Ντίνος Χριστιανόπουλος: Δίχως περισπασμούς (pics)
Πέθανε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και ο Τύπος ξόδεψε λίγες σημειώσεις γι’ αυτόν. Ένα ποίημα απλωμένο, μα στριμωγμένο την ίδια στιγμή. Ακόμη και σε ευρύχωρες σελίδες οκτώ στηλών, τα γράμματα του Ντίνου δεν χωρούν. Πώς να βολευτούν σε αφιλόξενα έντυπα που αδιαφόρησαν γι’ αυτόν; Ο ίδιος είναι σίγουρο ότι θα αδιαφορούσε. Σίγα μην έσκαγε για τη φροντίδα της φήμης του. Το έργο και η συμπεριφορά του είχαν φροντίσει για την υστεροφημία του. Ο αναγνώστης και ολίγον γνώστης του Ν.Χ ενοχλείται και ανοιχτά αποδοκιμάζει τον Τύπο τον χλωμό που έχει γεμάτο το στόμα με σάπιο, πλαστικό υλικό. Τον Τύπο που φουσκώνει από τη μασημένη τροφή και θυμάται τον Χριστιανόπουλο επειδή κάποτε κάτι άκουσε, διάβασε γι’ αυτόν. Τον Τύπο που καθαρίζει το γυαλί κι αν πας κοντά ζέχνει νεκροζώντανος! Σημειώσεις, λοιπόν, κάτω από το υστερόγραφο και τραβηγμένες προς τα πάνω για να φτιάχνουν σελίδα, έστω και ασπρόμαυρη. Υποκρισία, ενοχή, ασέβεια. Οι σημειώσεις και τα σημειώματα θα έπρεπε να είναι σελίδες, σελίδες, σελίδες για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Αυτές όμως προϋποθέτουν έντιμη και ανοιχτή σχέση με τον ευθύ, αδυσώπητα ειλικρινή τύπο που δεν έκρυψε τίποτα, κι ας ενόχλησε, ας έθιξε, ας ξεβόλεψε αρκετούς. Το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν γι’ αυτόν οι “σοβαροί”, οι “έγκυροι”, θα ήταν να γράψουν σωστά τα στοιχεία του και να αναγγείλουν ψυχρά την εκδημία του. Τίποτε άλλο.
Έζησε εύστοχα!
Ο Χριστιανόπουλος έπαιξε το παιχνίδι της δημοσιότητας με τους δικούς του όρους. Δεν την επεδίωξε. Δεν τη φοβήθηκε όμως. Ίσως ο μοναδικός μεγάλος δημιουργός που πραγματικά δεν άλλαξε όταν άρχισε να γίνεται γνωστός. Υποστηρικτής του δόγματος “να ξέρεις πολλά και να λες λίγα” έζησε λιτά, πραγματικά όπως ήθελε. Έζησε εύστοχα! Η ζωή του όλη μια διαρκής προσπάθεια ταπεινής επίτευξης. Διαμόρφωσε το δικό του ευ ζην, αθόρυβα μα αποφασιστικά. Στόχος του ήταν να κρατήσει όσο μπορούσε ανέπαφη τη ζωή του από μικρότητες, δασκαλίστικες συμπεριφορές, τιμές. Έζησε όπως ήθελε καλλιτεχνικά, δημιουργικά, προσωπικά και δεν παραχώρησε τίποτα από τον εαυτό του. Την αιμάτινη γραμμή των σπλάχνων του μας άφησε, σαν δάνειο άτοκο που το κεφάλαιο του δεν εξαντλείται παρά μόνο μετακινείται. Ο λόγος και η μουσική τον καθόρισαν και σε αυτά μόνο καθαρότητα και ωμή αλήθεια βρήκε. Υπηρέτης τους έγινε και επειδή δούλεψε αρκετά δεν θα δεχόταν ποτέ καθωσπρεπισμούς, κοσμικές συναθροίσεις και βραβεύσεις. Μόνο αν είχες ακολουθήσει τον δρόμο του θα μπορούσες να του προσφέρεις, να του ζητήσεις, να τον επαινέσεις. Μόνο αν είχες πονέσεις βαθιά και αληθινά θα άξιζες τη συγχώρεση του, τη γνώση του. Έζησε ασκητικά και αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι έζησε εύστοχα.
Δεν του αξίζουν προκάτ νεκρολογίες
Σε ανθρώπους σαν τον Χριστιανόπουλο δεν αξίζουν προκάτ νεκρολογίες. Η συνομιλία μετά θάνατον μόνο αξίζει, αλλά πρέπει να αφήσεις το δέος και τον θαυμασμό στην άκρη. Λίγα λόγια και σταράτα. Ορίστε λοιπόν: Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ήταν ντόμπρος, ευαίσθητος, παθιασμένος. Τίποτε εξεζητημένο. Απλός, κοινός ανάμεσα σε κοινούς ανθρώπους. Εργατικός, άδολα προκλητικός, λαϊκός και υμνητής του ανεπεξέργαστου. Ποιητής, επιμελητής εκδόσεων, μεταφραστής, κριτικός, μελετητής. Η ζωή του όλη μπροστά σε ένα γραφείο. Με ένα μολύβι και μια λάμπα αντιμετώπιζε τον κόσμο του, έφτιαχνε τον κόσμο του. Σοβαρός και μακριά από αχρείαστους περισπασμούς πορεύτηκε. Ετοιμόλογος, απροσποίητος. Το πού γεννήθηκε, μεγάλωσε, τι σπούδασε, ποιον ερωτεύτηκε, ποιος ήταν φίλος του, εχθρός του, πώς ζούσε, είναι ερωτήσεις που ανήκουν μόνο σε αυτόν. Το μόνο που αξίζει να κρατάς από ποιητές σαν κι αυτόν, ποιητές που δεν κράτησαν ούτε ένα παράσημο για τον εαυτό τους, είναι η εντύπωση, τα λόγια –λίγα, πολλά- τους και το έργο τους. Στο έργο ο ποιητής, στα λόγια ο άνθρωπος και στην εντύπωση η τελική σημείωση. Επίλογος με σημείωση της σημείωσης από τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη: “Ο Χριστιανόπουλος είναι ένα βαθιά συνεσταλμένο παιδί, που θέλει να φαίνεται κακό, σκληρό και ατίθασο”.
