Το άκουγε στις ειδήσεις, το διάβαζε στις εφημερίδες. “Επιστροφή στην κανονικότητα”. Τι άχαρη λέξη. “Κανονικότητα”. Κακόηχη, γεμάτη γωνίες και εχθρικότητα. Ας είναι… Είχε ανάγκη την έξοδο από το σπίτι, από την καραντίνα, από την πίεση της τηλεργασίας. Δεν ήξερε τι ακριβώς σημαίνει κανονικότητα. Υποψιαζόταν, αλλά δεν ήξερε. Φυσικά και είχε ακούσει για τα μέτρα, για το “μένουμε ασφαλείς”, την κοινωνική αποστασιοποίηση, τις μάσκες. Όχι, δεν μπορούσε να είναι αυτό η νέα κανονικότητα. Αποφάσισε να κατέβει στο κέντρο της πόλης, εκεί που χτυπούσε η καρδιά του εμπορίου, στην Ερμού. Περπάτησε. Από το Σύνταγμα ως το Μοναστηράκι και κατάλαβε ότι η νέα κανονικότητα είναι κακόηχη, αγκυλώνει και δαγκώνει! Τα καταστήματα λιανικής δεν πωλούσαν πια υποδήματα, ρούχα, προϊόντα περιποίησης, κοσμήματα κ.α. Ούτε τα ταχυφαγεία πωλούσαν σουβλάκια, πίτσες, μπέργκερ κι άλλα νόστιμα εδέσματα. Όχι. Αυτό που πουλούσαν ήταν… ασφάλεια, υγεία! Ήταν σαν να δημιουργήθηκε ξαφνικά ένας νέος κόσμος που αθόρυβα αλλά βίαια “κατάπιε” τον προηγούμενο. Παρ’ όλα αυτά δεν πτοήθηκε και έκανε τη βόλτα. Σαν χαμένος περπατούσε, μέχρι που άκουσε τον ήχο πλαστικού που σέρνεται στο οδόστρωμα. Ήταν το κυπελάκι ζητιάνου. Το είχε παρασύρει άθελα του. Ζήτησε “συγγνώμη” και συνέχισε. Έφτασε στο μετρό, έβαλε τη μάσκα του και γύρισε σπίτι.

Προσπαθούσε να θυμηθεί πώς ήταν τα πράγματα ένα χρόνο πριν, καλοκαίρι του 2019. Οι βόλτες στο κέντρο του άρεσαν πολύ και είχε πολλές αναμνήσεις μόνος του ή με την κοπέλα του, που τώρα ζούσε στο Βερολίνο. Τα στενά της Πλάκας, του Θησείου, οι δρόμοι στο Μοναστηράκι, πλημμύριζαν από κόσμο. Έλληνες, ξένοι, τουρίστες, εργαζόμενοι, όλοι εκεί. Ο ένας δίπλα στον άλλο. Σε λίγα τετραγωνικά συνυπήρχαν γλώσσες, κουλτούρες, συνήθειες, χαμόγελα, αγκαλιές, φιλιά. Αυτή ήταν η κανονικότητα, σκέφτηκε. Κάπου είχε διαβάσει ότι χωρίς αγκαλιές είμαστε μισοί άνθρωποι και συμφώνησε. Έπειτα αναρωτήθηκε τότε, για ποια κανονικότητα μιλάμε σήμερα; Ο κόσμος είχε ανάγκη από κανόνες, όρια, συνήθειες, ρουτίνα. Τώρα όμως, λόγω Covid-19, οι “επιλογές” και τα “θέλω” είχαν εξαφανιστεί. Η κανονικότητα, το 2020, βασιζόταν στην πώληση της υγείας! Όχι στο εμπόριο, αυτό ήταν άλλου επιπέδου κανονικότητα, αλλά στη διαφήμιση της ως νούμερο ένα προϊόν αξιοπιστίας και καλής μαρτυρίας. Στη χθεσινή του βόλτα είχε δει στις βιτρίνες των καταστημάτων φράσεις-κράχτες, όπως “εδώ είστε ασφαλείς”, “πάνω απ’ όλα η υγεία”, “για μας προέχει η υγεία”… Οι προσφορές είχαν στριμωχτεί χάριν της υγείας. Ζητούμενο ήταν να πειστεί ο καταναλωτής πως όλα ήταν καθαρά, πως το επίπεδο υγιεινής του μαγαζιού πλησίαζε αυτό του “Ευαγγελισμού”! Τα μάρμαρα άστραφταν, οι υπάλληλοι φορούσαν μάσκα και στην είσοδο σε καλωσόριζε το μπουκάλι με το αντισηπτικό. Αυτή ήταν λοιπόν η νέα κανονικότητα. Υπήρχε ένα πρόβλημα όμως,, δεν μπορούσες να την πιάσεις, να την αγκαλιάσεις, να τη δεχτείς. Αποφάσισε να κατέβει ξανά στο κέντρο, στην Ερμού.

Το ψυχρό μετρό γινόταν απόμακρο με τη χρήση μάσκας, τις αποστάσεις και την καχυποψία. Κατόρθωμα για έναν χώρο που δεν επιτρέπονταν συναισθηματισμοί και πολλές σκέψεις. Δεν γινόταν διαφορετικά όμως. Σε δέκα λεπτά ήταν Σύνταγμα. Στάθηκε στην αρχή της Ερμού. Όλα ήταν εκεί όπως πριν, η κατανάλωση και η αποθέωση του ατομισμού απλώνονταν μπροστά του. Υπήρχε όμως και κάτι άλλο: ένας δισταγμός που ισορροπούσε ανάμεσα στη φυγή και στην επιμονή για την κατάκτηση του χώρου. Το έβλεπε στις ουρές που σχηματίζονταν μπροστά από διάσημα μαγαζιά ένδυσης. Το έβλεπε στις κινήσεις των περαστικών. Πλησίαζαν τις βιτρίνες όχι μόνο από περιέργεια, αλλά και με θάρρος. Σαν να περνούσαν δοκιμασία. Ο ιός ήταν εκεί έξω, κοντά τους, δίπλα τους, μακριά τους. Σε πιθανές εστίες συνωστισμού έπρεπε να αποφασίσεις: κάνω το βήμα μπροστά ή γυρίζω πίσω. Η καλή υγεία ενός μαγαζιού λειτουργούσε ελκυστικά και αποτρεπτικά την ίδια στιγμή. Περπάτησε και είδε τους… γενναίους που πέρναγαν το όριο του ιού και αυτούς που δεν τα κατάφερναν. Άκουσε πάλι τον ήχο πλαστικού που σέρνεται στο οδόστρωμα. Έπιασε το κυπελάκι και το έδωσε στον ζητιάνο που ήταν μπροστά του. Βρώμικος, κρατούσε χαρτόνι στο οποίο έγραφε με μαύρα γράμματα: “πεινάω. Παρακαλώ βοηθήστε με”. Σε μικρή παρένθεση υπήρχε και κάτι άλλο. “Covid free”. Γέλασε, έβαλε αντισηπτικό και συνέχισε τη βόλτα του στους δρόμους της νέας κανονικότητας.