Ουίλτ Τσάμπερλεϊν: Ο τιτάνας του μπάσκετ! (vid & pics)

Ουίλτ Τσάμπερλεϊν: Ο τιτάνας του μπάσκετ! (vid & pics)

bet365

Eίκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του (12/10/1999) ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, θεωρείται ακόμη και σήμερα από τους στυλοβάτες του ΝΒΑ, ένας ξεχωριστός αθλητής που ξεπέρασε τα όρια πολύ γρήγορα.

Ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν, το έτος 1962 και ο αριθμός 100. Τσάμπερλεϊν, 1962, 100, εξίσωση με άγνωστο Χ τον δίχως όρια χρόνο. Η αιωνιότητα! Ο Τσάμπερλεϊν για πάντα στη συλλογική μνήμη και στον γενετικό κώδικα ενός αθλήματος. Το τριψήφιο κάνει τη διαφορά και εξυψώνει τον άνθρωπο σε μύθο, σε μνημείο, σε κατάσταση που δεν σταματά να επαναλαμβάνεται και να προκαλεί δέος. Στις 2 Μαρτίου του 1962 σημείωσε 100 πόντους σ' ένα γήπεδο που ήταν μισοάδειο, σ' ένα γήπεδο παγωμένο, μια και εκεί έπαιζε (μεταξύ άλλων) και ομάδα χόκεϊ. Ενώπιον 4.124 θεατών, στην κοινοπολιτεία της Πενσυλβάνια, στη “Hersheypark Arena”, μερικών δημοσιογράφων και χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, δεν σφυρηλάτησε μόνο την κληρονομιά του: άλλαξε τον τρόπο και την πρόσληψη του παιχνιδιού! Έκτοτε, κανείς δεν πλησίασε το κατοστάρι του Ουίλτ και μάλλον δεν πρόκειται. Ο Ουίλτ ήταν “ο άνθρωπος επανάσταση”, αποφαίνεται ο συγγραφέας του βιβλίου “Wilt 1962” Γκάρι Πόμεραντζ. Σαν άλλος τιτάνας, κρατούσε τον ουράνιο θόλο του κόσμου πριν γίνει μαγικός και πορτοκαλί, τον κόσμο του ΝΒΑ.

Αξεπέραστος στα 25!

Οι Φιλαδέλφεια Ουόριορς κέρδισαν τους Νιου Γιορκ Νικς με 169-147 και ο Ουίλτ, στα 25, ήταν στα καλύτερα του. Ένας πολύ μεγάλος παίκτης, άνθρωπος, σε μια μικρή, τακτοποιημένη κοινότητα (Hersey). Σε αυτή ζούσε και ο Κέρι Ρίμαν, 14 ετών τότε, ο οποίος αφού είδε το ματς με την παρέα του, έκλεψε την μπάλα αμέσως μετά τον 100ο πόντο του Ουίλτ. Η αυθόρμητη αντίδραση υπογράμμιζε το ανέγγιχτο, δυσθεώρητο, μέγεθος που φτιάχτηκε εν μία νυκτί! Ο νεαρός Τσάμπερλεϊν πέρασε με ορμή από το λύκειο Όβερμπρουκ (Δυτ. Φιλαδέλφεια) και το κολέγιο Κάνσας. Ένα χρόνο στην ομάδα παραγωγής θεάματος, τους Χάρλεμ Γκλόουμπτροτες και μετά στους Ουόριορς. Κι αν αγωνιστικά ήταν ασταμάτητη φυσική δύναμη, εκτός γηπέδου δεν μιλούσε πολύ, ούτε δρούσε πολύ. Ο ακτιβισμός του ξοδεύτηκε στην υποστήριξη του Ρίτσαρντ Νίξον (!) το 1968. Το μετάνιωσε αργότερα. Στο μέλλον, θα συμφωνούσε με εγχειρήματα που στήριζαν τους σκοπούς των μαύρων, μόνο που θα το έκανε διακριτικά και ήσυχα. Το ΝΒΑ διένυε τον 13ο χρόνο του και παίκτες όπως ο Ουίλτ ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαίοι. Η επίδραση του δεν θα ήταν μόνο αγωνιστική.

Το άθλημα του ανήκε

Το 1962 δεν ήταν η χρονιά των μαύρων. Ούτε η εποχή, ούτε οι κοινωνικές συνθήκες ήταν φιλικές γι' αυτούς. Κι ας είχε προηγηθεί το 1955 η γενναία κίνηση της Ρόζα Παρκς, της μαύρης μοδίστρας που αρνήθηκε να δώσει τη θέση της σε λευκό στο λεωφορείο, αντιστεκόμενη έτσι στον φυλετικό διαχωρισμό. Το “I have a dream” του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα ακουγόταν ένα χρόνο μετά. Μέχρι τότε, οι μαύροι πολίτες που αισθάνονταν υποτιμημένοι, ταπεινωμένοι, έναν τρόπο είχαν για να απαντήσουν: την επίδειξη μεγαλοπρέπειας. Για τον Γκάρι Πόμεραντζ, η εξωφρενική απόδοση του Τσάμπερλεϊν ισοδυναμούσε με αυτή των Ουίλι Μέις (μπέιζμπολ), Μοχάμεντ Άλι (πυγμαχία), Μάλκολμ Χ (ακτιβιστής πολιτικών δικαιωμάτων), Τζέιμς Μπάλντουϊν (συγγραφέας). Ο Πόμεραντζ σημειώνει πως η επίτευξη των 100 πόντων είχε τις ίδιες αρετές με τα επιτεύγματα των προαναφερθέντων, ήταν μια “υπέροχη, φανταχτερή, φανταστική, ακράτητη επίδειξη δεξιοτεχνίας”. Η δύναμη του παιχνιδιού του βρισκόταν στην αντίθεση που προκαλούσε. Από τη μία ενοχλητικό και από την άλλη ενωτικό! Ατομιστής, επιδειξιομανής, γυναικάς, αλλά και πιστός στο άθλημα. Ο Τσάμπερλεϊν με τη φυσική του δύναμη και την αποφασιστικότητα πήρε το παιχνίδι από τα χέρια των λευκών. Ο Τσάμπερλεϊν ήταν το μέλλον και όσοι είχαν συνηθίσει αλλιώς, έπρεπε να προσαρμοστούν.

“Ο ψηλός τα κατάφερε!”

Ο Τσάμπερλεϊν έφτασε στα άκρα (και το μεγαλείο) αντλώντας δύναμη και από τον Μπιλ Ράσελ. Η φιγούρα του μεγάλου του αντιπάλου υπήρχε και σ' αυτό το παιχνίδι. Κι ας μην ήταν -σωματικά- παρών. Ο Ρασέλ βοήθησε τον Ουίλτ να γίνει καλύτερος, ήταν η προσωποποίηση της νίκης και ο Τσάμπερλεϊν είχε μάθει να είναι πρωταγωνιστής. Εκείνη τη νύχτα έπρεπε να ισορροπήσει. Δεν έφτανε να είναι ο πρωταγωνιστής. Την εσωτερική πάλη φωτίζει ο Πόμεραντζ στο βιβλίο του και μοιάζει αναπόφευκτο, μια και η “κόντρα” των δύο έθρεψε αμφότερους.

Οι συμπαίκτες του δούλεψαν γι' αυτόν θυσιάζοντας την αγωνιστική αξιοπρέπεια τους. Είχαν αισθανθεί ότι ήταν ξεχωριστή βραδιά και βοηθούσαν όσο χρειαζόταν τον Ουίλτ. Ο πολύ κακός στις βολές Τσάμπερλεϊν τελείωσε με 28/32 και 36/63 εντός πεδιάς. Κυρίως τρόπος έκφρασης της αγωνιστικής του συμπεριφοράς, το κάρφωμα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ελάχιστοι το εκτελούσαν, το θεωρούσαν κίνηση επίδειξης. Όχι ο Ουίλτ. Ο εκφωνητής του αγώνα ούρλιαζε από ενθουσιασμό κάθε φορά που κάρφωνε και στο τέλος αναφώνησε: “Ο ψηλός τα κατάφερε!”. Δυο χρόνια αργότερα, το ΝΒΑ μεγάλωσε την περιοχή γύρω από το καλάθι για να τον απομακρύνει από τη ρακέτα. Παρ' όλα αυτά, η κυριαρχία του δεν σταμάτησε, ποτέ όμως με τον τρόπο που έγινε εκείνο το βράδυ.

Πηγή

- “Wilt 1962”: 48 Minutes, 100 points [by Liz Robbins, New York Times]

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα