Η Πύλα ανήκει στην επαρχία της Λάρνακας. Μπαίνοντας στα εδάφη της, μοιάζει με ένα χωριό όπως όλα τα άλλα. Η ιδιαιτερότητά του όμως γίνεται εμφανής όταν αντιληφθείς τον κόσμο που ζει εντός των ορίων του. Πρόκειται για την μοναδική κοινότητα στην οποία συμβιώνουν οι αρχικοί κάτοικοί του, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Είναι ένα από τα τέσσερα χωριά που βρίσκονται εντός της "πράσινης γραμμής" και για την ιδιαιτερότητα και τον συμβολισμό του, επιλέχθηκε από τον οργανισμό Peace and Sport ως τόπος διεξαγωγής για το ιστορικό φιλικό ανάμεσα στη Νέα Σαλαμίνα και την Mağusa Türk Gücü.

To gazzetta.gr έδωσε το παρών στο φιλικό, έχοντας και μια συζήτηση με τον θρυλικό Ντιντιέ Ντρογκμπά για το ρόλο του ποδοσφαίρου. Στις κερκίδες του μικρού γηπέδου, το κλίμα που δημιουργήθηκε από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους που παρακολούθησαν μαζί τον αγώνα ήταν πολύ όμορφο. Ανάμεσά τους, υπήρξαν και αρκετοί κάτοικοι της Πύλας. Μπορούσες να ακούσεις Τουρκοκύπριους να μιλούν ελληνικά, να τους δεις να χαιρετιούνται εγκάρδια με Ελληνοκύπριους, όπως σε κάθε άλλο χωριό του κόσμου, καταλαβαίνοντας ότι στην ουσία δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.

Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για τον τρόπο που εξελίσσεται αυτή η συνύπαρξη, μιλήσαμε με τον Κώστα, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πύλα, έχοντας πλέον τη δική του οικογένεια. Τα παιδιά του μεγαλώνουν κι αυτά μακριά από μίση και πόλωση και ονειρεύονται μια ζωή χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς εχθρούς.

Κώστα, εσύ ζεις στην Πύλα από πάντα;

«Ναι, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ».

Έρχομαι πρώτη φορά εδώ, γνωρίζοντας ότι είναι το μοναδικό χωριό που συμβιώνουν Ελληνοκύπριοι με Τουρκοκύπριους. Είναι έτσι τα πράγματα;

«Ναι. Ανέκαθεν. Πριν από τον πόλεμο. Εμείς γεννηθήκαμε με αυτή την κατάσταση, οπότε είναι συνηθισμένο φαινόμενο για εμάς να βλέπουμε Τουρκοκύπριους δίπλα μας. Μεγαλώσαμε μαζί, μικροί παίζαμε στις γειτονιές. Τώρα τους βλέπουμε στο δρόμο, θα τους χαιρετίσουμε, θα τους μιλήσουμε. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες σχέσεις, δεν είναι ακριβώς φιλική σχέση, αλλά φυσικά μπορούν να υπάρξουν παιδιά που έχουν φιλικές σχέσεις. Και εγώ όταν ήρθα με κάποιους χωριανούς μου Τουρκοκύπριους που μεγαλώσαμε μαζί, παίζαμε ποδόσφαιρο μαζί, χαιρετηθήκαμε εγκάρδια. Δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας. Ο απλός ο κόσμος αντιλαμβάνεσαι ότι το βλέπει έτσι. Τώρα διαχρονικά καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν κάποιες διαφορές, αλλά με καλή διάθεση πάντα και από τις δυο κοινότητες, από όλον τον κόσμο κι από τους πιο μετριοπαθείς αν θέλεις, επιλύονταν οι διαφορές».

Υπήρχαν κοινά σχολεία πριν τον πόλεμο;

«Αν και δεν ήμουν γεννημένος πριν τον πόλεμο, από ό,τι ξέρω όχι, ήταν ξεχωριστά τα σχολεία. Κοίταξε, στην Πύλα δεν υπάρχουν γυμνάσια-λύκεια. Τα δημοτικά είναι δίπλα-δίπλα μέσα στο χωριό. Δεν είχαμε κάποιο θέμα, υπήρχε ο ανάλογος σεβασμός».

Σας φαινόταν περίεργο ότι κάποιοι ήθελαν να τους δείτε ως εχθρούς;

«Όχι, γιατί εμείς στην Πύλα δεν καλλιεργούσαμε αυτό το κλίμα».

Και τέτοια τουρνουά σαν αυτό μπορούν να οδηγήσουν στο να βλέπουν κάποιοι τα πράγματα όπως τα βλέπετε εσείς;

«Προσωπική άποψη είναι ότι αν δεν ζήσεις μαζί δεν μπορείς να ξέρεις. Αυτό το τουρνουά έγινε τώρα όμορφα και ωραία, μετά όμως θα φύγει ο καθένας να πάει σπίτι του. Αν δεν σμίξει σιγά σιγά ο κόσμος και με τα χρόνια να αντιληφθεί ότι αυτό που θέλει ο καθένας είναι μια καλή συμβίωση,δεν μπορεί να καταλάβει πλήρως. Γιατί ο καθένας θα σκεφτεί την οικογένειά του, τα παιδιά του, το πώς θα περνά καλά. Οπότε όλο αυτό θα γίνει με την τριβή και η τριβή για να γίνει πρέπει να περάσουν χρόνια, δεν είναι έτσι εύκολο να υπάρχει μια λύση. Εμείς γεννηθήκαμε σε μια κατάσταση, αλλά μας έμαθαν οι γονείς μας που την έζησαν κι οι ίδιοι. Άρα εγώ θα μάθω στα παιδιά μου την ίδια κατάσταση».

Οι πολιτικοί έχουν πάει να σας το χαλάσουν;

«Όχι, γιατί και οι πολιτικοί είναι πολύ προσεκτικοί όταν πρέπει να αποφασίσουν για την Πύλα. Απλά αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιες φορές υπάρχουν κάποια ακραία στοιχεία από τις δύο πλευρές, τα οποία μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να βλέπουν τα πράγματα εχθρικά. Ευτυχώς είναι πάρα πολύ λίγοι αυτοί, με τα δίκια και τα άδικά τους, δεν θα το κρίνω εγώ αυτό. Συνήθως αυτό που μετρά τελικά είναι ο πολύς ο κόσμος που θέλει ειρηνική συνύπαρξη».

Η πλειοψηφία λοιπόν σκέφτεται όπως εσύ...

«Ποιος θέλει τον πόλεμο; Όλοι έχουμε οικογένειες, παιδιά, θέλουμε να τα μεγαλώσουμε. Όπως θέλω εγώ να μεγαλώσω το δικό μου το παιδί, αντιλαμβάνομαι θέλει και ο Τουρκοκύπριος να μεγαλώσει το δικό του. Όλα είναι μωρά, όλα πρέπει να μεγαλώσουμε . Εγώ προσπαθώ να πω στα δικά μου ότι υπάρχει μια κατάσταση εδώ στην Πύλα, πρέπει να συμβιώσουμε μαζί, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Τούτο μαθαίνεις στα παιδιά. Να καλλιεργήσω το μίσος για ποιον σκοπό; Τι θα κερδίσω; Όταν καλλιεργείται το μίσος μεταξύ των παιδιών φτάνουμε εδώ που φτάσαμε. Και επειδή εμείς είμαστε πιο μεγάλοι και έχουμε μελετήσει την ιστορία της Κύπρου, καταλαβαίνουμε ότι το μίσος μόνο πόνο μπορεί να φέρει. Δεν παίζει ρόλο αν θα φέρει π.χ 70% πόνο στους Τουρκοκύπριους και 30% σε εμάς. Ο πόνος είναι αβάστακτος. Είδαμε κάποιους που έχασαν κόσμο, σπίτια, περιουσίες και από τις δύο πλευρές από ό,τι αντιλαμβάνομαι. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους Τουρκοκύπριους, αλλά στη δική μας πλευρά υπήρξε πολύς κόσμος που χάθηκε, αγνοούμενοι, σκοτώθηκαν, βιάστηκαν. Δεν κερδίζεις κάτι. Ούτε με ποσοστό μπορείς να μετρήσεις τον πόνο...»