Η Super League είναι μόνο η επιφάνεια. Κι αν σε αυτή υπάρχουν τόσα προβλήματα, στις κατηγορίες που βρίσκονται από κάτω οι δυσκολίες πολλαπλασιάζονται. Απλήρωτοι ποδοσφαιριστές, ανασφάλιστοι, βρίσκονται από τη μία μέρα στην άλλη κυριολεκτικά στον αέρα και είτε αναγκάζονται να παρατήσουν την μπάλα, είτε κάνουν υπομονή, συνεχίζοντας μέχρι να φτάσουν στο πλήρες αδιέξοδο. Ο Σάββας Ταταρίδης βρέθηκε πολύ κοντά σε αυτό. Και η στήριξη που ήρθε την τελευταία στιγμή ξεχείλιζε από αλληλεγγύη. Από την ενότητα ανθρώπων που ο Σάββας ούτε καν γνώριζε, από συναδέλφους του που ξέρουν πολύ καλά πώς είναι να πασχίζεις για αυτό που αγαπάς και στο τέλος να σε αφήνουν μόνο.

Ο Ταταρίδης, ο οποίος πριν την επιστροφή του στον ΑΠΕ Λαγκαδά είχε ένα πέρασμα από τις ΗΠΑ και την Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, προσγειώθηκε για τα καλά στην ελληνική πραγματικότητα. Έχοντας αγωνιστεί σε αρκετές ομάδες στην καριέρα του, φτάνοντας μέχρι τη Γ' Εθνική, άκουσε το «κρακ» στο γόνατό του λίγο πριν η σύζυγός του φέρει στον κόσμο τα δίδυμα που κυοφορούσε. Και τότε άρχισαν τα δύσκολα. Η ομάδα του τον εγκατέλειψε, δεν του κάλυψε ούτε το κόστος της επέμβασης στον χιαστό και εκείνος βρέθηκε σε απόγνωση. Η λύση όμως ήρθε οριζόντια, και ωφέλησε τόσο τον Σάββα, όσο κι αυτούς που την πρόσφεραν. Όπως άλλωστε έλεγε και ο Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Δεν πιστεύω στη φιλανθρωπία, αλλά στην αλληλεγγύη. Η πρωτη είναι καθετοποιημένη - πηγαίνει από ψηλά προς χαμηλά. Η δευτερη είναι οριζόντια. Σέβεται τον άλλο άνθρωπο. Και μας θυμίζει πως έχουμε πολλά να μάθουμε από τους άλλους. Να μάθουμε πως Εγώ είμαι ένα άλλο Εσύ».

Τραυματίστηκες σε ώρα αγώνα;

«Ναι, τραυματισμός μου έγινε σε ώρα αγώνα. Στις 20 Ιανουαρίου παίζαμε στον ΠΑΟΚ Κουφαλίων και γύρω στο 30' έγινε αυτή η φάση και τραυματίστηκα».

Κατάλαβες ότι είχες πάθει μεγάλη ζημιά;

«Ναι, το κατάλαβα. Άκουσα ένα κρακ, πόνεσα και αρκετά και ήμουν σίγουρος»,

Και μετά ξεκίνησε η περιπέτειά σου. Είπαν από την αρχή από την ομάδα ότι δεν έχουν χρήματα να σου δώσουν;

«Για να το πάρουμε από την αρχή, η ομάδα τους τελευταίους δύο μήνες παρουσίαζε οικονομικά προβλήματα. Τους είχα πει, επειδή ήταν και η σύζυγός μου έγκυος και με ζητούσαν κι άλλες ομάδες που ήταν διατεθειμένες να μου δώσουν προκαταβολή, ότι αν έχετε θέματα, επειδή έχω την εγκυμοσύνη και πρέπει να έχω χρήματα τον επόμενο μήνα, να λύσουμε τη συμφωνία, να πάρω το δελτίο μου να φύγω, χωρίς να μου δώσετε αυτά που μου χρωστάτε. Μου λέγανε ότι δεν χρειάζεται, τα πράγματα θα πάνε καλά, να κάνουμε λίγο υπομονή. Και πριν το παιχνίδι με τα Κουφάλια είπαν σε εμένα και σε δύο-τρεις συμπαίκτες μου ακόμα, που ήμασταν οι μεγάλοι, να κάνουμε λίγο υπομονή. Έλεγαν: “Πείτε στα παιδιά να παίξετε απλήρωτοι”, γιατί ήμασταν αρκετές μέρες απλήρωτοι και παραπονιόμασταν, “και σας υποσχόμαστε μέσα στην εβδομάδα θα πληρωθείτε όλοι κανονικά. Έχει βρεθεί λύση στο οικονομικό, έχουν πλαισιώσει την προσπάθεια κι άλλοι από τη διοίκηση, είναι και οι χορηγοί που ήταν από την αρχή”. Δεν είναι μόνο ότι τους πιστεύεις, εμείς αγαπάμε το ποδόσφαιρο. Είπαμε ότι δεν θέλαμε να αφήσουμε την ομάδα και από εβδομάδα θα τα βλέπαμε. Και πήγαμε παίξαμε, έγινε αυτό με τον τραυματισμό μου, στο τέλος η ομάδα έχασε και την επόμενη μας ανακοίνωσαν ότι η ομάδα θα σταματήσει να βάζει χρήματα και έμεινα μετέωρος. Τους είπα για τον τραυματισμό μετά από τρεις μέρες, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, τους ξεκαθάρισα ότι πρέπει να χειρουργηθώ. Και εκεί ήταν που δεν βρίσκαμε λύση. Οι χορηγοί ήταν εξαφανισμένοι, αυτοί που βγήκαν πριν από το ματς με τα Κουφάλια να πλαισιώσουν τη διοίκηση και έλεγαν "εμείς έχουμε λεφτά" εξαφανίστηκαν και έμεινε μόνο ο γενικός αρχηγός, ο οποίος προσπαθούσε να βρει λύση, αλλά δεν έβρισκε».

Ο γενικός αρχηγός, ο οποίος έκανε και μια τοποθέτηση κάπου ότι σου πρότεινε να πας σε δικό τους γιατρό και δικό τους κέντρο αποκατάστασης και αρνήθηκες. Ισχύει;

«Ουσιαστικά στον γιατρό που μου πρότεινε να πάω, ήταν αυτός που είχε χειρουργήσει πριν έναν μήνα άλλο ποδοσφαιριστή που είχε μηνίσκο και δεν του πλήρωσαν ούτε ένα ευρώ. Ο γιατρός δεν ξέρω αν ήθελε χρήματα, αλλά είχα ακούσει ότι ήθελε να πληρωθεί η κλινική, γιατί δεν δόθηκε ευρώ. Και ο γιατρός που χειρουργήθηκα εγώ, που είναι αυτός που έχουμε οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές στη Θεσσαλονίκη, ήταν ο ίδιος που είχαμε στην ομάδα στην αρχή της χρονιάς. Τον Αύγουστο έπαθε χιαστό ένας συμπαίκτης μας στην προπόνηση και πήγε και χειρουργήθηκε σε αυτόν και τον άφησαν επίσης απλήρωτο. Εγώ όταν πήγα να με εξετάσει μου είπε ότι του χρωστάνε λεφτά από τον Λαγκαδά. Και του είπα ότι δεν θα έχει να κάνει με την ομάδα, θα σε πληρώσω εγώ προσωπικά. Δεν ήθελα να χάσει χρήματα εξαιτίας μου και αν του έλεγα ότι θα πάρει λεφτά από την ομάδα δεν θα δεχόταν, γιατί ήξερε ότι θα τα χάσει».

Για την αποκατάσταση μετά; Υπήρξε πρόταση να πας σε δικό τους κέντρο;

«Ο προπονητής, ο Καρακώστας, είναι φυσικοθεραπευτής στη Θεσσαλονίκη. Και μου είπε "μπορείς να έρθεις να κάνεις αποκατάσταση σε μένα". Όταν πήγα από κοντά, δεν μου είπαν ούτε για γιατρό ούτε κάτι άλλο σίγουρο. "Να έχουμε και τον γιατρό τον Χρηστίδη, μπορεί να βοηθήσει", αυτά έλεγαν. Κι αυτός τελικά μπορεί να μην αναλάμβανε, γιατί του χρωστούσαν. Το μόνο χειροπιαστό που είχαν ήταν να κάνω αποκατάσταση στον Καρακώστα, αλλά δεν μπορούσα να πάω. Εγώ ζω στην Κατερίνη, τα μισά χρήματα που έπαιρνα τα έδινα για βενζίνες για να πάω προπόνηση. Και του λέω του προπονητή, "πώς θα έρχομαι, θέλω 25-30 ευρώ βενζίνη". Και μου απάντησε ότι δεν είναι μόνο η βενζίνη, είπε ότι το πόδι μου μετά από τέτοια επέμβαση δεν πρέπει να δέχεται τέτοια ταλαιπωρία. “Οπότε δεν γίνεται να έρθεις σε μένα, πρέπει να μαζέψουμε 300 ευρώ να τα δώσουμε για τις θεραπείες σου", κατέληξε. Ε ούτε αυτά τα 300 ευρώ δεν μου έδωσαν...»

Και πώς προέκυψε η κίνηση αλληλεγγύης;

«Τυγχάνει να είμαι φίλος με τον Παναγιώτη Βοσνιάδη, που παίζει στον Ηρακλή τερματοφύλακας. Μιλούσαμε το βράδυ εκείνης της μέρας και είδε την απόγνωσή μου, του είπα ότι πρέπει να χειρουργηθώ άμεσα κι έχω και τη γέννα και πρέπει να συνεισφέρω στο σπίτι. Μου είπε "ηρέμησε, θα τα πούμε αύριο". Και την επόμενη μέρα μου έστειλε ότι πήγε στα αποδυτήρια και μάζεψε κάποια χρήματα από τα παιδιά στον Ηρακλή. Μίλησαν και με κάποιες άλλες ομάδες, πέρασαν 2-3 μέρες και έστειλαν χρήματα στο λογαριασμό μου παίκτες από τη Δόξα Δράμας και την Κέρκυρα. Και είναι και φίλος του ο Δημήτρης Διαμαντόπουλος από τον Άρη, του είπε και εκείνος, που μόνο ένα γεια λέγαμε, είπε “εννοείται, θα βοηθήσουμε το παιδί”. Γνωριζόμασταν και με τον Μάνο Τζανακάκη μέσω κοινών γνωστών και μπήκαν τα παιδιά στα αποδυτήρια και μάζεψαν χρήματα. Είχε συνεισφορά και ο προπονητής και ο τεχνικός διευθυντής. Τα έδωσαν στον Βοσνιάδη, μου τα έφερε και κάπου εκεί έμαθαν για το περιστατικό οι Solidarity Athletes και πλήρωσαν το υπόλοιπο ποσό. Και για το χειρουργείο και για την αποκατάσταση, για τρεις εβδομάδες. Τα συγκέντρωσαν όλα».

Το περίμενες ότι μπορεί να βρεθεί τέτοια λύση για την περίπτωσή σου;

«Όχι, δεν το περίμενα. Ειδικά σε αυτόν τον βαθμό το να μαζευτούν αυτά τα χρήματα και να βγει το χειρουργείο 100% δεν το περίμενα με τίποτα. Πραγματικά, όταν πήγα να μπω για επέμβαση ήμουν χαμογελαστός και μου έλεγε ο αναισθησιολόγος "είναι δυνατόν να χαμογελάς"; Σου αλλάζει όλη τη διάθεση αυτό, είναι σαν να πέφτεις από τον τέταρτο και να σώνεσαι. Είναι συγκινητικό και σου δίνει δύναμη για να συνεχίσεις, δεν είναι εύκολο. Λες σε έξι μήνες πώς θα είμαι; Θα τα καταφέρω να επανέλθω; Γιατί για εμάς είναι πιο δύσκολο, δεν είμαστε επαγγελματίες. Αλλά αυτό είναι ένα έξτρα κίνητρο για να επανέλθεις».

Ποια είναι η γνώμη σου για την πρωτοβουλία των Solidarity Athletes; Είναι κάτι που έλειπε από τον αθλητισμό;

«Εννοείται. Είναι ό,τι καλύτερο έχω συναντήσει από όταν άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Πολλές φορές κάθομαι σπίτι και αναρωτιέμαι αν άξιζε τόσες θυσίες, γιατί προσπάθησα να παίξω ποδόσφαιρο, έφτασα μέχρι Β' εθνική. Δεν μπόρεσα ούτε χρήματα να βγάλω, ούτε τίποτα. Άξιζαν τελικά τόσες θυσίες; Αλλά όταν βλέπεις και υπάρχει αυτή η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη στο χώρο του ποδοσφαίρου λες ότι πραγματικά άξιζε τον κόπο. Ανάλογες περιπτώσεις σαν τη δική μου υπάρχουν πολλές που δεν έχουν ακουστεί. Έχω ζήσει κι εγώ σε μικρότερο βαθμό, που δεν είδαν το φως της δημοσιότητας γιατί τα λύναμε μόνοι μας. Αλλά αυτό τώρα είναι το κάτι άλλο...».