Με πατέρα (Μίλαν) μεγάλο βολεϊμπολίστα της εποχής του, από μικρό παιδί ο Μίταρ Τζούριτς έμαθε τα ταξίδια. Γεννήθηκε το 1989 στο Σαράγεβο της Βοσνίας και αμέσως πήγε Ιταλία όπου αγωνιζόταν ο πατέρας του. Στα 3 του βρέθηκε στην Ελλάδα, με τον Μίλαν να αγωνίζεται για τέσσερα χρόνια στην Ορεστιάδα. Μια πόλη που τον αγάπησε και παρότι πολύ μικρός αγάπησε και ο ίδιος. Και την αγάπησε τόσο που στα 15 του επέστρεψε για να παίξει και από Μίταρ, έγινε ο αγαπημένος μας Δημήτρης, ο Έλληνας Δημήτρης.

Πότε ως κεντρικός, πότε ως διαγώνιος και ελάχιστες φορές ακόμα και ως ακραίος, ο ύψους 2.11 με το θεόρατο κορμί αγωνίστηκε για 13 χρόνια με τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Από το 2007 σε ηλικία μόλις 18 ετών, ως και το 2020 στα 31 του πλέον, ο Τζούριτς συμμετείχε σε 126 παιχνίδια της Εθνικής. Με τους τραυματισμούς να τον έχουν χτυπήσει σε μεγάλο βαθμό, φέτος αποφάσισε να αποχωρήσει και να συνεχίσει στην ομάδα του.

Και όταν λέμε ομάδα του, δεν λέμε κάποια τυχαία, καθώς συνολικά στο κομμάτι των συλλόγων, ο πανύψηλος κεντρικός και διαγώνιος, έχει καταφέρει να κάνει σπουδαία καριέρα. Μια καριέρα που ουσιαστικά ξεκίνησε όπως αναφέραμε από την Ορεστιάδα όπου από τα 15 του έδειχνε πόσο μεγάλο ταλέντο είναι και εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στον Ολυμπιακό. Στους Πειραιώτες αρχικά έπαιξε ως ξένος από τα 17 του και στην συνέχεια ως Έλληνας παίρνοντας την ελληνική υπηκοότητα.

Στο σημείο εκείνο και παρότι στη Σερβία που χωρίς την παραμικρή αμφιβολία είχε και συνεχίζει να έχει, καλύτερη Εθνική ομάδα, του ζήτησαν να παίξει εκεί, ο ίδιος προτίμησε την Εθνική Ελλάδος. Μια απόφαση που δεν του έφερε τις διακρίσεις που ίσως να είχε με την Σερβία, αλλά από την άλλη τον έκανε από τους πλέον αγαπητούς παίκτες βόλεϊ στην χώρα μας.

Με τον Μίλκοβιτς δάσκαλο άλλαξε θέση

Στον Ολυμπιακό αρχικά έπαιξε ως κεντρικός, αλλά έχοντας ως δάσκαλο τον τεράστιο Ιβάν Μίλκοβιτς, έμαθε την θέση του διαγωνίου με την οποία καταξιώθηκε σε όλο τον κόσμο. Αφού πρώτα πήρε 3 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα και 1 Σούπερ Καπ με τους «ερυθρολεύκους», πήγε στην Ιταλία και την μεγάλη Τρεντίνο με την οποία εκτόξευσε την καριέρα του.

Η Χάλκμπανκ και το εξίσου δυνατό πρωτάθλημα της Τουρκίας ήταν η επόμενη στάση του, πήγε στην Κορέα όπου κατάφερε να έχει συμβόλαιο που ελληνικές ομάδες δεν έχουν συνολικό μπάτζετ και αφού πήγε πάλι σε Ιταλία, το 2018 επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά αυτή την φορά όχι στον Ολυμπιακό.

Δεν τα πήγε όπως θα ήθελε στον ΠΑΟΚ

Ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που κατάφερε να του αποσπάσει την υπογραφή, όμως τα πράγματα στον «δικέφαλο του βορρά» δεν ήταν όπως θα τα περίμεναν όλοι. Ο αρχικός του τραυματισμός και η διαχείριση που είχε (θα έπρεπε να μείνει εκτός περισσότερο), σε συνδυασμό με την απόφασή του να μην γυρίσει σε κεντρικός, κάτι που θα ήταν κίνηση που μπορεί να άλλαζε τις ισορροπίες στην Λίγκα τον οδήγησαν στην λύση του συμβολαίου.

Ένας τόσο μεγάλος παίκτης όμως, δεν δυσκολεύτηκε να βρει ομάδα, καθώς η αγαπημένη του Τρεντίνο τον δέχθηκε και πάλι, όχι όμως ως διαγώνιος, αλλά ως κεντρικός. Μια θέση στην οποία δεν είναι λίγοι όσοι έλεγαν πως αν έδινε μεγαλύτερη προσοχή θα μπορούσε να είναι στους καλύτερους του πλανήτη. Βέβαια όταν κάποιος έχει παίξει ως διαγώνιος σε ομάδα που είχε ακραίους του Χουαντορένα και Καζίτσκι, είναι λίγο υπερβολή να μιλάς για άλλη θέση, ωστόσο και λόγω ύψους και λόγω μπλοκ και συνολικά λόγω του βόλεϊ που ήξερε, ο Μήτσος ως κεντρικός θα μπορούσε να είχε κάνει ακόμα περισσότερα πράγματα και κυρίως να μην είχε ταλαιπωρήσει τόσο το σώμα του, παίζοντας σε υψηλό επίπεδο για ακόμα περισσότερα χρόνια.

Αυτό ακριβώς όμως είναι ο Μίταρ Τζούριτς. Ένας άνθρωπος που έκανε αυτό που ήθελε. Ένας άνθρωπος που από τον Ολυμπιακό στα 18 του έβλεπε πως είναι ικανός να κάνει μεγάλη καριέρα ως κεντρικός, αλλά θέλησε να δοκιμάσει μια άλλη θέση που στην Ελλάδα ας πούμε δύσκολα την εμπιστεύονταν οι ομάδες σε νεαρούς. Έφερναν ξένους και έμπειρους, με τον Μήτσο όμως να πετυχαίνει να γίνεται ηγέτης από πολύ μικρός.

Ένας ηγέτης που στις αποτυχίες της Εθνικής δεν κρυβόταν και έκλαιγε όπως ο ίδιος τόνισε. Όπως αυτή στην Κοζάνη όταν απέναντι στην Ισπανία το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα δεν κατάφερε να προκριθεί στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αλλά ήταν και αυτός που αγκάλιαζε τους πάντες και έδειχνε τις αρχηγικές του ικανότητες σε μεγάλες προκρίσεις όπως αυτή στον τελικό του Ευρωπαϊκού Λιγκ, αφήνοντας εκτός την σπουδαία Σλοβενία.

Ο Τζούριτς το καλοκαίρι σε Γαλλία και Σλοβενία έλειψε, παρότι ο Ζουπάνης προσπάθησε και με το παραπάνω. Δεδομένα θα λείψει συνολικά από την Εθνική, τόσο αγωνιστικά, όσο και ως ηγέτης εκτός του τάραφλεξ, αλλά είναι σίγουρο πως και η ομάδα αυτή, η παρέα αυτή θα λείψει στον ίδιο ακόμα περισσότερο. Γιατί πίσω από το σκληρό πρόσωπο που έδειχνε μέσα στο γήπεδο, ήταν ένα παιδί που αγαπούσε και συνεχίζει να αγαπάει το βόλεϊ.

Τώρα βέβαια χωρίς Εθνική θα μπορεί να ασχολείται περισσότερο με την κορούλα του που με δεδομένο πως εκτός από πατέρα, έχει και μητέρα παίκτρια βόλεϊ, δύσκολα δεν θα την δούμε τα επόμενα χρόνια να διακρίνεται στο άθλημα αυτό. Και ευχή μας να ξεπεράσει και τον πατέρα της, κάτι που σίγουρα θα τον κάνει ακόμα πιο χαρούμενο από όσο ήταν με τις δικές του επιτυχίες.

Η καριέρα του Τζούριτς

2002–2003 Μπούντοσνοστ Ποντογκόριτσα (Μαυροβούνιο)

2003–2004 Παφιακός Πάφου (Κύπρος)

2004–2006 ΑΟ Ορεστιάδας (Ελλάδα)

2006–2011 Ολυμπιακός (Ελλάδα)

2011–2013 Τρεντίνο (Ιταλία)

2013–2014 Χάλκμπανκ Άνκαρα (Τουρκία)

2014 Σούγουον Βίξτορμ (Κορέα)

2014–2016 Τρεντίνο (Ιταλία)

2016–2018 Μπλου Βόλεϊ Βερόνα (Ιταλία)

2018–2019 Π.Α.Ο.Κ. (Ελλάδα)

2018-2019 Πουατιέ (Γαλλία)

2019-2020 Τρεντίνο (Ιταλία)

Η καριέρα του στην Εθνική

Ο Μίταρ Τζούριτς όπως αναφέραμε έπαιξε 13 χρόνια στην Εθνική ομάδα, με την οποία βρέθηκε στην 7η θέση στο Eurovolley του 2009, το 2014 πήγε στον τελικό του European League, ενώ το 2015 έφτασε με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην 3η θέση της 3ης κατηγορίας του World League.