• «Ο μεγαλύτερος πόνος που ένιωσα στη ζωή μου»
• «Ο Κατσουράνης με κράτησε δυνατό ψυχολογικά»
• «Η κνήμη δεν είχε κολλήσει όπως περιμέναμε»
• «Ετσι διαλύθηκε η Παναχαϊκή, έτσι ήρθε η αδιαφορία...»
• «Σαν να βλέπεις το σπίτι σου να γκρεμίζεται»
• «Όταν εγώ έγινα 100% καλά, η μητέρα μου "έφυγε" από καρκίνο»

Εδώ και λίγες μέρες, η ιστορία του Αλέξανδρου Μπιτσάκου έχει συγκινήσει.

Ο 28χρονος σήμερα ποδοσφαιριστής της Νίκης Βόλου, μέσω ανακοίνωσής του φέρνει στο φως της δημοσιότητας την απίστευτη ταλαιπωρία που έχει υποστεί εξαιτίας της αδιάφορης και ανεύθυνης - όπως φαίνεται από τα λεγόμενά του - στάσης της διοίκησης της Παναχαϊκής.

Μέσω του Gazzetta Weekend Journal ο Αλέξανδρος εξιστορεί το προσωπικό του δράμα.

Ενα story που δεν θέλει να ζήσει κανένας ποδοσφαιριστής. Κανένας εργαζόμενος. Ανεξάρτητα από το αν είσαι ποδοσφαιριστής, οικοδόμος, υπάλληλος γραφείου, θα αντιληφθείς πόσο άσχημο είναι να μη συμμερίζεται η διοίκηση της εργασίας σου ένα πρόβλημα υγείας που υπέστη δουλεύοντας.

Θυμάσαι τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα;

Κατάγομαι από την Κόρινθο και σε ηλικία 6 ετών ξεκίνησε - όπως όλα τα παιδιά - να παίζουν ποδόσφαιρο. Όσο μεγάλωνα καταλάβαινα ότι το ποδόσφαιρο είναι εκείνο με το οποίο χαιρόμουν και γέμιζα με τα πιο όμορφα συναισθήματα. Στα 16 μου, το 2008, υπογράφω το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο στην ομάδα της Κορίνθου όπου τότε αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Γ' εθνικής.

Από τότε μέχρι τον τραυματισμό στην Καλλιθέα είχες βιώσει ξανά κάποιο σοβαρό πρόβλημα με την υγεία σου;

Δόξα τω Θεώ εκτός από το κάταγμα κνήμης δεν είχα κάποιον άλλο σοβαρό τραυματισμό στην καριέρα μου.

«Ο μεγαλύτερος πόνος που ένιωσα στη ζωή μου»

Μίλησε μας λίγο για εκείνη τη μέρα. Εκείνη τη στιγμή που τραυματίστηκες στο «Ελ Πάσο».

Ηταν η δεύτερη αγωνιστική του πρωταθλήματος της Β εθνικής και παίζαμε μέσα στην Καλλιθέα στο "Ελ Πάσο". Ήμασταν μπροστά στο σκορ με 0-1 όταν στο 26ο λεπτό του αγώνα πάω να βγάλω σέντρα από τα δεξιά και ο τότε παίκτης της Καλλιθέας "Μάκο" άθελα του μεν επικίνδυνα δε κάνει την προβολή με τις τάπες κατευθείαν πάνω στην δεξιά μου κνήμη και εκεί θυμάμαι ήταν ο μεγαλύτερος πόνος που είχα νιώσει στην ζωή μου.

Πότε κατάλαβες ότι έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι σοβαρό;

Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είναι κάτι σοβαρό λόγω του ότι δεν μπορούσα να κουνήσω καθόλου το πόδι μου. Επιβεβαιώθηκα με το που βγήκε το αποτέλεσμα την ακτινογραφίας. "Εγκάρσιο κάταγμα κνήμης", μου λέει ο γιατρός και τα πάντα μαυρίζουν. Θυμάμαι ότι βρίσκεται δίπλα μου ο αδερφός μου και κάποιοι φίλοι μου που είχαν έρθει να με δουν στον αγώνα. Είναι η πρώτη από τις πολλές φορές που έκλαψα κατά την διάρκεια του τραυματισμού μου.Τηλεφωνώ στους γονείς μου και τους λέω τα νέα, όπως επίσης και στην κοπέλα μου.

Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που σου περνούν από το μυαλό;

Πρώτες σκέψεις; Χάος στο κεφάλι."Και τώρα τι γίνεται;

"Θα ξαναμπορέσεις να παίξεις; Και αν ναι η απόδοσή σου θα είναι η ίδια;" Όλα αυτά σε συζητήσεις με τον εαυτό σου. Ταυτόχρονα ο εγωισμός παίρνει την θέση του στις σκέψεις και τότε όλα αλλάζουν . "Δεν θα σου στερήσει να κάνεις αυτό που αγαπάς, ένας τραυματισμός"

"Τόσοι μεγάλοι αθλητές έχουν τραυματιστεί σοβαρά και όμως με πίστη, δουλειά και θέληση επέστρεψαν! Αυτό θα κάνεις και εσύ". Αυτά είναι ελάχιστα από όλα αυτά που συμβαίνουν στο κεφάλι. Όμως, στο τέλος καταλήγεις ότι θα κάνεις τα ΠΑΝΤΑ ώστε να επιστρέψεις πρώτα από όλα για τον εαυτό σου και μετά για όσους σε αγαπάνε και αγαπάς και πιστεύουν σε εσένα.

Η αρχική εκτίμηση για την επιστροφή σου στη δράση ποια ήταν;

Ο γιατρός, ο κος Λεβάκος, με τον οποίο ανέπτυξα μια πολύ καλή σχέση από την πρώτη στιγμή μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά και σε 5 μήνες πρώτα ο Θεός θα επέστρεφα στο γήπεδο.

«Ο Κατσουράνης με κράτησε δυνατό ψυχολογικά»

Ποιοι ήταν κοντά σου τότε; Η ομάδα; Τι άλλαξε στην πορεία;

Αρχικά θέλω να πω ότι η ομάδα από την πρώτη στιγμή ήταν δίπλα μου σε ΌΛΑ .Ο Κώστας ο Κατσουράνης ήταν αυτός που μου έδειξε έμπρακτα ότι θα είναι δίπλα μου μέχρι να επιστρέψω 100%. Μου είπε να μην αγχώνομαι και να μην φοβάμαι για τίποτα ότι θα μου παρείχε τα πάντα για την αποθεραπεία μου, ότι η ομάδα θα είναι εκεί για εμένα ώστε να επιστρέψω και ότι θα ανανεώσουμε το συμβόλαιο (σ.σ. έληγε στο τέλος του χρόνου). Τα αναφέρω αυτά γιατί είναι τα πιο σημαντικά για έναν επαγγελματία αθλητή όταν παθαίνει έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό.

Υπάρχουν αμέτρητες προσωπικές συζητήσεις του Κώστα με εμένα οι οποίες με κράτησαν δυνατό ψυχολογικά σε όλο αυτό τον καιρό.

«Η κνήμη δεν είχε κολλήσει όπως περιμέναμε»

Για αποθεραπεία έμεινα στην Αθήνα και την έκανα σε έναν από τους καλύτερους Έλληνες φυσιοθεραπευτές, τον κύριο Χρήστο Καρβουνίδη (σ.σ. λόγω Κατσουράνη). Περνούσα κάθε μέρα 3 ώρες το πρωί στο φυσιοθεραπευτήριο του για να κάνω θεραπείες στο πόδι και αφού έκοψα τα ράμματα χρειάστηκαν ακόμη 3 ώρες κάθε απόγευμα σε πισίνα με ειδικό πρόγραμμα. Αυτό συνεχίστηκε για 4.5 μήνες σερί, έπειτα ήταν προγραμματισμένο να γυρίσω στην Πάτρα να αρχίσω τρέξιμο στο γήπεδο. Πράγμα που έγινε αλλά εκεί άρχισαν νέοι πόνοι στο πόδι. Κάνω εξέταση και βλέπουμε ότι η κνήμη δεν είχε κολλήσει στο επίπεδο που περιμέναμε. Κάνουμε μισό μήνα υπομονή να δούμε αν θα υπάρξει βελτίωση αλλά τίποτα. Τότε έπρεπε να βρούμε τον λόγο που το κόκκαλο δεν "δένει". Αρχίζω εξετάσεις αίματος - καλλιέργειες αίματος ώστε να δούμε αν υπάρχει κάποιο μικρόβιο... αρνητικές όλες. Τότε, στους 5.5 μήνες παίρνουμε απόφαση να ξαναμπώ χειρουργείο ώστε να καθαριστεί το πόδι (σ.σ αυτό σημαίνει ξανά όλα από την αρχή) και στις 27-5-18 ξαναμπαίνω χειρουργείο. Εκεί, ο γιατρός αφού καθαρίζει το πόδι παίρνει θραύσματα μέσα από την κνήμη και τα στέλνει για καλλιέργεια ώστε να σιγουρευτεί ότι δεν υπάρχει μικρόβιο. Τελικά, από την καλλιέργεια των θραυσμάτων βλέπουμε ότι μέσα στην κνήμη είχε κολλήσει επιδερμικός σταφυλόκοκκος ο οποίος δεν άφηνε το κόκκαλο να δέσει. Έτσι μένω μέσα στο νοσοκομείο 2 βδομάδες για να μου χορηγηθούν αρχικά 3 ενδοφλέβιες αντιβιώσεις 2 φορές την ημέρα η καθεμία και έπειτα για τους υπόλοιπους 6 μήνες έπαιρνα σε χάπι 2 αντιβιώσεις 2 φορές την ημέρα, συνεχίζοντας παράλληλα πάλι από την αρχή το πρόγραμμά μου στο φυσιοθεραπευτήριο το πρωί και στην πισίνα το απόγευμα.

«Ετσι διαλύθηκε η Παναχαϊκή, έτσι ήρθε η αδιαφορία...»

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση στο θέμα του τραυματισμού μου. Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου ήξερα ότι η ομάδα θα είναι δίπλα μου και θα με στηρίξει (σ.σ. λόγω του Κώστα όπως αποδείχθηκε) γιατί η Παναχαϊκή ήταν μια ομάδα που για παίκτες όπως εγώ, που δεν έχουμε παίξει στο υψηλότερο επίπεδο μας έδειξε το πως είναι να υπάρχεις μέσα σε ομάδα υψηλότερου επιπέδου. Θέλω να πω ότι η Παναχαϊκή αυτά τα 2.5 χρόνια δούλευε σε πρότυπα ευρωπαϊκών ομάδων (σ.σ. στο επίπεδο που μπορούσε) δίνοντας βάση στις ακαδημίες, στην οργάνωση αλλά και στην ηρεμία που χρειάζεται ένας ποδοσφαιριστής ώστε να είναι 100% συγκεντρωμένος στο πως να βελτιωθεί ατομικά και η ομάδα σιγά σιγά να αλλάζει επίπεδο. Ποια άλλη ομάδα κάνει πρωταθλητισμό στην Ελλάδα (ασχέτως κατηγορίας) και εμπιστεύεται νέα παιδιά να παίξουν; ΚΑΜΙΑ. Δεν είναι τυχαίο που η ομάδα κρατώντας τον ίδιο κορμό παικτών της Γ' εθνικής, με ελάχιστες προσθήκες, την πρώτη χρονιά στη Β' Εθνική μάζεψε 73 βαθμούς μένοντας πίσω από ομάδες όπως ο ΟΦΗ και ο ΆΡΗΣ. Πολλά παιδιά ζήσαμε πράγματα που πολύ δύσκολα θα βρίσκαμε σε ομάδες στην Ελλάδα και αυτό πιστεύω μας άλλαξε και σαν παίκτες και σαν ανθρώπους. Δεν είναι λίγο παιδιά που έπαιζαν Β-Γ εθνική και βρέθηκαν να συναναστρέφονται και να μαθαίνουν από δύο πρωταθλητές Ευρώπης, τον Κατσουράνη και τον Χαλκιά, αλλά και από παίκτη που έχει γράψει την δική του ιστορία σε μεγάλες ομάδες και την εθνική ομάδα συμμετέχοντας και εκείνος σε Εuro (σ.σ. Γιώργος Φωτάκης).

Είχαμε νέο προπονητή με νέες ιδέες (σ.σ. Σωκράτης Οφρυδοπουλος) αλλά και βοηθό προπονητή έναν άνθρωπο ο οποίος και εκείνος έχει γράψει την δική του ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο παίζοντας σε μεγάλες ομάδες (σ.σ. Ηλίας Κυριακίδης). Ολοι αυτοί μαζί, ο τρόπος με τον οποίο η ομάδα δούλευε καθημερινά αλλά και η δουλειά που γινόταν στις ακαδημίες ήταν η συνταγή για να ξαναγιγαντώσει η Παναχαϊκή. Όλο αυτό όμως για να πραγματοποιηθεί θέλει υπομονή που όπως αποδείχθηκε δεν υπήρχε. Δυστυχώς αυτό διαλύθηκε και μαζί με την διάλυση αυτού ήρθε και η πλήρης αδιαφορία προς το πρόβλημα μου. Μεσω του ΠΣΑΠ έχω κάνει την προσφυγή ώστε να διεκδικήσω τα χρήματα τα οποία είναι για πληρώσω την κλινική και έχοντας μιλήσει με τα παιδιά μου είπαν ότι θα είναι δίπλα μου σε οτιδήποτε χρειαστώ.

«Σαν να βλέπεις το σπίτι σου να γκρεμίζεται»

Για έναν άνθρωπο που από 6 χρόνων κάθε μέρα θα παίξει ποδόσφαιρο αρχικά με τους φίλους στο δρόμο και στο σχολείο, μετέπειτα σε ομάδα παίδων-νέων και εν τέλει σε επαγγελματική ομάδα το να πει μέσα του "αύριο δεν θα κάνω προπόνηση, αύριο και για καιρό δεν θα κλωτσήσω μπάλα" είναι κάτι που σε αφήνει ολοκληρωτικά άδειο. Το χειρότερο σε μια αποθεραπεία είναι η ρουτίνα στην οποία μπαίνεις κάθε μέρα και το ακόμα χειρότερο είναι το να υπάρξουν επιπλοκές κατά την διάρκεια της. Η ρουτίνα σε τρελαίνει λόγω του ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει γρήγορα, οι πόνοι στο πόδι αργούν πάρα πάρα πολύ καιρό να φύγουν και έτσι εσύ μπαίνεις σ' ένα τρυπάκι να σκέφτεσαι "κάθε μέρα κάνω τα ίδια για το πόδι αλλά τίποτα δεν βελτιώνεται".

Εκείνη την ώρα είσαι ράκος αλλά τώρα που κοιτάζω πίσω η κάθε μέρα, η κάθε στιγμή στην αποθεραπεία είναι εξίσου σημαντική ώστε στο τέλος να είσαι 100% καλά. Η επιπλοκή στην αποθεραπεία είναι σαν να χτίζεις με τους κόπους ολόκληρης ζωής το σπίτι σου, να ετοιμάζεσαι να μπεις μέσα να μείνεις και τότε κάτι συμβαίνει και το βλέπεις να γκρεμίζεται.Το ποσό θα γκρεμιστεί εξαρτάται από το πόσο μεγάλη ζημιά έχει γίνει με την επιπλοκή. Δυστυχώς εμένα η επιπλοκή που είχα στην αποθεραπεία από το πρώτο χειρουργείο ήταν ολόκληρη η "κατεδάφιση του σπιτιού" και είχε ως συνέπεια την είσοδο μου για δεύτερη φορά στο χειρουργείο και ξανά όλα από την αρχή. Εκει έχεις την ανάγκη να υπάρχουν άνθρωποι δίπλα σου που σε αγαπάνε και δόξα τω Θεώ εγώ είχα την οικογένειά μου, τους φίλους μου και την κοπέλα μου. Ολοι σου δίνουν κάτι διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα το ίδιο πολύτιμο για να μην καταρρεύσεις ψυχολογικά. Η σύντροφος του κάθε αθλητή που είναι τραυματίας μόνο εκείνη ξέρει τι περνάει δίπλα του κατά την διάρκεια της αποκατάστασής του. Πονάει μαζί του, στεναχωριέται μαζί του, ακούει τις ανησυχίες του, τον βλέπει να κλαίει, να ξεσπάει, να τρελαίνεται.

«Όταν εγώ έγινα 100% καλά, η μητέρα μου "έφυγε" από καρκίνο»

Σ' αυτές τις στιγμές την χρειάζεσαι να σε ηρεμήσει και εμένα η δικιά μου κοπέλα με στήριξε στον μέγιστο βαθμό.Οι φίλοι σου είναι η οικογένεια που διαλέγεις, όπως λέω εγώ και χωρίς αυτούς απλά δεν μπορείς προχωρήσεις. Είμαι τυχερός άνθρωπος που έχω τόσο καλές και δυνατές φιλίες. Η οικογένειά σου είναι τα πάντα, στην Αθήνα εγώ εμένα στην θεία μου γιατί ευτυχώς ήταν το σπίτι κοντά στο φυσιοθεραπευτήριο. Στην Αθήνα μένουν επίσης η γιαγιά μου και ο αδερφός μου όπως και οι γονείς μου που ανέβαιναν αρκετά συχνά από Κόρινθο στην Αθήνα. Ενώ έσπασα το πόδι, κόλλησα μικρόβιο, έκανα 2 χειρουργεία και έμεινα σύνολο 1,5 χρόνο εκτός γηπέδων όλα αυτά δεν ήταν το χειρότερο πράγμα που συνέβαινε τότε στην ζωή μου.

Σχεδόν 1,5 μήνα αφότου έσπασα το πόδι μου η μητέρα μου διαγνώστηκε με μεταστατικό καρκίνο στο συκώτι και ενώ νόμιζα ότι μαύρισαν όλα όταν άκουσα το αποτέλεσμα την ακτινογραφίας. Πιστέψτε με όταν άκουσα την μητέρα μου να μου λέει ότι έχει καρκίνο τότε έπαθα blackout, τα πάντα σταμάτησαν. Και έτσι κάθε μέρα εγώ έκανα την αποθεραπεία μου και το πρόγραμμά μου και εκείνη πάλευε με τον καρκίνο, γι' αυτό εγώ είχα ελάχιστες στιγμές που σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα. Όταν βλέπεις την μητέρα σου να παλεύει κάθε μέρα και σωματικά και ψυχικά με αυτή την ασθένεια δεν έχεις κανένα δικαίωμα εσύ να μην παλέψεις με ένα κάταγμα στο πόδι. Και εκεί αναθεωρείς τα πάντα! Με την μητέρα μου για 1,5 χρόνο πηγαίναμε χέρι-χέρι ο καθένας στη δική του θεραπεία ώσπου "έφυγε" όταν εγώ έγινα 100% καλά. Πλέον, τα πάντα είναι για εκείνη ήταν και είναι το κίνητρό μου για οτιδήποτε κάνω στη ζωή μου.

Πότε έμαθες ότι χρωστάς;

Πέρυσι τον Ιανουάριο όπου και είχα μιλήσει με την ομάδα για να διευθετηθεί το θέμα και με είχαν διαβεβαιώσει ότι το θέμα θα λυθεί. Αυτά τα λεφτά είναι τα νοσηλεία μου από το δεύτερο χειρουργείο (σ.σ. για το οποίο έχει γίνει όλο το θέμα και είναι απλήρωτο). Την προσφυγή την έκανα τώρα γιατί ενώ πίστευα ίτι το θέμα το είχε λύσει η ομάδα, πριν ένα μήνα μού ήρθε από το νοσοκομείο "διαταγή πληρωμής" και με καλεί να πληρώσω εγώ όλο το ποσό. Από τη μέρα που έβγαλα το θέμα προς τα έξω, δεν με έχει πάρει από τη διοίκηση κανείς.

Τώρα είσαι στη Νίκη Βόλου.

Την Νίκη Βόλου την έχω στην καρδιά μου, είναι μια ιστορική ομάδα της προσφυγιάς και για εμένα είναι πολύ σημαντικό να αγωνίζομαι για μια ομάδα με τόσο μεγάλη ιστορία.

Ποιο είναι το μήνυμα που θες να περάσεις μέσα από την ιστορία σου;

Αυτό που θέλω να πω σε οποιονδήποτε περνάει κάτι παρόμοιο με σοβαρό τραυματισμό είναι να μείνει ψυχικά δυνατός, το σώμα αργά ή γρήγορα θα επανέλθει σε ίδια ή ακόμα και καλύτερη κατάσταση αρκεί να δουλεύεις σωστά και καθημερινά. Το πιο σημαντικό είναι να μπορείς να σταθείς καλά στο "μέσα" σου - αυτό είναι που θα σε κάνει να σηκωθείς. Να μην ντρέπονται να μιλήσουν για την ψυχική τους υγεία κατά την διάρκεια της αποκατάστασης τους, να βγάζουν από μέσα τους ό,τι τους κρατάει πίσω ή ό,τι τους κάνει να νοιώθουν άσχημα και αν έχουν την δυνατότητα να δουν κάποιον αθλητικό ψυχολόγο. Να είναι βέβαιοι πως θα είναι πάρα πολύ καλό για τους ίδιους. Και όπως είχε πει ο μεγάλος Kobe Bryant: "Ο πόνος δεν σου λέει πότε θα πρέπει να σταματήσεις, ο πόνος είναι μια μικρή φωνή στο κεφάλι σου που προσπαθεί να σε κρατήσει πίσω γιατί ξέρει ότι αν συνεχίσεις θα αλλάξεις".