Όταν το σώμα συναντά τον χρόνο και την ατυχία, τότε η είσοδος στην “μαύρη τρύπα” είναι αναπότρεπτη. Μαύρη σίγουρα, αλλά όχι τρύπα, οπή... Στην επιστήμη ο όρος “μαύρη τρύπα” ορίζεται ως το σημείο του χωροχρόνου στο οποίο οι βαρυτικές δυνάμεις είναι τόσο μεγάλες, ώστε τίποτε να μην μπορεί να ξεφύγει απ' αυτό. Είναι περιοχή του χώρου από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει. Στον χώρο του αθλητισμού αυτή η περιοχή θα μπορούσε να οριστεί-κατονομαστεί ως “το ανεπανόρθωτο τραύμα του σώματος”.

Το απόλυτο όμως έχει και τις εξαιρέσεις του, εν προκειμένω την εξαίρεση του: τον Μπιλ Ουόλτον! Ο 67χρονος, πια, Ουόλτον όχι μόνο επέστρεψε από τη “μαύρη τρύπα”, αλλά έγινε μύθος. Όχι γιατί κέρδισε τίτλους και κατέγραψε σημαντικές ατομικές επιδόσεις, αλλά γιατί πολύ απλά επέζησε. Ο Ουόλτον άντεξε. Έτσι απλά. Σαν αιωνόβιο δέντρο που κερδίζει τον χρόνο και τη θέση του στον χώρο. Παρά τη φθορά, τα χτυπήματα, ο Ουόλτον θα είναι πάντα εκεί, όρθιος, θα είναι αυτός που με κάτι σαν καριέρα κέρδισε με το σπαθί του μια θέση στους θρύλους του παγκόσμιου μπάσκετ. Η ιστορία του έχει πόνο, πίκρα αλλά και αυτό που σπάνια συμβαίνει στη ζωή μας: την υπέρβαση!

Η επιτομή της αντίφασης

Ας βγούμε, λίγο, εκτός πραγματικότητας και ας φανταστούμε τη θέση του Ουόλτον στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Σαν Ντιέγκο. Γιατί στο Σαν Ντιέγκο; Διότι εκεί κοντά γεννήθηκε. Συγκεκριμένα στην πόλη “Λα Μέσα” (La Mesa), 14 χιλιόμετρα ανατολικά από το κέντρο του Σαν Ντιέγκο. Ο Ουόλτον, λοιπόν, έκθεμα, εθνικός θησαυρός, να ορθώνεται πανύψηλος σε κεντρική θέση και όλοι να θαυμάζουν το μέγεθος και την ανθεκτικότητα που αυτό κουβαλά.

Επιστροφή στην πραγματικότητα και στα δεδομένα-χαρακτηριστικά του εν λόγω: σούπερ σταρ στα 70's, καταξιωμένος σχολιαστής αγώνων, περήφανος χίπι και “ο πιο τραυματισμένος αθλητής στην στην ιστορία των σπορ” (δικά του λόγια). Το τελευταίο είναι που δικαιολογεί τα πάντα γύρω από το όνομα και την ύπαρξη του, κρατά ατόφια την υστεροφημία του…

Η καταπόνηση του σώματος (του) απίστευτη, αφού έχει υποβληθεί σε 37 ορθοπεδικές επεμβάσεις! Μάλιστα, αρκετές απ' αυτές έγιναν τη χειρότερη δυνατή στιγμή στην καριέρα του. Το υποθετικό “τι θα γινόταν...” είναι αναπόφευκτο στην περίπτωση του, καθώς η επαγγελματική του πορεία με το ζόρι συνέβη. Ο Ουόλτον -ο αθλητικός του βίος συγκεκριμένα- είναι η επιτομή της αντίφασης, καθώς ναι μεν ανήκει στους θρύλους του ΝΒΑ, αλλά την ίδια στιγμή τον συνοδεύει η φράση “θρυλική αποτυχία”! Φυσικά δεν ευθύνεται γι' αυτό. Ευθύνεται όμως για την (επιτυχή) αντιμετώπιση και υπέρβαση αυτής.

Θαύματα και καταστροφές

Επιστροφή στο ανορθόδοξο. Ο Μπιλ Ουόλτον αγαπά την καρέκλα του! Ειδική καρέκλα προφανώς, με ασυνήθιστες ιδιότητες. Ανθεκτική και με το κατάλληλο ύψος για την πονεμένη του σπονδυλική στήλη. [Απότομη προσγείωση]. Η κατάσταση της σπονδυλική στήλης τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας! Παρ’ όλα αυτά, δηλώνει τυχερός! Αυτός που υπέφερε τόσο πολύ σωματικά. Και όμως, μπορεί να το λέει. Η έννοια της τύχης δεν είναι μονοσήμαντη. Η σημασία της καλύπτει τις προαιώνιες σταθερές του “καλού” και του “κακού”. Αν σκεφτείτε, λοιπόν, την περίπτωση του Ουόλτον, γίνεται αντιληπτό πως το σύμπαν του έδωσε ισόποση ποσότητα καλής και κακής τύχης: θαύματα και καταστροφές, ικανοποίηση και ακαταλληλότητα.

Γεννήθηκε σε μια μη αθλητική οικογένεια στο Σαν Ντιέγκο. Ο πατέρας του ήταν κοινωνικός λειτουργός και η μητέρα του βιβλιοθηκάριος. Ως παιδί έπρεπε να διαχειριστεί το σοβαρό πρόβλημα τραυλισμού που αντιμετώπιζε. Δεν μιλούσε και εκφραζόταν μέσω διάφορων δραστηριοτήτων: ποδήλατο, τρέξιμο στην παραλία, διάβασμα και μπάσκετ. Έπαιζε όλη μέρα και πριν ψηλώσει απότομα ήταν ήδη δεινός παίκτης. Μάλιστα, μερικές φορές, όπως έχει παραδεχτεί, ένιωθε ότι βρισκόταν στην ακμή του στα 12!

Η απότομη ανάπτυξη, οι τίτλοι...

Η ακμή από την ξαφνική παρακμή απέχει ελάχιστα και όταν έρχεται μόνο πόνο φέρνει. Στα 14 (!) ο Ουόλτον έπρεπε να αντιμετωπίσει τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό. Σε φιλικό παιχνίδι διαλύει το γόνατο του και για τρεις μήνες μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Στη διάρκεια της ανάρρωσης και στην πιο κρίσιμη ηλικία για ένα παιδί, την εφηβεία, ο Ουόλτον άλλαξε. Ψήλωσε. Από το 1.85μ έφτασε σε τρεις μήνες τα 2.01μ! Ο πιτσιρικάς Ουόλτον βίωνε, αθέλητα, την αντίφαση που καθόρισε τη ζωή του: τραυματισμός και ανάπτυξη, ευλογία και κατάρα.

Η απότομη αλλαγή μεγέθους έφερε και νέο τρόπο κυριαρχίας -αγωνιστικά- στον Ουόλτον. Στο Λύκειο, τελευταία χρονιά, σούταρε με αδιανόητα ποσοστά ευστοχίας (κοντά το 80%), ενώ ο μέσος όρος σε ριμπάουντ και μπλοκ ήταν 25 και 12 αντίστοιχα! Φυσικά και δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητος από τις κολεγιακές ομάδες. Κατέληξε στο φημισμένο UCLA του Τζον Γούντεν με σκοπό να καλύψει το κενό του Λιού Άλσιντορ (μετέπειτα Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ). Ο Άλσιντορ είχε αποφοιτήσει και ο Ουόλτον έπρεπε να ανταποκριθεί. Έκανε ακριβώς αυτό. Η ομάδα του κέρδισε 88 σερί αγώνες (!), δύο εθνικούς τίτλους κι αυτός τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς τρεις φορές. Βέβαια, ακόμη και τότε τα γόνατα του ήταν σε άσχημη κατάσταση και χρειαζόταν ειδική μεταχείριση για να μπορεί να παίξει. Παρ όλα αυτά επιλέχθηκε στο νο1 του ντραφτ το 1974 από τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς. Ο τρόπος που έπαιζε ήταν υποδειγματικός, ο ορισμός των τέλεια εκτελεσμένων κινήσεων και επίδειξης των βασικών του αθλήματος. Σαν να ζωντάνευε το εγχειρίδιο κανόνων και αρχών του μπάσκετ! Στους Μπλέιζερς ήταν η βάση της ομαδικής, ανιδιοτελούς προσπάθειας. Αυτή τους έδωσε και το πρωτάθλημα το 1977 απέναντι στους Φιλαδέλφεια Σίξερς του “Dr. J”.

Ο αγώνας απέναντι στη φθορά δεν σταματά ποτέ

Ο Ουόλτον στην κορυφή του κόσμου, ο Ουόλτον να κοιτά την κορυφή από κάτω. Σε μια στιγμή. Ιστορία μου αμαρτία μου. Τραυματισμός. Στο πόδι. Πάλι. Μηνύσεις, καταγγελίες, προσπάθειες επιστροφής που κατέληξαν σε νέους τραυματισμούς... Ο Ουόλτον ήταν 24 ετών όταν κέρδισε το πρωτάθλημα, στα 30 οι γιατροί του είχαν δηλώσει πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να σώσουν την καριέρα του. Μοναδικός στόχος, να αποτρέψουν τον ακρωτηριασμό! Ο Ουόλτον άντεξε -όσο μπορούσε- και πήρε άλλον ένα τίτλο με τους Σέλτικς το 1986. Άθλος!

Η δράση στο παρκέ σταματά και αρχίζει αυτή μπροστά από τον την κάμερα. Τη δεκαετία του '90 ξεκινά καριέρα τηλεσχολιαστή. Ξεχωρίζει, φέρνει νέο αέρα και κάνει τον ρόλο του σχολιαστή πιο διασκεδαστικό. Στον λόγο του, τον δημόσιο, χωράνε πεζά ποιήματα, στίχοι των “Grateful Dead”, αφορισμοί του Τζον Γούντεν και πιασάρικα σλόγκαν! Για τον Ουόλτον όλα τα όμορφα πράγματα -ο Μότσαρτ, το Γκραντ Κάνιον, ο Πολ Σεζάν- υπάρχουν στην ίδια διάσταση και το μπάσκετ ανήκει σ' αυτά. Ο Ουόλτον ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του αντιμετωπίζοντας τη φθορά, τη σπατάλη. Στέκεται όρθιος, πνευματικά δυνατός και με μίσος απέναντι στο ξόδεμα του εαυτού. Ο πιο σημαντικός αγώνας, ο μοναδικός αγώνας...

Πηγή

- “Bill Walton's Long, Strange Tale of NBA Survival” [by Sam Anderson, “nytimes”]