Ο τόπος δεν έχει σημασία, ούτε ο χρόνος. Εξάλλου, το σημείο που μένει ακίνητο, είναι αυτό που κινείται διαρκώς. Επιτυγχάνει την τέλεια ισορροπία μια και δεν χάνει ποτέ την αφετηρία και τον τερματισμό που αμέσως γίνεται αφετηρία και... Μια τέλεια επαναληπτική κίνηση που κρατά το όλον και αποκλείει τις διαιρέσεις και τις απώλειες. Ο άνθρωπος παλεύει να γίνει αυτό το τέλειο σημείο, αλλά ο τόπος και ο χρόνος επιβάλλονται, απομυζούν ενέργεια, φαντασία και θέληση για αλλαγή. Εκτός και αν γίνει αυτό που υποστηρίζει ο Ρίλκε: “Ο χώρος εφορμά από μέσα μας και μεταφράζει τον κόσμο”. Όπου χώρος βάλτε επιθυμία, η αδήριτη ανάγκη να αλλάξεις, να αλλάξεις ζωή και θέση, θέαση, να φύγεις από τα δεσμά του τόπου και του χρόνου. Όταν ο χώρος γεμίζει από μέσα προς τα έξω, σπάνιο, φαινόμενο που προκαλείται όταν η έρημος της ψυχής προκαλεί ασφυξία και περιμένεις τον θάνατο ως διέξοδο και αρχή της δημιουργίας κάτι νέου, κάτι εκτός δεδομένων, οριστικών συνθηκών. Όταν βρίσκεις μια ζωή ημιθανή και λίγο πριν ξεψυχήσει την κάνεις δική σου και αυτή παίρνει την παλιά, άδεια, σου ζωή... Τότε, γίνεσαι ταξιδιώτης και όρια δεν υπάρχουν, παρά μόνο η συνεχής προσπάθεια να ξεφύγεις από τον εαυτό σου! Το “Επάγγελμα ρεπόρτερ” είναι η 87η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Το ξέσπασμα του εσωτερικού κόσμου

Το αδιέξοδο της ύπαρξης υπό τη σκηνοθετική ματιά του Μικελάντζελο Αντονιόνι. Ο ιταλός σκηνοθέτης -μαζί με τον Μπέργκμαν- μελέτησε και αποτύπωσε την υπαρξιακή αναζήτηση με τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ιδιαίτερα την έννοια της αποξένωσης. Πριν το “Επάγγελμα ρεπόρτερ” η τριλογία της αποξένωσης: “Η Περιπέτεια”, “Η Νύχτα”, “Η Έκλειψη”. Ο Αντονιόνι είναι αυτός που έβγαλε την ερημιά της ψυχής και την ταίριαξε με αυτήν του τοπίου. Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ, η μεγάλη αλλαγή συντελείται σε έναν απομακρυσμένο τόπο. Μάλλον στο Τσαντ. Η έρημος κυριαρχεί, το αχαρτογράφητο τοπίο και η δυσκολία στην επικοινωνία “υποδέχονται” τον ξένο, τον ταξιδιώτη. Ο εξωτερικός χώρος είναι που προκαλεί την αφύπνιση και το ξέσπασμα του εσωτερικού κόσμου, του χώρου που περνά από τον λήθαργο στην αρπαγή και στην οριστική αλλαγή. Και τότε ξεκινά η φυγή που δεν γνωρίζει όρια, σύνορα, τόπους και χρονικούς περιορισμούς. Ο Αντονιόνι φτιάχνει ένα φιλμ πάνω σε μια κατάσταση μόνιμης σύγχυσης, όπου η τάση φυγής επικρατεί και η έρημος περνά στο μυαλό και την ψυχή του πρωταγωνιστή. Τότε συντελείται και η αλλαγή και παλιός εαυτός χάνεται στη λήθη, ενώ ο νέος απλά προχωρά και προσπαθεί να φτιάξει νέα ζωή, να βρει τη δική του έρημο που δεν θα τον “καταπιεί”. Σε αυτόν τον κινηματογραφικό στοχασμό, σαν φιλοσοφικό δοκίμιο που δεν έχει τέλος,, ο Αντονιόνι κάνει το ταξίδι το σημείο που δεν κινείται, την τέλεια επαναληπτική κίνηση. Αξεπέραστο!

Νέα ταυτότητα

Η υπόθεση έχει ως εξής: Ο Ντέιβιντ Λοκ, δημοσιογράφος, ετοιμάζει ντοκιμαντέρ για την μετά αποικιακή Αφρική. Για να ολοκληρώσει τη δουλειά βρίσκεται στην έρημο και ψάχνει αντάρτες που εμπλέκονται στον εμφύλιο του Τσαντ. Η αναζήτηση αποδεικνύεται μάταιη. Άσκοπες μετακινήσεις σε ένα σκληρό και αφιλόξενο τόπο. Η κούραση τον καταβάλλει και ξεσπά. Επιστρέφει στο δωμάτιο του, στην πανσιόν που νοικιάζει δωμάτια. Εξαντλημένος, εκνευρισμένος ετοιμάζεται να κάνει μπάνιο. Πριν το κάνει μπαίνει στο δωμάτιο του Ντέιβιντ Ρόμπερτσον, Άγγλος και φίλος του. Διαπιστώνει όμως ότι είναι νεκρός (έμφραγμα). Τότε, η σωματική καταπόνηση και το ψυχικό βάρος βρίσκουν έξοδο και ο Λοκ παίρνει τη μεγάλη απόφαση: θα γίνει ο Ντέιβιντ Ρόμπερτσον! Θα αλλάξει ζωή, για πάντα! Ο Ρόμπερτσον όμως έκανε λαθρεμπόριο όπλων και όταν το ανακαλύπτει ο Λοκ, τότε η φυγή γίνεται μόνιμος τόπος και τρόπος ζωής. Ο Λοκ στην αρχή προσπαθεί να ζήσει όπως ο Ρόμπερτσον, όμως όταν συνειδητοποιεί τον κίνδυνο, τότε το μόνο που θέλει είναι να αφήσει τα πάντα πίσω του. Στην πατρίδα του τον θεωρούν νεκρό και ψάχνουν τον Ρόμπερτσον, μια και ξέρουν ότι ο τελευταίος που είδε τον Λοκ. Έτσι, ο Λοκ ως Ρόμπερτσον προσπαθεί να ξεφύγει απ' όλους και απ' όλα, αλλά η παλιά του ζωή πάντα θα είναι ένα βήμα πίσω του. Αυτός θα πηγαίνει μπροστά με μια όμορφη άγνωστη...

Δεσπόζει ο Νίκολσον

Η ταινία πέρα από το στιβαρό και πρωτότυπο σενάριο, στηρίζεται στη φωτογραφία του Λούτσιο Τοβόλι και φυσικά στην ερμηνεία του Τζακ Νίκολσον. Λίγο μετά την “Τσάιναταουν” και πριν “Τη φωλιά του κούκου”, ο Νίκολσον δείχνει την ερμηνευτική του δεινότητα. Ο ήρωας του τελεί υπό σύγχυση, η συμπεριφορά του καθορίζεται από την πάλη που διεξάγει με τον εαυτό του και την πίεση που δέχεται από την ανάγκη να φύγει, να διαχειριστεί το βάρος του νέου κόσμου που δημιουργεί. Ο Νίκολσον αποτυπώνει την εσωτερική αναταραχή άψογα, δεν υπερβάλλει ποτέ, κινείται με απόλυτη ακρίβεια στην πορεία που ορίζει ο ήρωας του. Δίπλα του η Μαρία Σνάιντερ. Η γαλλίδα ηθοποιός, μετά τη συνύπαρξη με τον Μάρλον Μπράντο στο “Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι”, στέκεται άξια δίπλα σε ένα άλλο ερμηνευτικό “τέρας”. Η ταινία έγινε δεκτή με επαινετικά σχόλια κι ένας από τους κριτικούς, ο Ρότζερ Έμπερτ, σημείωσε πως πρόκειται για “οξυδερκή ματιά πάνω στην ταυτότητα, την αποξένωση και την επιθυμία απόδρασης από τον εαυτό”.