Οι αόρατοι άνθρωποι δεν είναι του μυαλού ζάλη, ούτε της φαντασίας επίμονο απομεινάρι. Οι αόρατοι άνθρωποι υπάρχουν. Φασματικές φιγούρες, ακίνδυνες, σχεδόν αδιάφορες και με ελάχιστο χώρο στην κατοχή τους. Όταν προσπαθούν λίγο παραπάνω γίνονται ορατές και τότε οι άλλοι βλέπουν τη “διαφορετικότητα” και τον… κίνδυνο. Η τάξη, το χρώμα, απειλούν την ομοιομορφία της εξουσίας, την ίδια την εξουσία και τότε οι αόρατοι πρέπει να τιμωρηθούν, εν ανάγκη να πεθάνουν από ασφυξία. Και οι αόρατοι γίνονται απελπισμένοι και η καταστροφική δύναμη τους περιμένει να ξεσπάσει. Και ξεσπά!

Η απελπισία περιμένει να ξεσπάσει

Η απελπισία είναι τόσο δυνατή που γίνεται το έναυσμα για καταστροφή! Είναι επικίνδυνο να υποθέτουμε ότι η καταπίεση και ο πόνος θα επιβληθούν χωρίς συνέπειες, να πιστεύουμε πως το θύμα θα απορροφήσει σιωπηλά το τραύμα και η πληγή θα εξασθενίσει. Όχι, τα τραύματα συνιστούν αδυναμία καταφυγής των αδικημένων στη δικαιοσύνη, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει προσπάθεια αλλαγής του συστήματος που προκαλεί τα τραύματα. Αυτά –τα τραύματα, η αδικία- γεννούν την απελπισία και αυτή σιγοβράζει και περιμένει να ξεσπάσει, να εκραγεί. Καθώς οι διαμαρτυρίες και οι ταραχές σαρώνουν τις ΗΠΑ με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς στη Μινεάπολη, είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα δεν έμαθε το μάθημα της. Αυτό της δικαιοσύνης, της ισονομίας, της κοινωνικής ειρήνης.

Όταν καταστρέφεις προσδοκίες θα καταστραφεί η περιουσία σου!

Οι διαδηλώσεις δεν έχουν κάνουν μόνο με τη δολοφονία του Φλόιντ. Εκφράζουν κατά κύριο λόγο την οργή τους απέναντι στη βαρβαρότητα και το μακελειό που επικρατεί στις ΗΠΑ. Η καταπίεση και η δολοφονία μαύρων ζωών μένουν ατιμώρητες! Το κράτος αδυνατεί να δράσει ορθά και δίκαια.

Το εξεγερσιακό ξέσπασμα είναι ο θυμός του να νιώθεις ανίσχυρος, κυνηγημένος, εξευτελισμένος και αποκτηνωμένος. Είναι ο θυμός που επαναλαμβάνεται και κάποια στιγμή σε εξουθενώνει, σε στύβει. Είναι θυμός για το γεγονός ότι οι έχοντες την εξουσία –σε κάθε επίπεδο- δεν ανταποκρίνονται στις εκκλήσεις των ανθρώπων. Δεν ικανοποιούν το αίτημα για θεμελιώδεις αλλαγές και ίση δικαιοσύνη σύμφωνα με τον νόμο, ούτε αυτό για ίση αντιμετώπιση. Όταν οι άνθρωποι νιώθουν αβοήθητοι, πως δεν έχουν τίποτα να χάσουν, πως οι ζωές τους κρέμονται από μια κλωστή, μια άγρια, μη κατευθυνόμενη, οργή είναι το λογικό αποτέλεσμα. Όταν καταστρέφεις τις προσδοκίες των ανθρώπων, αυτοί θα καταστρέψουν την περιουσία σου.

Ριζοσπαστικοποίηση

Η αδιαλλαξία πάνω στο θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και η χρήση βίας από την αστυνομία, δημιουργεί ριζοσπαστικοποιημένα μέλη της κοινωνίας τα οποία νιώθουν ότι δεν ακούγονται και ότι δεν τα σέβονται. Η βία που εκδηλώνουν στις διαδηλώσεις μπορεί να μην είναι αρεστή και για ορισμένους απαράδεκτη, όμως όταν ζεις σε μια κοινωνία που λόγω του χρώματος του δέρματος σου απειλείσαι διαρκώς, τότε η βία σε έχει ήδη βρει και η λαϊκή αντιβία μοιάζει αναπόφευκτη. Η βία αυτή –η συστημική- εκδηλώνεται καθημερινά, γίνεται ένα με το κοινωνικό περιβάλλον και ροκανίζει τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων. Είναι η βία που κάνει του ώμους να ανασηκώνονται από ένταση και τα σαγόνια να σφίγγουν όποτε πλησιάζει αστυνομικός. Κι ας μην έχει γίνει τίποτα, ούτε παράβαση, ούτε επίθεση. Είναι η βία που κάνει τις μανάδες να προσεύχονται όταν τα παιδιά τους είναι έξω και αργούν να επιστρέψουν σπίτι. Είναι η βία που κάνει τα παιδιά να γράφουν το τηλέφωνο των γονιών τους στο δέρμα τους μόλις αντιλαμβάνονται ένταση στον αέρα. Όλα αυτά είναι βία! Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο πρόγονος αυτού του τύπου βίας, αλλά συχνά απαντά με αυτήν. Τότε, λοιπόν, οι άνθρωποι δίνουν προσοχή, τα αυτιά ζωηρεύουν και τα ΜΜΕ καταφτάνουν.

Βία για επιβολή και βία για την αδικία

Στη διάρκεια του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων (Civil Rights Movement) οι διαδηλωτές επέλεξαν τον μη βίαιο τρόπο αντίδρασης. Ωστόσο, αντιμετωπίστηκαν βίαια και ήταν αυτή η βία που προώθησε την (κινηματική) δράση. Ο νόμος για τα πολιτικά δικαιώματα, το 1964, πέρασε μετά τη βία που δέχτηκαν οι διαδηλωτές και αυτή μεταδόθηκε τηλεοπτικά. Επίσης, ο νόμος περί δίκαιης στέγασης, το 1968, πέρασε μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και αφού οι ταραχές σάρωσαν τη χώρα. Εάν οι ΗΠΑ θέλουν ειρήνη, πρέπει να ανταποκριθούν σε αυτήν. Δεν μπορεί να δαιμονοποιείς έναν αθλητή (Κάπερνικ) που γονατίζει για να διαμαρτυρηθεί για την αστυνομική βαρβαρότητα αποκαλώντας τον “κάθαρμα” (Τραμπ) και μετά να επιθυμείς ειρηνικές διαμαρτυρίες. Η άρχουσα τάξη, οι εξουσιαστές, το μόνο που θέλουν είναι η διαιώνιση αυτού του καθεστώτος. Καμία μορφή διαμαρτυρίας δεν τους αγγίζει. Ζητούν μόνο υποταγή κι αν υποφέρεις να το κάνεις σιωπηλά, ήρεμα. Ε, αυτό δεν θα γίνει!

Όσοι σπάνε, καίνε και αρπάζουν πράγματα, συμμετέχουν, κατά ειρωνικό τρόπο, σε μια αμερικάνικη παράδοση. Υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μια τάση για καταστροφή, μια ακόρεστη δίψα για αίμα που η χώρα θέλει να ξεχνά. Η βία είναι εγγενές στοιχείο του αμερικάνικου έθνους. Οι λευκοί Αμερικανοί έχουν εκφραστεί πάμπολλες φορές βίαια -και με μεγαλύτερο μένος- εναντίον μαύρων και ιθαγενών αμερικάνων. Βία μαφιόζικη, απλά για να πάρουν από τους άλλους ό,τι είχαν ή να το καταστρέψουν, να επιβάλλουν την ανωτερότητα τους και να εγκαταστήσουν τον τρόμο, να ισχυροποιήσουν την εξουσία τους. Από την άλλη οι μαύροι διαμαρτύρονταν και διαμαρτύρονται για την αδικία. Σε όποια πλευρά κι αν είσαι, ο ρατσισμός είναι κοινή συνισταμένη, η ρίζα του κακού.

Πηγή

-“Destructive Power of Despair” [by Charles M. Blow, nytimes]