Το 2019 φτάνει στο τέλος του. Έχει έρθει η κατάλληλη ώρα για να κάνουμε ένα απολογισμό της χρονιάς και να θέσουμε τους στόχους μας για το 2020. Στόχους που θα μας κάνουν να ξεχωρίσουμε με την μοναδικότητά μας. Στόχους που μπορεί για τον πολύ κόσμο να μοιάζουν παράταιροι ή ριψοκίνδυνοι, όμως μια φλόγα μέσα μας λέει να τους ακολουθήσουμε και να κάνουμε τα πάντα για να τους πετύχουμε.

Με αφορμή το ‘Go Your Own Way’, την φιλοσοφία της Oris, η οποία και περιέχει τις βασικές αξίες της λειτουργίας της: Το πνεύμα της ανεξαρτησίας, δεξιοτεχνίας και ποιότητας ζητήσαμε από 5 δημοσιογράφους του Gazzetta να μας μιλήσουν για εκείνη την φορά που που δεν άκουσαν κανέναν, εμπιστεύτηκαν το ένστικτό τους και πέτυχαν.

Έτσι, κάθε δημοσιογράφος επέλεξε το ρολόι της Oris από τις κατηγορίες κατάδυσης (diving), αεροπορίας (aviation) και πολιτισμού (culture) που τον εκφράζει περισσότερο και μας άνοιξε την καρδιά του.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΓΚΑΣ: Η σπίθα να γίνει δημοσιογράφος

(Oris Big Crown Bronze Pointer Date -Aviation)

Ήταν 16 Ιουνίου 1999. Στο ΟΑΚΑ, τριάντα χιλιάδες άνθρωποι δεν βγάζουν ανάσα, μέχρι να ακουστεί ο πυροβολισμός. Μετά το «μπαμ», χρειάστηκαν δέκα δευτερόλεπτα παρά κάτι εκατοστά για να μην πιστεύουμε στα μάτια μας. Ο φωτεινός πίνακας έδειχνε 9,79! Νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα από τον Μορίς Γκριν!

Εγώ ήμουν 13 ετών και είχα πάει στα «Τσικλητήρεια» επειδή προσπαθούσα να μην χάνω ούτε ένα αθλητικό γεγονός. Απλά, μου άρεσαν τα σπορ! Όλα τα σπορ! Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβος, βόλεϊ, πόλο. Έπαιρνα τον παππού μου απ’ το χέρι και πηγαίναμε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ, ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει επάγγελμα.

Το κατάλαβα, όταν πάνω στους πανηγυρισμούς για το ρεκόρ του Γκριν, είδα στα αριστερά μου τους δημοσιογράφους να παίρνουν τηλέφωνο για να δώσουν την είδηση! Τότε γύρισα στον παππού μου και του είπα: «Αυτό θα κάνω κι εγώ, όταν μεγαλώσω!».

Στην οικογένειά μου, η… είδηση δεν βρήκε ευήκοα ώτα. Προσπάθησαν να με μεταπείσουν. Δεν τα κατάφεραν. Είκοσι χρόνια μετά κι έχοντας γυρίσει τον μισό πλανήτη για να καλύψω αθλητικά γεγονότα, ακόμα σκέφτομαι εκείνον τον κύριο με το τσιγάρο στο στόμα και την καφέ γραβάτα να ουρλιάζει στο ακουστικό του τηλεφώνου: «New world record! Unbelievable! Unbelievable!».

ΝΙΚΟΣ ΡΟΛΛΑΣ: Το επαγγελματικό ρίσκο που έφερε τη δικαίωση

(Oris Aquis Date - Diving)

Δεν είμαι άνθρωπος που παίρνει ρίσκα στην ζωή του, πόσω μάλλον όταν αυτά αφορούν τα επαγγελματικά μου. Το 2014 όμως, μετρώντας ήδη 4 χρόνια στην όμιλο που έχει το Gazzetta.gr, κλήθηκα να πάρω μία απόφαση που έμελε σε βάθος χρόνου να «μεταμορφώσει» την ζωή μου προς το καλύτερο…

Η ιδιοκτησία του site που εργαζόμουν άλλαξε και εγώ έπρεπε να ακολουθήσω τα νέα δεδομένα. Οι αλλαγές όμως στο εργασιακό περιβάλλον δεν είναι και το καλύτερό μου και έτσι αποφάσισα να ρισκάρω… Παρά το γεγονός ότι βρισκόμασταν σε μία περίοδο που η Ελλάδα αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα στην αγορά εργασίας, είπα ότι δεν θα ακολουθήσω, με αποτέλεσμα οι γύρω μου να προσπαθούν να μου αλλάξουν απόφαση υπό τον κίνδυνο να βρεθώ άνεργος…

Εγώ όμως επέμεινα και εν τέλει δικαιώθηκα. Αφού ξεκαθάρισα ότι δεν θα ακολουθήσω στη νέα… εποχή, χτύπησα την πόρτα του ίδιου του Gazzetta αυτή τη φορά, το οποίο με δέχθηκε… Εθνική Ομάδα, SuperLeague και τα τελευταία χρόνια Plus ήταν κατά σειρά οι τομείς ενασχόλησής μου μέχρι σήμερα. Τελικά, μήπως κάποιες φορές πρέπει να ρισκάρουμε στην ζωή μας; Η απάντηση σίγουρα είναι «ναι».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ: Ένα μοναχικό ταξίδι στη Γαύδο

(Oris James Morrison Academy of Music Limited Edition - Culture)

Για χρόνια έτρεμα την θάλασσα. Πήγαινα στην παραλία, έμπαινα στο νερό, αλλά ποτέ πιο «βαθιά» από όσο χρειαζόταν, ώστε η στάθμη του να ξεπεράσει το στήθος μου.

Σε αυτό έπαιξαν καθοριστικό ρόλο δύο περιστατικά στην εφηβεία μου. Και τις δύο φορές είχα πάει πιο βαθιά από όσο επέτρεπαν οι όποιες κολυμβητικές μου ικανότητες με αποτέλεσμα να μην μπορώ να επιστρέψω στην ακτή. Ευτυχώς, και τις δύο ένας κολλητός μου με κουβάλησε κυριολεκτικά στην πλάτη και με έβγαλε στην παραλία σώο και αβλαβή. Δυστυχώς, μου έμεινε τραύμα.

Το τραύμα εξελίχθηκε τόσο ώστε πέρα από το γεγονός πως δεν μπορούσα για χρόνια να βουτήξω ολόκληρος στο νερό, δυσκολευόμουν πάρα πολύ να μπω ακόμα και σε καράβι. Για μικρότερο πλεούμενο ούτε λόγος.

Στα 30 μου κι αφού είχα χάσει δεκάδες μπάνια με φίλους και κάμποσες διακοπές σε ελληνικά νησιά, είχε έρθει η ώρα να κοιτάξω το πρόβλημα κατάματα.

Μίλησα με φίλους και ειδικούς και προσπάθησα να το εκλογικεύσω όσο περισσότερο μπορούσα στο μυαλό μου. Παρ΄ όλα αυτά, τα επόμενα καλοκαίρια κάθε φορά που έκανα ένα βήμα πιο βαθιά στη θάλασσα ένα τρέμουλο διαπερνούσε το σώμα μου και δεν μπορούσα να προχωρήσω, ενώ συνέχιζα να μην μπορώ να ταξιδέψω με πλοίο. Τότε πήρα την απόφαση πως έπρεπε να κάνω κάτι πιο δραστικό. Κάτι που θα με έφερνε ακόμα πιο αντιμέτωπο με την φοβία μου και θα με έκανε επιτέλους να την ξεπεράσω.

Να κάνω ένα ταξίδι με όσο το δυνατόν μικρότερο πλοίο γινόταν και να βουτήξω ξανά μετά από χρόνια στα άπατα.

Χωρίς πολλή σκέψη κατέληξα στη Γαύδο. Για να φτάσω ως την Καραβέ, το λιμάνι της, θα έπρεπε να πάρω το πλοίο από Πειραιά για Χανιά και από τα νότια Χανιά και συγκεκριμένα τα Σφακιά ένα πλοιάριο για την Καραβέ.

Σε όποιον είπα το σχέδιο μου, με πέρασε για τρελό. Φίλοι, συγγενείς και συνάδελφοί πίστευαν ότι δεν θα άντεχα όλο αυτό το ταξίδι και δεν υπήρχε λόγος να μου ασκήσω τόση πίεση. Ακόμα και ο καθρέφτης μου είχε την ίδια άποψη. Παρ΄ όλα αυτά, η επιθυμία μου να αρχίσω να αντιμετωπίζω κι εγώ ξανά τη θάλασσα όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή σαν ευλογία και όχι ως κατάρα, υπερίσχυσε.

Έκλεισα εισιτήρια για Χανιά τον προπέρσινο Φλεβάρη (για να κάνω ακόμα πιο δύσκολο το εγχείρημα) και τρεις διαμονές σε ένα δωμάτιο στη Γαύδο. Όταν έφτασα στον Πειραιά και στάθηκα μπροστά στο πλοίο για Χανιά με έλουσε κρύος ιδρώτας. Σκέφτηκα να τα αφήσω όλα και να επιστρέψω στην ασφάλεια του σπιτιού μου. Αφού έκατσα για ώρα να χαζεύω το πλοίο προσπαθώντας να πάρω την τελική απόφαση, επιβιβάστηκα λίγο πριν κλείσει η μπουκαπόρτα.

Σήμερα, σχεδόν δύο χρόνια μετά, διανύω την δεύτερη μου σεζόν στο κολυμβητήριο και προγραμματίζω ήδη τις διακοπές μου για άλλη μια χρονιά σε κάποιο ακριτικό νησί του Αιγαίου. Εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου σύμφωνα με το «Go Your Own Way» της Oris, πήγα στη Γαύδο και κατάφερα να ξεπεράσω μια φοβία που με μάστιζε για χρόνια.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ: Το ταξίδι που οδήγησε σε σχέση

(Oris Aquis Date Relief - Diving)

Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή την εσωτερική φωνή που μας καλεί να ακολουθήσουμε το ενστικτό μας ακόμα και αν δεν ήμαστε σίγουροι ή βέβαιοι για την πράξη μας; Οι περισσότεροι από εμάς συνήθως θέλουμε μια επιβεβαίωση μια σιγουριά πριν αποφασίσουμε να προβούμε στην τέλεση της πράξης. Υπάρχουν όμως φορές που η εσωτερική αυτή φωνή που σε ωθεί να κάνεις πράγματα ξεπερνάει τον όποιο ορθολογισμό και σου δίνει την ώθηση να ρισκάρεις και στο τέλος να δικαιωθείς στο απόλυτο.

Ως άνθρωπος δεν είναι λίγες οι φορές που το ένστικτο με έχει οδηγήσει στο να πάρω κάποια απόφαση, τις περισσότερες φορές με όχι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Υπήρξε όμως και μια φορά που το ένστικτο με οδήγησε στην απόλυτη ευτυχία. Στην ανταπόκριση μιας γυναίκας. Η εν λόγω ιστορία έγινε πριν από λίγα χρόνια, με την γνωριμία να γίνεται σε τρένο κατά την διάρκεια επιστροφής από την Θεσσαλονίκη. Εγώ Αθηναίος αυτή από την Θεσσαλονίκη υπήρξε έλξη από την πρώτη στιγμή. Ανταλλαγή τηλεφώνων και βομβαρδισμός μηνυμάτων.

Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα της απόφασης, το ένστικτο έλεγε να ανέβω Θεσσαλονίκη για επίσκεψη – έκπληξη. Και αφού τεχνιέντως είχε αποσπάσει την διεύθυνση, ένα ωραίο πρωί αποφάσισα να ρισκάρω και να εμφανιστώ μπροστά της. Η αλήθεια είναι οτι σκεφτόμουν ότι το αποτέλεσμα που θα ακολουθούσε θα ήταν ένα Βατερλό και επέστρεφα με την ουρά στα σκέλια. Αλλά αυτό που ακολούθησε ήταν εκπληκτικό. Οχι μόνο δεν υπήρξε απόρριψη αλλά η έκπληξη εκτιμήθηκε τόσο πολύ που το εν λόγω φλερτ εξελίχθηκε σε μια σχέση για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Γι αυτό καλή η λογική αλλά το ένστικτο ακόμα καλύτερα.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΟΥΛΗΣ: Το ένστικτο που νίκησε τις δεύτερες γνώμες

(Oris Big Crown Propilot X - Aviation)

«Μα καλά τι δουλειά είναι αυτή; Να μη πληρώνεσαι και να το θεωρούν πρακτική; Για πόσο καιρό θα το κάνεις; Είσαι σίγουρος ότι θα σε πληρώσουν;». Η αλήθεια είναι ότι το άκουσα πολλές φορές στην ζωή μου. Ειδικά στους πρώτους μήνες της δουλειάς που όντως δεν πληρωνόμουν λόγω πρακτικής.

Το ένστικτό μου ήταν εκεί όμως. Δεν με άφησε ποτέ και πάντα μου «μίλαγε» και κάποιες φορές μου «φώναζε». Ειδικά για το συγκεκριμένο θέμα. Ηταν από τις περιπτώσεις που δε το αμφισβήτησα ποτέ. Και ούτε ακόμα το αμφισβητώ. Δείχνει να έχει δίκιο στον συγκεκριμένο τομέα.

Δεκαέξι χρόνια μετά λόγω του ενστίκτου μου, νιώθω τυχερός για την δουλειά και τα όσα έχω ζήσει μέσα από αυτήν. Δεκάδες ταξίδια σε όλον τον κόσμο, το χόμπι έγινε επάγγελμα, 24/7 ποδόσφαιρο και όχι μόνο και άπειρες υπέροχες γνωριμίες.

Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές «λυγίζεις». Οι δεύτερες γνώμες που ακούς σε κάνουν ν' αμφισβητείς τα θέλω σου. Να αναρωτιέσαι μήπως έχουν αυτοί δίκιο και όχι εσύ.

Μάλλον γι' αυτό υπάρχει και το ένστικτο. Για να παίρνεις τις αποφάσεις που στο τέλος σε δικαιώνουν... Οπως κι εγώ.

Μήπως ήρθε η ώρα να ακολουθήσεις κι εσύ πιστά το motto ‘Go Your Own Way’, να εμπιστευτείς το ένστικτό σου και να διεκδικήσεις αυτά που σου αξίζουν;

Γνώρισε τις σειρές Diving, Αviation, Culture και Motorsport της Oris ή επισκέψου ένα από τα καταστήματα που ανήκουν στο δίκτυο της Rist Hellas, επίσημου αντιπροσώπου της ελβετικής εταιρείας στην Ελλάδα και την Κύπρο και κάνε τη δική σου αλλαγή το 2020.