Το πρώτο lockdown για όλους μας ήταν κάτι το ιδιαίτερο, το μοναδικό, το πρωτόγνωρο, το άγνωστο. Υπήρχαν στιγμές που έψαχνες κάτι να πιαστείς, να ξεχαστείς από το... pause που πάτησε η ζωή για εκείνο το δίμηνο. Όταν όλος ο πλανήτης είχε πέσει με τα μούτρα στο The Last Dance, υπήρχε ένα... διαμάντι που έμενε χωρίς την προβολή που του έπρεπε. Ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο αυτή την στιγμή είναι το νούμερο 1 στις τάσεις του Netflix, μετά τον θάνατο του θεανθρώπου του ποδοσφαίρου.

O Nτιέγκο Μαραντόνα στο Μεξικό.

Ακολουθεί το κείμενο που δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στις 28 Απριλίου:

Για να πω την αμαρτία μου, το έβλεπα εδώ και καιρό τώρα να μου το προτείνει το Netflix. Έχει κυκλοφορήσει περίπου ένα εξάμηνο και θυμάμαι κάθε μέρα της καραντίνας να ανοίγω την εφαρμογή, να πέφτει το μάτι μου πάνω του και να μην το πατάω. Ως θιασώτης της άποψης πως ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που είδε ποτέ ο πλανήτης, δεν ήθελα να δω εικόνες που θα με προβληματίσουν, θα με στεναχωρήσουν, θα με ξενερώσουν για ακόμη μία φορά.

Όσο και αν μέσα από τις διαχρονικές ατέλειές του, τις αδυναμίες του, τον εθισμό του και τις σοβαρές περιπέτειες της υγείας του συνέχιζε να χτίζει τον μύθο του, όταν αισίως βαδίζει προς τα 60, θέλεις κάποια στιγμή αυτός ο ποδοσφαιρικός ήρωας να βρει την ηρεμία του, να γαληνέψει, να έρθει όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κανονικό. Δεν γίνεται να ζει για πάντα ως ροκ σταρ, εξάλλου αυτός ο τρόπος ζωής τον έφερε αρκετές φορές κοντά στον θάνατο!

Ο τίτλος ᾽᾽ὀ Μαραντόνα στο Μεξικό᾽᾽ ήταν αυτός που δεν με... έψηνε. Σκέφτηκα όπως σκέφτηκαν και όσοι άκουσαν προ διετίας την είδηση πως ο Μαραντόνα θα αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ντοράντος. Μίας ομάδας της δεύτερης κατηγορίας στο Μεξικό. Όχι δεν ήταν το πρόβλημα το Μεξικό, ούτε η δεύτερη κατηγορία. Το θέμα ήταν πως η Ντοράντος είναι μία ομάδα του Κουλακάν της Σιναλόα. Το Κουλακάν είναι η καρδιά της αυτοκρατορίας των ναρκεμπόρων, είναι η πατρίδα του περιβόητου βαρώνου Ελ Τσάπο, είναι μια πόλη άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοκαϊνη, ένα μέρος που βασιλεύει η βία.

Τι δουλειά μπορεί να κάνει εκεί ένας άνθρωπος που πάλευε για χρόνια με τον εθισμό του στα ναρκωτικά; Ούτε σε ταινία δεν γίνονται αυτά. Μόνο ο Μαραντόνα θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, επιστρέφοντας 32 χρόνια μετά, στην χώρα όπου παρέδωσε τα σπουδαιότερα μαθήματα της ποδοσφαιρικής του τέχνης, με την φανέλα της Αργεντινής στο Μεξικό 1986. Εκεί όπου εμφανίστηκε το χέρι του Θεού!

Δεν ήθελα, λοιπόν, να δω κάτι επιφανειακό, δεν ήθελα να δω ένα ακόμη σόου του Ντιεγκίτο δίχως νόημα, σαν αυτό στο Μουντιάλ της Ρωσίας με τις χειρονομίες και την... έκσταση που βρισκόταν! Χωρίς να ψάξω στο google τι ακριβώς έκανε στην θητεία του στην Ντοράντος για να έχω την αγωνία, πάτησα το play!

Και αυτό που είδα στα επτά επεισόδια με άφησε με το στόμα ανοιχτό!

Ένας Μαραντόνα κανονικός. Ένας άνθρωπος που ενέπνευσε μία ποδοσφαιρική ομάδα που ήταν στον πάτο της βαθμολογίας και λόγω της παρουσίας του , κατάφερε να φτάσει δύο φορές στον τελικό της ανόδου! Σίγουρα ο πρόεδρος της ομάδας δεν θα περίμενε τέτοια εξέλιξη. Είναι ξεκάθαρο πως τον επιλέγει για να προσελκύσει χορηγούς, ενδιαφέρον από τα media, κάτι που προφανώς το επιτυγχάνει από την πρώτη ημέρα της άφιξης του Ντιεγκίτο.

Αν δεν υπήρχε η πραγματικότητα του google, θα νόμιζα πως παρακολουθώ μια σειρά μυθοπλασίας βασισμένη στο ποδόσφαιρο. Κι, όμως, ήταν η αλήθεια! Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που όλοι εντός της ομάδας μεταμορφώνονται προς το καλύτερο, από τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, το πάθος, την καλή τρέλα του κανονικού Μαραντόνα. Επαναλαμβάνω πως όλα αυτά, συμβαίνουν στο βασίλειο των ναρκωτικών!

Η σειρά σε βάζει μέσα στην ομάδα των Ντοράντος, όμως, έχει ξεκάθαρα ως κεντρικό πρόσωπο τον Ντιέγκο. Μέσα από τις ομιλίες του στα αποδυτήρια, τις προπονήσεις και κυρίως μέσα από τα δικά του λόγια.

Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις τον Μαραντόνα να είναι κανονικός προπονητής, είναι κάτι που δεν περιμένεις να το δεις το 2020. Και ας μην μπορεί καλά καλά να περπατήσει καλά λόγω της αρθρίτιδας που έχει και στα δύο γόνατα.

Οκ, ξέφυγε δυο-τρεις φορές αλλά πάντα μέσα σε λογικά πλαίσια για Μαραντόνα. Το να αποβληθεί από έναν διαιτητή, ή να λογομαχήσει με τον αντίπαλο προπονητή ή να προσπαθήσει να χτυπήσει οπαδούς αντίπαλης ομάδας που τον περίμεναν για να τον βρίσουν, είναι πράγματα που για τον θεάνθρωπο του ποδοσφαίρου είναι πολύ light.

Πιο συγκλονιστικό, όμως, είναι να τον βλέπεις να ανοίγει την καρδιά και την ψυχή του. Ένας άνθρωπος που λατρεύτηκε σαν θεός αλλά ο εθισμός του στα ναρκωτικά και το αλκοόλ του στέρησαν πολλά!

Πέρα από το ποδοσφαιρικό κομμάτι και την πορεία προς τον τελικό, όπου δεν σας κρύβω ότι πανηγύριζα τα γκολ της ομάδας του Ντιέγκο, υπάρχουν δύο στιγμές που πραγματικά ξεπερνούν τον αθλητισμό και σε βάζουν μέσα στην ψυχή του Μαραντόνα. Από τα δικά του λόγια.

Η πρώτη, είναι η απάντηση στην τρομερή ερώτηση ᾽᾽τι σκέφτεσαι το βράδυ όταν κλείνεις τα μάτια σου᾽᾽;

᾽᾽Πόσο σπουδαίος ποδοσφαιριστής θα μπορούσα να είχα γίνει αν δεν ήμουν εθισμένος στα ναρκωτικά᾽᾽! Σιωπή. Παγωμάρα. Το να το λέει αυτό ο Μαραντόνα, ο κορυφαίος παίκτης που είδε ποτέ ο πλανήτης, σε κάνει να καταλάβεις το πόσο πολλά του στέρησαν τα ναρκωτικά. Και το έχει καταλάβει. Μπορεί να το αναγνωρίσει.

Και το δεύτερο; Η απάντηση στην ερώτηση για το ποιος τον έσωσε από τα ναρκωτικά.

᾽᾽Η νεότερη κόρη μου η Τζιανίνα με έσωσε από τα ναρκωτικά. Με άρπαξε όταν βρισκόμουν σε κώμα και μου έλεγε, μπαμπά η Ντάλμα έπαιζε μαζί σου, θέλω να παίξουμε και μαζί. Ακόμη και όταν ήμουν στην κλινική σκεφτόμουν τα ναρκωτικά και αυτό το μικροσκοπικό, μελαχρινό, όμορφο πλασματάκι μου είπε τα κατάλληλα λόγια. ᾽᾽Μπαμπά παίξε μαζί μου όμως έκανες με την Ντάλμα᾽᾽.

Το φινάλε σου αφήνει μια αίσθηση, πραγματικά απολαυστική, αν αγαπάς αυτό τον... θεούλη. Διαπιστώνεις πως ο Μαραντόνα έκανε στο Μεξικό κάτι πραγματικά σπουδαίο για τον ίδιο. Κατάφερε να αναστηθεί και έδειξε σε όλο τον κόσμο πως μπορεί να είναι ο άνθρωπος εκείνος που δουλεύει, που δημιούργησε μία ομάδα ανταγωνιστική και νικήτρια, όπως ακριβώς ήταν και εκείνος στα χρόνια που μάγευε με την μπάλα στα πόδια. Και ας μιλάμε για την δεύτερη κατηγορία στο Μεξικό. Καμία σημασία δεν έχει. Αυτό που μετρά είναι η απόδειξη του Ντιέγκο στον ίδιο του τον εαυτό πρωτίστως, πως μπορεί να είναι κανονικός, πως μπορεί ακόμη να προσφέρει στο ποδόσφαιρο!