίοι αριθμοί είναι αμελητέοι.

Οι περισσότεροι στράφηκαν σε εκείνο για ένα καλύτερο αύριο. Η χώρα τους «αιμορραγούσε» οικονομικά λόγω του κραχ του ’29 και των δυσβάσταχτων όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Η ανεργία βρικσόταν σε επίπεδα άνω του 30%, τα παλαιά κόμματα αδυνατούσαν να έρθουν σε συνεννόηση αφού έμεναν προσκολλημένα σε ιδεολογικές αγκυλώσεις, ενώ ο λαός πεινούσε.

Συνεχώς σχηματίζονταν κυβερνήσεις μειοψηφίας, οι οποίες ήταν αδύνατον να εφαρμόσουν την πολιτική τους επειδή δεν διέθεταν κοινοβουλευτική πλειοψηφία και οδηγούνταν στην πτώση.

Εν μέσω όλων αυτών εμφανίστηκε από τις αρχές του ’20 ένας δημαγωγός, ο Αδόλφος Χίτλερ, που με τη στήριξη οικονομικών παραγόντων υποσχόταν τα αυτονόητα για κάθε ευνομούμενο κράτος.

Οικονομική ευημερία, δικαιοσύνη, ισονομία, εργασία, πολιτική κάθαρση και άλλες έννοιες που προβάλουν ως δεδομένες, αλλά δεν εφαρμόζονταν… Φυσικά ούτε εκείνος είχε την παραμικρή πρόθεση να βαδίσει στα χνάρια τους, κάτι που αποτυπώθηκε ανάγλυφα το 1923, όταν θέλησε να καταλάβει την εξουσία με το περίφημο «Πραξικόπημα της Μπυραρίας». Τελικά συνελήφθη, καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία, αλλά του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης μόλις 5 ετών και αφέθηκε ελεύθερος μετά από μόνο 8 μήνες κράτησης.

Το κράτος της εποχής, επηρεασμένο προφανώς, στάθηκε ανίκανο να τιμωρήσει τον άνθρωπο που ήθελε να το καταλύσει!

Αλλωστε εκείνο το διάστημα ωρίμασε στο μυαλό του Χίτλερ η άποψη πως δεν χρειάζεται να ανέλθει στην εξουσία μέσω εξωκοινοβουλευτικών ενεργειών, αφού του προσφερόταν η δυνατότητα να το πετύχει με νόμιμες διαδικασίες. Του αρκούσε να υποσχεθεί όλα όσα είναι αυτονόητα, αλλά ουδείς έπραττε.

Αν ανατρέξει κάποιος στο προεκλογικό πρόγραμμα του NSDAP, διέθετε και τέτοιο γιατί ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε πως οι Ναζί αναρριχήθηκαν μέσω εκλογών, θα βρούμε θέσεις - πάντα κεκαλυμμένες εν μέσω εθνικιστικών κορόνων - όπως οι εξής:
*«Είμαστε αντίθετοι προς την διεφθαρμένη κοινοβουλευτική τακτική της πλήρωσης κρατικών θέσεων, σύμφωνα με κομματικές πεποιθήσεις και χωρίς αναφορά στον χαρακτήρα ή στις ικανότητες».
*«Απαιτούμε το Κράτος να εκπληρώσει το πρωταρχικό του καθήκον για να εξασφαλίσει τα προς το ζην σε όλους τους πολίτες του. Αν αποδειχθεί αδύνατη η διατροφή ολόκληρου του πληθυσμού, οι μη πολίτες πρέπει να απελαθούν από το Ράιχ».
* «Όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».
*«Απαιτούμε την διανομή των κερδών μεγάλων βιομηχανικών εταιρειών».
*«Απαιτούμε εκτεταμένη ανάπτυξη της ασφάλισης των ατόμων μεγάλης ηλικίας».
*«Το Κράτος πρέπει να αναλάβει εκτεταμένη ανασυγκρότηση του εθνικού εκπαιδευτικού συστήματος, με σκοπό να καταστεί αυτό προσβάσιμο σε κάθε ικανό και σκληρά εργαζόμενο Γερμανό, δίνοντάς του τη δυνατότητα ανώτερης εκπαίδευσης και επιτυγχάνοντας, έτσι, πρόοδο».

Το ρατσιστικό παραλήρημα κρυβόταν επιμελώς πίσω από τη διαφύλαξη της σίτισης του πληθυσμού και ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, πόσο μάλλον όταν δεν διαθέτει την κατάλληλη μόρφωση, μπορεί εύκολα να παρασυρθεί.

Αντί λοιπόν η τότε Δημοκρατία της Βαϊμάρης να στραφεί στην επούλωση των πληγών και στη λύση των προβλημάτων του λαού της, αναλώθηκε σε άσκοπες ιδεολογικές συγκρούσεις και σε ένα «κυνήγι μαγισσών», που αφορούσε κυρίως τους αριστερούς. Οι τότε πολιτικοί δεν αντιλήφθηκαν την οργή του κόσμου, το μέγεθος της εξαθλίωσης που είχε βρεθεί και ότι πρωταρχικό του μέλημα ήταν η εξοικονόμηση των προς των ζην για τα παιδιά του.

Υπό αυτές τις συνθήκες μόνο έκπληξη δεν αποτέλεσε το γεγονός, εκ των υστέρων δυστυχώς, ότι οι Ναζί έλαβαν στις εκλογές του Ιουλίου του 1932 ποσοστό 37,27% και συνολικά 13.745.680 ψήφους. Λίγους μήνες μετά, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, όταν οι Γερμανοί προσήλθαν ξανά στις κάλπες, τους ανέδειξαν εκ νέου πρώτο κόμμα με 33,09% και σύντομα ο Αδόλφος Χίτλερ θα γίνονταν ο απόλυτος κυρίαρχος.

Δια χειρός μάλιστα του Πάολ Φον Χίντενμπουργκ, επειδή όλα έχουν τη σημασία τους. Ο γηραιός στρατάρχης που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες προσωπικότητες στην ιστορία της Γερμανίας του παραχώρησε όλες τις εξουσίες, παραδομένος στις ραδιουργίες των Ναζί (π.χ. εμπρησμός Ράιχσταγκ) και δείχνοντας λόγω ηλικίας ανίκανος να αποτελέσει το τελευταίο εναντίον τους ανάχωμα. Την ίδια στιγμή ουδείς πολιτικός της εποχής διέθετε απέναντι στον λαό το ηθικό ανάστημα να αντιπαρατεθεί στον Χίτλερ, αφού για την πλειοψηφία του κόσμου άπαντες τον είχαν προδώσει και τον είχαν οδηγήσει στην ανέχεια.

Ολα τα παραπάνω ίσως και να μην είναι τόσο διαφορετικά από την κατάσταση που επικρατούσε στην Ελλάδα τον Μάιο του 2012, όταν η Χρυσή Αυγή έλαβε το 6.97% των ψήφων στην τότε εκλογική αναμέτρηση και το «Εγέρθητω» ταρακούνησε την κοινωνία μας. Η εικόνα στις γειτονιές μας έδειχνε, ως ένα βαθμό, μία «μικρογραφία» εκείνων του Βερολίνου ή του Μονάχου της δεκαετίας του ’30, όπου η ανεργία και η αβεβαιότητα για το «αύριο» ταλάνιζαν κάθε σπίτι.

Τίποτα δεν άλλαξε στα αμέσως επόμενα επόμενα χρόνια και το 2014 είδαμε το ποσοστό της να εκτινάσσεται στο 9.39%, στις ευρωεκλογές εκείνου του έτους. Είναι το 10% των Ελλήνων φασίστες; Η χώρα μας που βίωσε τα πάνδεινα από τους Ναζί κατακτητές μπορεί τόσο εύκολα να ξεχάσει; Ή τα όσα υπόσχονταν οι λαοπλάνοι, μέλη πλέον «Εγκληματικής Οργάνωσης» με απόφαση δικαστηρίου, ήταν εκείνα που χρειάζονταν να ακούσει ο ταλαιπωρημένος ψηφοφόρος και επιθυμούσε να πράξει η πολιτεία του; Πρόκειται για εκείνον που δεν είχε να πάρει ψωμί για τα παιδιά του.

Διασφάλιση εργασιακών δικαιωμάτων, οικονομική ευημερία, δωρεάν υγεία/εκπαίδευση, ισονομία, δικαιοσύνη και απονομή ευθυνών σε όσους τον οδήγησαν σε δυσχερή θέση. Γιατί από τούτο τον τόπο λείπουν πολλά εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ… Αυτά επιθυμούσε και αξίζει να αναρωτηθούμε. Τι από όλα απολαύσαμε ως κοινωνία την τελευταία δεκαετία;

Για αυτό λοιπόν κάθε «Ιστορικής Δίκης» έχουν προηγηθεί «Ιστορικά Λάθη» και αποτελεί πλέον χρέος όλων όσων διαφεντεύουν τις τύχες μας να εγγυηθούν ότι έννοιες όπως η Δημοκρατία, η Κοινωνική Ισότητα και η Δικαιοσύνη δεν θα είναι βαρύγδουπες εκφράσεις χωρίς αντίκρισμα, αλλά στάση και στόχος ζωής…

Κάθε μόρφωμα είναι σαν τον καρκίνο. Δυστυχώς το δεύτερο ναι μεν παρατηρείται ορισμένες φορές εκ γενετής και μακάρι σύντομα να είναι μόνο ένα ζώδιο, όμως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων που αναπτύσσεται είναι απόρροια κακών συνθηκών υγιεινής. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με τον φασισμό. Στη μικρή πλειοψηφία θα υπάρχει ό,τι και αν συμβεί, όμως σε περιπτώσεις όπου η κοινωνία μας θα χαρακτηρίζεται από ανισότητες, διαχωρισμούς και ανέχεια, τότε θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εκκολαφθεί, ως άλλο φίδι, σε κάθε σπίτι, δρόμο ή πλατεία. Κυρίως στους νέους που θα ατενίζουν το μέλλον με περίσσια απαισιοδοξία.

Εάν αναβαθμίσουμε την παιδεία μας, αναδείξουμε τις αξίες μας και διασφαλίσουμε πως το Σύνταγμα και οι Νόμοι δεν είναι απλά βιβλία που τροποποιούνται προς χάριν του κάθε ισχυρού, τότε η μικρή πλειοψηφία που ορθώνει το αριστερό της χέρι και αναπολεί τις φρικαλεότητες του «Φύρερ» της, σύντομα, ακόμη και αυτή, θα αποτελεί μία πικρή μεν, αλλά ανάμνηση δε.

Διαφορετικά στο μέλλον ίσως να μην υπάρξει ξανά γυναίκα του αναστήματος της Μάγδας Φύσσα και οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές…