Ο Βασίλης Αλεξάκης δικαιούται να λέει ότι είναι πολίτης του κόσμου. Δεν το λέει φυσικά από σεμνότητα, αλλά το αξίζει. Για πολλά χρόνια μοίρασε τη ζωή του μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας. Σπούδασε δημοσιογραφία στη Λιλ και συνεργάστηκε με την εφημερίδα “Le Monde”. Τα πρώτα του βιβλία τα έγραψε στα γαλλικά και για μεγάλο διάστημα αυτά εκδίδονταν σχεδόν ταυτόχρονα σε Ελλάδα-Γαλλία. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές χώρες ενώ έχει λάβει πλήθος βραβείων ως πεζογράφος.

Από τα πιο γνωστά του βιβλία είναι τα: “μ.Χ”, “Η πρώτη λέξη”, “Ο μικρός Έλληνας”, “Κλαρινέτο”. Τα βιβλία του εκδίδονταν για πολλά χρόνια από τον εκδοτικό οίκο “Εξάντας”, τώρα από το “Μεταίχμιο”. Σεμνός, σοβαρός, μετρημένος, φιλικός, προσιτός. Αν και είναι πάρα πολύ νωρίς (δεν έχει φτάσει καν στο προσχέδιο) ετοιμάζει νέο βιβλίο και ο τίτλος του θα είναι “Η Παναγία και ο Ταρζάν”. Τον ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκε να μας μιλήσει

Πώς περάσατε την περίοδο του “Μένουμε Σπίτι”; Ήταν πρωτόγνωρο;

Ναι, και λίγο αγχωτικό. Έχω πάνω από δυο μήνες να βγω.

Σας κούρασε;

Ναι. Το πιο δύσκολο όμως είναι ότι σου λείπει ο δρόμος, η ζωή… Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση ημιζωντανού. Είναι σαν να ζεις συντροφιά με την ίδια την απουσία σου.

Είναι διαχειρίσιμο όλο αυτό;

Κομματάκι δύσκολο. Ζορίζεται όλος ο κόσμος, οπότε δεν είναι κανείς διαθέσιμος να τρέξει για τους άλλους. Καθένας προσπαθεί μόνος του και εκεί οι άλλοι δεν έχουν θέση.

Σε αναγκάζουν να είσαι μόνος, με τον εαυτό σου, στην απομόνωση

Ακριβώς. Υπάρχουν, βέβαια, και κάποιοι που μπορούν να επωφεληθούν αυτού του κλεισίματος για να κάνουν κάτι δημιουργικό. Ίσως απ’ αυτό να βγουν και ορισμένα καλά πράγματα, τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.

Σας κινητοποίησε δημιουργικά αυτή η περίοδος; Δουλέψατε καθόλου;

Δούλεψα πολύ λίγο για τις συνήθειες μου. Κράτησα κάποιες σημειώσεις βέβαια…

Είναι και θέμα αναζήτησης, να βγεις έξω, να ψάξεις…

Ναι, είναι άλλο πράγμα η επαφή με τη ζωή, έτσι δεν είναι;

Πώς κρίνετε την στάση της πολιτείας απέναντι στους καλλιτέχνες, τους ανθρώπους του πολιτισμού, που πλήττονται τόσο άσχημα από την πανδημία;

Απ’ όσο ξέρω η πολιτεία αδιαφόρησε για τους διανοούμενους, τους ανθρώπους της τέχνης, τους εργάτες πάσης φύσεως που εργάζονται σε αυτόν τον τομέα. Σαν να μην αντιλαμβάνεται ότι το νόημα της πολιτείας εκεί βρίσκεται.

Πρώτα ο τουρισμός

Ναι. Σαν να είναι αλλού τα σημαντικά και αυτό δευτερεύων. Το θεωρώ μεγάλη ηλιθιότητα και λυπάμαι γι’ αυτούς τους υπεύθυνους που έχουν τέτοια άγνοια.

Το σχόλιο σας ειδικότερα για τον χώρο του βιβλίου

Δεν υπήρξε μέριμνα για το βιβλίο, ενώ θα μπορούσαν να κάνουν κάποια πράγματα. Τα βιβλιοπωλεία, τηρώντας κάποιους κανόνες ασφαλείας, θα μπορούσαν να δουλέψουν. Θα ήταν ευκαιρία να τα μάθει καλύτερα ο κόσμος.

Παρ’ όλα αυτά, την περίοδο της καραντίνας αυξήθηκαν οι πωλήσεις μέσω διαδικτύου. Ειδικά κάποιοι κλασικοί τίτλοι, όπως η “Πανούκλα” του Καμύ

Πάλι η “Πανούκλα” ε; Η “Πανούκλα” είναι από τα πιο ωραία γαλλικά βιβλία που έχω διαβάσει. Νεαρός το διάβασα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Από κείνη την εποχή έχω φιλική διάθεση για τη γαλλική λογοτεχνία, εξαιτίας του Καμύ. Τρομερό, αλλά και πολύ γλυκό, ανθρώπινο βιβλίο.

Πιστεύετε λόγω πανδημίας να έρθει ο κόσμος πιο κοντά με τον χώρο του βιβλίου; Πολλοί ανακάλυψαν ότι έχουν βιβλιοθήκη και βιβλία

Το εύχομαι. Θα ήταν πολύ σημαντικό και θα ήμουν ευγνώμων στον κορονοϊό αν επέτρεπε σε πιο πολύ κόσμο να αντιληφθεί τι έχει στη βιβλιοθήκη του. Τα βιβλία είναι σαν να κάθονται κοιμισμένα εκεί, αλλά μόλις το ανοίξεις ξεπετάγεται η ζωή από μέσα.

Σκέφτεστε τον αναγνώστη όταν γράφετε;

Όχι, καθόλου. Με νοιάζει το ίδιο το βιβλίο. Με ενδιαφέρει να γράψω κάτι που να με κάνει να θέλω να μάθω τη συνέχεια. Η συγγραφή είναι προσωπική δουλειά. Τώρα, όταν τελειώσεις και αυτό που έκανες διαπιστώσεις ότι λειτουργεί σε κάποιους, βεβαίως και μου δίνει χαρά μεγάλη.

Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι τον άλλο

Ναι, δεν έχει. Δεν ξέρω ποιος είναι ο άλλος για τον οποίο δήθεν θα γράψω. Εγώ δεν ξέρω τον εαυτό μου και θα μαντέψω ποιος είναι ο άλλος; Πολύ σεμνά γράφω για τον μοναδικό μου αναγνώστη, που είμαι εγώ.

Μου είπατε ότι δεν δουλέψατε αρκετά, αλλά μήπως έχετε κάποιο προσχέδιο στο μυαλό σας;

Προσχέδιο είναι μεγάλη λέξη. Έχω ένα σχέδιο, αλλά για την ώρα δεν μπορώ να ανακοινώσω παρά μόνο τον τίτλο. Και ο τίτλος είναι Η Παναγία και ο Ταρζάν.

Τι σας έδωσε η συγγραφή;

Έχω ταυτιστεί στη ζωή μου με τη συγγραφή. Όταν δεν γράφω με κυριεύει μια μελαγχολία, θεωρώ ότι είμαι περιττός, δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει που περιφέρομαι στους δρόμους και στα δωμάτια… Οφείλω πολλά στη γραφή. Της οφείλω ότι δεν έχω τρελαθεί, ότι μπορώ να λειτουργώ, να θρέφομαι… Της οφείλω την ισορροπία μου. Η γραφή από μόνη της είναι τεράστιο στήριγμα. Για μένα είναι το νόημα της ζωής. Τι άλλο έχει νόημα; Να φάω κεφτέδες και να κοιμηθώ; Αυτό είναι;