Ο Μανώλης Σιώπης είναι ωραίος τύπος. Συζητώντας μαζί του, νιώθεις τη δική του θετική ενέργεια να μεταδίδεται στο δικό σου σώμα. Αυτό το παιδικό χαμόγελο που μονίμως βρίσκεται στο πρόσωπό του δείχνει τον εσωτερικό κόσμο του, είναι κι αυτός ο αυθορμητισμός του, η δική του αλήθεια. Τη σερβίρει έτσι όπως είναι, δίχως την παραμικρή πρόθεση ωραιοποίησης καταστάσεων, σου φωνάζει ότι… «αυτός είμαι, αυτά πρεσβεύω». Σα να μην αλλοιώθηκε στην πορεία του χρόνου, από το ταξίδι που έκανε από την ανέχεια, στην άνετη (οικονομικά) ζωή.

Η καταγωγή του είναι από το Τυχερό Έβρου. Προσωπικά δεν το γνώριζα, το ανέφερε στη διάρκεια της συζήτησης. «Δίπλα στο Φυλακτό», του απάντησα και γούρλωσε τα μάτια του από έκπληξη. Προφανέστατα δεν περίμενε ότι θα ήξερα το διπλανό χωριό, αλλά είναι από τα… καλά του Στρατού και όσων υπηρέτησαν στη συγκεκριμένη παραμεθόριο.

Ο Σιώπης γεννήθηκε για να γίνει ποδοσφαιριστής, γιατί ερωτεύτηκε την μπάλα από τότε που ήταν μικρός, αλλά και… κοντός. Αυτό ήταν το παρατσούκλι του από τα μαθητικά χρόνια του. Το χαμηλό ύψος του ήταν και η περηφάνια του. Ουδέποτε ένιωσε κόμπλεξ, ίσα-ίσα που το απολάμβανε. Κι όταν μια μέρα μια δασκάλα προσπάθησε να (του) αλλάξει τις ισορροπίες, αυτός έβαλε τα κλάματα. «Στο σχολείο με φωνάζανε κοντό. Δεν ένιωθα άσχημα, πάντα συμμετείχα στις παρελάσεις και είχα συνηθίσει να στην τελευταία σειρά. Όταν ήμουν στην έκτη δημοτικού, έκανα πρόβες με τα παιδιά που ήταν στην τρίτη. Η δασκάλα μ’ έβαλε μπροστά κι ένιωθα άβολα. Έβαλα τα κλάματα, πήδησα τα κάγκελα κι έφυγα από το σχολείο. Μου άρεσε που ήμουν στην τελευταία σειρά, το διασκέδαζα», είπε.

Το Τυχερό Έβρου είναι μία από τις πολλές άγονες ζώνες της ελληνικής οικονομίας, απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από την Αλεξανδρούπολη και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων είναι αγρότες. Ασχολούνται με την παραγωγή βαμβακιού, ηλίανθου και σιταριού. Συνολικά ο Έβρος μαστίζεται από ανεργία. Ακόμη και στα λεγόμενα «παραγωγικά» χρόνια της ελληνικής οικονομίας, αυτή του Έβρου δε σημείωσε έντονη άνθιση.

Ο πατέρας του Σιώπη είναι αγρότης και η καθημερινότητα ήταν μια αδιάκοπη μάχη για την παροχή των απολύτως αναγκαίων στον νυν ποδοσφαιριστή του Άρη και στα αδέρφια του. Τα υλικά αγαθά ήταν περιορισμένα σε σχέσης με τις ανέσεις άλλων παιδιά. Ωστόσο, η αγάπη περίσσευε. «Εισέπραξα πολύ αγάπη κι ας ήταν πολύ δύσκολα τα παιδικά μου χρόνια. Ζούσαμε σ’ ένα σπίτι, μια πενταμελής οικογένεια με τον παππού και τη γιαγιά. Τα αδέρφια μου είναι μικρότερα και είναι δίδυμα. Ο αδερφός μου είναι στη Δράμα και η αδερφή μου σπουδάζει. Το σπίτι ήταν μικρό, είχε εξωτερική τουαλέτα, κοιμόμασταν σ’ ένα διπλό κρεβάτι κι όταν έβρεχε στο κουζινάκι. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης, κάθε μέρα έδινε τη δική του μάχη για να μας φέρει τα βασικά και στεναχωριόταν που δεν μπορούσε να μας προσφέρει αυτά που ήθελε. Νιώθω ευλογημένος όμως γιατί εισέπραξα πολύ αγάπη από τη μητέρα μου και τον πατέρα μου», είπε.

«Οφείλω τα πάντα στους γονείς μου»

Η δυσκολία των καταστάσεων ανέδειξε και την ψυχική δύναμη αυτών των ανθρώπων. Αν η αξιόλογη ποδοσφαιρική καριέρα σχημάτισε τον αγωνιστικό στόχο του, η παροχή υλικών αγαθών στην οικογένειά του, ήταν ο βασικότερος. Από την ημέρα που άφησε το Τυχερό και μετακόμισε στην Αθήνα και στον Ολυμπιακό. «Ό,τι κάνω, το κάνω για την οικογένειά μου. Από το 2014, όταν έφυγα για πρώτη φορά από το σπίτι και πήγα εσώκλειστός στην ακαδημία του Ολυμπιακού, είχα την απόλυτη στήριξή τους. Ό,τι χρήματα έπαιρνα τα έδινα στην οικογένειά μου για να είναι ανεξάρτητοι, να ζήσουν μια νορμάλ ζωή. Είχα μεγάλη στήριξη από τους γονείς μου, γι’ αυτό είμαι σήμερα σ’ αυτό το σημείο. Γνωρίζω παιδιά τα οποία είχαν πολύ μεγαλύτερο ταλέντο από εμένα, αλλά δεν απολάμβαναν τη στήριξη των γονιών τους», συμπλήρωσε. Πριν από περίπου έναν χρόνο, μιλώντας σε σπουδαστές εργαστηρίου δημοσιογραφίας, ο Σιώπης μίλησε και για τις δύσκολες νύχτες που πέρασε στα χρόνια που ήταν στην Ακαδημία του Ολυμπιακού. Γιατί ένιωθε μόνος. «Έλεγα στον εαυτό μου ότι πέρασες πολλά για να μην αντέξεις και κυρίως για να μην κυνηγήσεις το όνειρό σου», είπε.

Στη διάρκεια της συζήτησης, είπε πολλές φορές ότι… «στη ζωή μου έμαθα να μην είμαι αχάριστος, να έχω αυτογνωσία και να ξέρω που πατάω». Εισέπραξε αχαριστία, αλλά… «δεν είμαι άνθρωπος που κρατάει κακία. Δε θα σου μιλήσω για ένα διάστημα αλλά μετά θα το ξεχάσω», είπε. Όπως δηλαδή (έδειξε ότι) έχει ξεχάσει όλα όσα έγιναν στο διάστημα της παρουσίας του στον Ολυμπιακό. Τα πράγματα εξελίχθηκαν αντιστρόφως ανάλογα των προσδοκιών. Ονειρεύτηκε καριέρα, περιορίστηκε σ’ έναν άχαρο ρόλο. Χάρηκε το ποδόσφαιρο όταν ήταν στον Πανιώνιο γιατί… «εισέπραξα πολύ αγάπη όταν ήμουν στον Πανιώνιο και θα ευχαριστώ πάντα την ομάδα, τους φιλάθλους αλλά και τους ανθρώπους που με στήριξαν».

«Στον Ολυμπιακό δεν με πίστεψαν όσο εγώ τον εαυτό μου»

Το κεφάλαιο «Ολυμπιακός» έκλεισε τον περασμένο Σεπτέμβριο. Με πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Πριν φτάσουμε σ’ αυτά, να σημειώσουμε το εξής: Σπανίως ένας αθλητής λατρεύεται από τους φίλους μιας ομάδας, πριν καλά-καλά φορέσει τη φανέλα της. Αυτό το μοναδικό προνόμιο απόλαυσε ο Μανώλης Σιώπης. Σαν κεραυνοβόλος έρωτας. Ο «κοντός» ή «pitbull» ένιωσε την αγάπη του κόσμου στο διάστημα της (περίπου τρίμηνης) πολιορκίας του από τον Θόδωρο Καρυπίδη. Είναι η χρησιμότητα των social media καθώς ενώνει ψυχές και εξ’ αποστάσεως.

Ο διεθνής μέσος δεν είχε ενδοιασμούς για τον Άρη. Μάλλον όμως είχε καλλιεργηθεί μέσα του μια απέχθεια για το ελληνικό Πρωτάθλημα. «Δεν ισχύει ότι ήμουν επιφυλακτικός, αλλά το μυαλό μου ήταν στο εξωτερικό. Στον Ολυμπιακό δεν ακούμπησα μπάλα για ενάμιση χρόνο. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα για έναν αθλητή. Έχοντας ζήσει το ελληνικό Πρωτάθλημα και με το δεδομένο ότι δεν μπορούσα να πάω σε άλλη ομάδα γιατί τα όσα ακούστηκαν για την ΑΕΚ ήταν ψέματα και ταυτοχρόνως ήθελα να συνεχίσω σε μια ομάδα στην οποία θα είχα πρωταγωνιστικό ρόλο. Άρα το εξωτερικό ήταν μονόδρομος για μένα. Μετά έμαθα για την παρουσία μου στην προετοιμασία του Ολυμπιακού. Για την ακρίβεια το έμαθα από τη συνέντευξη Τύπου του κυρίου Μάρτινς. Όταν επέστρεψα ήμουν στον αέρα. Στη συνέχεια ο ατζέντης μου, μου είπε για την πρόταση από τη Λεχ Πόζναν», εξήγησε.

Στο ίδιο διάστημα, ο Άρης τον πίεζε. Η τακτική του Καρυπίδη ήταν αρκετά έξυπνη. Από τη μία πλευρά του έδωσε χρόνο να σκεφτεί και από την άλλη ανά τακτικά χρονικά διαστήματα του υπενθύμιζε το έντονο ενδιαφέρον του. Ταυτόχρονα, οι φίλοι του Άρη του ζητούσαν να ανηφορίσει στη Θεσσαλονίκη βομβαρδίζοντας τον λογαριασμό του σε καθημερινή βάση. Ο ίδιος ήταν μπερδεμένος. Ήταν προφανές ότι η απόφαση για το μέλλον του δεν ανήκε αποκλειστικά σ’ αυτόν. Όπως ήταν ευνόητο ότι το κεφάλαιο «Ολυμπιακός» είχε κλείσει έχοντας όμως πολλά κενά και αμφιλεγόμενα διαστήματα. «Δεν γνωρίζω γιατί δεν είχα θέση στον Ολυμπιακό. Αυτό έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό. Δεν με πίστευαν όσο πίστευα εγώ στον εαυτό μου. Γενικώς, είμαι άνθρωπος που θα δώσει και την ψυχή του εφόσον αισθανθεί την υποστήριξη όλων. Φάνηκε στον Άρη. Από την πρώτη στιγμή, οι άνθρωποι του Άρη μ’ αγκάλιασαν, με ανέβασαν τόσο πολύ. Πραγματικά, ούτε εγώ περίμενα ότι θα έφτανα σ’ αυτό το σημείο. Ένιωσα την υποστήριξή τους στα εύκολα και στα δύσκολα και είναι μοναδικό αυτό που βιώνω».

«Αυτά που ζω στον Άρη, θα έπρεπε να είσαι 3-4 χρόνια για να τα ζήσεις»

Η ανυπομονησία του κόσμου αναδείχθηκε στην πρώτη του συμμετοχή στο «Κλεάνθης Βικελίδης», στον αγώνα με τον Λεβαδειακό. Ένιωσε σαν τον… μαραθωνοδρόμο που αποθεώνεται από το πλήθος, τη στιγμή που μπαίνει στην τελική ευθεία για τον τερματισμό. Κι όμως, ήταν η αρχή. «Μέσα σε λίγους μήνες έζησα πράγματα και καταστάσεις που από φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να είσαι 3-4 χρόνια για να τα ζήσεις», είπε και χαμογέλασε. Είχε διαισθανθεί την αγάπη του κόσμου, δεν περίμενε όμως ότι θα ήταν τόσο έντονη. Τότε έδωσε και την υπόσχεση. «Αν βάλω γκολ, θα σκαρφαλώσω στα κάγκελα», τους είχε πει. Και το έβαλε έπειτα από 168 αγώνες, στον αγώνα με την Ξάνθη. «Ειδικά στο τελευταίο δίμηνο, το κυνήγησα πολύ. Ένιωσα απίστευτη τρέλα για να πετύχει γκολ, το είχα τάξει και στον κόσμο. Στον τελευταίο αγώνα, ακόμη κι αν χάναμε, θα πανηγύριζα το γκολ με τον ίδιο τρόπο», είπε.

Η αλλαγή προπονητή και το αγκάθι του Κυπέλλου

Στο τέλος του φετινού αγωνιστικού δρόμου, ο Άρης βρέθηκε στη λεωφόρο των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. «Πετύχαμε πράγματα, η ομάδα βρίσκεται στην Ευρώπη κι εκεί πρέπει να είναι κάθε χρονιά. Αν άξιζε κάτι παραπάνω η ομάδα, αυτό ήταν στο Κύπελλο βάσει της ποιότητας του ρόστερ. Δεν είμαι αχάριστος, προφανώς συνυπολογίζω ότι η ομάδα επέστρεψε έπειτα από τέσσερα δύσκολα χρόνια και χτίστηκε από την αρχή. Απλά ο αποκλεισμός στο Κύπελλο παραμένει ένα αγκάθι στο λαιμό».

Η αλλαγή προπονητή και η πρόσληψη του Σάββα Παντελίδη μάλλον ήταν η κίνηση που άλλαξε τις αγωνιστικές ισορροπίες γιατί έβαλε τους «κίτρινους» στη σωστή κατεύθυνση. «Η αλλαγή προπονητή έκανε καλό τόσο από προπονητικής όσο και από ψυχολογικής άποψης. Δεν υπήρχε συγκεκριμένο πλάνο παρά ένα σύνολο ποιοτικών παικτών το οποίο έπαιζε για τη χαρά του παιχνιδιού. Μετά την αλλαγή προπονητή, η ομάδα απέκτησε πλάνο, διατήρησε την ίδια ένταση στο παιχνίδι της και θα έλεγα ότι είχε πολύ πιο στοχευμένο τρόπο παιχνιδιού, γι’ αυτό βγήκαν και οι αυτοματισμοί», κατέληξε.