Οι φεμινίστριες, τα ring girls του μποξ και μια κουβέντα που επανέρχεται διαρκώς
photo credits: AFP / ETHAN MILLER / GETTY IMAGES NORTH AMERICA
Οι ρόλοι μοιάζουν κατανεμημένοι με σοφία. Στον αγωνιστικό χώρο, άγριοι μπρατσαράδες, που ανταλλάσουν μπουνιές και στωικά υπομένουν τον πόνο, προκειμένου ο αντίπαλος να αντέξει λιγότερο. Το «σύνθημα» για την έναρξη των γύρων, την «ψυχαγωγία» στα διαλείμματα, το «χρώμα» στο κατά τ’ άλλα μπρουτάλ περιβάλλον δίνουν νεαρές και τουλάχιστον… πλημμελώς ενδεδυμένες γυναίκες. Αποτελεί «κομμάτι» του αγώνα, παρότι σημειολογικά δεν αναγνωρίζεται μόνο στα ρινγκ. Σίγουρα πάντως εδώ και δεκαετίες αποτυπώνεται στο μποξ, γι’ αυτό και οποιαδήποτε παρέμβαση για αλλαγή ακούγεται σαν ουτοπική και γραφική.
Παρ’ όλα αυτά, γη είναι και… γυρίζει και βρέθηκε κάποιος να θίξει τα (κακώς) κείμενα. Κουρασμένες από την πατριαρχία που σύμφωνα με το ισχύον πρότυπο, θέλει τους άνδρες να έχουν το πάνω «χέρι» στην αναζήτηση δουλειάς και να προτιμώνται από τις γυναίκες, καθώς φυσικά και να απολαμβάνουν τον κυριαρχικό ρόλο ακόμα και στις μοντέρνες κοινωνίες, ριζοσπαστικές φεμινίστριες επιχείρησαν στην Αυστραλία να εφαρμόσουν τα συγκεκριμένα πρότυπα ακόμα και σε χώρους που ποτέ κανείς δεν θα φανταζόταν: εκεί ακριβώς, πάνω στα ρινγκ. Εκεί, αντί για ημίγυμνες σέξι κοπέλες που «δροσίζουν» με την παρουσία τους τα φανατισμένα πλήθη, βρέθηκαν λευκοί μεσήλικοι άνδρες με κοστούμια, ακριβώς δηλαδή ό,τι ενσαρκώνει τη σχέση κυρίαρχου-κυριαρχούμενου (ακόμα και) στις δυτικές κοινωνίες.
Ring Girls have been axed from tonight’s #HornZerafa and replaced with Fight Progress Managers. First up @abcgrandstand commentator @CorbinMiddlemas and he did a sensational job. Full fight preview tonight @7NewsBrisbane pic.twitter.com/n65MG3P2Z7
— Chris Garry (@ChrisGarry7) August 31, 2019
Αναπαράγοντας μεν ένα κλισέ, ότι δηλαδή άνδρες χωρίς εμπειρία ή προσόντα, καταλαμβάνουν θέσεις αντί των συνυποψήφιων κι εξίσου ή και πιο καταρτισμένων γυναικών, θέλησαν να δώσουν μια εικόνα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας χωρίς το σύμβολο της καταπίεσης, δηλαδή τις «εργάτριες» που με «όχημα» τη σεξουαλικότητά τους αποτελούν τις «μασκότ» σε χώρους γεμάτους τεστοστερόνη. Η κίνηση ξεκίνησε από ομάδες δικηγόρων και κοινοτικών συμβούλων της Βικτόρια και η διαμαρτυρία εκφράστηκε δυναμικά στο «Battle of Bendigo» μεταξύ του Τζεφ Χορν και του Μάικλ Ζεφάρα, όπου πλήθος γυναικών αποδοκίμασαν τους διοργανωτές.
Μοιάζει παράδοξο, μα είναι ακριβές: οι συγκεκριμένες φεμινίστριες επέλεξαν να… στερήσουν τη δουλειά από γυναίκες και να τη δώσουν σε άνδρες. Θεωρώντας πως η εικόνα τους στο ρινγκ πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος των αγώνων αντικειμενοποιεί τις γυναίκες, βγήκαν εκτός «δουλειάς» για να στείλουν μήνυμα αντίδρασης και αντίστασης.
«Ο σεβασμός των γυναικών είναι βασική προϋπόθεση για την εξάλειψη άλλων μορφών βίας, κυρίως εκείνης εις βάρος των γυναικών και των παιδιών. Αυτά τα στερεότυπα δεν σέβονται το φύλο», αναφέρει η κοινοτική σύμβουλος της περιφέρειας της Βικτόρια, Ιβόν Ρίνγκλσγουόρθ, δίνοντας το αντισεξιστικό «σύνθημα» της καμπάνιας και σηματοδοτώντας την απαρχή μιας συζήτησης που, αλήθεια είναι, δεν τελειώνει ποτέ. Αναπόφευκτα, θα ισχυριζόταν κάποιος που αντιλαμβάνεται πως τα μέτρα και τα σταθμά των κοινωνιών που υποτίθεται πως προοδεύουν, όμως εξακολουθούν να συντηρούν άρρηκτους δεσμούς με ένα παρελθόν απολύτως καταπιεστικό για το «αδύναμο φύλο».
Αναπόφευκτα, ο αντίλογος ξέσπασε ευθύς αμέσως και ήταν καταιγιστικός. Οι πολέμιοι συμφωνούν στο ότι με τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυρίας, οι ριζοσπάστριες φεμινίστριες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο απ’ το να εξισώνουν με αντικείμενα τις γυναίκες που εργάζονται στον χώρο, κερδίζουν τα προς το ζην τους με τον τρόπο αυτό. Ουσιαστικά τις ποδηγετούν προς όφελος της ατζέντας τους, γράφει ο Ντάνι Άρμστρονγκ στο rt.com.
Ο συγκεκριμένος, μάλλον υπερβάλλοντας στην προσπάθειά του να εξηγήσει πως «δεν παθαίνουν και τίποτα τα κορίτσια», τις εξισώνει με την εικόνα των γυμνών από την μέση και πάνω, μυώδων και γυμνασμένων ανδρών, που φορούν γάντια και προσπαθούν να επιβληθούν με τη δύναμή τους μέχρι τελικής πτώσεως. Αν και σαν επιχείρημα εφορμά από λάθος αφετηρία, βγάζει νόημα, εξηγώντας δηλαδή ότι αντίστοιχη είναι η αντικειμενοποίηση και στους άνδρες. «Όπως απαιτείται πράγματι από τις κοπέλες των ρινγκ να είναι σέξι και όμορφες, έτσι και οι άνδρες οφείλουν να είναι δυνατοί, επιβλητικοί, αγριεμένοι, αλύγιστοι». Εξηγεί πολλά, παίρνοντας όμως ως δεδομένα πράγματα που δεν ισχύουν, όπως για παράδειγμα ότι οι άνδρες δεν γίνονται αντικείμενο σεξουαλικής ή σωματικής βίας.
Η αμφισβήτηση σε όσα νοηματοδοτεί η καμπάνια «αγγίζει» επίσης τις αμοιβές των συγκεκριμένων γυναικών, που σύμφωνα με το FOX Sports φτάνει ως και τα 20.000 δολάρια ετησίως, δηλαδή ουδόλως αμελητέα δεδομένης της φύσης της δουλειάς. Επιπλέον, τονίζεται ότι ο κόσμος πράγματι προχωράει μπροστά, κάτι που αποτυπώνεται και σε αντίστοιχα γεγονότα, όπως στη διαιτησία της Στέφανι Φράπαρτ στον τελικό του UEFA Super Cup μεταξύ Λίβερπουλ και Τσέλσι τον Αύγουστο. Ήταν η πρώτη φορά που γυναίκα «σφύριξε» σε τελικό ανδρών κι αυτό δείχνει τον τρόπο με τον οποίο τα πράγματα εξελίσσονται, θα μπορούσε να ισχυριστεί ο υπέρμαχος των παραδόσεων που περικλύουν ανεπαίσθητα ή μη ίχνη μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας μιας άλλης εποχής.
Στην πραγματικότητα, σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, που ωστόσο κοιτάζει τόσο μπροστά, όσο και «κλεφτά» πίσω, τα ερωτήματα δεν παύουν να επανέρχονται στροβιλιζόμενα μεταξύ αναγεννημένων ιδεών, χρεοκοπημένων πρωτοποριακών μοντέλων και κοινωνικών δομών που αμφισβητούνται: αν οι τσιρλίντερ είναι το πρόβλημα, η αιτία της διατήρησης της υποτέλειας, λίγο ή πολύ, από μέρος σε μέρος, με διαφοροποιήσεις μεγάλες ή μικρές, τότε ας φύγουν. Κανείς άλλωστε δεν τις παρακολουθεί με το ίδιο ενδιαφέρον που το έκανε παλαιότερα, αποκλεισμένος από την πληθώρα της εικόνας που επικρατεί σήμερα εις βάρος κάθε άλλης μορφής περιεχομένου.
Ωστόσο, το πρόβλημα μάλλον βρίσκεται στο ότι δεν είναι στις τσιρλίντερ η ουσία κι όποιος επικεντρώνεται εκεί, μάλλον δεν φτάνει μακριά την ανάλυσή του.
