Η στιγμή που δεν θα ξεχαστεί ποτέ στην ιστορία του All Star Game είναι... ένας άνθρωπος! Πρωτοφανές; Ναι, γιατί τον Φεβρουάριο του 1992 ο Μάτζικ Τζόνσον ήταν η στιγμή της ετήσιας γιορτής του ΝΒΑ. Ίσως και των ΗΠΑ. Ποιο άλλο παιχνίδι -φιλικό, επίσημο, επίδειξης, μεταξύ συλλόγων, εθνικών ομάδων- μας έδωσε μόνο αγκαλιές και χαμόγελα; Κανένα. Ποιο άλλο παιχνίδι έγινε μέσο αντιμετώπισης του φόβου και της προκατάληψης; Κανένα. Ποιο άλλο παιχνίδι πέρασε τόσο εύκολα και άμεσα ισχυρό κοινωνικό μήνυμα; Κανένα. Ποιο άλλο παιχνίδι ανέτρεψε τον πρωταρχικό σκοπό του μαζικού θεάματος; Κανένα. Ποιο άλλο παιχνίδι έγινε ένα με τον χαρακτήρα και το χαμόγελο του ανθρώπου που πρόσφερε απλόχερα... μαγεία; Κανένα. Εκείνη τη χρονιά ο Μάτζικ δεν ήταν απλώς μέρος του σόου, δεν ήταν ένας από τους νικητές, εκείνη τη χρονιά κέρδισε την πρώτη μάχη απέναντι στον ιό του HIV. Σε αυτό το All Star Game το παιχνίδι πήγε σε άλλο επίπεδο. Η ψυχαγωγία και ο ανταγωνισμός υποχώρησαν μπροστά στο θάρρος, την τόλμη, την ομοψυχία, την ανεκτικότητα. Για πρώτη φορά ο τίτλος “MVP” είχε σημασία. Για πρώτη φορά η γιορτή έγινε υπενθύμιση. Για πάντα...

Τρεις μήνες πριν…

Ο Μάτζικ σημειώνει 14 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη τρίποντο και η ομάδα της Δύσης φτάνει τους 153 πόντους. Πότε άλλοτε ένα καλάθι δεν ήταν το ασήμαντο και σημαντικό μαζί! Ο “μάγος” στην αρένα των Orlando Magic. Η… μαγεία του –το χαμόγελο του- έχει “γεμίσει” τον χώρο και αυτή τη φορά τις καρδιές όλων όσων είναι στο γήπεδο. Εντός και εκτός παρκέ. Οι παίκτες σπεύδουν να τον αγκαλιάσουν (κάτι όχι αυτονόητο πριν λίγο καιρό) και κανείς δεν μπορούσε να διαφωνήσει για το ποιος θα ανακηρυσσόταν “Πολυτιμότερος Παίκτης” του αγώνα. Ο εκφωνητής της βραδιάς, ο Ντικ Ένμπεργκ, συμπληρώνει εύστοχα πως “όταν είσαι σπουδαίος, δίνεις και το σωστό σύνθημα”.

Τρεις μήνες πριν όλα ήταν διαφορετικά. Ο Μάτζικ, στα 32, ο άνθρωπος με το νο32, ανακοίνωνε, σε συνέντευξη Τύπου, την αποχώρηση του από την ενεργό δράση. Ανακοίνωνε ότι ήταν θετικός στο ιό HIV. Νοέμβρης του 1991 και ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος, σαν να μπήκε απότομα το μαύρο στις φωτεινές στιγμές που μας είχε χαρίσει. Μόνο αυτό ήταν μπροστά, το μαύρο, διότι, τότε, αρχές των 90’s, δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπίσεις τον ιό, το AIDS. Ο Μάτζικ όμως είπε ότι θα το έκανε και το είπε με θάρρος και χαμόγελο: “σκοπεύω να ζήσω πολύ καιρό”.

Κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι

Οι φίλαθλοι μετά τη συνέντευξη Τύπου τον ψήφισαν για το All Star Game. Κι ας είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Μάλιστα, είχε ξεκινήσει την πειραματική φαρμακευτική αγωγή για το AIDS. Βέβαια, δεν ήταν όλοι υπέρ της επιστροφής του. Η άγνοια, ο φόβος και η προκατάληψη επηρέαζαν αρνητικά ορισμένους (όπως ο Καρλ Μάλοουν των Τζαζ). Παρ' όλα αυτά, ο φίλος του Αϊζέια Τόμας κάλεσε σύσκεψη παικτών και έδωσαν τη συγκατάθεση τους. Ο Τιμ Χάρνταγουεϊ, αν και είχε έρθει δεύτερος σε ψήφους εκείνη τη χρονιά, έδωσε τη θέση του για να ξεκινήσει βασικός. Ο Μάτζικ τελείωσε το παιχνίδι με 25 πόντους, με τρία τρίποντα στα τελευταία λεπτά, ενώ βγήκε νικητής και στη “μονομαχία” με τον Μάικλ Τζόρνταν. Όταν τελείωσε το ματς και οι αγκαλιές, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο τίτλος του MVP (2η φορά στην καριέρα του) θα πήγαινε σε αυτόν.

Ο ίδιος είχε πει στον “Guardian” πριν λίγα χρόνια, ότι “ακόμη κι αν αστοχούσα σε όλα τα σουτ, πάλι θα με επευφημούσαν και το εκτιμώ”. Ο Μάτζικ αναγνωρίζει τη σημασία του γεγονότος λέγοντας πως “έκανε πολλά για τον κόσμο, για το AIDS... Έκανε πολλά για όσους αντιμετωπίζουν την αρρώστια και όχι μόνο, τους έδειξε ότι μπορούν να συνεχίσουν και να μείνουν παραγωγικοί στη ζωή τους. Έτσι, το ΝΒΑ, εκείνο το All Star Game στο Ορλάντο, μόρφωσε τον κόσμο και με βοήθησε σημαντικά”.

Αποδοχή

Ο Μάτζικ, ο διάσημος, ο ισχυρός στο παρκέ, ο αγαπητός σε όλον τον κόσμο βρέθηκε στην ίδια μοίρα με χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Κι αν η οικονομική του άνεση τον βοήθησε στο κομμάτι της ίασης, το ξάφνιασμα, ο πόνος, η αγωνία είναι ίδια για όλους. Το 1992, αν και πλησιάζαμε τον 21ο αιώνα, η αντιμετώπιση της αρρώστιας από τον περίγυρο ήταν ακόμη στο επίπεδο της άρνησης. Ό,τι δεν ξέραμε, δεν καταλαβαίναμε το δαιμονοποιούσαμε. Ημιμάθεια, προκατάληψη, τιμωρητική διάθεση συνέθεταν το υλικό του αποκλεισμού για τον άρρωστο, του εξοβελισμού του από το κοινωνικό σύνολο. Και ο Μάτζικ ίσως να είχε την ίδια τύχη, αν εκείνο τον Φεβρουάριο του ’92 δεν τον αποδέχονταν οι συμπαίκτες και το κοινό. Διότι, εκείνο το παιχνίδι, έγινε παιχνίδι αποδοχής για κάτι μεγαλύτερο από το θέαμα, τη νίκη και την ήττα. Εκείνη τη νύχτα το μπάσκετ έδειξε ότι δεν εκθέτει μόνο το ταλέντο και την ομορφιά, αλλά εκθέτει και προστατεύει την αδυναμία, το θάρρος, την αλληλεγγύη. Εκείνη τη μέρα το παιχνίδι απέκτησε χαρακτήρα.