Όλοι οι παίκτες του ΝΒΑ θα πάνε στην κόλαση! Καμία σωτηρία για κανέναν. [Ναι, δεχόμαστε ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο γιατί εξυπηρετεί τον σκοπό μας]. Εκτός από έναν. Εντάξει, τις “αμαρτίες” εντός παρκέ τις έκανε και ελόγου του, αλλά όταν έρθει η ώρα της κρίσης θα έχει κάτι να πει, να αντιτάξει στον αφορισμό του καθολικού θεολόγου, αντιδιαφωτιστή Ντονόζο Κορτέζ: “Στην κόλαση δεν υπάρχει άλλο όνομα πάρα Εγώ”. Αυτός, ο βραχύσωμος, λευκός, πλέι μέικερ, που θυμίζει υπάλληλο σε ασφαλιστική εταιρία, θα έλεγε με ήρεμη, σταθερή φωνή πως “εμένα με λένε Τζον Στόκτον και δεν ανήκω εδώ”. Πώς να διαφωνήσεις όταν ο εμβληματικός γκαρντ των Γιούτα Τζαζ μόνο για τον εαυτό του δεν έπαιζε. Γι' αυτόν μπάσκετ σήμαινε (και σημαίνει προφανώς) δημιουργία, βοήθεια, αξιοποίηση του άλλου και συνολική προσπάθεια. Αν κάτι τον κινητοποιούσε ήταν η χαρά του παιχνιδιού, το πάθος για τη νίκη και ο ανταγωνισμός με τους αντιπάλους του. Γι' αυτόν πρώτα ήταν η πάσα και η άμυνα και μετά το σκορ και η όποια επίδειξη ταλέντου. Έτσι, λοιπόν, όταν οι θρύλοι του ΝΒΑ κυριάρχησαν και επιβλήθηκαν εντός και εκτός παρκέ αξιοποιώντας το υπερτροφικό τους “Εγώ”, ο Τζον Στόκτον έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε και μετά άφηνε τη στολή του παίκτη, του αρχηγού στα αποδυτήρια. Εκτός μπάσκετ ήταν ένας απλός άνθρωπος που ήξερε πώς να παίξει το άθλημα του μπάσκετ.

Αυτός και η μπασκετική του σκευή

Ακόμη και όταν εισήλθε στον τόπο της παντοτινής λατρείας, στο Hall of Fame, δεν υπήρξε θόρυβος και ένα άγρυπνο μάτι να τον παρακολουθεί. Αν τα ΜΜΕ των ΗΠΑ συνωμοτούσαν θα μπορούσαν να “θάψουν” την είδηση και κανείς δεν θα μάθαινε -εκτός από την οικογένεια του- ότι αυτός ο ήσυχος Αμερικανός έγινε μέλος των “αθανάτων” του ΝΒΑ. Θα μπορούσε να γίνει το ίδιο στον Μάικλ Τζόρνταν, για παράδειγμα; Με τίποτα!

Ο Στόκτον είναι ο αθλητής που τα επιτεύγματα του απέχουν τόσο πολύ από την αναγνώριση τους. Πραγματικά... Ό,τι κι αν έκανε πέρναγε αμέσως στη σφαίρα του κοινού τόπου, κάθε επίτευγμα ήταν ένα ακόμη κατόρθωμα. Ενώ δεν ήταν φυσικά. Παρ' όλα αυτά, ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα του δεν άφηναν περιθώριο, κι ας έκανε σπουδαία πράγματα με τη φανέλα των Τζαζ. Πάνω απ' όλα δύο επιδόσεις που φαντάζουν αξεπέραστες: Πρώτος σε ασίστ και κλεψίματα στην ιστορία του ΝΒΑ! Τα εν λόγω επιτεύγματα τον τοποθετούν δίπλα στον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ (περισσότεροι πόντοι), στον Ουίλτ Τσάμπερλεϊν (περισσότερα ριμπάουντ) και τον Χακίμ Ολάζουον (περισσότερο μπλοκ). Όλα είναι εντυπωσιακά, χρυσά είδωλα σε απάτητες κορυφές.

Ο Στόκτον όμως στέκεται δίπλα τους μόνο με την αθλητική/μπασκετική του σκευή. Στον εξοπλισμό του δεν περιλαμβάνονται διαφημίσεις, περάσματα από κινηματογραφικές ταινίες, ούτε καν κάποια κίνηση-υπογραφή την στιγμή που αγωνιζόταν. Ε, αυτό το σέβεσαι και το θαυμάζεις.

Έτσι το ήθελε

Ο ίδιος βέβαια δεν παραπονιέται και ούτε πρόκειται... Έτσι το ήθελε και έτσι έγινε. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να παίζει και να κερδίζει. Πάντα σε αθλητικό πλαίσιο. Τίποτε άλλο δεν τον συγκινούσε. Οι συνεντεύξεις ήταν κάτι που δεν ήθελε, ένιωθε άβολα... Ακόμη και όταν τα φώτα της δημοσιότητας έλουζαν με φως τον χώρο του, αυτός, με κάποιον τρόπο, έμενε κρυμμένος!

Ανήκει στην κλάση του ντραφτ του 1984, ξέρετε αυτό που οι Μπλέιζερς διάλεξαν τον Σαμ Μπούι αντί του Μάικλ Τζόρνταν, αυτό που την πρώτη θέση κατέλαβε ο Χακίμ Ολάζουον για λογαριασμό των Χιούστον Ρόκετς. Ανήκει στην εποχή που η τηλεθέαση των αγώνων ΝΒΑ ανέβαινε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς λόγω της κόντρας Μπερντ-Μάτζικ, της παρουσίας του “MJ”. Ακόμη και ο Τζόρνταν δεν κατάφερε να τον “παρασύρει” στο ανελέητο πεδίο της διασημότητας. Ο “αέρινος” στέρησε από πολλούς συμπαίκτες του στην “Dream Team” τη χαρά του πρωταθλητή, αλλά έμμεσα ενίσχυσε τη δημοτικότητα τους μια και ήταν ο καλύτερος. Εκτός από τον Τζον Στόκτον, ο οποίος διατήρησε το προφίλ του μυστικού πράκτορα. Το σίγουρο είναι ότι και σήμερα δεν θα άλλαζε κάτι ως προς τη συμπεριφορά του. Τον φαντάζεστε να διατηρεί λογαριασμό στο Twitter ή το Instagram. Βέβαια, στο παιχνίδι της προσοχής τον βοήθησαν άθελα τους και τα ΜΜΕ. Δεν του έδωσαν τη σημασία που άξιζε, τα οφειλόμενα που του αναλογούσαν. Και μιλάμε για ένα από τους πιο παραγωγικούς και ανθεκτικούς παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ. Κρατήστε μόνο αυτό: Σε 1526 παιχνίδια έχασε μόνο 22!

Ο καλύτερος ενορχηστρωτής

Ο Στόκτον ήξερε να μιλά την κατάλληλη στιγμή στο γήπεδο. Ναι, τα γνωστά περί “όταν η μπάλα καίει...”, “εκεί που κρίνονται όλα δεν κρύβεται...” κ.α. Πέρα από τα καθαρά ατομικά, είναι αυτός, οι δικές του στιγμές, που συνδέει τους Τζαζ με αξέχαστες μνήμες. Το αποτύπωμα του είναι ανεξίτηλο στην ιστορία του συλλόγου, ιδιαίτερα στους τελικούς της Δύσης το 1997, απέναντι στους Χιούστον Ρόκετς. Τότε, με δικό του τρίποντο στην εκπνοή έδωσε στην ομάδα του το εισιτήριο για τους τελικούς του ΝΒΑ. Πρώτη φορά η μελωδία της τζαζ θα ακουγόταν στην τελική φάση των πλέι οφ. Επίσης, είναι αυτός που έσωσε την ομάδα του από αποκλεισμό-”σκούπα” στον πρώτο γύρο των πλέι οφ το 1999 στη σειρά με τους Σακραμέντο Κινγκς. Δεν είναι όμως μόνο αυτά, τα άμεσα και τα ευδιάκριτα. Ο Στόκτον ήταν αυτός που δεν άφησε τις νεανικές, θρασείς ομάδες να πάρουν αέρα, όπως τους Κινγκς των late 90's. Εκείνοι οι Κινγκς ήταν το πρότυπο γι' αυτό που βλέπουμε σήμερα, κυρίως από τους Ουόριορς, δηλαδή επίθεση, δράση, διασκέδαση.

Η Γιούτα στήριξε το παιχνίδι -και την επιτυχία- της σε δύο παράγοντες: Εκτέλεση και προσοχή στη λεπτομέρεια. Ενορχηστρωτής ήταν ο Στόκτον και ήταν ο καλύτερος, χωρίς να εκτρέπεται σε αλόγιστους πανηγυρισμούς και υπερβολικές εκδηλώσεις. Θυμηθείτε, μετά από ακόμη μία νίκη απέναντι στους Λέικερς των Κόμπι, Σακίλ, περπατά προς τον πάγκο και ανταλλάσσει ένα γρήγορο high five με τον Διόσκουρο Καρλ Μαλόουν. Αυτό, τίποτε άλλο. Ούτε επιδεικτικές κινήσεις, φωνές, τίποτα. Ακόμη μία μέρα στη δουλειά. Αυτός ήταν ο σπουδαίος Τζον Στόκτον.

Πηγή

-ESPN [J. A. Adande, “Stockton played the right way]