Όποτε πήγαινε στο πατρικό του, το μάτι του έπεφτε σ’ αυτή τη φωτογραφία. Αυτός, στα 20, ντυμένος στα χακί, σε στάση πολύ μαχητική. Πλήρη εξάρτυση, βλέμμα όλο αγριάδα και το όπλο να το κρατά όλο άνεση. Δεν ήξερε γιατί η μάνα του είχε κρατήσει αυτή τη φωτογραφία. Ναι, η μάνα του την είχε κρατήσει και κορνιζάρει. Ο πατέρας του δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία και προσοχή στα εθνικοπατριωτικά, στις στολές και τα παραγγέλματα. Η μάνα του όμως ένιωθε περήφανη που τον έβλεπε με την ελληνική, στρατιωτική στολή. Ήταν της νοοτροπίας ότι στον στρατό γίνεται το αγόρι άνδρας και η εκπλήρωση της στρατιωτική θητείας σημαντική υποχρέωση του αρσενικού φύλου. Ε, του είχε και αδυναμία, μοναχοπαίδι, και η στολή τον έκανε πιο όμορφο (η γνωστή ελληνίδα μάνα). Η εικόνα του ως στρατιώτη στο κέντρο εκπαίδευσης δεν του προκαλούσε έντονα συναισθήματα. Μάλλον αδιάφορα περνούσε μπροστά από τα μάτια του. Παρ’ όλα αυτά, πάντα την κοιτούσε και είτε χαμογελούσε νοσταλγικά είτε στεκόταν για δευτερόλεπτα αμίλητος μπροστά της. Η δεύτερη αντίδραση του θύμιζε μια άλλη φωτογραφία που είχε κρατήσει από τη στρατιωτική του θητεία. Δεν απεικόνιζε τον ίδιο, αλλά τον Άγγελο, φίλος του αδερφικός πια. Ο Άγγελος που ήταν γεννημένος στρατιώτης…

Όταν του ήρθε το φύλλο κατάταξης δεν ένιωσε έκπληξη, ούτε πανικοβλήθηκε. Το περίμενε. Είχε διακόψει την αναβολή του και απλά ήθελε να τελειώνει με την υποχρέωση. Θα άφηνε για 14 μήνες τις σπουδές του και μετά θα έπεφτε με τα μούτρα. Σπούδαζε λογιστής και θα αναλάμβανε το γραφείο του πατέρα του, στρωμένη δουλειά. Αναμενόμενη η κλήση από τη “Μαμά πατρίδα” και είχε φροντίσει να μάθει από τον ξάδερφο του τα πάντα. Τρία χρόνια μεγαλύτερος του, ο Στέλιος ήξερε να του πει τι χρειάζεται να χει μαζί του και πώς να συμπεριφέρεται στο στρατόπεδο. Τα είχε καταγράψει όλα. Άλλα σε μπλοκάκι και άλλα στο μυαλό του. Του λέγε ο ξάδερφος: Οπωσδήποτε λουκέτα για το “λουκάνικο”, τον σάκο που θα βάζεις τα ρούχα σου, τα στρατιωτικά, για τον σάκο με τα πολιτικά σου ρούχα, για το όπλο όταν στο δώσουν, ακόμη και για τις αρβύλες σου. Για να μη σε κλέψουν όλα αυτά. Κωλόχαρτα να χεις αρκετά μέχρι το πρώτο επισκεπτήριο, έξτρα βερνίκι για τις αρβύλες, μωρομάντηλα για να σκουπίζεσαι καλά, επιθέματα για κάλους, ταλκ για σύγκαμα, αρκετά εσώρουχα, κάλτσες. Αυτά. Αυτά στο μπλοκάκι. Συνέχιζε ο ξάδερφος. Να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Να προσέχεις πάντα το πορτοφόλι, το κινητό, τα κλειδιά σου. Μην κάνεις μαλακίες με το όπλο, στη σκοπιά δεν θα αφήσεις ποτέ να σου το πάρουν, να φροντίσεις να μην μάθουν καλά το όνομα σου και να κάνεις υπομονή. Αυτά. Χρήσιμες συμβουλές. Μία όμως δεν ακολούθησε. Εμπιστεύτηκε αμέσως τον Άγγελο, μαζί πέρασαν την πύλη στην Τρίπολη, στο Kέντρο Eκπαίδευσης Πεζικού “Θεόδωρος Κολοκοτρώνης”.

Ο Άγγελος ήταν 18 χρονών, ψηλός, σχεδόν 1.90μ., γεροδεμένος, με ξανθό, κοντό μαλλί, γαλανά μάτια, εκφραστικά και με διάθεση… παλιού. Από την πρώτη στιγμή ήταν ενθουσιασμένος που θα φόραγε το χακί, θα έπιανε όπλο, θα πυροβολούσε, θα έκανε ασκήσεις… Εκδηλωτικός, με του πέρασαν την πύλη και καθώς προχωρούσαν για το εντευκτήριο, απευθύνθηκε στον Χριστόφορο

-Που λες φιλαράκι γουστάρω πολύ μου είμαι. Το περίμενα πώς και πώς. Α, με λένε Άγγελο.

-Εντάξει μωρέ, θα κάνουμε τη θητεία μας και φύγουμε. Με λένε Χριστόφορο.

-Ναι σωστό κι αυτό. Όμως εγώ θέλω να με πάρουν στις Ειδικές Δυνάμεις και μετά να γίνω μόνιμος.

-Ε, θα το καταφέρεις. Τα χεις τα προσόντα.

Η προφορά του Άγγελου ήταν λίγο τραχιά και ο εκδηλωτικός χαρακτήρας του μπορούσε εύκολα να παρερμηνευτεί. Δεν τον πτοούσε τίποτα γι’ αυτό και δεν θα άφηνε κανέναν να του σπάσει τον τσαμπουκά, να τον ψαρώσει.

Η ημέρα της ορκωμοσίας είχε φτάσει. Από το πρωί ετοιμασίες, όλοι με τη στολή εξόδου, από νωρίς στο προαύλιο για τις τελευταίες πρόβες, άπαντες καταπονημένοι. Πρόβες, πρόβες, πρόβες και πάλι πρόβες. Στο ενδιάμεσο αγγαρεία, μαγειρεία, καθαριότητα στον θάλαμο… Ανάπαυση, προσοχή, ημιανάπαυση, τρέξιμο, πορεία με την εξάρτυση. Και οι έξι λόχοι παραταγμένοι, στοιχισμένοι και σε αναμονή για την παρέλαση μπροστά από τους επισκέπτες και τους επισήμους, τον διοικητή. Ο Χριστόφορος ήταν ανήσυχος. Κοιτούσε δίπλα του, πίσω του, ξέροντας ότι δεν θα τον δει. Ο Άγγελος δεν ήταν εκεί. Δεν θα ερχόταν στην ορκωμοσία. Την προηγούμενη νύχτα απότομο ξύπνημα.

-Σηκωθείτε ρε κωλόψαρα, φώναζαν οι παλιοί, εκπαιδευτές τώρα. Άντε ρε κυρίες, όλοι έξω για βραδινή γυμναστική. Όλοι έξω λοιπόν. Κουρασμένοι, αλλά και σε υπερδιέγερση. Ατέλειωτοι γύροι τρέξιμο, παραγγέλματα, μεταβολή και μετά Πέστε και παίρνετε ψάρακλές. Έπεσαν όλοι για κάμψεις, ο Άγγελος φυσικά δεν καταλάβαινε τίποτα θηρίο. Και ενώ ακουγόταν συνέχεια το “Μία! Καμία!”, ένας από τους παλιούς ήρθε πάνω από τον Άγγελο.

-Για να δούμε πόσο αντέχεις ρε μάγκα; Που θες και Ειδικές Δυνάμεις. Τον πατά με το ένα πόδι στην πλάτη. Μέτρα, να ακούω. Πάλι το “Μία! Καμία”. Ο Άγγελος άντεχε, αν και είχε αρχίσει, όπως όλοι μας, να κουράζεται. Όταν το κατάλαβε αυτό ο παλιός έβαλε το πόδι του στον σβέρκο του Άγγελου. Άρχιζε να κοκκινίζει, να αγκομαχά και όταν δεν άντεχε άλλο φώναξε: “Δεν μπορώ να αναπνεύσω ρε συ! Δεν μπορώ…”. Ο Άγγελος έμεινε στον θάλαμο εκείνη τη μέρα, δεν είχε όρεξη να βγει για ορκωμοσίες και πανηγύρια. Τελικά πήγε στις Ειδικές Δυνάμεις και πριν φύγει έδωσε στον Χριστόφορο τη φωτογραφία που είχε βγάλει πριν την ορκωμοσία. Ναυαγοσώστης πια ο Άγγελος και κανέναν δεν θα άφηνε να πνιγεί, να μην μπορεί να αναπνεύσει.