Το μιούζικαλ είναι γενναιόδωρο είδος για όσους θέλουν να καταπιαστούν με αυτό, αλλά και αυστηρό όσο λίγα καλλιτεχνικά είδη έκφρασης. Δεν είναι ο συνδυασμός χορού, μουσικής, ατμόσφαιρας θεατρικής που πρέπει να γίνουν ένα, αλλά μέσα από το τραγούδι και τη μουσική να περάσει η όποια ιστορία, να μη χαθεί μέσα σε αυτά. Το μιούζικαλ απαιτεί υποκριτική δεινότητα, χάρη, φαντασία, αλλά και αλήθεια. Ακόμη κι αν η αφήγηση έχει να κάνει με παραμύθι, το παραμυθένιο δεν πρέπει να υπερισχύει. Το μιούζικαλ είναι στερεοτυπικό είδος με την έννοια ότι πρέπει να είναι κάτι χαρούμενο, ανέμελο, γλυκερό... Κακώς. Διότι, αν το φως και το κελάηδισμα των πουλιών είναι όμορφα και υμνούν το κάλλος και τη ζωή, το ίδιο μπορεί να συμβεί με το σκοτάδι, το μαύρο μήνυμα των εβένινων πουλιών. Το κάλλος από την άλλη πλευρά, τη σκοτεινή, τόσο σκοτεινή που σαν κάτοπτρο πεντακάθαρο και κόσμημα στιλβωμένο, αντικατοπτρίζει λιμάνια χαμένα στην αχλή του χρόνου, νερά παγωμένα και δρόμους λερούς, υγρούς, σε πόλεις που κατρακύλησαν. Το μιούζικαλ μπορεί να εκφράσει τη θλίψη, τη μανία, την οργή, τη λύπη και με χρώμα κόκκινο, αιμάτινο, να βάψει τα πάντα, σαν λεπίδα καλογυαλισμένη. Το “Sweeney Todd: Ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ” είναι η 76η ταινία που σας παρουσιάζει το G-Weekend Journal.

Σε ένα γκοθ κόσμο...

Το μιούζικαλ (βραβευμένο με το “Tony” το 1979) των Στίβεν Σόντχαϊμ, Χιού Ουίλερ μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Τιμ Μπάρτον το 2007. Δεν θα μπορούσε να γίνει από κάποιον άλλο. Σαν να γράφτηκε για τον αμερικανό δημιουργό, σαν τον περίμενε να του δώσει την ιδιαίτερη καλλιτεχνική του ματιά και να το εντάξει στον “μπαρτονικό” κόσμο. Ταινίες όπως “Ο Σκαθαροζούμης”, “Ο Ψαλιδοχέρης”, “Ο Ακέφαλος Καβαλάρης” είναι ένα με τον δημιουργό τους, στοιχεία της ταυτότητας του και όχι μόνο της καλλιτεχνικής. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε σκηνοθέτης με τόσο “αλλόκοτο” όραμα και ποτέ άλλοτε το καλλιτεχνικό έργο δεν έμεινε τόσο πιστό στον καλλιτέχνη. Το να αναγνωρίζεται αμέσως η καλλιτεχνική σου γραφή, υπογραφή, είναι κάτι που δύσκολα επιτυγχάνεται. Βέβαια, εύκολα εγκλωβίζεσαι σε μια μανιέρα που σε παρασύρει στην επανάληψη και την πλήξη, την αδιαφορία. Ε, ο Μπάρτον παρότι έχει σταθερή τεχνοτροπία δεν μας έχει κουράσει ποτέ! Το αντίθετο. Κάθε φορά που ολοκληρώνει κάτι αδημονούμε να το καταναλώσουμε και να χαθούμε στον αξιοπερίεργο κόσμο του. Με την εν λόγω ταινία έγινε ακριβώς αυτό. Η προσαρμογή του μιούζικαλ έγινε με τέτοιο τρόπο που κράτησε τα γενεαλογικά στοιχεία των δύο πλευρών: των Σόντχαϊμ, Ουίλερ και του Μπάρτον. Βέβαια, επειδή εδώ κυριαρχεί το κινηματογραφικό, τις εντυπώσεις κερδίζει ο Μπάρτον, όμως το πνεύμα και η πρόθεση των Ουίλερ, Σόντχαϊμ είναι αναλλοίωτο. Με το “Sweeney Todd” ο Μπάρτον απέδειξε ότι τα πάντα μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτόν, στον παράξενο, γκοθ, κόσμο του.

Κοφτερές, πικρές μελωδίες

Βάση του σεναρίου μια πολύ απλή ιστορία. Κουρέας, παντρεμένος με πανέμορφη γυναίκα και πατέρας μιας κόρης, συλλαμβάνεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο και καταδικάζεται σε 15 χρόνια φυλακή. Η γυναίκα μένει μόνη και προσπαθεί να αντισταθεί στην πίεση που δέχεται από τον δικαστή Τέρπιν. Ο κουρέας, ονόματι Μπέντζαμιν Μπάρκερ, επιστρέφει φανερά αλλαγμένος εξωτερικά. Το ίδιο όμως ισχύει και εσωτερικά. Επιστρέφει στο Λονδίνο για να πάρει εκδίκηση απ' αυτόν που του στέρησε τη χαρά της ζωής, επιστρέφει για να σκοτώσει! Στον δρόμο του θα βρεθεί έξυπνη, καταφερτζού, φουρνάρισσα που ψήνει άθλιες κρεατόπιτες. Θα γίνει συνεργός του στο έγκλημα.

Σε αυτή τη σκοτεινή, ψυχρή, ατμόσφαιρα διαδραματίζεται το μιούζικαλ. Μιούζικαλ θρίλερ με κωμικά στοιχεία. Δεν υπάρχουν χορευτικά και έντονη κίνηση, όμως το τραγούδι κυριαρχεί. Η θεατρικότητα στη συμπεριφορά των ηθοποιών ξεκάθαρη. Οι κοφτερές, πικρές, μελωδίες εξωτερικεύουν τα αισθήματα, τα συναισθήματα και τις σκέψεις των ηρώων, δίνουν ένταση και υψηλό ρυθμό στη δράση. Η διαχείριση του ήχου άψογη και η μουσική του Στίβεν Σόντχαϊμ καθοριστική για την καλλιτεχνική/ αισθητική αξία του φιλμ.

Ομάδα-όνειρο

Όσον αφορά τη διανομή, ο Μπάρτον είναι τυχερός. Οι πρωταγωνιστές του συνθέτουν ομάδα-όνειρο: Τζόνι Ντεπ, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, Άλαν Ρίκμαν, Τίμοθι Σπαλ, Σάσα Μπάρον Κοέν. Τι άλλο να ζητήσει; Οι ερμηνείες στα τραγούδια ξεχωριστές, η εκφραστικότητα και η χρήση των υποκριτικών μέσων όπως πρέπει, ιδανικοί ερμηνευτές για τον χρόνο και τον τόπο που εξελίσσεται η ιστορία. Ο Τζόνι Ντεπ από το πρώτο πλάνο δείχνει τον ταραγμένο, πληγωμένο, θυμωμένο του κόσμο, η Έλαν Μπόναμ Κάρτερ πάντα εύθραυστη και σκληρή, ο Άλαν Ρίκμαν σίγουρος, ψυχρός, καίριος, ο Τίμοθι Σπαλ υποβλητικός και επιβλητικός ως θρασύδειλος, κακόψυχος άνθρωπος και ο Σάσα Μπάρον Κοέν γεμάτο αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Άπαντες υπακούν στη γοτθική, σκοτεινή, αιματοβαμμένη γωνιά του Τιμ Μπάρτον. Η ταινία, βέβαια, δεν έχει να κάνει μόνο με τη χαμένη αγάπη, αλλά και την ταξική διάκριση, την αποτύπωση της ταξικής διαστρωμάτωσης. Η σκηνή που ο κουρέας, ο Sweeney Todd, χορεύει με την φουρνάρρισα, Νέλι Λόβετ, και γιορτάζουν το γεγονός ότι οι ανώτεροι κοινωνικά άνθρωποι θα γίνουν πρώτη ύλη για τις κρεατόπιτες, είναι μοναδική. Για πρώτη φορά αυτοί που έχουν την ισχύ θα φαγωθούν, κυριολεκτικά! Η ταινία κέρδισε δύο “Χρυσές Σφαίρες” και προτάθηκε για πλήθος άλλων βραβείων.