Ο παίκτης που ήξερε να κερδίζει αλλά και να χάνει. Πάνω απ' όλα όμως ήξερε να προσπαθεί. Άοκνος, ακατάβλητος, ανεξάντλητος... ή αλλιώς Μανού Τζινόμπιλι! Η προσπάθεια ήταν το παν και αυτή που τον οδήγησε στην καριέρα του. Προσπάθεια στα άκρα, επίπονη, απαιτητική, μα και γενναιόδωρη. Χωρίς αυτήν δεν θα γινόταν αρχηγός και παράδειγμα για τους παίκτες της εθνικής Αργεντινής, χωρίς αυτήν οι Σαν Αντόνιο Σπερς ίσως να μην ήταν αυτοί που είναι, μια δυναστεία του ΝΒΑ. Μοναδικός, ταπεινός, γενναιόδωρος. Σημάδεψε την ιστορία της ομάδας μπάσκετ της Αργεντινής και των Σπερς και αμαρτία δεν έχει.

Ο “Μεσσίας” Μανού

Αν το “χέρι του Θεού” άγγιξε τον Μαραντόνα, η ιστορία του Μυστικού Δείπνου “άγγιξε” την ομάδα μπάσκετ της Αργεντινής το 2012. “Μεσσίας” ο Μανού Τζινόμπιλι, αλλά μην ψάξετε για Ιούδα, δεν υπάρχει. Όσοι φορούσαν τη φανέλα με το εθνόσημο ήταν μαθητές και πιστοί, πιστοί του θαύματος που λέγεται “οικογένεια”. Οι ομάδες, οι παρέες που βρίσκονται τα καλοκαίρια, φτιάχνουν το θαύμα και ύστερα μένουν πίσω και βλέπουν την πορεία του. Το μόνο (θαύμα) που κρατάνε είναι η ίδια η ομάδα. Η οικογένεια! Αυτή έχει μεγαλύτερη σημασία από τη νίκη και την ήττα, από την επιτυχία και την αποτυχία. Έτσι, εκείνο το καλοκαίρι πριν εφτά χρόνια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Μανού, μαζί με τον Λουίς Σκόλα, σημάδεψαν τη στιγμή, εδραίωσαν το θαύμα της Αργεντινής!

Ξεκίνημα, λοιπόν, από την κορύφωση του θαύματος. Ο μικρός τελικός του ολυμπιακού τουρνουά έχει τελειώσει, ο Τζινόμπιλι και οι συμπαίκτες του στα αποδυτήρια. Κουρασμένοι, κάθιδροι, αποκαμωμένοι από την προσπάθεια που δεν οδήγησε στη νίκη και το χάλκινο μετάλλιο. Οι Τζινόμπιλι, Σκόλα αποφασίζουν να απευθυνθούν στους συμπαίκτες του. Ο Μάνου εν μέσω δακρύων τους λέει: “Προτιμώ να χάσω μαζί σας, παρά να κερδίσω με άλλους συμπαίκτες”. Ο Σκόλα δεν είχε κάτι διαφορετικό να πει. Όλοι γνώριζαν ότι εκείνοι Αγώνες ήταν η τελευταία ευκαιρία να κάνουν κάτι καλό. Δεν τα κατάφεραν. Η επιτυχία ποτέ δεν είναι δεδομένη. Αντιθέτως, η ιεροτελεστία του δείπνου ήταν για τους Αργεντινούς. Είτε έχαναν είτε κέρδιζαν, πάντα θα πήγαιναν το βράδυ να φάνε όλοι μαζί. Έτσι και μετά την ήττα από τη Ρωσία. Εκείνο το βράδυ, έκλαψαν, γέλασαν, στεναχωρήθηκαν, γιόρτασαν... Η λύπη για το τέλος αυτής της παρέας που το 2004 είχε φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Η χαρά για όσα είχαν πετύχει, η ευλογία για τις ιστορίες, την αγάπη και τα δάκρυα που μοιράστηκαν.

Το δείπνο στην Ιντιανάπολις και το Σαν Αντόνιο που τον περίμενε

Η αρχή έγινε το 2002 και ένα δείπνο κοινό σημείο σε αυτή την πορεία. Τότε, πριν 17 χρόνια, καλοκαίρι στην Ιντιανάπολις των ΗΠΑ, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, λίγες ώρες μετά τον χαμένο τελικό απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, οι παίκτες έχουν συγκεντρωθεί στο “Ruth Chris Steakhouse”. Ο θυμός και η απογοήτευση κυριαρχούν. Θυμός για τον τρόπο που χάθηκε το παιχνίδι, για τα σφυρίγματα της διαιτησίας, απογοήτευση για την απουσία του Τζινόμπιλι λόγω τραυματισμού στον ημιτελικό. Όσο κυλούσε η βραδιά, η διάθεση άλλαζε. Κανείς δεν περίμενε η Αργεντινή να φτάσει τόσο κοντά στην κορυφή του κόσμου. Ούτε φυσικά ότι θα κέρδιζαν την πανίσχυρη ομάδα των ΗΠΑ. Όταν έγινε αυτό, η υποδοχή που έτυχαν στο ξενοδοχείο ήταν αποθεωτική. Ήταν τα προεόρτια για τον θρίαμβο της Αθήνας δυο χρόνια μετά.

Στο εστιατόριο οι Αργεντινοί δεν ήταν μόνοι τους φυσικά. Σε κάποιο άλλο τραπέζι καθόταν ο R.C Buford (σ.σ γενικός διευθυντής των Σπερς). Δεν μπορούσε να κοιμηθεί μετά τον τελικό και αποφάσισε να βγει. Παρακολουθούσε αποσβολωμένος τους Αργεντινούς να είναι τόσο “δεμένοι”, τόσο εγκάρδιοι μεταξύ τους. “Ήταν το καλύτερο ομαδικό περιβάλλον που είδα”, δήλωσε τότε. Μετά πήγε και χαιρέτησε τον Τζινόμπιλι, σε λίγους μήνες θα ξεκινούσε τη ρούκι σεζόν του με το Σαν Αντόνιο.

“Κανείς δεν ξέρει πόσο καλός είναι”

Οι Σπερς επέλεξαν τον Τζινόμπιλι στο νο57 του ντραφτ το 1999. Ο Μπιούφορντ τον είδε στο παγκόσμιο νέων δυο χρόνια νωρίτερα. Δεν είχε πάει όμως εκεί, στην Αυστραλία, γι' αυτόν. Δεν τον είχε ακούσει καν. Ωστόσο, ο Αργεντινός έκανε απίθανα πράγματα, τρελά. Τα “σπιρούνια” είχαν κερδίσει τον τίτλο (το 1999) και δεν ήθελαν να “χαλάσουν” το ρόστερ. Στην ουσία με το ζόρι μπήκαν στη διαδικασία επιλογής. Ο Μπιούφορντ παραδέχθηκε πως “σταθήκαμε τυχεροί” και η έκπληξη -ευχάριστη φυσικά- ήταν μεγάλη όταν ο Μανού έδειξε τι μπορεί να κάνει. Ο Πόποβιτς, που ήταν βοηθός στην εθνική των ΗΠΑ το 2002, είχε εκμυστηρευτεί στον Ντάνκαν ότι “αυτός έρχεται και κανείς δεν ξέρει πόσο καλός είναι”. Ο “Ποπ” δεν έκανε λάθος (σπάνια κάνει έτσι κι αλλιώς).

Ήταν διαφορετικός

Ο έφηβος Μανού Τζινόμπιλι δεν έπειθε για τα αθλητικά του προσόντα. Κι ας είχε άξια παραδείγματα τους μεγαλύτερους αδερφούς του. Αμφότεροι έπαιζαν επαγγελματικά, ενώ ο πατέρας του Jorge ήταν προπονητής στην ομάδα της Bahia Blanca. Ο Μανού δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτός από τις τοπικές ομάδες. Υπήρχαν καλύτεροι παίκτες απ' αυτόν. Παρ' όλα αυτά, από τότε, η επιμονή και η δημιουργική ιδιοφυΐα τον χαρακτήριζαν. Ήταν ιδιαίτερος. Πάντα έπαιζε ένα ημίχρονο εκτός κανονικών ρυθμών και έβλεπε πάσες που οι άλλοι δεν μπορούσαν καν να σκεφτούν.

Ήταν διαφορετικός και σ' αυτό έπαιξε ρόλο και η εκπαίδευση που έλαβε από την προσχολική ηλικία! Προπονητής μπάσκετ στη γειτονιά του έκανε το εξής με τον μικρό Μανού: του φόρεσε ειδικά γυαλιά με πλαίσια που τον εμπόδιζαν να βλέπει πού ντριμπλάρει και έβαλε στα χέρια γάντια. Με τα γάντια περιόρισε την αίσθηση της αφής, αναγκάζοντας τον να χειρίζεται την μπάλα με τα δάχτυλα. [...] Η κλήση στην εθνική Νέων, παρά τη βελτίωση του, ήρθε από ανάγκη. Πολλοί παίκτες αρνήθηκαν την πρόσκληση λόγω αδυναμίας να ανταποκριθούν στο πρόγραμμα των αγώνων. Ο συμπαίκτης του Αντρές Νοτσιόνι θυμάται πως “δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Ωστόσο, έβλεπες ότι κινούταν διαφορετικά, σαν φίδι”. Στα τέλη των 90's είχε βελτιωθεί αρκετά και κατάφερε να βρει συμβόλαιο στην Ιταλία και τη Βίρτους Μπολόνια. Χρήσιμος, αλλά και δύσκολος στο πώς να τον αξιοποιήσεις. Έκανε εντυπωσιακά πράγματα στην προπόνηση και όσοι ήταν κοντά του αναρωτιούνταν αν μπορούσε να τα κάνει και την ώρα του παιχνιδιού.

Ήθελε να κερδίζει περισσότερο από τον καθένα

Ως νέος στο ΝΒΑ αντιμετωπίστηκε με καχυποψία. Λογικό. Οι Σπερς τον δοκίμασαν αρκετά και σκληρά. Οι παλιοί Κέβιν Ουίλις, Στιβ Σμιθ και Μπρους Μπόουεν τον ζόρισαν, τον έφτασαν στα όρια του κι αυτός άντεξε. Ήταν έτοιμος για τον άκρως απαιτητικό κόσμο του ΝΒΑ. Γενικά, αποδείχθηκε έτοιμος για τα πάντα στο ΝΒΑ. Ο Τζινόμπιλι ήταν -και είναι προφανώς- αυτός που δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του, μόνο έδινε. Κι αν δεν κέρδιζε ήξερε ότι είχε δώσει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων του. Ακόμη και σε φιλικούς αγώνες προετοιμασίας! Όπως αυτόν στις αρχές Σεπτεμβρίου 2007. Οι Σπερς έπαιζαν απέναντι σε ομάδα ελεύθερων παικτών και σε ανύποπτη στιγμή βούτηξε μέσα από τρεις παίκτες για να κερδίσει χαμένη μπάλα! Όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά την έδωσε και σε συμπαίκτη του να σκοράρει. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς σταμάτησε τον αγώνα και ρώτησε: “τι σημαίνει αυτό για σας;”. Απάντησε (ο ίδιος) πως ο Τζινόμπιλι θέλει να κερδίσει περισσότερο από τον καθένα και αν επιθυμούμε να πάρουμε ξανά τίτλο, έτσι πρέπει να παίζουμε. Απομακρύνθηκε και όλοι νόμιζαν ότι ο λόγος τελείωσε. Επέστρεψε όμως ξαφνικά και απευθυνόμενος στον Αργεντινό είπε: “Και Μανού, είναι γα@#νος Σεπτέμβριος! Μην το ξανακάνεις τον Σεπτέμβριο!”. ΑΥΤΟΣ ήταν ο μέγας Μάνου Τζινόμπιλι.

Πηγή

- “Welcome to Manu's basketball familia” [ESPN, Zach Lowe]