Οι παίκτες του ΝΒΑ είχαν την ευκαιρία να κάνουν το μεγάλο βήμα προς την κοινωνία και την έχασαν. Οι δρόμοι των ΗΠΑ φλέγονται. Η βία του κράτους έχει αυξηθεί, είναι ανεξέλεγκτη και κάθε Αφροαμερικανός είναι υποψήφιο θύμα της. Το ταξικό όμως μπαίνει πάνω από το φυλετικό και αυτό δεν το κατάλαβαν –ή έκαναν πως δεν το κατάλαβαν- οι παίκτες του ΝΒΑ. Πριν τη συνέχιση της σεζόν ήταν ο Τζορτζ Φλόιντ. Τώρα είναι ο Τζέικομπ Μπλέικ. Οι Μπακς αποφασίζουν να μην κατέβουν στον πέμπτο αγώνα της πρώτης φάσης των πλέι οφ με αντίπαλο το Ορλάντο. Η αθλητική κοινότητα επιδοκιμάζει, στέκεται στο πλευρό τους. Το “δεν πάει άλλο” των αποκλεισμένων συναντά το προστατευμένο περιβάλλον των αστέρων του ΝΒΑ. Σκέψεις για ακύρωση της σεζόν και η πιο τολμηρή σκέψη μένει σκέψη. Τα πλέι οφ συνεχίζονται, το ΝΒΑ συνεχίζει να παράγει θέαμα και λεφτά, αλλά η ζωή δεν ακολουθεί. Οι NBAer δεν είναι στο πλευρό των εξεγερμένων, όσο κι αν το θέλουν!

Όταν το κράτος δολοφονεί δεν υπάρχει δίλημμα. Στέκεσαι απέναντι και χρησιμοποιείς τη δύναμη σου υπέρ αυτών που βρίσκονται στον δρόμο και διαμαρτύρονται. Δεν μπορείς να συγκρίνεις την απώλεια της ανθρώπινης ζωής, την απειλή απώλειας αυτής, με τίποτα. Διαφημίσεις, χορηγοί, συμβόλαια, κανόνες, όλα μπαίνουν στην άκρη. Το θέαμα θα συνεχιστεί αφού σταματήσουν οι πυροβολισμοί, αφού βγουν από το περιθώριο αυτοί που μπήκαν σε αυτό επειδή είναι φτωχοί. Το αντιρατσιστικό πνεύμα, όσο ειλικρινές κι αν είναι δεν αρκεί για την αλλαγή που θέλουν και οι ΝΒΑer. Το φυλετικό δεν λύνει το ταξικό και εκεί σκοντάφτουν οι πρωτοβουλίες και οι καλές προθέσεις των παικτών. Για τον Αντετοκούνμπο, τον ΛεΜπρον, τον Μίτσελ και τους άλλους σούπερ σταρ είναι η ταξική τους θέση που τους σώζει. Η απουσία ταξικής συνείδησης τους σπρώχνει σε ακίνδυνες για το σύστημα ενέργειες. Δεν βλέπουν την αδικία και τη βίαιη εκτόπιση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, αλλά βλέπουν μόνο το χρώμα. Ναι, παίζει ρόλο κι αυτό, όμως καταλυτικός παράγοντας είναι η κοινωνική θέση αυτών που υφίστανται τη βία του κράτους, της αστυνομίας.

Πώς εκλαμβάνει η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ κινήσεις όπως αυτή των ΝΒΑer; Με θυμό και αδιαφορία, αλλά όχι με φόβο. Το μόνο που ενοχλεί τον Τραμπ και την τάξη του είναι ότι διαταράσσεται για λίγο η εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού που λέγεται ΝΒΑ. Η επίδραση που είχε το ολιγοήμερο μποϊκοτάζ στο κίνημα αυτών που αντιστέκονται ήταν ελάχιστη. Το ίδιο και στις δυνάμεις εξουσίας, καταστολής. Το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται την εξουσία δεν απειλείται από τέτοιες κινήσεις. Αντιθέτως. Τις απαξιώνει και τις ακυρώνει πολύ εύκολα. Η στενόμυαλη σκέψη “παίξτε μπάσκετ και μη μιλάτε” επικρατεί στο τέλος. Η απειλή της οικονομικής ζημιάς και η επιβολή της αστικής νομιμότητας αποδυναμώνουν την όποια ενέργεια.

Εάν το μποϊκοτάζ γινόταν ακύρωση της σεζόν τότε η πολιτική ηγεσία θα ανησυχούσε. Θα καταλάβαινε ότι το εξεγερτικό κίνημα έχει τέτοια δυναμική που τραβάει μαζί του και ισχυρά άτομα της κοινωνίας των ΗΠΑ. Οι εξουσιαστές, η λίγκα του ΝΒΑ, η ελίτ του οικονομικού συστήματος θα έβλεπε ότι αθλητές με οικονομική δύναμη, απήχηση στην κοινωνία, είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν, να χάσουν πραγματικά. Η δοκιμαζόμενη κοινωνία θα αισθανόταν ότι αυτοί που θαυμάζει δεν κοιτούν μόνο την εικόνα και τον λογαριασμό τους στην τράπεζα. Η κυριαρχία όμως της αστικής τάξης, τον πνεύμα της, θέτει όρια που είναι αδιαπέραστα. Το οικονομικό σύστημα που βάζεις τους κανόνες και στο ΝΒΑ δεν θα επέτρεπε ποτέ τέτοια εκτροπή. Γι’ αυτό και οι άσφαιρες προσπάθειες: Συνέχιση της σεζόν με κοινωνικά μηνύματα στο γήπεδο, στις μπλούζες, ψηφίστε στις 3 Νοεμβρίου (σ.σ προεδρικές εκλογές). Ενέργειες που ελέγχονται, αφομοιώνονται και μένουν πίσω χωρίς ίχνη. Με άλλα λόγια, οι ΝΒΑer δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Κλεισμένοι στη φούσκα τους απλώς κοιτάνε, γράφουνε ορισμένα αντισυστημικά συνθήματα και αφήνουν το ρόπαλο στη εξουσία. Η κοντόφθαλμη σκέψη, η άτολμη ενέργεια στερούν τον αναγκαίο ριζοσπαστισμό που ζητούν τέτοιες εποχές, τέτοια γεγονότα. Μέχρι την επόμενη δολοφονία της αστυνομίας, ας δούμε μπάσκετ.