Επιτέλους στο προπονητικό κέντρο του Μέλγουντ, στις εγκαταστάσεις της Λίβερπουλ, υπάρχουν σημάδια ζωής και κινητικότητας. Αυτοκίνητα με 20 λεπτά διαφορά μπαίνουν στις εγκαταστάσεις και αρχίζουν οι συζητήσεις με τους σεκιούριτι στην είσοδο με την φράση «είχαμε να σε δούμε καιρό»! Φράση που φυσικά έχει να κάνει με την παύση της δράσης αλλά και των προπονήσεων που είχε αφήσει εκτός παίκτες και επιτελείο.

Επιτέλους ακούγεται ξανά ο θόρυβος της μηχανής που κουρεύει το γκαζόν και τους αγωνιστικούς χώρους στο προπονητικό κέντρο. Η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου γρασιδιού. Πράγματα απλά και καθημερινά που είχαν λείψει όμως.

Ο άνθρωπος που καθαρίζει πηγαίνει με την σκούπα του στο μπαλκόνι. Οι χώροι όλοι πρέπει να καθαριστούν επιμελώς. Από την καντίνα μέχρι το γραφείο του Κλοπ. «Ήταν μία μέρα με πολλή... φασαρία. Φασαρία που είχαμε να ακούσουμε καιρό», λέει ένας κάτοικος της περιοχής στην λεωφόρο Ντέισμπρουκ που συμπλήρωνε ότι περίμενε την Λίβερπουλ να μεταφερθεί στο νέο της προπονητικό κέντρο στο Κίρκμπι φέτος το καλοκαίρι. Όμως ο κορονοϊός τα σταμάτησε όλα. Ήταν λοιπόν μετά από 44 ημέρες εγκλεισμού. Την 45η ημέρα ανακοινώθηκε πως οι παίκτες της Λίβερπουλ ανά δυάδες και τριάδες μπορούν να πηγαίνουν στο προπονητικό για ατομικές προπονήσεις. Οδεύουμε προς την ημέρα Νο47 και 48. Η Λίβερπουλ τώρα θα έπαιζε την Τσέλσι στο Άνφιλντ. Προφανώς και δεν θα συμβεί αυτό. Ο Τζόρνταν Χέντερσον ήθελε να σηκώσει το τρόπαιο της Πρέμιερ σε ένα γεμάτο Άνφιλντ στο τελευταίο εντός έδρας. Δεν μπορεί... Η πόλη θα έπρεπε να γιορτάσει για τον πρώτο τίτλο πρωταθλήματος μετά από 30 χρόνια, όμως δεν θα είναι σε θέση να το κάνει.

«Εγώ δεν θα πήγαινα στην πόλη έτσι και αλλιώς. Είμαι 'Μπλε' (Έβερτον)», θα σχολιάσει ένας κάτοικος. Είναι σωστό να θυμόμαστε πως στο Λίβερπουλ υπάρχουν και φίλαθλοι της Έβερτον. Όπως επίσης και ένα μέρος της κοινωνίας που δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο και δεν τον ενδιαφέρει ή δεν του δίνει χαρά. Υπάρχει και ο Πολ που είναι κάπου στην... μέση. Είχε εισιτήριο διαρκείας στο Γκούντισον Παρκ, προτού κάνει οικογένεια και αλλάξει τις προτεραιότητές του. Αγόρασε σπίτι δίπλα στο Μέλγουντ, διότι την δεκαετία του '80 ήταν μία καλή επένδυση και από τις πλέον εφικτές οικονομικά. Επίσης είναι αρκετά κοντά στο κέντρο της πόλης. Βαθιά μέσα του όμως θέλει να ξαναπαιχθεί ποδόσφαιρο. Θα νιώσει και αυτός πιο... κανονικός σε μία τέτοια περίοδο.

Ο ίδιος χάρηκε που είδε ξανά αυτοκίνητα και ζωντάνια στην περιοχή του. Ήταν κάτι που το είχε συνηθίσει. Ο ίδιος δηλώνει πως δεν είναι το Νο1 πράγμα που τον νοιάζει (η επιστροφή στην ποδοσφαιρική δράση), όμως του αρέσει που είδε ξανά κόσμο και αμάξια στο προπονητικό κέντρο.
Κάνει παρέα με τον γείτονά του, τον Μπιλ, έναν παλιό φίλαθλο της Λίβερπουλ. Ίσως στο μυαλό του θα του άρεσε να... πικάρει περισσότερο τον Μπιλ στην περίπτωση που χανόταν η χρονιά για όλα τα πειράγματα του γείτονά του για τις ήττες της Έβερτον στα ντέρμπι με την Λίβερπουλ.

Το Μέρσεϊσαϊντ πάντως ποτέ δεν ήταν ξανά τόσο σιωπηλό για ένα διάστημα τόσων εβδομάδων. Ο κορονοϊός άλλαξε τα πάντα. Η Λίβερπουλ είχε ρεκόρ 27 νικών σε 29 αγώνες, μία ισοπαλία και μόνο μία ήττα από την Γουότφορντ πριν σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ένα αβαντάζ 25 πόντων (με ματς περισσότερο από τη Σίτι) στην κορυφή και με εννιά ματς να υπολείπονται.
Για όσους είναι κοντά στην ομάδα ή την υποστηρίζουν μπορούν να καταλάβουν την ενόχληση, το άγχος και την πίεση. Πως να νιώσει κάποιος όταν αισθάνεται τον κίνδυνο διαγραφής μίας ιστορικής και μεγάλης χρονιάς; Όποιος περπατάει στην πόλη έτσι και αλλιώς δεν γίνεται να μην σκεφτεί το πως θα ήταν η ζωή και η καθημερινότητα χωρίς τον κορονοϊό.

Η Λίβερπουλ είναι μέγεθος. Μέγεθος για την Αγγλία, αλλά και παγκόσμιο μέγεθος. Όταν κέρδισε πέρυσι το Champions League 1 εκατ. άνθρωποι παρακολούθησαν τη... φιέστα της ομάδας με το ανοιχτό πούλμαν. Μία... πομπή που διέσχισε σημαντικό μέρος της πόλης και διήρκησε αρκετές ώρες. Ήταν εκείνο το απόγευμα που πολύς κόσμος επιχείρησε ακόμα και να ανέβει στο πούλμαν για να δει τον Κλοπ με μπύρες και τους παίκτες να φοράνε περήφανοι και περιχαρείς τα μετάλλιά τους.
Η σύζυγος του Κλοπ, η Ούλα, βρέθηκε μέσα στο πλήθος για να πανηγυρίσει. Ηλικιωμένοι και άνθρωποι κάθε ηλικίας ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς.

Στο lockdown δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Και σίγουρα θα αργήσουμε πολύ να τα δούμε ξανά. Η πόλη αντιμετωπίζει μεγάλες προκλήσεις και η πανδημία την έχει επηρεάσει. Κάποιοι κάνουν λόγο για το... βρετανικό Ντιτρόιτ. Αλλωστε, είναι αρκετοί ειδικοί που τονίζουν πως το ματς των Reds με την Ατλέτικο και το φεστιβάλ του Τσέλτεναμ έφεραν την έκρηξη της Covid -19. Οι περιοχές σε Clubmoor, Tuebrook και στον δρόμο Λόουερ Μπρεκ είναι οι πιο φτωχές σε μία πόλη που είδε να χάνεται ένα ποσό 436 εκατ. από το μπάτζετ της τα τελευταία 10 χρόνια. Τρεις εβδομάδες πριν το lockdown η «Liverpool Echo» μετέδιδε πως τα νοσοκομεία έχουν τεράστια προβλήματα, δεν χρηματοδοτούνται και οι ασθενείς συνωστίζονται και περιμένουν ώρες ή και ημέρες για να εξεταστούν.

Η εργασία έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό, ενώ μία νέα έρευνα ήρθε να σοκάρει δείχνοντας πως υπήρξε άνοδος στους θανάτους μικρών παιδιών. Ένα δε μεγάλο ποσοστό στους θανάτους αυτούς αποδόθηκε σε φτώχεια και πείνα. Η Λίβερπουλ ήταν κάποτε το μεγάλο καμάρι των Άγγλων κι ένα από τα πιο μεγάλα και σπουδαία λιμάνια. Μία σειρά από λόγους και ειδικά μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο έφεραν την πόλη σε μία κατάσταση σταδιακής πτώσης, αλλά και μείωσης του πληθυσμού.

Το κέντρο της πόλης λόγω και των πόρων από προγράμματα και την Ευρωπαϊκή Ένωση πήρε τα... πάνω του, όμως σε μεγάλο μέρος της πόλης τα... σημάδια παρακμής παραμένουν. Θα ήταν και παράλογο με όλα όσα συμβαίνουν το Νο1 πράγμα που θα σκέφτεται ο μέσος κάτοικος στο Λίβερπουλ θα είναι το ποδόσφαιρο.

Ένας μαγαζάτορας της περιοχής δίνει την συναισθηματική του χροιά. «Είναι επειδή θα θυμίζουμε σε όλη την υπόλοιπη χώρα ότι είμαστε εδώ και δεν πρόκειται να πάμε πουθενά», είπε. Κοινώς η δόξα της ποδοσφαιρικής Λίβερπουλ θα είναι και η δόξα της περιοχής. Ο ίδιος πάντως είχε να πει πως τα πράγματα τώρα είναι χειρότερα απ' ότι ήταν 30 με 40 χρόνια πριν.

Θυμάται τότε πως δεν υπήρχε έντονο πρόβλημα με τους άστεγους, ενώ τώρα και υπαρκτό είναι, αλλά και αρκετά σοβαρό. Επίσης οι τοπικές Αρχές δείχνουν ανήμπορες να κάνουν κάτι διότι η Κυβέρνηση έχει κόψει εισφορές και επιχορηγήσεις. Εξηγεί πως εάν κάποιος κάνει βόλτα στην πόλη και είχε δει τι συμβαίνει και προ πανδημίας θα καταλάβαινε εύκολα πως στους δρόμους υπάρχει πολύ περισσότερος κόσμος απ' όσο θα έπρεπε, πολύ απλά γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σπίτι να μείνουν.
«Να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο; Εδώ κάποιοι είναι εντελώς 'χαμένοι'. Δεν καταλαβαίνουν καν που βρίσκονται. Είναι τόσο καιρό στον δρόμο που δεν αντιλαμβάνονται τίποτα πια», σημειώνει.

Η ζωή στην περιοχή έγινε σκληρότερη. Ιστορικά μαγαζιά και παμπς έκλεισαν. Δεν βλέπει κανείς πολύ κόσμο στο Flat Iron. Υπήρχε η ιστορικότατη παμπ Άλμπερτ, που συνέδεσε το όνομά της με την ομάδα. Για την ακρίβεια λέγεται «The Albert» όμως έχασε ένα γράμμα της πινακίδας της και έτσι έμεινε he Albert. Παλιότερα ο κόσμος έβγαινε ακόμα στα μπαλκόνια και τις ταράτσες των σπιτιών όπως παλιά στην Αβάνα της Κούβας. Μαγαζιά που τώρα έχουν κλείσει λογω κορονοϊού ή και κρίσης, ενώ οι ιδιοκτήτες τους ταλαιπωρήθηκαν από τον ιό. Από τον κόσμο που έβγαινε στα μπαλκόνια και τις ταράτσες βλέπει κανείς σπίτια που γράφουν απ' έξω «μην χτυπάτε την πόρτα. Έχουμε απομονωθεί λόγω του ιού».

Επίσης δεν άρεσαν ή αρέσουν σε όλους τους κατοίκους κοντά στο Άνφιλντ οι ποδοσφαιρικές ημέρες. Ωστόσο ακόμα και όσοι δεν ασχολούνται καν με το ποδόσφαιρο έλεγαν πως το είχαν συνηθίσει και τους λείπει κάπως.
Για τους παλιούς ειδικά ήταν λογικό να βλέπουν χιλιάδες κόσμο στους δρόμους αλλά και αστυνομικούς πάνω στα άλογα. Μία παλιά κάτοικος δεν μπορούσε να θυμηθεί ακριβώς τους εορτασμούς στον τίτλο του 1990, αλλά τότε ήταν ρουτίνα για την Λίβερπουλ. Έπαιρνε διαρκώς τίτλους. Ποιος να φανταζόταν ότι θα αυτό θα σταματούσε για τόσα χρόνια; Η ίδια λέει πως σε αυτές τις περιπτώσεις αναγκαστικά πρέπει να περιμένεις ενώ ως πόλη το Λίβερπουλ έχει περάσει και χειρότερα. Υπό άλλες συνθήκες η πόλη του Λίβερπουλ θα είχε... ξεσπάσει σε μεγάλους εορτασμούς. Τώρα από κάθε άποψη θα πρέπει να... σιγήσει για πολύ καιρό.

Εάν η Premier δεν επανέλθει σε αγωνιστικούς ρυθμούς στο Λίβερπουλ δεν θα υπάρξουν ούτε καν μεμονωμένοι πανηγυρισμοί. Η πόλη δεν θα γιορτάσει όσο περισσότερο μπορέσει βάσει συνθηκών το πρωτάθλημα. Στην πορεία που είχε κάνει η Λίβερπουλ για το Champions League είχε περάσει από το ιστορικό κτίριο του Albion House, όπου το 1912 είχαν διαβαστεί τα ονόματα από τους νεκρούς του Τιτανικού, αλλά και από το κτίριο του Δημάρχου.

Στο Λίβερπουλ του σήμερα είναι απόγευμα. Μόλις οκτώ άτομα με κίτρινα τζάκετς που ασχολούνται με την καθαριότητα είναι έξω. Είναι 5 το απόγευμα και το κέντρο δεν έχει ζωή. Παλιά ήταν ώρα αιχμής. Ακόμα και οι γλάροι που κάποτε ήταν σαν σήμα κατατεθέν για το λιμάνι δείχνουν πιο αδύνατοι απ' ότι συνήθως.

Όλα αυτά σε μία πόλη όπου ο Δήμαρχός της δεν ήθελε να επαναρχίσει το πρωτάθλημα, καθώς φοβόταν συνωστισμό στους δρόμους για να δεχθεί την σκληρή απάντηση της Λίβερπουλ. Τον κατηγόρησαν για μία κακή θεωρία και ότι δεν έχει ενδείξεις ή στοιχεία για κάτι τέτοιο. Ο Τζο Άντερσον, ο Δήμαρχος του Λίβερπουλ, είναι οπαδός της Έβερτον καΙ με διαρκείας στο Γκούντισον Παρκ. Παλαιότερα έχει τσακωθεί ακόμα και σε Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με οπαδούς της Λίβερπουλ.

Ένας φίλαθλος της Λίβερπουλ λέει πως πάντα στηρίζει την Έβερτον και λειτουργεί σε βάρος των Reds. Υπάλληλοι καθαριότητας, αλλά και άνθρωποι που δουλεύουν στους δρόμους ρωτήθηκαν για τις δηλώσεις αυτές. Για αυτό το περίφημο: «Διακόψτε το, θα βγει ο κόσμος να πανηγυρίσει».
Ένας τονίζει πως αυτό που τον νοιάζει είναι να τελειώσει σωστά η χρονιά για την Λίβερπουλ. Ένας άλλος επισημαίνει αγριεμένα πως η Λίβερπουλ το αξίζει και πρέπει να ξαναρχίσει η σεζόν για να πάρει τον τίτλο δικαιωματικά.

Ο Άντερσον έκανε τη γκάφα του με αυτήν την δήλωση. Όχι από οπαδικής πλευράς, αλλά επειδή υπονόησε ή το είπε και ευθέως ότι οι οπαδοί της Λίβερπουλ και ο κόσμος που την στηρίζει δεν είναι υπεύθυνοι. Χωρίς να συμβουλευτεί σχεδόν κανέναν λειτούργησε διχαστικά και είναι σαν να χωρίζει μία πόλη στα δύο. Μία πόλη ήδη ζορισμένη και πιεσμένη οικονομικά, κοινωνικά και ταξικά. Η κόντρα αυτή με Έβερτον και Λίβερπουλ κρατάει για τα καλά από το 1980 και μετά. Τότε που και οι δύο αυτές ομάδες κυριαρχούσαν.

Παρότι υπάρχει και η βάση των νέων παιδιών και των νέων ανθρώπων που τις υποστηρίζουν μία κόντρα δεν είναι κάτι που φεύγει έτσι απλά και εύκολα. Υπάρχουν και οι οπαδοί που έχουν ζήσει το Χέιζελ , πολύ δύσκολες καταστάσεις και αυτό είναι κάτι που σε επηρεάζει και αλλάζει. Στην ίδια δεκαετία, εκείνη του 1980 υπήρξε και η μεγάλη τραγωδία του Χίλσμπορο.

Δεν είναι ποτέ εύκολο για μία ομάδα να τα ξεπερνάει όλα αυτά. Ειδικά όταν έφτασε 2012 για να βγουν καίρια έγγραφα στην επιφάνεια και να φανούν σημαντικές παράμετροι της αλήθειας και οι συνθήκες της τραγωδίας. Πηγαίνοντας πίσω στον Άντερσον θα έπρεπε να προσέξει το τι λέει σε μία πόλη όπως το Λίβερπουλ. Χαρακτηριστικά ένας εργάτης λέει πως «θα πρέπει να προσέχει το τι λέει το μεγάλο και @@@@@@νο στόμα του».