Όλα ξεκίνησαν περίπου τέτοια εποχή, πριν από 29 χρόνια. Ήμουν μόλις τριών ετών κι οι γονείς μου πολύ νέοι για να διαχειριστούν μια κατάσταση που σίγουρα ουδέποτε είχε περάσει από το νου τους.

Η συχνοουρία κι η πολλή δίψα με οδήγησαν στο Παίδων. Εκεί έμεινα μία εβδομάδα, για να σταθεροποιηθώ και να εκπαιδευτούν οι δικοί μου για το πώς θα με μεγαλώσουν.

Μία λίστα με τα γραμμάρια που θα έπρεπε να ζυγίζει το φαγητό μου, οι δόσεις για τις ινσουλίνες που θα έκανα με τις σύριγγες της εποχής και μερικές τσάντες από άπειρα παιχνίδια που μου έφερναν οι συγγενείς μου - ειδικά η θεία μου η Κατερίνα - με συνόδευσαν στην επιστροφή μου για το σπίτι.

Για το πώς κύλησαν τα πρώτα χρόνια, δεν έχω να πω και πολλά...

Η μάνα μου λέει πως ήμουν ένα υπάκουο παιδί. Ρωτούσα για το τί κάνει να φάω και δεν παραπονέθηκα ποτέ για την ένεση που έπρεπε να κάνω. Μάλλον είχε ελαφρύ χέρι η κυρία Κούλα (σ.σ. η μάνα μου).

Σήμερα, στα 33 μου (σχεδόν), με ρωτούν πολλοί πως ήταν πριν πάθω το διαβήτη. Που να ξέρω; Και μεταξύ μας καλύτερα που δεν έμαθα ποτέ. Συζητώ με παιδιά που συνέβη αυτή η μεταβολή στον οργανισμό τους στα 12, 13, 14 και 15 τους...

Παιδιά πάνω στην εφηβεία που πιστεύουν ότι εκείνη τη στιγμή που παθαίνουν διαβήτη... κόβονται τα όνειρά τους στη μέση. Αλήθεια, δεν έχω να πω κάτι σ' αυτά τα παιδιά. Θέλει πολλή δύναμη να μπορέσεις να περάσεις στην... άλλη όχθη.

Όταν ζεις (σχεδόν) από την αρχή της ζωής σου σ' αυτήν, έχεις μάθει, έχεις συνηθίσει να:

- Μετράς το σάκχαρό σου κάθε τρεις και λίγο.

- Κάνεις ινσουλίνη πριν από κάθε γεύμα και πριν πέσεις για ύπνο.

- Λες «όχι ευχαριστώ» όταν οι συμμαθητές / συνάδελφοί σου σού προσφέρουν γλυκό στα γενέθλιά τους.

- Σταματάς το αυτοκίνητό σου για να πάρεις μια καραμέλα σε περίπτωση υπογλυκαιμίας.

- Κάνεις πλάκα με τους φίλους σου, λέγοντάς τους «θα με πεθάνετε, γιατί δεν μου πήρατε κόλα χωρίς ζάχαρη;».

- Απειλείς τη μάνα σου πώς αν δεν σου πάρει ποδήλατο θα φας μια τούρτα.

Και άλλα πολλά «πρέπει» που στην τελική δεν... πρέπει! Δεν πρέπει να:

- Βάζεις «στοπ» στα όνειρά σου, στα «θέλω» σου.

- Βάζεις τον εαυτό σου σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων.

- Να μην τρως αυτό που θες (όχι όσο θες, οκ).

- Να μην κάνεις σεξ.

- Να μην ασχολείσαι με το επάγγελμα που γουστάρεις.

- Να μην ταξιδεύεις.

- Να μην παίζεις με τους φίλους σου.

- Να μην κάνεις τις μαλακίες που θα έκανε το καθένα παιδί, ο κάθε έφηβος, ο κάθε μεγάλος. Ώριμος και ανώριμος άνθρωπος.

- Να μην μεθύσεις.

Όλα τα παραπάνω είναι απλά... ανθρώπινα. Κι ο διαβητικός δεν διαφέρει σε τίποτα από τον οποιοδήποτε. Μαθαίνει να ζει με την ινσουλίνη του, μέσα σε ένα μέτρο, το οποίο όταν κι αν ξεφύγει μπορεί να... μαζευτεί. ΗΡΕΜΙΑ.

Στα 33 μου, λοιπόν, 29 χρόνια με το διαβήτη έχω ζήσει πολύ έντονες στιγμές. Προσωπικές, επαγγελματικές. Όλα όσα ζει κάθε άνθρωπος που θέλει να εξελίσσει τη ζωή του. Τώρα όμως νιώθω πιο... διαβητικός από ποτέ. Η γέννηση της κόρης μου σε λίγο καιρό είναι το γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι πιο ώριμα. Με κάνει να θέλω να ζω όσο πιο ποιοτικά μπορώ, πιο πολύ μέσα στα μέτρα.

Κάπως έτσι σκέφτονται και φίλοι μου, που θα γίνουν ή έγιναν γονείς. «Περιμένω παιδί, θέλω να είμαι καλά εγώ για να είναι καλά και εκείνο». Είδατε; Δεν διαφέρουμε και πολύ. Ετσι... διαβητικά ζουν κι εκείνοι που πηγαίνουν γυμναστήριο, κάνουν διατροφή, δεν πίνουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Βέβαια αν κάτι με χαρακτήριζε από τα προηγούμενα τρία είναι περισσότερο το αλκοόλ. Παλιά.

Όλοι μας θέλουμε το καλύτερο για μια ψυχή που εξαρτάται από εμάς. Και ένας διαβητικός μπορεί να έχει το καλύτερο «σήμερα» για να προσφέρει το πιο σπουδαίο «αύριο» στα σημαντικότερα άτομα της ζωής του. Αυτό το ξέρω πολύ καλά. Και, πλέον, αισθάνομαι έτοιμος να το προσφέρω. Αφού μπορώ εγώ, μπορεί ο καθένας.

Η ζωή είναι μία για όλους μας. Γλυκιά ή πικρή, εμείς επιλέγουμε.