Χαρά, λύπη. Τρέλα, ενθουσιασμός, πίκρα. Ικανοποίηση, δυσαρέσκεια. Βάλτε κι εσείς ό,τι άλλο νομίζετε και θα πέσετε μέσα. Τι είναι άλλωστε ο αθλητισμός; Μια διαρκής εναλλαγή συναισθημάτων που άλλοτε μας «απογειώνει στους 7 ουρανούς» κι άλλοτε η γη που την πατάμε... ανοίγει, μας καταπίνει κι εξαφανιζόμαστε. Δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι και έξω... ξέρετε. Το λένε και οι προπονητές αλλά αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια. Οπότε εμείς, οι πιστοί των σπορ, όποιο κι αν είναι αυτό, το ζούμε και με το παραπάνω.

Με αφορμή τη νέα καμπάνια της bwin κατά την οποία η δράση μεταφέρεται στο... σαλόνι του πρωταγωνιστή, οι συντάκτες του Gazzetta γράφουν για εκείνες τις στιγμές που «βίωσαν το συναίσθημα στον απόλυτο βαθμό».

Και είτε χάρηκαν είτε λυπήθηκαν, ήταν όλα... στο κόκκινο!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ: Κολοσσός Δέλλας με άρωμα... αμόλυβδης!

Το καλοκαίρι που η Εθνική μάς έκανε να ζήσουμε το απόλυτο θαύμα, εργαζόμουν σε βενζινάδικο. Το ματς με την Τσεχία για τον ημιτελικό δεν γινόταν να το χάσω...

Ή τέλος πάντων να μην το χάσω όλο. Λόγω βάρδιας και αφού την είχα βγάλει κάνοντας... αυτί στο ραδιόφωνο σχεδόν σ' όλο το ματς, μπαίνω στο σπίτι λίγο πριν την ολοκλήρωση του 90λεπτου.
Με τη φόρμα, μύριζα αμόλυβδη και φυσικά ιδρωμένος... απαγορευόταν να κάτσω στον καναπέ. Μένω όρθιος και περιμένω την παράταση.

Στο 106' ο Τσιάρτας εκτελεί το κόρνερ κι ο Δέλλας κάνει το κεφάλι του Τσεχ να γυρίσει προς τα δίχτυα. Είμαστε στον τελικό! Εγώ έξω στη βεράντα ρίχνοντας μια κλωτσιά σε μια πήλινη γλάστρα που είχε η μάνα μου. Φυσικά έσπασε. Και η γλάστρα και περίπου το δεξί κουντεπιέ μου. Χαλάλι!

ΝΙΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Το έβαλε ο Πάουλο κι έχασα τους δικούς μου!

Γκολ! Τι ηδονή! Μία από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις σε τούτη την ζωή, είναι το γκολ. Ένα από τα καλύτερα ξεσπάσματα, ο πανηγυρισμός! Τι να πρωτοθυμηθώ, ποιον να ξεχωρίσω; Εξάλλου είμαι από τους ανθρώπους που έναν μικρό παροξυσμό τον πάθαινα με τα γκολ. Ειδικά σε μικρότερη ηλικία. Ειδικά σε ντέρμπι και παιχνίδια του Παναθηναϊκού στο Champions League!

Και επειδή δεν ξέρω πότε θα ξαναδώ το αγαπημένο μου «τριφύλλι» στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, θα κάνω επιλογή… αστεράτη!

Θα γυρίσω τον χρόνο πίσω είκοσι χρόνια! Πόσα είπα; Είκοσι; Πως περνάει έτσι ο καιρός. 8 Νοεμβρίου 2000. ΟΑΚΑ. Θύρα 18. Ο Πάουλο Σόουζα στήνει την μπάλα. Μακριά για απευθείας. Σχεδόν απίθανο. «Μπαμπά, θείε Τόλη, ο Βόκολος θα το βάλει με κεφαλιά».

Ο Πορτογάλος με μία… παρανοϊκή απευθείας εκτέλεση, στέλνει την μπάλα στο πλεκτό του Φαν ντε Σαρ, βάζει μπροστά τον Παναθηναϊκό στο σκορ επί της Γιουβέντους και η Καλογρέζα παίρνει φωτιά!

Δεν θυμάμαι πόση ώρα μετά τους πανηγυρισμούς έκανα να βρω τους δικούς μου! Αν θυμάμαι καλά βρέθηκα τρεις σειρές κάτω, να αγκαλιάζομαι με άγνωστους, να βαράω τα καρεκλάκια και γενικά να βρίσκομαι σε κατάσταση… δημιουργικής παράνοιας! Τι γκολάρα έβαλες ρε παιχταρά!

Πού να ήξερα, ότι θα έπρεπε να κρατώ δυνάμεις για τα δύο επόμενα. Του Άγγελου και του Κριστόφ…

ΚΑΤΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ: Τα τρελά vibes και η προσμονή για το τρόπαιο

Είναι λίγο δύσκολο να δώσεις μόνο μια απάντηση στο ερώτημα του απόλυτου πανηγυρισμού, γιατί ήρθαν αμέσως πολλές τέτοιες στιγμές στο μυαλό. Από το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι την άνοδο του Πανιωνίου από την Β' Κατηγορία στην Α2 κι από εκεί στην Basket League, μέχρι και την πρόσφατη νίκη της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού (η αλήθεια είναι πως καιρό είχα να... ξεδώσω τόσο πολύ, ρίξαμε κι ένα σκαμπό κάτω, και τι έγινε!).

Θα επιλέξω, όμως, μια στιγμή, που ίσως είναι δύσκολο να επαναληφθεί (ίσως και όχι, ποτέ δεν ξέρεις) και που σίγουρα μού έχει μείνει αξέχαστη! Ένα διήμερο εκπληκτικό: AEK, Μάιος, 2018, ΟΑΚΑ, Final 4 BCL. Η απόλυτη έκσταση! Σχεδόν 20.000 φίλαθλοι στις κερκίδες, για να στηρίξουν την «Βασίλισσα» στο δρόμο για το τρόπαιο, το οποίο και κατέκτησε. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί πως είναι δυνατόν να πανηγυρίσεις στα δημοσιογραφικά, αλλά τους διαπερνούσαν όλους στο γήπεδο αυτά τα... τρελά vibes και η αγωνιώδης προσμονή για την κατάκτηση του τροπαίου εκείνη τη στιγμή! Όλοι στο πόδι κυριολεκτικά! Ήθελες απλά το... παραμύθι να έχει καλό τέλος. Σκεφτείτε τι ατμόσφαιρα επικρατούσε, που μέχρι κι ο Δημήτρης Μαυροειδής έβαλε στον ημιτελικό «φτερά» στα πόδια και κάρφωσε στη μπασκέτα (ακόμα κι ο ίδιος αυτοσαρκάζεται μέχρι και σήμερα!).

Είναι πραγματικά άλλο να το ζεις, και άλλο να το ακούς ή να προσπαθείς να το εξιστορήσεις σε κάποιον. Κάποιες φορές βλέπω στο κινητό μου τα video που είχα τραβήξει και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι πραγματικά είχε συμβεί και κυρίως ότι ήμουν εκεί, για να δω την ΑΕΚ να γράφει ιστορία!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ: Τα βαθουλώματα της ντουλάπας

Η ντουλάπα του εφηβικού μου δωματίου ήταν γεμάτη με εξώφυλλα αθλητικών εφημερίδων. Από τη νίκη της Εθνικής μπάσκετ κόντρα στις ΗΠΑ, το διπλό του Παναθηναϊκού στο Πόρτο επί Μαρκαριάν, την κατάκτηση του Euro 2004.

Μπορεί ως έφηβος να ονειρευόμουν να γίνω αθλητικός δημοσιογράφος ωστόσο για το γεγονός ότι κολλούσα εξώφυλλα που απεικόνιζαν μεγάλες αθλητικές στιγμές του Παναθηναϊκού και της Εθνικής στην ντουλάπα δεν ευθύνεται το επαγγελματικό μου όνειρο, αλλά ο Γκόραν Βλάοβιτς.

Ο οδυνηρός δεύτερος προημιτελικός του Champions League 2001/2002 ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την Μπαρτσελόνα βάδιζε προς το τέλος του. Παίζαμε πλέον με Κωνσταντίνου, Ολιζαντέμπε και Βλάοβιτς μπροστά μπας και βάλουμε το γκολ που θα μας έστελνε στον ημιτελικό. Μπροστά «έπαιζα» κι εγώ, αφού όσο η ομάδα πίεζε, είχα εγκαταλείψει τον καναπέ και πλησίαζα όλο και περισσότερο την τηλεόραση (βρισκόταν μπροστά από την ντουλάπα). Στο 97’, όταν η μπάλα έφυγε από το δεξί του Βλάοβιτς απείχα πλέον εκατοστά από την τηλεόραση, με τα χέρια στον αέρα, έτοιμος να πανηγυρίσω. Όταν η μπάλα ξύρισε το δεξί δοκάρι των μπλαουγκράνα και πέρασε άουτ, κατέβασα και τις δυο γροθιές μου πάνω στην ντουλάπα.

Τα βαθουλώματα της ντουλάπας στο συγκεκριμένο σημείο, έκρυβαν για χρόνια το εξώφυλλο αθλητικής εφημερίδα της επομένης του αποκλεισμού με τίτλο «Π...νη μπάλα».

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ: Τρία ράμματα εξαιτίας... Ξάνθης!

Ήταν το 2008, όταν ο Παναθηναϊκός πήγαινε στη Ξάνθη μόνο για βαθμό ή βαθμούς ώστε να μείνει στην κορυφή σε μια χρονιά που έμοιαζε φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Το παιχνίδι στη Ξάνθη στράβωσε από νωρίς και στο 68' το 3-0 έδειχνε πως θα έρθει μια ήττα με κάτω τα χέρια για τους «πράσινους».

Τα γκολ των Ποστίγκα και Σαλπιγγίδη έβαλαν τον Παναθηναϊκό και πάλι στο παιχνίδι μέχρι το 77' αλλά τα 13 λεπτά που ακολούθησαν δεν έφεραν το γκολ της ισοφάρισης. Αμέσως μετά και την φάση του Σαριέγκι στο 95' που έβγαλε ο Γκσπούρνινγκ ήρθαν τα μοναδικά... ράμματα που έχω κάνει ποτέ μου!

Αφού δέχτηκα την... καζούρα του Ολυμπιακού αδερφού μου, το αριστερό μου χέρι πέρασε από μια γυάλινη πόρτα! Δίχως να το καταλάβω, είχα κοπεί ελάχιστα χιλιοστά δίπλα από τις φλέβες!

Η απόλυτη τρέλα της παραλίγο ανατροπής, με οδήγησε στο εφημερεύον νοσοκομείο εκείνης της ημέρας, με τελικό αποτέλεσμα τρία ράμματα. Και πάλι καλά, όπως μου είπε ο γιατρός που με είδε, γιατί αν το κόψιμο ήταν λίγο πιο δίπλα το χέρι μου θα σταματούσε να αναπτύσσεται εκείνη την ημέρα!