Το αντίο του Ζέλικο Ρέμπρατσα στο μπάσκετ το 2007 είχε να κάνει με την απομάκρυνση ενός από τους πιο ευγενικούς σέντερ που έχουν περάσει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα μπάσκετ. Δεν ήταν, όμως, ένα αντίο βασισμένο στην πληρότητα, ένα αντίο που έκατσε στην κορυφή του δρόμου του. Δεν ήταν ένας αποχαιρετισμός στα όπλα ή ένα πένθιμο, παρ’ όλα αυτά φυσιολογικό, παίξιμο της καμπάνας. Οι αρρυθμίες της καρδιάς του τον ανάγκασαν να παρατήσει το μπάσκετ, για να μην γίνει ένας ακόμα από εκείνους που αγάπησαν τόσο πολύ το παιχνίδι και τους σκότωσε.

Ο «Ζέλε» είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στο πορτοκαλί σύμπαν. Πορεύτηκε σαν ένας από τους σέντερ οι οποίοι είχαν την συναίσθηση του καθήκοντός τους όντας Σέρβοι και όχι Γιουγκοσλάβοι. Ο ίδιος ήταν αναπληρωματικός της Παρτίζαν Βελιγραδίου όταν εκείνη κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Κωνσταντινούπολη τον Μάιο του 1992.

Ο Ρέμπρατσα βελτιωνόταν διαρκώς για να φθάσει στο πικ της απόδοσής του την τριετία 1998 με 2000. Μπορεί να είχε την διδασκαλία του Βλάντε Ντίβατς ή του Ζόραν Σάβιτς στα μικράτα του αλλά, στην πραγματικότητα, έγινε άντρας χωρίς εκείνους. Κατάφερε και σήκωσε στα χέρια του μια κληρονομιά ετών, παίζοντας ένα παιχνίδι το οποίο προϋπέθετε δύναμη και άλματα. Λάνσαρε, για πεντάρι, το σουτ εκτός ισορροπίας με τέτοιο τρόπο που οποιοσδήποτε πρωτοπόρος του σουτ θα ονειρευόταν, τον τρόπο που το έκανε, ως ιδανικό.

Ήταν ηγέτης, μαζί με τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας στο Μουντομπάσκετ του 1998, εκεί που φαινόταν ότι οι Σέρβοι δεν θα κατάφερναν να κερδίσουν το χρυσό μετάλλιο. Αλλά στον τελικό με την Ρωσία έβαλε, οριστικά, στο χρονοντούλαπο τον Μιχαήλ Μιχαίλοφ. Ένα δικό του τρίποντο παιχνίδι και μια τάπα στον βαρύ Ρώσο σέντερ, την ώρα που πήγαινε για να καρφώσει, έστειλαν τους… Οδυσσείς του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην κορυφή του κόσμου.

Το 2000, ως σέντερ του Παναθηναϊκού, ήταν εκείνος που έκανε ένα μεγαλειώδες Final 4 στη Θεσσαλονίκη για να οδηγήσει το «τριφύλλι» στην κορυφή του θρόνου. Βγαίνοντας πολυτιμότερος παίκτης εκείνης της διοργάνωσης.

Ο Ρέμπρατσα, με την καμπούρα του και την έμφυτη ευγένεια, ήταν από τους παίκτες που δεν ενέπνεαν, που μπορεί να ήταν βαρετοί, εν τούτοις έκαναν το καθήκον τους. Το μομέντουμ τον βοήθησε όσο εκείνος δούλευε. Στον Παναθηναϊκό έκανε τους φίλους της ομάδας να ξεχάσουν τον Ντίνο Ράτζα. Αλλά ο ίδιος δεν μπορούσε να ξεχάσει ότι χωρίς τους χτύπους της καρδιάς του, θα σταματήσει να υπάρχει. Αυτός ο Μεγάλος Φόβος τον οδήγησε στην αποχώρηση.

«Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι… Σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα, από την Παρτίζαν, την Μπένετον τον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια στο ΝΒΑ, έδινα τον καλύτερο μου εαυτό, ενώ φρόντιζα να απολαμβάνω κάθε στιγμή του παιχνιδιού. Θέλω να με θυμούνται σαν νικητή» είχε παραδεχθεί σε παλαιότερη συνέντευξη του ένας από τους κορυφαίους σέντερ που αγωνίστηκαν στον Παναθηναϊκό.