Ο Λατρέλ Σπρίουελ ήταν -με αυτή τη σειρά- λάμψη και βροντή! Κεραυνός! Ωμή, ανυποχώρητη δύναμη που δεν ορρωδούσε, γκρέμιζε τοίχους με το πάθος και τη δύναμη του. Αμείωτη πηγή ενέργειας που όμοια της ελάχιστες φορές έχουμε δει στην ιστορία του ΝΒΑ. Τον κατατάσσουμε στους μεγάλους γκαρντ/φόργουορντ γιατί δεν υπήρξαν πολλοί που να τον σταμάτησαν. Δεν υπήρξε κανείς που να μην τα έβαλε μαζί του. Δεν υπήρξε κάτι που να μην μπορούσε να κάνει στο γήπεδο. Η φήμη του αμαυρώθηκε, η αγωνιστική του εικόνα ξεθώριασε και η προσωπικότητα του χτυπήθηκε, αλλά αυτός αντέχει. Με τα λάθη, τις αυτοκαταστροφικές διαθέσεις, τις αυτουπονομευτικές ενέργειες, με χίλια δυο στραβά.

Ο Σπρίουελ ανήκει σε αυτούς που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής ταυτότητας του ΝΒΑ. Ίσως δεν ήταν τόσο κομψός και εκλεπτυσμένος στην αγωνιστική του συμπεριφορά, όμως η επίδειξη δύναμης και η ανελέητη προσπάθεια επιβολής υπάρχει και σήμερα. Το βλέπουμε σε όλους τους σούπερ σταρ σήμερα. Ίσως τους λείπει η επιθετική στάση και ο λόγος ο αθυρόστομος, όμως κάτι υπάρχει από τον “Spree”, δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Αξίζει σε αυτόν τον παιχταρά τιμητική μνεία για την άγρια ομορφιά που μας έδωσε, για τον θυμό την ώρα του αγώνα, για τους κεραυνούς που πετούσε!

Στο τρενάκι του τρόμου

Αν θυμηθείς τα καθοριστικά γεγονότα-καταστάσεις στη ζωή του θα δεις έναν σούπερ σταρ που πέτυχε και απέτυχε παταγωδώς. Θυμηθείτε πως κάποτε διέθετε πακτωλό χρημάτων αλλά έφτασε να ζορίζεται να ταΐσει τα παιδιά του! Θυμηθείτε πως συνέβαλλε τα μάλα στην προσπάθεια των Νικς να πάρουν τίτλο το 1999 (κι ας μην τα κατάφεραν). Θυμηθείτε το ξέσπασμα του απέναντι στον Πι Τζέι Καρλέσιμο και την προσπάθεια του να τον πνίξει το 1997. Θυμηθείτε όμως ότι υπήρξε ένας από τους καλύτερους παίκτες της λίγκας. Εξουδετέρωνε αντίπαλους επιθετικούς και οι αμυντικοί σπάνια είχαν απάντηση γι’αυτόν, κι ας έπαιρνε πάντα τον δεξί διάδρομο. Αυτό που σίγουρα θυμούνται όλοι είναι τα βροντώδη καρφώματα του με τα δύο χέρια. Σαν τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ στα χρόνια του στη Φιλαδέλφεια. Σαν πορεία στο τρενάκι του τρόμου η καριέρα και η ζωή του που όταν σταμάτησε τον άφησε μόνο, κουρασμένο, κατασταλαγμένο, ρυτιδιασμένη φιγούρα στις αξέχαστες στιγμές του ΝΒΑ. Μετά τα ένδοξα και φθοροποιά χρόνια, ήρθαν νομικά θέματα, μπλεξίματα και σιωπή. Ο “Spree” στην αφάνεια και όταν κάποιος/κάποιοι αναρωτήθηκαν πού είναι, ήρθε η συνέντευξη στον Μάικλ Ράπαπορτ, τον Ιούλιο του 2017. Και μίλησε για πολλά. Μεταξύ άλλων για το γεγονός ότι ξεκίνησε να παίζει οργανωμένο μπάσκετ σχετικά αργά, στην τελευταία χρονιά του Λυκείου. Για τα χρόνια που έπαιξε με τον Ρόμπερτ Χόρι και εναντίον του Σακίλ Ο’ Νιλ στο κολέγιο. Για τις μονομαχίες με τον Τζόρνταν, ακόμη και για τα μαλλιά, την κόμμωση του.

Τα λόγια του Άιβερσον

Για τον Σπρίουελ πολλά μπορεί να πει κανείς. Αρνητικά, επικριτικά για τον χαρακτήρα και τη διάθεση του. Εντούτοις, κανείς δεν μπορεί να τον ψέξει για αδιαφορία και οκνηρία. Όταν βρέθηκε στο κολέγιο της Αλαμπάμα δεν είχε καλό σουτ από μακριά. Ξόδεψε ατελείωτες ώρες εκτός προπόνησης για να το φτιάξει. Και τα κατάφερε! Γι’ αυτό και κάποτε τελείωσε αγώνα με 9/9 τρίποντα. Υπάρχει όμως και κάτι αξιομνημόνευτο. Υπάρχουν τα λόγια του Άλεν Άιβερσον που είναι τίτλος τιμής για τον Σπρίουελ. Ο Άιβερσον στα καλύτερα του, 1999, τη στιγμή που ξεκινά τη δίχως φρένα πορεία του στο ΝΒΑ, δίνει συνέντευξη στο περιοδικό “SLAM” και αναφέρει:

“Ο μοναδικός παίκτες που με τρέλαινε στο παρκέ ήταν ο Σπρίουελ. Εάν μπορούσα να είμαι άλλος παίκτης θα ήμουν ο Σπρίουελ. Ό,τι έκανε (σ.σ το περιστατικό με τον Καρλέσιμο) ήταν λάθος, όλοι το ξέρουν. Εγώ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι θόλωσε και ξέσπασε και θα μάθει πολλά απ’ αυτό. Όσον αφορά όμως το ταλέντο, εάν μπορούσα να είμαι άλλος παίκτης δεν θα διάλεγα τον Τζόρνταν. Δεν θα έπαιρνα το παιχνίδι του Μάικλ Τζόρνταν, θα έπαιρνα του Λατρέλ. Μου αρέσει ο τρόπος του, το πόσο σκληρός είναι. […] Είναι κάτι άλλο”.

Ο δημοσιογράφος τον ρώτα τι είναι αυτό που κάνει ξεχωριστό στον Σπρίουελ και Άιβερσον απαντά:

“Η ενέργεια του. Μπορεί να παίξει όλο το ματς. Γίνεται περήφανος με το παιχνίδι του και γι’ αυτό παίζει σκληρά, παθιασμένα. Όταν τον βλέπω, βλέπω εμένα. Δεν τον ενδιαφέρει ποιος είσαι, απλά έρχεται πάνω σου, τρελαμένος. Μπορεί να σουτάρει, να τρέξει, να ντριμπλάρει, να πηδήξει, είναι έξυπνος, ξέρει το παιχνίδι”. Ο Σπρίουελ ήξερε το παιχνίδι, είχε απαντήσεις, αλλά όχι την κατάλληλη για τον εαυτό του. Όπως και να χει: τιμή και δόξα στον ασταμάτητο Λατρέλ Σπρίουελ.

Πηγή

-“Remembering Latrell Sprewell – The angriest NBA dunker ever” [ballislife.com]