Ο Λάρι Τζόνσον μεγάλωσε σε δύσκολο περιβάλλον στο Νότιο Ντάλας. Κλοπές, ναρκωτικά, δολοφονίες... αυτός όμως απλά έπαιζε μπάσκετ. Και σώθηκε! Επιβίωσε! Το πάθος για μπάσκετ τον έστειλε μέχρι το ΝΒΑ και του πρόσφερε μια αξιόλογη καριέρα. Από τα ανοιχτά γήπεδα και το θεαματικό, άναρχο μπάσκετ, στο κλειστό γήπεδο και το παρκέ. Πρωταθλητής NCAA (κολεγιακό πρωτάθλημα) με το UNLV και μύθος, πια, για τους Σάρλοτ Χόρνετς. Τον Απρίλιο του 1992 το “Sports Illustrated” και ο Leigh Montville, περιέγραφαν το πώς έφτασε στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και τη ρούκι χρονιά του.

Πίτσα, παγωτό και μπάσκετ

Υπήρξε καλοκαίρι στην Dixon Circle, στο νότιο Ντάλας, που έφιπποι αστυνομικοί έκαναν περιπολία. Ορισμένοι οδηγοί ταξί είχαν πέσει θύματα κλοπής και δολοφονηθεί και με αυτόν τον τρόπο, τα άλογα, απαντούσε η αστυνομία. Ο Λάρι Τζόνσον ήταν εκεί και απλά έπαιζε μπάσκετ. Άλλο καλοκαίρι χτίστηκε μικρό αστυνομικό τμήμα στην περιοχή για να αντιμετωπιστεί η άνθιση των παράνομων επιχειρήσεων. Όπλα και ναρκωτικά ήταν παντού και το τμήμα έμοιαζε με την κατάλληλη απάντηση. Ο Λάρι Τζόνσον ήταν εκεί και απλα έπαιζε μπάσκετ. Του άρεσε να παίζει συνέχεια. Η μητέρα του κοιτούσε στις τρεις το πρωί (!) από το παράθυρο και τον έβλεπε να παίζει με τον φίλο του “Air” Γκρεγκ Ουίλιαμς. Ανησυχούσε για τους κινδύνους του δρόμου, αλλά όχι για τις κακές συνήθειες. Ο γιος της δεν είχε τέτοιες, παρά τα δεκάδες σπίτια όπου γινόταν διακίνηση ναρκωτικών. Απλά έπαιζε μπάσκετ. Η Ντόρθα Τζόνσον, η μητέρα του “LJ”, διάβαζε τις τοπικές εφημερίδες για να δει ποιος πέθανε, ποια τραγωδία είχε συμβεί, ποιος/α εμπλεκόταν με τα ναρκωτικά... Κατέληξε με έναν γιο που όχι μόνο δεν έκανε χρήση ναρκωτικών, αλλά ούτε κάπνιζε, ούτε έπινε, ούτε έκανε κάποια τρέλα. Το πιο... τρελό ήταν να πηγαίνει Παρασκευή βράδυ με τον φίλο του στην πιτσαρία, να αγοράζουν δύο πίτσες, μετά παγωτό και να κάθονται στον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου να φάνε. Συζητούσαν με όλους όσους συναντούσαν και προσπαθούσαν να κάνουν ο ένας τον άλλο να γελάσει. Φορούσαν τα αθλητικά τους ρούχα και κατέληγαν στο γήπεδο για μπάσκετ. Ο Λάρι Τζόνσον απλά έπαιζε μπάσκετ.

“LJ” ο σερίφης

Ο Λάρι από το ανοιχτό στο κλειστό γήπεδο, στους μεγάλους, στη μεγαλύτερη μπασκετική σκηνή του κόσμου, το ΝΒΑ. Με το “καλημέρα” έδειξε τι μπορεί να κάνει και προαλείφεται για ρούκι της χρονιάς (1992). Ο “LJ” έχει ύψος 1.96μ., βάρος 113 κιλά, είναι ταχύς, δυνατός και κινείται όπως αυτός θέλει στο παρκέ. Διαθέτει μεγάλα άνω άκρα και, φυσικά, αποφασιστικότητα. Τον συγκρίνουν με τους Καρλ Μαλόουν, Τσαρλς Μπάρκλεϊ.... ίσως είναι καλύτερος. Το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν σταμάτησε να παίζει. Ακόμη και στο ανοιχτό που υπήρχε ο κίνδυνος να τον βρει αδέσποτη σφαίρα, αυτός έπαιζε. Πάντα θα υπήρχε “μονομαχία” στο ανοιχτό, πάντα... [...]

Η πυγμαχία ήταν το πρώτο σπορ με το οποίο ασχολήθηκε και μετά το αμερικάνικο φουτμπολ. Κοινό σημείο αναφοράς το σώμα του, το μέγεθος που δεν μπορούσαν συνομήλικοι του να αντιμετωπίσουν. Μεγάλωνε γρήγορα και με το αντρικό κορμί ερχόταν και η ανάλογη προοπτική. Αν κάποιος μπορούσε να ξεφύγει το δύσκολο περιβάλλον αυτός ήταν ο Λάρι Τζόνσον. Ο Τζόνσον ήταν σαν τον σερίφη στην “Άγρια Δύση”. Όλοι τον έβλεπαν και τον σέβονταν. Μάλιστα, η παρουσία του προκαλούσε φόβο, χωρίς ο ίδιος να το επιδιώκει και αυτό ανησυχούσε τους δικούς του. Πως η παρουσία του από μόνη της μπορούσε να τον μπλέξει. Έγινε γρήγορα θρύλος στα ανοιχτά γήπεδα και ένα από τα κατορθώματα του -που ακόμη μνημονεύεται- ήταν η διάλυση του καλαθιού! Πάντα κάρφωνε με δύναμη και σε μία απ' αυτές τις προσπάθειες “κατέβασε” τη ρακέτα. Τα μικρά παιδιά που ήταν εκεί και παρακολουθούσαν φώναζαν από ενθουσιασμό και έκπληξη.

Ο Τζόνσον δεν ξέφυγε ποτέ από τη ρουτίνα του. Κι ας σωρεύονταν γύρω του τραγικές ιστορίες. Παιδιά που μπορεί και να είχαν παίξει μαζί του μπάσκετ βρίσκονταν νεκρά. Αιτία; Τα ναρκωτικά. Τρόπος θανάτου; Συνήθως πυροβολισμός. Ο Τζόνσον αν και ήταν πολύ κοντά σε αυτό το άδοξο πεδίο μάχης, έμεινε αλώβητος. Έφηβοι κατέρρεαν στο γήπεδο και κατέληγαν, αλλά ο αυτός ντρίμπλαρε την εξαθλίωση και τον θάνατο. Μάλιστα, με την πάροδο του χρόνου και αφού απέκτησε φήμη, η παρουσία του βοήθησε πολλά παιδιά για τα οποία ήταν παράδειγμα προς μίμηση.

Αλλαγή διαδρομής

Όσο καλός κι αν ήταν στο ανοιχτό γήπεδο, το πέρασμα από το Γυμνάσιο στο Λύκειο ήταν το μεγάλο άλμα γι’ αυτόν. Στην ουσία εκεί έγινε η αλλαγή διαδρομής. Ήτοι, από το άναρχο μπάσκετ του ανοιχτού γηπέδου, στο οργανωμένο του κλειστού. Το φυλετικά μεικτό σχολείο Skyline ήταν ο τόπος που στην ουσία μπήκαν οι βάσεις για να χτίσει την μπασκετική του προσωπικότητα. Βέβαια, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Το σχολείο βρισκόταν στην άλλη πλευρά της πόλης. Ο Τζόνσον δεν ήξερε κανέναν, ενώ υπήρχε και προκατάληψη για “το παιδί από το Νότιο Ντάλας”. Στην ουσία το Skyline High ήταν μικρογραφία κολεγίου. Αμέσως κέρδισε την προσοχή του προπονητή Τζέι Ντι Μέιο, τον οποίο έπεισε ότι άξιζε να παίξει απευθείας στην πρώτη ομάδα! Ο Μέιο διέκρινε πως ο “LJ” “γνώριζε τι ήθελε και είχε το σώμα για να το καταφέρει”. Ήταν ο μοναδικός στον οποίο είχε πει πως μπορούσε να πάει και να τα καταφέρει στο ΝΒΑ. […]

Γρήγορα έγινε ο παίκτης με τη μεγαλύτερη προοπτική στις ΗΠΑ. Ο κυνηγός ταλέντων Μπομπ Γκίμπονς τον τοποθέτησε στο νούμερο 49 και όταν τον είδα να αγωνίζεται τον ανέβασε στο πέντε! Αργότερα είπε στον Τζόνσον ότι γνώριζε πως ήταν ο καλύτερος, αλλά δεν θα μπορούσε να τον στείλει από το νο49 στο νο1. Τότε, άρχισαν οι προπονητές κολεγίων να καταφθάνουν. Τότε, ξεκίνησε και το μπέρδεμα. Αποφάσισε να πάει στο SMU, όμως δεν σημείωσε την απαιτούμενη ακαδημαϊκή επίδοση. Έδωσε εκ νέου εξετάσεις και πέτυχε. Η διεύθυνση του κολεγίου, έχοντας υπόψη διάφορα σκάνδαλα στο φούτμπολ, αμφισβήτησε το αποτέλεσμα, κάτι που σήμαινε ότι Τζόνσον έπρεπε να ξαναδώσει το τεστ. Αρνήθηκε για λόγους αρχής και διάλεξε το κολέγιο “Odessa”, μεταδευτεροβάθμιο εκπαιδευτικό ίδρυμα (Junior College) στο Τέξας. Για όσους ήξεραν ήταν αδιανόητη απόφαση. Παρ’ όλα αυτά, τον δικαίωσε!

“Εδώ είναι το σπίτι μου”

Ο χρόνος από εκείνη τη στιγμή σαν να “έτρεξε” πιο γρήγορα. Υπέρ του... Από το “Odessa” στο UNLV (Nevada-Las Vegas). Ατομικές διακρίσεις (Παίκτης της Χρονάς στο Junior College, Παίκτης της Χρονάς την τελευταία χρονιά στο κολέγιο), συλλογικές (Πρωτάθλημα NCAA με το UNLV) και το μυστικό ήταν πως απλά έπαιζε μπάσκετ. [...] Ο προπονητής του στους Χόρνετς, ο Άλλαν Μπρίστοου, δηλώνει πως “δεν έχει καμία αδυναμία”! Πλέον, εκτός από αναγνώριση των ικανοτήτων του, διαθέτει και πολλά χρήματα. Είναι κάτοχος πολλών πραγμάτων. Σπίτια, επώνυμα έπιπλα, ακριβά αυτοκίνητα και φυτά εσωτερικού χώρου μέρος της περιουσίας του. Τα φυτά δεν αναφέρονται τυχαία. Πρωτόγνωρο γι' αυτόν να γυρίζει στη μία ή στις δύο τα ξημερώματα με το ποτιστήρι... Στη Σάρλοτ εξάλλου δεν έχει και πολλά πράγματα να κάνει τη νύχτα. [...]

Ο “LJ” στην πρώτη σεζόν στο ΝΒΑ χαρακτηρίζεται από συνέπεια στην απόδοση του, πάντα πάνω από τον μέσο όρο. Πέρα από το μπάσκετ, υπάρχει και κάτι άλλο που τον ευχαριστεί. Να οδηγεί και να πηγαίνει πίσω στο Νότιο Ντάλας. Σταθμεύει κοντά στο ανοιχτό γήπεδο, ανοίγει το πορτ μπαγκάζ, βάζει μουσική και όσοι είναι εκεί μαζεύονται κοντά του και συζητάνε. Το έκανε μερικές φορές το περασμένο καλοκαίρι. Μια νύχτα, αργά, ενώ είχαν μαζευτεί πολλά αυτοκίνητα δίπλα από τη Benz του Τζόνσον, σταμάτησε περιπολικό και έκανε έλεγχο. Οι αστυνομικοί σημείωσαν τις πινακίδες κυκλοφορίας και ζήτησαν να μιλήσουν με τον “LJ”. Του εξέφρασαν την έκπληξη τους βλέποντας τον εκεί και ένας απ' αυτούς τον προειδοποίησε πως αυτό είναι επικίνδυνο μέρος. Ο Τζόνσον απλά έδειξε το παράθυρο του σπιτιού απέναντι και είπε στον αστυνομικό: “Το βλέπεις αυτό; Εκεί έζησα. Εδώ πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ; Εδώ είναι το σπίτι μου και δεν το ξεχνάω”.

Πηγή

- “Sports Illustrated” [Out of the hood, by Leigh Montville]