“Για πείτε ρε σεις… Αν είχατε μια σούπερ δύναμη ποια θα ήταν αυτή;”, η ερώτηση του Μάκη βγήκε αβίαστα μετά το τέλος της ταινίας. Μαζί με τον Γιώργο και τον Ιερόθεο, είχαν πάει να δουν την τελευταία περιπέτεια των μεταλλαγμένων, των X-Men. Ενθουσιασμένοι και οι τρεις. Φανατικοί του είδους σε όλες τις εκφράσεις του. Σινεμά, κόμικ, κούκλες, βιντεοπαιχνίδια… Για τον Γιώργο και τον Μάκη η απάντηση άκουγε στο όνομα του “Γούλβεριν”. Ο πιο διάσημος ήρωας με τον αδαμάντινο σκελετό, τα ατσάλινα νύχια, την ικανότητα να θεραπεύεται αμέσως. Εντάξει, αυτό δεν απαντούσε ακριβώς στην ερώτηση, αλλά καταλαβαίνονταν μεταξύ τους. Ο Ιερόθεος χωρίς να το σκεφτεί είπε “αόρατος”. “Δεν περίμενα κάτι άλλο”, πρόσθεσε ο Γιώργος. Δεν το είπε με κακία, ούτε με ειρωνεία και διάθεση για χλευασμό. Όχι. Ειλικρινής ήταν και ήξερε πολύ καλά τις προθέσεις του μετά από τόσα χρόνια φιλίας. Από το δημοτικό μαζί. Υπήρχαν όμως και προθέσεις καλές, τόσο καλές που εξυπηρετούσαν δόλιους, μοχθηρούς σκοπούς. Η αλήθεια και η εντιμότητα ήταν κάτι που τον ταλαιπώρησε πολύ. Ακόμη και τώρα, στα 30, δεν ήξερε πώς να φερθεί όταν τις συναντούσε. Του είχαν προκαλέσει μεγάλο πόνο και σε ό,τι κι αν έκανε ήταν κάπως φοβισμένος, διστακτικός, σχεδόν αόρατος.

Όλα είχαν ξεκινήσει στο σχολείο. Όταν το σκεφτόταν έλεγε “από κει ξεκινάνε όλα. Εκεί είναι η πρώτη φορά που είσαι μόνος και πρέπει να επιβιώσεις”. Για τον Ιερόθεο η σχολική διαδρομή ήταν διαρκής επιβίωση. Δεν είχε κάτι στη εμφάνιση του που να προκαλεί κακεντρεχή σχόλια και προσβλητικές κινήσεις εναντίον του. Αδύνατο παιδάκι, καστανά μαλλιά, κανονικό ύψος, πράσινα μάτια, τα δόντια φυσιολογικά. Έπαιζε με τα άλλα παιδιά, καλός μαθητής ήταν, απλώς δεν μιλούσε πολύ. Στην τάξη συμμετείχε μόνο όταν τον ρωτούσε κάτι η δασκάλα. Στα διαλείμματα με τις παρέες του δεν μιλούσε παρά μόνο αν του απηύθυναν τον λόγο. “Συνεσταλμένος” θα έλεγε κανείς, αλλά όχι ακριβώς. Περισσότερο “μετρημένος”. Κάποιοι, λοιπόν, παρεξηγούσαν τη στάση του και τότε ξεκινούσαν τα προβλήματα. Στο δημοτικό “αυτός δεν μιλάει πολύ”, ακολουθούσαν χαχανητά. Στο γυμνάσιο “να και ο μουγγός. Άμα σου ρίξω σφαλιάρα θα φωνάξεις ρε;” πάλι χαχανητά. Στο λύκειο τα πράγματα ήταν ακόμη πιο επιθετικά. Η σοβαρότητα του ενοχλούσε, τον έβγαζε εκτός κλίματος, δεν έπαιρνε μέρος στον χαβαλέ και αυτόν δεν άρεσε στα δημοφιλή παιδιά, στους νταήδες. Οι προπηλακισμοί έδιναν κι έπαιρναν, ενώ σε δυο περιπτώσεις τον είχαν χτυπήσει. Δεν ήταν όμως μόνο η συμπεριφορά του, αλλά και το όνομα. Αυτό το Ιερόθεος είχε γίνει βάρος ασήκωτο…\

Η μάνα του στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης είχε δει στον ύπνο της τον Άγιο Ιερόθεο τον Αρεοπαγίτη. Βαθιά θρησκευόμενη το θεώρησε σημάδι. Εξάλλου, στο σόι είχαν γεμίσει από “Γιώργηδες”. Στο δημοτικό τα περισσότερα παιδιά τον ρωτούσαν “γιατί σε λένε έτσι;”. Τους φαινόταν περίεργο γιατί δεν ήταν ούτε συνηθισμένο χριστιανικό ούτε συνδεόταν με την αρχαία Ελλάδα και τη μυθολογία. Στο γυμνάσιο τα πράγματα έγιναν πιο ενοχλητικά. Με το που φώναζε το όνομα του ο καθηγητής άκουγε “πρόσχωμεν δέσποτα” και τα γέλια δεν σταμάταγαν. Στο λύκειο οι υποτιμητικές αναφορές δεν είχαν τελειωμό: “καντηλανάφτης”, “ο μοναχός”, “ο θεούσος”, “ο ευλογημένος”…. και ό,τι άλλο έβρισκε η φαντασία και η κακία των παιδιών. Κάπως έτσι κύλησαν τα πράγματα στον στρατό και στην εργασία.

Ο Ιερόθεος κάποτε είχε εμπιστευτεί ανθρώπους. Κάποτε είχε ανοίξει την καρδιά του και είχε μιλήσει, ήταν κοινωνικός, ομιλητικός, κοινωνικός. Στο σχολείο ήταν εκείνο το παιδί, ο ψηλός, με τα ξανθά μαλλιά και το μόνιμα διερευνητικό βλέμμα. Στη δουλειά ήταν η συνάδελφος στο αρχείο που τον γλυκοίταζε. Στον στρατό ο μάγκας ο συγχωριανός του. Κάθε σχέση κατέληγε στην προδοσία. Είτε ήταν ένα κακό αστείο είτε υπόσχεση που κάλυπτε την εξαπάτηση, είτε ωμή προσβολή. Προφανώς η αλήθεια και η εντιμότητα ήταν έννοιες ρευστές και για τον καθένα διαφορετικά ορισμένες και τοποθετημένες στο αξιακό του σύστημα. Η ειρωνεία, ο εμπαιγμός, ο εξευτελισμός, η εξαπάτηση για κάποιος λογίζονται ως αλήθεια και εντιμότητα. Για κάποιους ο πλάγιος τρόπος ήταν ο μόνος τρόπος να πλησιάσουν, να μάθουν κάποιον. Αόρατος λοιπόν, αόρατος, απλά να μη φαίνεται, όχι να εισβάλλει στις ζωές άλλων, απλώς να μην υπάρχει. Έτσι κι αλλιώς, ποιος θυμάται κάποιον που τον λένε Ιερόθεο;