Η καρδιά πάντα το σπίτι θα ζητά και όλο σ' αυτό θα γυρίζει. Το άλγος του νόστου γίνεται μεγαλύτερο όταν κάποτε κάποιοι σε φώναζαν “Βασιλιά”. Τα αξιώματα όμως δεν κρατάνε για πάντα και οι τίτλοι χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, όμως η θύμηση και ανάμνηση μένουν. Ο κόσμος θυμάται και δεν ξεχνά αυτόν που κάποτε έστεψε και στεφάνωσε με δόξα, του επέστρεψε λίγη από τη χαρά που πήρε.

Η επιβίωση όμως απαιτεί μικρές και μεγάλες μάχες, συμβιβασμούς και ήττες κι να έρθουν νίκες σημασία καμιά δεν θα έχουν αν δεν είσαι σπίτι, εκεί που “γεννήθηκε” το μεγαλείο και η “βασιλεία” σου. Το Σιάτλ είναι η πόλη που κάποτε είχε “βασιλιά”, οι Σιάτλ Σούπερσονικς είχαν “βασιλιά”,οι Σιάτλ Σούπερσονικς πάντα θα έχουν “βασιλιά” τον Σον Κεμπ. Κάποτε έφυγε αλλά τελικά η καρδιά πάντα επιστρέφει σπίτι της.

Η μεγάλη επιστροφή

Η μεγάλη επιστροφή έγινε ορατή και γνωστή πριν οκτώ χρόνια. Οι “Seattle Times” το κατέγραψαν και δεν θα μπορούσαν να μη το κάνουν αφού ο Σον Κεμπ σημαίνει πολλά για την πόλη. Τότε, λοιπόν, το αναγνωστικό κοινό θα διαβάσει ότι ο “Reign Man” στάθηκε δίπλα σε τοπικό καλλιτέχνη χιπ-χοπ στη σκηνή της “Key Arena” (άλλοτε έδρα των Σονικς στο ΝΒΑ) και έγινε χαμός. Ο Κεμπ θα βρεθεί στις κερκίδες για αγώνα του WNBA και θα προκαλέσει ενθουσιασμό και φασαρία. Ο Κεμπ έφυγε από το Σιάτλ το 1997 και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Το 2011 όμως ήταν και πάλι εκεί και η παρουσία του δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Ο Κεμπ εκείνη την περίοδο δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά στον χώρο της εστίασης και η επαφή με τον κόσμο, την πόλη ήταν κάτι ευχάριστο και αναζωογονητικό γι' αυτόν. Ο ίδιος δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη ήταν επίδραση του στους ανθρώπους του Σιάτλ όταν αγωνιζόταν για τους Σόνικς. Ο αντίκτυπος αυτής έχει μένει μέχρι σήμερα και ο Κεμπ ήθελε (και θέλει) να ανταποδώσει, να επιστρέψει κάτι από την αγάπη και τη ζεστασιά του κόσμου.

Γι' αυτό και υπήρξε τόσο δραστήριος εκείνη την περίοδο (και τώρα αφού ελέγχει μέρος επιχείρησης εστίασης κι άλλων επαγγελματικών χώρων). Η φυσική του παρουσία και το όνομα του εντοπίζονταν στους τομείς της κοινωνικής, επιχειρηματικής και αθλητικής ζωής του Σιάτλ. Φυσικά, παραμένει ο πιο διάσημος αθλητής της πόλης. Ακόμη και πιτσιρικάδες που δεν τον πρόλαβαν να παίζει ξέρουν τα κατορθώματα του. Στο Διαδίκτυο υπάρχουν τα πάντα και τα άπαντα του Κεμπ (κυρίως καρφώματα). Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο κόσμος του Σιάτλ στην επιστροφή του τον υποδέχθηκε θερμά. Δεν μπορεί να υπάρξει Σιάτλ χωρίς τον Σον Κεμπ.

Το πρόβλημα ήταν ο ίδιος

Πριν την επιστροφή ο πόνος. Όταν το 1997 πήγε στο Κλίβελαντ έκανε το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα του. Από το ζενίθ στο ναδίρ. Μετά το λοκ άουτ, το 1998, πήρε κιλά και έχασε την έκρηξη και την ταχύτητα που τον καθιέρωσαν. Μετά το Κλίβελαντ πήγε στο Πόρτλαντ και το Ορλάντο. Αυτό που είδαν όλοι το 1996 στους τελικούς ΝΒΑ θα έμενε μόνο στον χώρο των αναμνήσεων. Η κατάπτωση όμως δεν περιορίστηκε στο αγωνιστικό κομμάτι. Η προσωπική ζωή ακολούθησε την κατηφόρα. Πατέρας εννιά παιδιών με διαφορετικές συντρόφους ενώ συνελήφθη δύο φορές για κατοχή μαριχουάνας.

Όταν τελείωσε η καριέρα του στο ΝΒΑ έζησε στο Χιούστον, αν και ήθελε να βρίσκεται στο Σιάτλ. Δεν ήταν όμως σίγουρος αν η πόλη τον ήθελε πίσω. Επέστρεψε το 2005 αλλά του πήρε κάποια χρόνια να νιώσει ξανά άνετα. Αυτό που ήθελε μετά το ΝΒΑ ήταν η επαφή με την κοινότητα και στο Χιούστον δεν μπορούσε να το έχει. Όχι όπως στην πόλη που λάτρεψε. Ήταν δύσπιστος και πίστευε ότι δεν θα τον ξαναδεχτούν. Μάλλον ντροπή ήταν περισσότερο και απογοήτευση για τον εαυτό του που έπιασε πάτο. Γι' αυτόν το σημείο εκείνο ήταν η φυλάκιση του και εκεί αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να αλλάξει.

Δεν είναι παράλογη και μοναδική αυτή η πορεία. Ο Κεμπ πήγε στο Σιάτλ σε ηλικία 18 ετών και άμεσα πήρε χρήματα και φήμη. Οι επιλογές του όμως ακύρωσαν ό,τι καλό είχε πετύχει. Το πρόβλημα δεν ήταν ούτε τα ναρκωτικά ούτε το αλκοόλ, ο ίδιος ήταν το πρόβλημα. Το παραδέχεται καθώς έχει πει πως “ένιωθα πίεση διότι είχα βάλει τον εαυτό μου σε δύσκολες καταστάσεις”. Ο Κεμπ έκανε διάλειμμα, σκέφτηκε τα παιδιά του και η επανεκκίνηση μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Ακόμη κι αν είσαι “βασιλιάς”, κάποιες στιγμές πρέπει να μάθεις να επιστρέφεις.

Πηγή

-seattle times