Ο Έλληνας φορ που ζει την περιπέτεια στην Καμπότζη (vid)
Πριν από τέσσερα χρόνια, το Δεκέμβρη του 2015, όταν ο Βαγγέλης Σκραπάρας μιλούσε για πρώτη φορά στο gazzetta.gr και τον Νίκο Ρόλλα, ήταν ένας 24χρονος άσημος στο ελληνικό κοινό παίκτης, ο οποίος κουβαλούσε μία σημαντική πορεία σε επίπεδο ακαδημιών με την Λεβερκούζεν και την Κολωνία. Ένα εν δυνάμει wonderkid, που πληγώθηκε ωστόσο από σοβαρούς τραυματισμούς και έχασε έτσι το «τρένο» της καταξίωσης στην γενέτειρα του, την Γερμανία, ψάχνοντας εν συνεχεία μία σταθερή και αξιοπρεπή επαγγελματική σταδιοδρομία στον χώρο του ποδοσφαίρου, που λάτρεψε από μικρός.
Για τον 28χρονο, πλέον, γεννημένο από Καστοριανούς γονείς, Βαγγέλη, το «10 years challenge», η μόδα που έγινε της… μόδας πριν από σχεδόν έναν χρόνο, συμπυκνώθηκε μέσα στην περασμένη τετραετία, σε σημείο, που η ζωή του αυτή την περίοδο να θυμίζει θέμα για ποδοσφαιρικό ντοκιμαντέρ.
Από τα γήπεδα της Regionaliga (Δ' Γερμανίας) και την καθιέρωση στην 2η κατηγορία της Ρουμανίας, ο υψηλόσωμος σέντερ φορ (1,90μ.), βιώνει στο έπακρο τα τελευταία δύο χρόνια έναν νέο ποδοσφαιρικό και μη κόσμο, παίζοντας μπάλα πρώτα στο Βιετνάμ και από πέρυσι στην Καμπότζη. Έχοντας αφήσει πίσω του, μια και καλή, το πέρασμα του από τα ελληνικά γήπεδα, το οποίο του άφησε ανάμικτες ως και πικρές γεύσεις και που τον έκανε να αναθεωρήσει όσα ευχόταν στην πρώτη του συνέντευξη, στις 8 Δεκεμβρίου του 2015.
«-Στην Ελλάδα θα ήθελες να παίξεις;
-Φυσικά, το ρωτάς... Εννοείται», ήταν τα ακριβή λόγια του, με τον Αιγινιακό να τον φέρνει μελλοντικά στα μέρη μας, με δύο δανεισμούς τον Γενάρη του 2016 και του 2017, αλλά να μην του προσφέρεται ο ρόλος και οι συνθήκες που περίμενε.
Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν, για τον «killer» της Visakha, της ομάδας από την Καμπότζη, με την οποία ο 28χρονος παίκτης σκόραρε την περσινή σεζόν 9 γκολ και μοίρασε 15 ασίστ σε 21 συμμετοχές. Πιο πολύ από όλα τα γκολ και τις επιδόσεις, όμως, για εκείνον μετρά η περιπέτεια που ζει και που τον καθιστά τυχερό μετά από πολλές ατυχίες στην καριέρα του.
-Καταρχάς, πώς σου φαίνεται η διαφορά κουλτούρας τώρα που επέστρεψες στο σπίτι σου, λόγω της χειμερινής διακοπής, σε σχέση με την χώρα που αγωνίζεσαι;
«Είναι τεράστια η διαφορά με τη Γερμανία. Οι άνθρωποι, η νοοτροπία, τα πάντα είναι διαφορετικά από τις ευρωπαϊκές χώρες. Η εμπειρία μου στην Ασία είναι ήταν και παραμένει υπέροχη».
-Πώς προέκυψε αυτή η προσφορά στα χέρια σου;
«Πήγα για δοκιμαστικό κατ'αρχάς, όπως απαιτείται πάντα στις χώρες της Ασίας. Πρέπει να τους δείξεις και να περάσεις πρώτα τα δοκιμαστικά και μετά να σου προσφέρουν ουσιαστικά συμβόλαιο».
-Ήταν κάτι που κυνήγησες ή συνέβη από το πουθενά, ίσως επειδή δεν έβρισκες την προσφορά από την Ευρώπη που περίμενες;
«Ήταν κάτι που πραγματικά το ήθελα, να εξερευνήσω την Ασία διότι μερικοί φίλοι μου είχαν παίξει εκεί και μου είχαν μιλήσει για την εμπειρία τους, συνεπώς το ήθελα. Στην Ευρώπη είχα πάντα μια καλή προσφορά, μπορεί όχι τώρα, διότι λείπω τα τελευταία τέσσερα χρόνια αλλά εκείνη την περίοδο είχα επιλογές, όμως, προτίμησα να μετακομίσω στο Βιετνάμ. Πέρασα πρώτα από κάποιες δοκιμές κι έτσι μπόρεσα σιγά σιγά να συνηθίσω τον καιρό, το διαφορετικό κλίμα και τον τρόπο παιχνιδιού στην Ασία. Και τελικά υπέγραψα στην Κουανγκ Ναμ».
-Από την προηγούμενη συνέντευξη σου στο gazzetta, μεσολάβησε τελικά το πέρασμα σου από την Ελλάδα, για λογαριασμό του Αιγινιακού. Πώς το κρίνεις, τώρα που πέρασαν δύο χρόνια; Τι εντυπώσεις σου έμειναν;
«Χμμ, κοίτα, ήταν όμορφα, συνολικά. Είμαι Έλληνας αγαπώ την χώρα και όλους τους ανθρώπους της, αλλά το να παίξω ποδόσφαιρο στην Ελλάδα δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία για μένα. Δεν είχε να κάνει μόνο με όσα γίνονταν στον Αιγινιακό, υπήρχαν γενικά και άλλα πολλά πράγματα που δεν πήγαιναν καλά. Οι συμπεριφορές που δέχθηκα ήταν υπέροχες, το θέμα ήταν στη φιλοσοφία σε ορισμένα πράγματα Και δεν νομίζω ότι θα γύριζα πίσω».
-Κάποια ελληνική συνήθεια που να διατηρείς ακόμα και στο εντελώς διαφορετικό περιβάλλον της Ασίας;
«Φυσικά, μου αρέσει να πίνω καφέ με τους φίλους μου».
-Έχεις κάποια αστεία ανάμνηση, κάποιο παράξενο περιστατικό που να σου συνέβη την περίοδο που βρισκόσουν στο Βιετνάμ;
«Το πιο αστείο ήταν ότι δεν ήξερα να τρώω με chopsticks και στην αρχή αναγκαζόμουν να τρώω πάντα με τα χέρια μου (γέλια). Αλλά πλέον έμαθα, οπότε όλα καλά».
-Και από το Βιετνάμ, στην Καμπότζη και την Visakha. Πόσο διαφορετική είναι η εμπειρία σου σε άλλη μία «εξωτική» χώρα για τους περισσότερους;
«Η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία σε αυτές τις χώρες είναι παρόμοια, υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία. Όμως, δεν είμαι σίγουρος αυτή τη στιγμή αν θα παραμείνω και την επόμενη σεζόν στην Βισάκχα».
-Μήπως σχεδιάζεις να γυρίσεις στην Ευρώπη;
«Δεν είναι στα άμεσα σχέδια μου η επιστροφή στην Ευρώπη, ίσως το κάνω, αλλά σε μερικά χρόνια από τώρα, όχι άμεσα. Προς το παρόν, θέλω να συνεχίσω να ζω τις περιπέτειες».
